已经是第一章了
ตอนที่5ให้บุญคุญ
ตอนที่5ให้บุญคุญ
“คุณคุณเลอะเลือนไปแล้วหรือไง?”นานกว่าที่สวรสจะมีปฏิกิริยากลับมาพอเธอพูดนรมนกับจรินทร์ก็ได้สติกลับคืนมา
“ใช่ค่ะพ่อนี่คือวิธีแก้ปัญหาของพ่อเหรอคะ?ถ้างั้นทำไมพ่อไม่ให้หนูไปตายซะเลยยังดีกว่า!”นรมนพูดไปก็เริ่มเช็ดน้ำตาไป
จรินทร์นานๆทีจะเห็นด้วยกับความคิดของสวรสแม่ลูก“พ่อคงไม่ใช่ว่าโกรธหนูจนเพี้ยนไปแล้ว?”
ให้เธอแต่งงานกับปรพล?ล้อกันเล่นแล้ว!
“ฉันมีสติดีประธานปรพลบอกกับนักข่าวที่สัมภาษณ์ว่าจรินทร์คือนรมนเรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้วมีแต่ให้จรินทร์มาแทนที่นรมนเท่านั้นถึงจะทำให้รักษาชื่อเสียงของทั้งสองบ้านเอาไว้ได้”ชัชพลรู้สึกกระทั่งเสียใจทีหลังหน่อยๆทำไมเขาไม่คิดได้ให้เร็วกว่านี้ให้สองพี่น้องไปที่บ้านไกลดอนไม่แปลกเลยที่คนอื่นจะไม่อยากเจอพวกเธอ
“ด้วยอะไรคะ?คุณพ่อพ่อก็แค่ลำเอียงให้นังแพศยาคนนี้เห็นได้ชัดว่าเธอทำให้เรื่องราวกลายเป็นแบบนี้ตอนนี้ยังจะแย่งคู่หมั้นของหนูไปอีกนังของไร้ยางอายฉันกับแกต้องพังกันไปวันนี้!”นรมนโกรธจนบ้าไปแล้วลุกพรวดขึ้นแล้วกระโจนใส่จรินทร์
จรินทร์ถูกทำให้ตกใจจนยกมือขึ้นถ้วยบะหมี่ที่อยู่ในมือก็ครอบอยู่บนหัวของนรมนแล้ว
ปวดหัวเต็มไปด้วยเส้นบะหมี่น้ำซุปหยดลงมาตามผมยาวๆของเธอหน้าตาฉากนั้นมันสุดยอดมาก
ในห้องรับแขกจู่ๆเสียงก็เงียบไป
จากนั้นไม่นานนรมนก็แผดเสียงร้องออกมา“นังจรินทร์ฉันจะฆ่าแก!”
จรินทร์เห็นท่าทางไม่ดีเลยแอบเข้าห้องไปตั้งนานแล้ว
ภายในห้องตอนแรกยังได้ยินสองแม่ลูกคู่นั้นร้องตะโกนด่าอยู่จากนั้นก็ถูกชัชพลตำหนิจนสงบลงมาแล้วจากนั้นอีกทีเธอก็ผล็อยหลับไปอย่างงงๆจนเมื่อเธอตื่นขึ้นมาฟ้าด้านนอกก็มืดแล้วตอนบ่ายเธอกินบะหมี่ไปครึ่งเดียวตอนนี้หิวจนท้องร้องจ๊อกจ๊อก
เธอลงบันไดมาหาของกินก็เห็นชัชพลนั่งอยู่บนโซฟา
“มานี่สิฉันมีเรื่องจะพูดกับแก”ชัชพลเอ่ยปาก
จรินทร์เดินเข้าไปหาอย่างไม่ค่อยเต็มใจนั่งอยู่ต่อหน้าชัชพลเธออยากจะแสดงการตัดสินใจของเธอที่ไม่อยากจะแต่งงานกับปรพลสักหน่อยแต่เธอยังไม่ทันได้เปิดปากชัชพลดันพูดออกมาก่อนแล้ว
“ส่วนทางแม่กับพี่สาวน่ะฉันจะกลับไปจัดการอย่างยุติธรรมเองแกก็ผ่อนคลายแล้วเตรียมตัวตัวเป็นคู่หมั้นของประธานปรพลให้ดีแล้วกันแต่แกต้องจำไว้เสมอว่าเรื่องการแต่งงานครั้งนี้เป็นพี่สาวยอมให้แกแม้ว่าก่อนหน้านี้เธอจะเคยมีเรื่องที่ผิดต่อแก่คราวนี้ก็หายกันแล้วต่อไปแกต้องรู้สึกซาบซึ้งต่อพี่สาวแกด้วยเข้าใจไหม?”ชัชพลกล่าว
