ตอนที่1เขาแกล้งเมา

ตอนที่1เขาแกล้งเมา “ขั้นแรกแกล้งเป็นเด็กดริ๊งแทรกซึมเข้าไปในlightclubพอหลังจากมอมเหล้าปรพลแล้วก็พาเขาไปที่โรงแรม ก็เสร็จเรื่อง”จรินทร์อ่านจบก็ติ๊กเครื่องหมายถูกไว้ด้านหลังบรรทัดแรกของสมุดร่างแผนการที่เธอทำไว้ “ขั้นที่2แก้ผ้าแล้วข่มขืนเขา!!!”เนื่องจากตอนที่เธอกำลังเขียนแผนอยู่นั้นมีความปรารถนาอยู่เต็มเปี่ยมดังนั้นจึงเพิ่มเครื่องหมายอัศเจรีย์ขนาดใหญ่สองสามอันไว้ด้านหลังด้วยจนตอนนี้อ่านออกมาแล้วก็มีความดังสนั่นอย่างสุดจะบรรยาย เพิ่งอ่านประโยคนี้เสร็จเธอก็มองผ่านกระจกด้านหน้า มองเห็นบนเตียงขนาดใหญ่ในห้องสามารถระบุชายร่างผอมเพรียวที่นอนอยู่บนนั้นได้รางๆ ในใจก็พลันรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา “เอ่อ…ข้ามขั้นตอนนี้ไปก่อนละกัน เรามาดูด้านหลังกันบ้าง”ประโยคนี้เธอพูดกับตัวเองในกระจก นี่คือข้อเสียเล็กๆของเธอ เวลาที่ไม่มีความมั่นใจในตัวเองก็จะหันหน้าเข้ากระจกเพื่อให้กำลังใจตัวเอง “ขั้นที่3บอกกับนักข่าวสื่อมวลชนที่ติดต่อไว้ก่อนหน้านี้ให้พวกเขาเข้ามาที่โรงแรมจับได้คาหนังคาเขาแล้วเอาเรื่องค่ำคืนโรแมนติกของฉันกับคุณปรพลไปเขียนข่าว”พูดมาถึงตรงนี้ใบหน้าเล็กๆแสนอ่อนช้อยในกระจกนั้นก็เผยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความพึงพอใจออกมา“นรมน ฉันก็ให้แกลิ้มรสบ้างว่าคนรักถูกคนอื่นนอนมันจะเป็นยังไง” จรินทร์จินตนาการถึงภาพใบหน้าบูดเบี้ยวของนิรมนพลันหัวเราะอย่างโง่เขลาขึ้นมาครู่หนึ่ง จากนั้นจึงเลื่อนสายตากลับไปมองที่สมุดแผนการ “okคราวนี้กลับไปขั้นที่2ฉันต้องทำยังไงถึงจะข่มขืนเขาได้ล่ะ?ตอนนี้เขาเมาจนไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรแล้ว นอนด้วยกันน่ะคงนอนจริงๆไม่ได้แล้ว แต่ถ้าไม่นอนด้วยกันจะทำให้เขาเชื่อความสัมพันธ์ที่เกิดระหว่างเราสองคนได้ยังไงกัน?” ตอนที่เธอกำลังครุ่นคิดไม่สังเกตเห็นว่าชายที่อยู่บนเตียงใหญ่ที่เดิมควรนอนอยู่นิ่งๆคนนั้นขยับตัวไปมา เนื่องจากค้างอยู่ท่าเดิมนานเกินไปปรพลเริ่มรู้สึกเมื่อยขึ้นมาเลยเปลี่ยนท่าให้สบายขึ้น จรินทร์คิดว่าเขาถูกมอมจนเมาไปแล้วแต่ที่จริงไม่ใช่เขาไม่ได้เมาเลยตั้งแต่แรกที่ผ่านมาทั้งหมดล้วนเป็นการแกล้งทำ สาเหตุที่ชัดเจนควรจะเริ่มพูดจากเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้ เหมือนกันกับที่จรินทร์อ่านออกมาเองเธอแกล้งเป็นเด็กดริ๊งของlightclubถือถาดเหล้าบุกเข้ามาในห้องไพรเวทที่ปรพลอยู่เป็นผู้ดูแลทั้งหลายของบริษัทโคที่เชิญเขาไปด้วยไม่ได้ทำงานที่เป็นความลับอะไรจะสอบถามเรื่องอะไรขึ้นมาก็ไม่ยากเลย ที่ยากคือจรินทร์ดันมีความกล้าที่จะบุกฝ่าวงล้อมมาถือเหล้าแก้วหนึ่งกระแทกเข้ามาที่อกของเขา