ตอนที่ 10 ปิดภาคฤดูร้อน ที่แสนจะแตกต่าง

ตอนที่ 10 ปิดภาคฤดูร้อน ที่แสนจะแตกต่าง สิ่งที่น่าจดจำในวัยเด็กของทุกคน ก็คงจะหนีไม่พ้นช่วงปิดเทอมภาคฤดูร้อน ปิดเทอมภาคฤดูร้อนครั้งแรกของณิชา ก็คงไม่ต่างอะไรกับแตงโมแตกๆ ที่ส่งกลิ่นหอมหวานพร้อมกับน้ำเเตงโมสีแดงรสหวานชื่นใจ ฤดูใบไม้ผลิในปีนี้ เป็นปีที่เธอมีความทรงจำที่เปี่ยมไปด้วยความสุข มากที่สุดเท่าที่เคยมีมา นั่นเพราะเธอได้รู้จักกับเพื่อนใหม่ ......... ภากร ทุกๆวันภากรมักจะยิ้มหัวเราะเอิ๊กอ๊ากไม่หยุดหย่อน ไม่มีแม้เเต่ความเศร้าหมองใดๆ ณิชาเลยได้รับอิทธิพลแห่งความสุขมาจากเขาด้วยเต็มๆ พวกเขาเรียนหนังสือด้วยกัน เลิกเรียนพร้อมกัน จากบ้านไปโรงเรียนต้องใช้เวลาราวครึ่งชั่วโมง ระหว่างทางต้องผ่านทิวทัศน์อันงดงามเเละทุ่งนาเขียวขจี สำหรับฤดูใบไม้ผลิแบบนี้ เป็นฤดูของดอกคาโนล่าที่ต่างพร้อมใจกันบานสะพรั่ง ท่ามกลางทิวทัศน์เหลืองอร่ามเต็มท้องทุ่งไกลสุดลูกหูลูกตา เด็กน้อยทั้งสองหัวเราะคิกคักกันอย่างเบิกบานใจ ณิชาไม่จำเป็นต้องใส่ชุดเดรสเก่าๆของเธออีกเเล้ว เพราะทางโรงเรียนเเจกชุดนักเรียนให้พวกเธอสวมใส่ ถึงเเม้ว่าชุดออกจะดูเป็นแบบเก่าๆเชยๆ การตัดเย็บก็ทำแค่หยาบๆลวกๆ ทว่าณิชายังคงรักและหวงแหนชุดของเธอเป็นอย่างมาก ทุกๆวันเธอจะนำถ้วยชาร้อนๆมาคอยรีดชุดของเธอ ก่อนจะสวมใส่มันทุกครั้ง ส่วนชุดที่นิมมานใส่ เป็นชุดที่มีสีสันงดงามและตัดเย็บด้วยผ้าที่มีคุณภาพดี อย่างปราณีตพิถีพิถัน ทุกครั้งที่เธอได้สวมชุดนักเรียนของโรงเรียนชั้นสูง เธอจะทำตัวยืดเชิดหน้าเชิดตาทุกครั้งยามที่เดินลงบันไดมา ราวกับว่าตนเองเป็นเจ้าหญิงก็ไม่ปาน เเละด้วยความที่เป็นเช่นนั้น เด็กหญิงที่สวมชุดนักเรียนเก่าๆเชยๆอย่างณิชา ก็มิอาจปริปากพูดอะไรได้ โอกาสที่จะได้เจอคุณอาก็หาได้ยากนัก ทว่าเธอก็พยายามหาทางที่จะแอบมองดูเขาอยู่เป็นประจำ ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดบนบันไดในตอนกลางดึก เธอจะรีบวิ่งออกมาชะเง้อมองขึ้นไปด้านบน อย่างน้อยๆการได้เห็นแผ่นหลังไวๆของคุณอาบ้างก็ยังดี ทุกๆเช้าเมื่อเขาเดินลงบันไดมา เธอจะคอยเช็ดราวบันไดไป ชะเง้อแอบมองเขาไป ถึงเเม้ว่าเขาจะมีท่าทีเย็นชากับเธออยู่เสมอ ไม่เเม้เเต่จะเหลียวเเลเธอสักนิด ถึงกระนั้นณิชาก็ยังรู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่ได้เห็นหน้าเขา เช่นเดียวกับเช้าวันนี้ บางครั้งคุณอาก็กลับมาทานข้าวเย็นที่บ้าน เเล้วเธอก็จะแอบถือจานข้าวของตัวเองไปยืนส่องคุณอาตอนกินข้าวเย็น เเค่นั้นก็มีความสุขมากเพียงพอเเล้ว ในที่สุดวันปิดภาคเรียนฤดูร้อนก็มาถึง ได้ยินว่าคุณอาจะพานิมมานไปเที่ยวเมืองนอก เมืองนอกคือที่ไหนเหรอ ？ต้องไกลมากๆเลยใช่มั๊ย ？เเล้วต้องนั่งรถนานเเค่ไหนกัน ？