“ฮะๆ?”จรินทร์รู้สึกขำ
ทันใดนั้นอยู่ๆก็ไม่รู้จะหาคำไหนมาโต้แย้งสิ่งที่ชัชพลคิดไว้แล้วได้
“ตอนนี้พี่สาวแกกำลังช้ำใจอยู่การแต่งงานที่ดีขนาดนี้ก็เป็นประโยชน์ต่อแกแล้วช่วงนี้แกก็อย่าอยู่บ้านให้พวกเธอรำคาญใจเลยรีบไปมหาลัยหน่อยละกัน”ชัชพลไม่ทันสังเกตเห็นสีหน้าของจรินทร์ยังคงพูดพร่ำต่อไปไม่หยุด
“โอเคค่ะเดี๋ยวเก็บของเสร็จหนูก็ไปมหาลัยเลยให้หนูไม่ต้องกลับมาตลอดไปเลยก็ได้”ที่นี่เองก็ไม่มีค่าพอให้กลับมา
“แกพูดอะไรของแก?ฉันหมายความแบบนั้นหรือไง?ฉันแค่จะให้แกเลี่ยงพี่สาวแกไปหน่อยคู่หมั้นที่ดีขนาดนั้นของเธอก็ยอมให้แกไปแล้วแกยังจะเอายังไงอีก?”ชัชพลกลับมาโกรธอีกครา
จรินทร์หัวเราะ“หนูไม่เอายังไงหรอกค่ะหนูก็แค่อยากจะบอกพ่อสักหน่อยว่าคุณปรพลคนนั้นน่ะจะชอบที่จะให้ใครแต่งก็ได้เหรอคะยังไงหนูก็ไม่แต่งอยู่แล้วแล้วหนูก็รับบุญคุญยิ่งใหญ่ขนาดนี้จากพี่สาวไม่ไหวหรอก”
“แกพูดอะไร?”ชัชพลพูดมาขนาดนี้แล้วก็เกรงว่าจรินทร์จะเหลิงขึ้นมาไม่เหลือบ้านเกตุทัตอยู่ในสายตาใครจะไปคิดว่าเธอไม่ได้อยากแต่งงานเลยด้วยซ้ำ
“คุณพ่อไม่ได้ฟังผิดหรอกค่ะหนูไม่อยากแต่งดึกแล้วหนูกลับห้องไปพักก่อนนะคะ”จรินทร์พูดไปก็ลุกขึ้นเตรียมตัวจะแยกตัวจากไป
แต่ชัชพลกลับตบโต๊ะแล้วลุกขึ้นทันที“แกยัยเด็กอวดดีหยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ!แต่งไม่แต่งมันขึ้นอยู่ที่แกหรือไง?ฉันให้แกแต่งแกก็ต้องแต่ง!”
“หนูล่ะไม่เข้าใจเลยคุณพ่อพูดไม่หยุดว่านี่เป็นการที่พี่ให้บุญคุญกับหนูตอนนี้หนูไม่เอาทำไมยังมาบีบบังคับอีก?”
ใบหน้าชราของชัชพลมีแววข่มอารมณ์ไม่ไหวแต่ยังคงฝืนอดกลั้น“ไม่ว่าจะพูดยังไงด้วยสภาวะของแกได้แต่งกับปรพลก็ถือว่าฟ้ามีตาแล้วแกควรจะขอบคุณพี่สาวแกขอบคุณครอบครัวของเราบ้านเกตุทัต”
“งั้นก็ต้องขอบคุณคุณพ่อจริงๆค่ะแต่หนูก็ขอบอกคุณพ่ออีกครั้งนะคะว่าหนู!ไม่!แต่ง!”
“เพียะ!”เพียงคำพูดของจรินทร์เพิ่งจะหลุดออกมาชัชพลก็ยกมือขึ้นตบไปที่หน้าของเธอ
จรินทร์ถูกตบจนหน้าหัน
“แกลืมคำพูดพวกนั้นที่แม่แกบอกไว้ตอนส่งแกมาที่บ้านเกตุทัตไปหมดแล้วใช่ไหม?ชีวิตนี้เป็นสิ่งที่บ้านเกตุทัตให้แกตอนนี้บ้านเกตุทัตต้องการแกแล้วแกก็ต้องตอบแทน”ชัชพลชี้นิ้วไปที่จรินทร์“ตอนนี้มีทางเลือกให้แกแค่สองทางจะแต่งหรือจะตายแกก็เลือกเอาเองละกัน!”
