ตอนที่7ศัตรูที่พบกันบนทางคับแคบ

ตอนที่7ศัตรูที่พบกันบนทางคับแคบ เมื่อได้ฟังที่จรินทร์พูดปรพลที่อารมณ์เพิ่งจะสงบลงก็พุ่งสูงขึ้นมาอีกและยังสะบัดมือของเธอออกด้วย “นี่ก็ใกล้จะถึงเวลาพักเที่ยงแล้วผมไม่มีนิสัยชอบให้คนอื่นอยู่ทานมื้อเที่ยงด้วย”ความหมายของประโยคนี้คือการเชิญให้จรินทร์กลับไป ครั้งนี้สีหน้าเปลี่ยนไปมารวดเร็วยิ่งกว่าพลิกหน้าหนังสือจรินทร์โกรธจนหมุนตัวเดินจากไป แต่ไม่คิดว่าเมื่อเธอหมุนตัวกลับไปใบหน้าเย็นชาของปรพลก็ปรากฏรอยยิ้มออกมา:เพียงแค่เธอตอบรับเป็นคู่หมั้นของเขาแล้วเมื่อถึงเวลานั้นจะเปลี่ยนหรือไม่มันก็ไม่ได้ขึ้นอยู่กับเธอแล้ว จรินทร์กลับบ้านด้วยความหดหู่ยังไม่ทันได้ก้าวเข้าประตูก็ได้ยินเสียงร้องไห้จะเป็นจะตายของนรมน เธอแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินแล้วรีบเดินเข้าไปคิดเพียงว่าจะเข้าไปเอาของในบ้านเกตุทัตแล้วจะรีบกลับ “จรินทร์ของไร้ยางอายอย่างแกยังจะกล้ากลับมาที่นี่อีกเหรอ”นรมนที่ยังคงร้องไห้เสียใจอยู่เพียงแค่เห็นจรินทร์ก็ลุกขึ้นมาด่า หลังจากจรินทร์เข้าไปแล้วก็พบว่าชัชพลก็อยู่ด้วยเช่นกันพร้อมกับสวรสที่นั่งประกบซ้ายขวาของนรมนเพื่อปลอบใจเธอ “ฉันกลับมาเอาของของฉันได้ของแล้วฉันก็จะกลับ”จรินทร์ก้มหัวทำเหมือนกลัวพวกเขาจนอยากจะหนีขึ้นไปข้างบน นรมนอยากจะตามไปดึงตัวจรินทร์แต่ติดที่สวรสรั้งเธอไว้ “เธอไปหาประธานปรพลมาแล้วงั้นเหรอ”ชัชพลเปิดปากพูด “ใช่ค่ะ”จรินทร์ไม่อยากพูดให้มากความแต่ก็ไม่สามารถหาเหตุผลที่เหมาะสมได้ ชัชพลสีหน้าคล้ำขึ้นทันที“ถ้าอย่างนั้นเขาว่ายังไงบ้างจะแต่งเธอเป็นภรรยาเขาคงจะไม่มีอะไรคัดค้านแล้วใช่ไหม”นี่คือวิธีที่ดีที่สุดเท่าที่เขาจะคิดได้ในตอนนี้ เพื่อชื่อเสียงของบ้านไกลดอนปรพลไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องปฏิเสธชัชพลคิดว่าตัวเองสามารถกำจุดอ่อนของปรพลไว้ได้แล้ว “ใช่เขายินยอมแล้ว”จรินทร์ตอบกลับอย่างลังเล เดิมทีแล้วเธอไปหาเขาเพื่อไม่ให้ตอบรับการแต่งงานกับเธอไม่รู้ทำไมสุดท้ายแล้วกลายเป็นเธอยอมแต่งให้เขาไปเสียได้ “เป็นไปไม่ได้ทำไมปรพลถึงยอมตกลงล่ะคุณพ่อคะถ้าหากเธอแต่งกับปรพลงั้นหนูคงอยากจะตายมากกว่าอยู่” นรมนฝากความหวังสุดท้ายของเธอไว้ที่ปรพลเธอคิดว่ายังไงเขาก็ไม่แต่งกับจรินทร์แน่ๆ แล้วที่เธอได้ยินตอนนี้คืออะไรแท้จริงแล้วปรพลตกลง！ “เมื่อวานตอนเย็นเธอก็บอกว่าอยากจะตายแต่ตอนนี้ก็ยังมีชีวิตอยู่นี่ช่างมีพลังชีวิตเหลือเฟือจริงๆ！”จรินทร์ได้ฟังที่นรมนพูดว่าอยากตายก็อดที่จะพูดสักคำไม่ได้ คนที่อยากตายที่สุดตอนนี้น่ะคือเธอมากกว่านรมนรู้คงจะร้องไห้จนดังไปถึงสวรรค์ “เธอเธอมันผู้หญิงแพศยาคนนอกคอก”นรมนในตอนนี้ไม่สามารถทนรับการยั่วยุอะไรไหวปกติเธอก็ด่าว่าจรินทร์อยู่แล้วไหนเลยจะยอมปล่อยไปโดยไม่พูดอะไรแม้เพียงครึ่งคำ “พอได้แล้ว”ชัชพลแสดงออกว่าไม่พอใจ“เธอพูดอะไรของเธอเธอแต่งให้ปรพลก็เพื่อบ้านเกตุทัตของเราตัวเธอเองรั้งผู้ชายไว้ไม่ได้ยังมีจะมีหน้ามาเรียกร้องอะไรอีก” ชัชพลนั้นห่วงแค่อนาคตของบ้านเกตุทัตเท่านั้นความรู้สึกของลูกสาวเขาไม่เคยเก็บมันมาใส่ใจเลยแม้แต่น้อย ตอนนี้จรินทร์เป็นว่าที่ภรรยาของปรพลแล้วทำให้ในใจของเขายกฐานะเธอมาอีกขั้นหนึ่งเขากังวลว่านรมนจะทำอะไรให้จรินทร์ไม่พอใจจนไม่ยอมแต่งงานดังนั้นเขาจะไม่ยอมให้นรมลรังแกจรินทร์เหมือนเมื่อก่อนเด็ดขาด “แม่คะ！”นรมนไม่กล้าโวยวายต่อหน้าชัชพลทำได้เพียงหันไปร้องไห้กับสวรส จรินทร์มองการแสดงของคนบ้านนี้ทั้งสามตรงหน้ามองแล้วรู้ก็สึกเหนื่อยใจมากรู้สึกอยากที่จะรีบออกไปจากสถานที่ที่ทำให้เธออึดอัดใจ สวรสโอบกอดนรมนไว้ค่อยๆลูบหลังปลอบโยนเธอแต่สายตากลับเต็มเปี่ยมไปด้วยความเกลียดชังแต่พอหันกลับไปมองที่ชัชพลสีหน้าพลันเปลี่ยนเป็นแสดงออกอย่างอบอุ่นอ่อนโยน “คุณคะอย่ากังวลไปเลยนะคะฉันจะอธิบายกับนรมนให้เองแล้วก็จรินทร์อย่าทำกับพี่สาวของเธอแบบนี้ทั้งๆที่รู้อยู่ว่าเธอเป็นคนที่จู่ๆก็ถูกเปลี่ยนตัวเจ้าสาวเป็นเธอแทนจะควมคุบอารมณ์ไม่อยู่บ้างก็ไม่แปลกอะไร”สวรสพูดขึ้นด้วยเสียงเบา ชัชพลพยักหน้าเห็นด้วยจรินทร์ทำเหมือนไม่ได้ยินแล้วเดินขึ้นบันไดไป สวรสก็พูดขึ้นอีกว่า“แต่ว่าตอนนี้จรินทร์ยังเรียนมหาวิทยาลัยอยู่การแต่งงานกับปรพลค่อยว่ากันหลังจากเรียนจบดีไหมคะไม่อย่างนั้นถ้าเรื่องนี้หลุดออกไปเธอจะกลายเป็นประเด็นให้คนอื่นว่าเอาได้เกิดรับไม่ได้ขึ้นมาคุณมีความเห็นว่ายังไงคะ” เมื่อได้ยินดังนั้นทุกคนก็คิดแล้วมองไปที่จรินทร์ แม้ว่าชัชพลอยากจะให้จรินทร์แต่งงานกับปรพลโดยเร็วมากแค่ไหนแต่ก็ยังกลัวใจของจรินทร์จะเปลี่ยนใจเรื่องราวต่างๆถูกนำมาคิดทบทวนอีกครั้งมันก็จริงที่เธอยังเด็กอยู่งั้นรอเธอเรียนจบก่อนก็เป็นสิ่งสมควรแล้ว จรินทร์จะไปมหาวิทยาลัยชัชพลรู้สึกผิดต่อเธอเล็กน้อยจึงอาสาขับรถไปส่งเธอเอง รอจนทั้งสองคนออกไปนรมนก็ยิ่งเจ็บใจแล้วร้องไห้มากขึ้นไปอีก“แม่คะแม่ก็คิดแบบเดียวกันกับพ่อใช่ไหมคิดว่าจรินทร์จะต้องเป็นภรรยาของปรพลเลยปฏิบัติกับเธอดีขึ้นแต่นั่นคือคู่หมั้นของหนูแท้ๆนะคะ！” ที่นรมนคิดแบบนี้มาจากการสังเกตสิ่งที่สวรสพูดกับจรินทร์เมื่อกี้ “ลูกโง่รึเปล่า”สวรสพูดอย่างผิดหวังว่า“เธอเพิ่งปีสามกว่าจะเรียนจบก็อีกตั้งสองปีภายในเวลาสองปีนี้ใครจะรับประกันได้ว่าจะไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเธอจริงไหม” ตาทั้งคู่ของนรมนเป็นประกาย“จริงด้วยเมื่อเวลาผ่านไปสถานการณ์อาจเปลี่ยนแปลงใครจะรู้ว่าเธอจะมีชีวิตอยู่จนได้เป็นภรรยาของปรพลรึเปล่า” สวรสพยักหน้า“ลูกไม่ใช่ว่ายังติดต่อกับแฟนหนุ่มน้อยของเธออยู่เหรอกลับไปโทรหาเขาซะบอกเขาไปว่ารู้แล้วว่าเขามีแฟนรู้สึกผิดมากคราวหลังจะไม่ไปรบกวนเขาแล้วอีกขอให้เขาไปได้ด้วยดีกับแฟนของเขา” นรมนไม่เข้าใจ สวรสอารมณ์ไม่ดีนักจึงปรากฏรอยบนหน้าผาก“แบบนี้จะทำให้ผู้ชายออกห่างมากขึ้นทำไมเธอต้องไปเป็นปัญหาสำหรับเขาด้วยล่ะหลังจากลูกถอยออกมาเขาจะต้องกลับไปยุ่งกับจรินทร์อย่างแน่นอนถ้าหากจรินทร์ไม่ได้ยึดมั่นเผลอมีข่าวอะไรกับเขาออกมาลูกคิดว่าประธานปรพลยังจะแต่งกับเธออยู่ไหม” นรมนได้ฟังดังนั้นก็ยิ้มออกแฟนคนนั้นของจรินทร์เดิมทีเธอแค่ถูกใจใบหน้าของเขาเท่านั้นแต่ไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาตอนแรกที่ไปล่อลวงเขาก็เพื่อทำให้จรินทร์โกรธ ในตอนนี้ผู้ชายคนนั้นยังมีประโยชน์อื่นอยู่แน่นอนว่านรมนต้องให้เขาทำเรื่องที่เป็นประโยชน์ต่อตัวเธออย่างยิ่ง หลังจากที่จรินทร์มาถึงมหาวิทยาลัยก็คิดว่าสบายหูขึ้นมาไม่น้อยพริบตาเดียวก็ถึงวันเปิดเรียนแล้ว เดิมทีแล้วเธอต้องอยู่ปีสามแต่ทว่าด้วยความสามารถที่มีทำให้เธอได้ข้ามมาเรียนชั้นปีที่สี่ การเปิดเรียนวันแรกของปีสี่มีการกล่าวสุนทรพจน์ได้ยินมาว่าอธิการบดีเชิญคนใหญ่คนโตมาทำให้นักศึกษาปีสี่ทุกคนตื่นเต้นเป็นอย่างมากรีบเร่งไปห้องประชุมก่อนเพื่อจับจองที่นั่ง จรินทร์ไม่รู้เรื่องนี้เธอที่กำลังนอนหลับช่วงกลางวันอยู่ๆก็โดนเพื่อนลากมาเมื่อพวกเธอมาถึงที่นั่งในห้องประชุมก็เต็มหมดแล้วเหลือแค่ที่หลังสุดให้พวกเธอนั่ง เมื่อนั่งเสร็จจรินทร์ก็รู้สึกง่วงขึ้นมาอีกยังไม่ทันได้มองไปที่บนแท่นพิธีตาก็ปิดไปเสียแล้ว ในตอนนี้เองก็มีเสียงทุ้มต่ำเปล่งออกมาจากไมโครโฟนดังก้องไปทั่วห้องประชุม เสียงที่คุ้นเคยทำให้จรินทร์ตกใจกลัวดวงตาทั้งคู่เปิดขึ้นเหมือนเจอกับฝันร้าย “ไม่หรอกมั้ง?ทำไมกลายเป็นเขาไปได้ล่ะ?”จรินทร์หดตัวลงอย่างเร่งรีบหันซ้ายขวาแล้วหยิบขวดน้ำที่อยู่ในมือของเพื่อนร่วมห้องขึ้นมาเอามาบังบนใบหน้า “เป็นอะไรไปเธอรู้จักหนุ่มใหญ่หล่อเหลาโดดเด่นคนนั้นเหรอ?”เพื่อนที่โดนปล้นขวดน้ำถามขึ้นมา เพื่อนร่วมห้องทางด้านซ้ายพูดขึ้นมาว่า“ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอเขาคือประธานใหญ่ของบริษัทไกลดอนปรพล！” “ไม่รู้จักไม่เคยเจอฉันอยากกลับแล้วได้ไหม?”จรินทร์รู้สึกอยากจะร้องไห้หลังจากที่เพื่อนร่วมห้องพูดชื่อของปรพลออกมา นี่มันพบศัตรูบนทางคับแคบชัดๆ！