ตอนที่ 11 คีย์บอร์ดที่เงียบงัน

ตอนที่ 11 คีย์บอร์ดที่เงียบงัน เปียโนสีขาวตั้งอยู่ตรงหน้าต่าง โน้ตไพเราะถูกขับขานออกมาจากการบรรเลงด้วยปลายนิ้วที่โบยบินของนิมมาน เธอเล่นอยู่ตรงราวระเบียง เสียงเพลงบรรเลงกำลังเคลื่อนไหวเงียบๆ ในหัวใจ ฤดูร้อนผ่านไป ฤดูใบไม้ร่วงกำลังจะมา ต่อไปก็ฤดูหนาว หมุนเวียนเป็นวัฏจักรครั้งแล้วครั้งเล่า ในวันเกิดครบรอบสิบขวบก็เป็นวันเกิดในแบบเดิมไม่เปลี่ยน เธอได้แค่บะหมี่หนึ่งชามจากป้าโอ้มและเธอก็กินมันอยากเอร็ดอร่อย แล้วเปียโนหนึ่งหลังก็ถูกนำเข้ามาในบ้าน วางอยู่ในห้องนั่งเล่นตรงตำแหน่งที่โดดเด่น นี่เป็นของขวัญวันเกิดที่คุณอาให้กับนิมมาน มันฉาบด้วยสีขาว เมื่อเธอทำความสะอาดมันสามารถสัมผัสได้ถึงความเรียบลื่นและเย็นดุจผ้าไหม คุณอาเชิญครูสอนเปียโนมาสอนให้นิมมาน เป็นผู้ชาย ยังหนุ่มอยู่มาก และมีรอยยิ้มที่อ่อนโยน เมื่อใดก็ตามที่เขาสอนนิมมานเล่นเปียโน ณิชาก็จะคอยดูอย่างละเอียดและฟังอยู่ใกล้ๆ เธอค่อยๆ พบว่าการเรียนเปียโนเป็นเรื่องที่น่าสนใจ ดังนั้นเธอจึงมักจะแอบฟังและขโมยความรู้เสมอ เธออยู่ที่มุมระเบียงกับการกดคีย์เปียโนเพื่อฝึกซ้ำๆ นิมมานมักจะบ่นเกี่ยวกับความเข้าใจยากในการเรียนรู้เปียโน แต่ณิชากลับไม่รำคาญที่จะฝึกไปเงียบๆ เลย เธอมีความสุขมากขึ้นเมื่อลมพัดมากระทบใบหน้า ในวันที่มีแสงแดดเธอจะมองไปที่ดวงอาทิตย์ นิ้วที่เล่นบรรเลงไปเงียบๆ ตัวโน้ตอยู่ในหัวใจ นอกจากความรักจากอาของเธอ ได้เรียนรู้อีกหนึ่งความปรารถนา นั่นคือการเล่นเพลงหนึ่งให้สมบูรณ์ มันเป็นความลับของเธอ การแอบเรียนรู้การเล่นเปียโน ไม่มีใครรู้เพราะไม่มีใครได้ยิน เหมือนพรสวรรค์ด้านดนตรีจะหยั่งรากจากตรงนี้ ลมในฤดูใบไม้ร่วงกึ่งร้อนกึ่งเย็น แต่กลับยิ่งทำให้คนหดหู่ อาหารเย็นวันนี้เป็นมื้อที่หายากเมื่อกสิณกลับมาทานข้าวที่บ้าน โต๊ะเต็มไปด้วยอาหาร มีแค่เขากับนิมมานทานกันสองคน “คุณอาคะ ฉันอยากตัดผมสั้น” จู่ๆ นิมมานก็เอ่ยบอกกสิณขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย กสิณวางตะเกียบในมือลง สัมผัสเส้นผมบนไหล่ของเธออย่างแผ่วเบาและอ่อนโยน “ทำไมนิมมานถึงอยากตัดผมล่ะ ผู้หญิงต้องการผมยาวเพื่อให้ดูดีนะ” เขาคีบอาหารใส่ชามให้นิมมาน ถึงแม้ว่าเธอจะกินแทบไม่หมดแล้วก็ตาม “ฉันมีเพื่อนคนหนึ่ง เธอตัดผมแล้วสวยมาก ดังนั้นฉันจึงอยากเป็นแบบนั้นบ้าง คุณอาคะ....” นิมมานดึงแขนรบเร้ากสิณ ถึงแม้ว่านิมมานจะอายุสิบขวบ แต่ก็ชอบที่จะแต่งตัวแล้ว เธอเคยเป็นผู้หญิงที่น่ารักที่สุดในโรงเรียน แต่มีคนอื่นชนะเธอเพราะทรงผมใหม่ เธอจึงค่อนข้างไม่เต็มใจ กสิณจริงจังขึ้นเล็กน้อย “ไม่ได้หรอกนะนิมมาน อาชอบนิมมานที่ผมยาว แน่นอนว่ามันจะต้องสวยยิ่งขึ้นเรื่อยๆ เชื่ออานะ” เขามองนิมมาน แต่สายตานั้นดูเหมือนจะมองทะลุเจาะผ่านเลยเธอมองไปยังจิตวิญญาณอื่น ณิชาที่ยืนมองอยู่ตรงปากประตูได้ยิน คุณอาชอบผู้หญิงผมยาว ถ้าเธอไว้ผมยาว คุณอาจจะชอบเธอไหม มันเป็นความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเธอที่จะได้รับความรักจากคุณอา แต่เธอไม่รู้วิธีที่จะทำให้คุณอามีความสุข เธอกำลังพยายามอยู่และไม่เคยยอมแพ้ อีกครึ่งปีต่อมา ณิชาเริ่มดูแลเส้นผมของเธอ สระผมอย่างจริงจังทุกวัน ใช้ลมธรรมชาติเป่าและหวีจนแห้ง เธอถือเอาเส้นผมเป็นสมบัติล้ำค่า มันสวยงามมาก ผมยาวตรงสลวยขับให้ผิวเธอดูขาวขึ้นมาก ริมฝีปากสีแดงสด ใครเลยจะสามารถมองข้ามความงามนี้ได้ เธออยู่ที่โรงเรียนก็เป็น“คนดัง” เด็กรุ่นพี่จะแอบตรงหน้าต่างเพื่อมองเธอ คุณครูยังให้เธอเป็นสมาชิกของคณะกรรมการวรรณกรรมและศิลปะ เธอมีเพื่อนเพิ่มขึ้นมากมาย ในวันนี้ เธอก็เป็นเหมือนเช่นปกติ สระผมและไปรับลมในสวนเพื่อทำให้มันแห้ง สวนในตอนเย็นเงียบสงบ เธอชอบความเงียบสงบ เมื่อหลับตาลงจะสามารถได้กลิ่นหอมของดอกไม้และผลไม้ กสิณขับรถผ่านสวน เห็นณิชานั่งเงียบๆ อยู่ไกลๆ บนใบหน้ามีรอยยิ้มที่สดใส ทำการจอดรถลงข้างทาง จุดบุหรี่สูบในรถ มองเธอผ่านทางหน้าต่างรถ ดูเหมือนเธอจะโตขึ้นกว่าเดิม ยิ่งสวยขึ้น มันเป็นเคล้าโคลงที่ไม่สามารถปกปิดได้ แม้ว่าจะใส่ชุดแบบนี้ เธอก็ยังคงมีความสดใสที่เป็นเอกลักษณ์ เขาใจดีเกินไปหรือเปล่า ละเลยมากเกินไปจึงทำให้เธอสบายใจขึ้นใช่ไหม ทำไมเธอยังดูไม่รู้สึกรู้สาเลย บางทีเด็กอายุ 10 ขวบอาจจะยังไม่เข้าใจเรื่องนั้น แต่อีกไม่นานเขาจะบอกให้เธอรู้เองว่าความเจ็บปวดคืออะไร