ดูท่าฤดูร้อนปีนี้คงไม่ได้เห็นหน้าพวกเขาสินะ ณิชาชักเริ่มไม่เเน่ใจว่าตัวเองควรจะรู้สึกหดหู่หรือรู้สึกสบายใจกันเเน่ ？ ทว่าชีวิตของเธอในตอนนี้ก็ดูจะสุขสมบูรณ์ และมีสาระดี ทุกๆวันภากรจะมาเล่นกับเธอ ช่วยเธอเก็บเเตงโม พวกเขายังพากันไล่จับแมลง รวมถึงว่ายน้ำในสระอีกด้วย เรียกได้ว่าตลอดฤดูร้อนของเธอ ผ่านไปอย่างสบายๆชิลๆไร้กังวลก็ว่าได้ สุดท้ายเเล้วณิชากับภากรก็ได้กลายมาเป็นเพื่อนซี้กันในที่สุด วันนั้น ระหว่างทางที่ณิชากำลังเดินกลับไปยังคฤหาสน์ หลังจากที่ได้ไปเล่นบ้านยายของภากรมา รถคันหนึ่งที่เธอดูจะคุ้นเคยดีขับมาจอดอยู่เบื้องหน้าเธอ นั่นคือรถของคุณอา พวกเขากลับมาจากเมืองนอกกันเเล้วรึ ？ ประตูรถเปิดออก กสิณเดินก้าวเข้ามาหาเธอ เงาร่างสูงใหญ่ค่อยๆก้าวมาอยู่เบื้องหน้าของเธอ เเตงโมลูกนี้ช่างหนักเสียจริง จนเธอแทบจะอุ้มมันไม่ไหว ณิชายืนเหงื่อไหลไคลย้อยหอบแฮ่กๆอยู่ตรงนั้น ก่อนจะพูดเสียงอ่อย " คุณอา " นิมมานก็ลงมาจากรถด้วยเช่นกัน ชุดกระโปรงชีฟองสีขาวช่างสดสวยงดงาม เธอพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูไร้เดียงสา " ณิชา ไปเอาแตงโมมาจากไหนเนี่ย ？" " เพื่อนฉันให้มาน่ะ " ณิชาตอบไปตามความจริง " เธอพูดโกหก เธอมีเพื่อนที่ไหนกัน นี่เธอขโมยมาใช่มั๊ย ？" ถึงเเม้ว่าน้ำเสียงของนิมมานจะไม่ได้ฟังดูขึ้นเสียงก้าวร้าวสักเท่าไหร่ ทว่าความหมายนัยๆที่แฝงอยู่นั้นคือความเย่อหยิ่งจองหอง เเละดูถูกดูเเคลนผู้อื่น " เปล่านะ ฉันไม่ได้ขโมยมา ฉันไปช่วยพวกเขาเก็บแตงโมมาน่ะ พวกเขาก็เลยให้ฉัน " ณิชารีบโบกมือเป็นพัลวัน เเตงโมที่ไร้ซึ่งสิ่งรองรับพลันร่วงตกลงไปบนพื้นจนแตกเป็นเสี่ยงๆ เนื้อแตงโมสีแดงสดกระจายเกลื่อนไปทั่วพื้น " เเตงโมของฉัน " ณิชาทรุดลงไปนั่งยองๆอยู่บนพื้นด้วยท่าทางเศร้าสร้อย แตงโมหวานๆของฉัน ฉันคงไม่มีบุญที่จะได้กินแตงโมอร่อยๆลูกนี้แล้วสินะ กสิณถอดเเว่นกันแดดของเขาออก ท่าทางของเขาดูขุ่นเคือง " ต่อไปอย่าเที่ยวไปเอาของคนอื่นมาอีก บ้านตระกูลอรียาจะต้องไม่ขายหน้าด้วยเรื่องแบบนี้ " กล้าดียังไงไปขโมยของคนอื่น " เปล่านะคะ หนูไม่ได้ขโมยมา " ณิชาส่ายหน้าไปมาเป็นการใหญ่ วันนี้ถือเป็นครั้งแรกที่เธอลุกขึ้นมาสู้เพื่อปกป้องตัวเอง กสิณยิ้มอย่างเลือดเย็น " เดี๋ยวนี้รู้จักเถียงแล้วรึ ？นี่คงเป็นนิสัยของเธอสินะ " ใช่สิ แม่ก็เป็นแบบนั้น จะให้ลูกสาวเป็นยังไงไปได้ล่ะ ！เสเเสร้งทำเป็นอ่อนแอ หลอกให้คนอื่นสงสารเห็นอกเห็นใจ จากนั้นก็จ้วงแทงด้วยมีดคมๆ รถขับเเล่นออกไปแล้ว ณิชานั่งลงข้างๆถนน หยิบเศษแตงโมชิ้นเล็กๆขึ้นมาใส่ปาก " อืมม หวานอร่อยจัง " ภายใต้แสงตะวันรอนๆ เด็กหญิงคนหนึ่งกำลังนั่งโง่ๆยิ้มกับตัวเอง ไม่เป็นไรนะ ณิชา พรุ่งนี้จะต้องดีกว่าวันนี้สิ ！ เธอไม่อยากเรียนรู้ที่จะรู้จักกับความเคียดแค้นชิงชัง เธออยากเรียนรู้ที่จะรู้จักเพียงแค่ ความโอบอ้อมอารี