ชัชพลพูดจนจบกลับกลายเป็นโกรธยิ่งกว่าจรินทร์เสียอีกขึ้นชั้นบนไปด้วยความโกรธ
“ทำไมฉันต้องไปตายด้วย?”จรินทร์พึมพำออกมาล้มตัวนั่งลงบนโซฟา
นั่งอยู่สักพักจรินทร์ก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆลุกขึ้นไปห้องครัวอีกครั้งเพื่อหาบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปสักกล่องออกมาโยนแฮมจำนวนมากเข้าไปด้านในราวกับระบายความรู้สึกออกมาเป็นถ้วยใหญ่
“ยังไงก็จะบังคับให้ฉันแต่งไม่ไปถามคนอื่นดูบ้างว่าเต็มใจจะมาขอไหม”จรินทร์พึมพำขึ้นมาอีกจากนั้นก็จดจ่ออยู่กับการกินบะหมี่กินไปไม่กี่คำก็หัวเราะขึ้นมาอย่างกับว่าการเผชิญหน้ากับชัชพลเมื่อกี้ไม่เคยเกิดขึ้นเลย
จรินทร์กินจนอิ่มตอนที่ขึ้นไปชั้นบนได้ยินเสียงจากในห้องของนรมนยังมีเสียงร้องไห้ดังออกมาอยู่ในนั้นยังปนไปด้วยเสียงสวรสด่าทอสาปแช่งเธอไปด้วย
เธอก็แค่ทำเป็นไม่ได้ยินแล้วเข้าห้องตัวเองไปเก็บของให้เรียบร้อยกะว่าพรุ่งนี้ออกไปข้างนอกกลับมาก็ไปมหาลัยเเลย
แล้วที่เธอจะออกไปก็ไม่ใช่เรื่องอื่นก็คือจะไปหาปรพลให้เขายกเลิกสัญญาแต่งงานเพียงฝ่ายเดียว
ชัชพลเป็นคนที่พูดด้วยไม่รู้เรื่องจรินทร์ไม่มีความสามารถที่จะโน้มน้าวเขาได้จึงทำได้แค่ดันทุรังไปหาปรพล
แต่ปรพลไหนเลยจะเป็นคนที่แค่เธอบอกอยากเจอก็จะได้เจอมาจนถึงบริษัทของเขาอย่างอาจหาญแล้วก็ถูกหยุดเอาไว้โดยแผนกต้อนรับทันที
“คุณคะถ้าไม่ได้นัดไว้ขึ้นไปไม่ได้จริงๆนะคะ”พนักงานต้อนรับเป็นพี่สาวคนสวยคนหนึ่งเวลาพูดก็นุ่มนวลมีมารยาททำเอาจรินทร์รู้สึกละอายที่บุ่มบ่ามมา
“งั้นเขาเลิกงานกี่โมงเหรอคะ?ฉันไปรออยู่แถวนี้ได้ไหม?”จรินทร์ก็ไม่มีช่องทางการติดต่อของปรพลนอกจากรอแล้วก็ไม่มีวิธีอื่น
เห็นจรินทร์เดินไปนั่งที่บริเวณรับรองแขกแล้วพี่สาวแผนกต้อนรับก็ทำได้แค่ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ปล่อยเธอไป
วันนี้ปรพลมีประชุมข้างนอกไม่ได้อยู่ในห้องทำงานตอนที่เขากลับมาจากด้านนอกมองแวบเดียวก็เห็นจรินทร์ที่นั่งง่วงสัปหงกอยู่บนโซฟาที่บริเวณรับรอง
พี่สาวแผนกต้อนรับกำลังจะปลุกจรินทร์ถูกปรพลหยุดเอาไว้เขาค่อยๆเดินเข้าไปแล้วนั่งลงด้านข้างจรินทร์
ตอนที่จรินทร์จะคอหักไปอีกทางก็ถูกมือใหญ่เรียวยาวนำไปไว้ด้านข้างซบลงบนไหล่หนากว้างของปรพลพอดี
พนักงานต้อนรับกับคนจำนวนหนึ่งที่ติดตามปรพลมาต่างตกตะลึง
ประธานปรพลโดนผีสิงไปแล้วหรือไง?ไม่น่าเชื่อว่าจะอ่อนโยนต่อผู้หญิงขนาดนี้?
บางทีอาจเป็นเพราะบรรยากาศในห้องโถงแปลกๆไปส่งผลให้จรินทร์ที่เคลิ้มหลับไปรู้สึกว่ากระดูกสันหลังเย็นวาบขึ้นมาจึงได้ลืมตาขึ้น
ทันใดนั้นก็สบเข้ากับใบหน้าอันหล่อเหลาของปรพลจรินทร์หน้าซีดลงทันทีร้องออกมาแล้วลุกขึ้นพูด“คุณทำไมคุณมาอยู่ที่นี่ได้?”
“ทำไม?เมื่อกี้ยังนอนอยู่บนไหล่ของฉันอยู่เลยตื่นขึ้นมาก็กลายเป็นคนไม่รู้จักกันไปซะแล้วเหรอ?”ปรพลแสร้งทำเป็นตบๆลงที่เสื้อบนไหล่
คนที่อยู่ไกลๆเห็นถึงความสามารถในการถลึงตาพูดของเจ้านายทุกคนต่างก็มีท่าทีรู้สึกสะเทือนใจจนไม่กล้ามอง
已经是最新一章了
加载中