แต่จะพูดว่าฝ่าวงล้อมเข้ามาก็ดูจะเกินจริงไปหน่อยยังไงตอนนั้นรอบๆตัวเขาก็ไม่มีคนเลยคนที่ค่อนข้างคุ้นเคยกับเขาต่างก็รู้ว่าที่นี่เขามีกฎอยู่หนึ่งข้อไม่ว่าจะเป็นใครก็ไม่ควรเข้ามาใกล้รอบตัวเขาในระยะ1เมตรเขาเกลียดจนถึงขั้นต่อต้านการสัมผัสตัวคนอื่นโดยเฉพาะเพศตรงข้ามใครฝ่าฝืนตาย แต่จรินทร์ไม่ใช่แค่คนละเพศเธอยังเป็นคนละประเภทกับเขาอีกด้วย! ตอนนั้นตั้งแต่ปรพลเห็นเธอเดินเข้ามาจนเธอล้มเข้ามาในอ้อมอกของเขานั้นเวลาเพียงไม่กี่วินาทีสั้นเกินกว่าที่เขาจะมีปฏิกิริยาตอบสนองได้ทันรอกระทั่งตอนที่เขามีปฏิกิริยาตอบสนองจรินทร์ไม่เพียงแต่อยู่ในอ้อมอกเขายังแตะตัวเขาไปทั่วอีก! ปฏิกิริยาปกติของเขาควรจะเป็นการใช้เท้าเตะข้างหนึ่งเตะจรินทร์ออกไปซะแต่เขาอดทนเอาไว้ได้เพราะเขาพบว่าการสัมผัสใกล้ชิดกับเธอในใจเขากลับไม่มีความรู้สึกต่อต้านเกิดขึ้นมาเขาคิดว่ามันเป็นภาพลวงตาช่วงระยะเวลาสั้นๆยังโดนเธอสัมผัสไปอีกสักพักหนึ่งถึงกล้ายืนยัน เขาไม่รู้สึกต่อต้านการสัมผัสของจรินทร์จริงๆ “คุณคะขอโทษ…ขอโทษนะคะฉันเลี้ยงคุณแก้วหนึ่งเป็นการขอโทษโอเคไหม?”จรินทร์เห็นเรื่องต่างๆเป็นไปตามที่เธอวางแผนไว้ตามนั้นเลยเป็นไปอย่างราบรื่นก็รีบหันกลับไปรินเหล้ามาแก้วหนึ่งมือทั้งสองข้างยื่นส่งไปตรง จรินทร์มุ่งความสนใจไปที่ตัวปรพลไม่ทันได้สังเกตเลยว่าห้องที่เสียงดังอึกทึกราวกับอยู่กลางตลาดนั้นชั่วขณะที่เธอล้มใส่ปรพลก็กลับกลายเป็นเงียบกริบขึ้นมาทุกคนต่างกลั้นหายใจรอดูว่าเธอจะตายยังไง! ผลปรากฏว่าปรพลจ้องจรินทร์อยู่ชั่วครู่แม้บรรยากาศรอบตัวจะกดดันมากจนผู้คนไม่สามารถหายใจได้แต่เขาไม่ได้รำคาญแล้วก็ไม่ได้โกรธรับแก้วเหล้ามาเงยหน้าดื่มลงไป จรินทร์เห็นแบบนี้ก็รีบส่งแก้วที่สองต่ออย่างรวดเร็ว ฝูงชนรอบข้างที่อยู่ในท่านิ่งค้างไปจึงกลับเป็นปกติแต่สายตามองเธอด้วยความชื่นชมอย่างชัดเจน ขนาดปรพลยังกล้ายั่วยุช่างเป็นคนที่แข็งแกร่งจริงๆ! จรินทร์คนแกร่งยังยื่นแก้วเหล้าให้ปรพลต่ออีกสองสามแก้วเขายังไม่เห็นว่าเธอมีแรงจูงใจซ่อนเร้นก็แค่คนโง่คนหนึ่งแต่เขาไม่ได้หัวเสียเพียงดื่มเหล้าอยู่นิ่งๆต่อมาก็“เมา”อย่างน่าเชื่อถือแล้วยังเป็นการเมาแบบไม่มีสติเลยด้วย ปรพลหน้าตาดีภูมิหลังของครอบครัวอยู่ในระดับท็อปฐานะแต่ละด้านล้วนสามารถทำให้หญิงโสดมากมายในเมืองAแทบจะบ้าคลั่งได้เลยดังนั้นหากคิดจะปีนขึ้นเตียงของเขาหรือคนที่คิดอยากจะลากเขาขึ้นเตียงก็มีมากมายจนนับไม่ถ้วนจริงๆ แต่จรินทร์เป็นคนใจกล้าบ้าบิ่นที่สุดเท่าที่เขาเคยเจอมาตั้งแต่เริ่มรินเหล้าตลอดทางมีข้อบกพร่องหากว่าเขาคิดจะจัดการเธอเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะตายไปกี่ร้อยรอบแล้ว อาจเพราะนานเกินไปแล้วที่ไม่ได้สัมผัสกับใครใกล้ชิดขนาดนี้ทำให้เขาลืมไปว่าการสัมผัสอย่างนี้จะเป็นการนำความอบอุ่นจำนวนหนึ่งที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อนมาด้วยเขาอยากจะสัมผัสมันอีกสักพักเพราะแบบนี้เขาถึงถูกจรินทร์พาเข้าไปที่โรงแรม ไม่นับคำว่า“ใจกล้าบ้าบิ่น”นี้ปรพลเห็นเธอให้กำลังใจตัวเองในกระจกอยู่นานแต่ตอนที่ยังไม่ทันได้ทำอะไรก็กลัวหัวหดซะแล้วเพราะตอนนี้เธอดูจะรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาหน่อยแล้วจริงๆ ทางด้านจรินทร์ก็ยังคงพูดฉอดๆกับกระจกไม่หยุดราวกับเป็นผู้ป่วยโรคจิตเภท “จรินทร์เธอมองฉันไว้หนุ่มหล่ออยู่ตรงหน้าแล้วห้ามกลัวนะถ้าถอยตอนนี้ความพยายามช่วงนี้ทั้งหมดจะเสียเปล่าแล้วก็คงไม่มีวิธีหักหน้านรมนแล้วเธอคิดเอาเองนะนรมนผู้หญิงคนนั้นน่ารังเกียจขนาดไหนโอกาสที่จะล้างแค้นเธออยู่ข้างหน้าแล้วถ้าพลาดโอกาสนี้ไปก็คงจะยากที่จะเจอโอกาสดีๆแบบนี้อีก!”จรินทร์ขัดแย้งในตัวเองสุดๆพูดไปด้วยมือสองข้างก็ไขว้กันวางไว้บนบ่าไปด้วยแล้วทำท่าเขย่าไปมา ปรพลเห็นท่าทางน่าตลกของเธอเขาเกือบจะกลั้นเอาไว้ไม่อยู่เขากลัวว่าจะหัวเราะออกมาจริงๆจึงล้วงโทรศัพท์ออกมาส่งข้อความไปให้ผู้ช่วย “ดีล่ะ!”จรินทร์ตะโกนใส่กระจกว่า“เพื่อโค่นนรมนฉันทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น!”พูดจบก็เดินไปทางเตียงอย่างกล้าหาญและมีชีวิตชีวา ครั้งนี้เธอมากะทันหันเกินไปจนปรพลแทบจะเก็บโทรศัพท์ไม่ทัน “คุณปรพล?คุณปรพลคุณได้ยินที่ฉันพูดไหมคะ?”จรินทร์ใช้นิ้วชี้จิ้มๆแขนของปรพล ปรพลไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบพิจารณาผลจากคนเมาอย่างตั้งอกตั้งใจ “คุณไม่พูดก็อย่าว่าฉันไม่เกรงใจละกัน!”เธอบิดมือไปมาพูดอย่างกังวลๆว่า“ควรจะเริ่มจากตรงไหนดีล่ะ?” นี่เห็นเขาเป็นเกี๊ยวอันหนึ่งไปแล้วหรือไง?ปรพลคิดอย่างพูดไม่ออก จรินทร์เดินไปมาอยู่ข้างเตียงสักพักเผชิญหน้ากับปรพลที่มีใบหน้าเยือกเย็นสุดๆรู้สึกไปไม่เป็นจริงๆ คนอื่นดื่มจนเมาส่วนใหญ่สภาพจะดูน่าอายจนรับไม่ได้แต่ระดับความหล่อของปรพลที่อยู่บนเตียงไม่ลดลงกลับเพิ่มขึ้นอีกต่างหากเหมือนไม่ได้เมาเลยแต่แค่นอนหลับไปดวงตาคู่นั้นของเขาปิดสนิทไม่ได้ให้ความรู้สึกดุกดดันกับผู้คนเหมือนตอนตื่นราวกับประติมากรรมชิ้นหนึ่งซึ่งถูกขัดเกลาขึ้นมาอย่างพิถีพิถันดูสง่าจนไม่อาจล่วงเกินได้ จนรินทร์สูดลมหายใจลึกๆนับครั้งไม่ถ้วนทุกครั้งตอนที่เอื้อมมือจะไปแตะกระดุมเสื้อของปรพลเธอก็หดมือกลับไปอย่างกลัวๆในช่วงขณะที่เธอเอื้อมมือออกมาเป็นครั้งที่ห้าปรพลที่“เมาเหล้า”หมดความอดทนแล้วจริงๆยกมือขึ้นและดึงเธอไปบนเตียงจากนั้นก็หมุนตัวมากดคนไว้ใต้ร่างอีกที “อ๊า!”จรินทร์รู้สึกเพียงอยู่ดีๆรอบด้านก็หมุนอย่างกับลมพายุจึงส่งเสียงกรีดร้องออกมาด้วยความกลัว