ตอนที่9ผู้หญิงของฉัน

“ไม่ได้ไม่ได้！”จตุภูมิที่ได้สติกลับมาก็ดึงรั้งจรินทร์ไว้“ผมไม่ยอมรับคุณยังไม่ทันได้ฟังผมอธิบายอะไรเลยผมกับนรมนไม่ได้มีอะไรกันพวกเราไม่เคยอยู่ด้วยกันคุณจะมาบอกเลิกผมด้วยเรื่องเล็กๆแบบนี้ไม่ได้ไม่ใช่ว่าพวกเราเคยคุยกันไว้ว่าเรียนจบจะแต่งงานกันงั้นหรอ” จตุภูมิชอบจรินทร์จริงๆถึงแม้ว่าเขาจะมีอะไรกับนรมนก็ตามเขาก็ไม่เคยคิดเลยสักครั้งว่าจะเลิกกับจรินทร์ “เรื่องเล็กๆอย่างงั้นหรอ”จรินทร์ตกใจ“จตุภูมิคุณพูดออกมายังเป็นคนอยู่ไหมคุณขึ้นเตียงกับเธอไปแล้วคุณจะมาบอกฉันว่ามันเป็นเรื่องเล็กๆงั้นหรอ”เธอพูดแล้วอยากจะผลักจตุภูมิออกไปแต่ว่าแรงของจตุภูมิเยอะกว่าเธอไม่สามารถดึงออกได้ “ผมขีดเส้นความสัมพันธ์กับเธอชัดเจนหลังจากนั้นก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันผมสัญญาว่าจะไม่ติดต่อกับเธออีกคุณช่วยทำเหมือนเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนได้ไหม”จตุภูมินอกจากจะไม่ยอมปล่อยจรินทร์เขายังรั้งเธอไว้ในอ้อมแขน จรินทร์รู้สึกอยากจะอาเจียน“คุณปล่อยฉันนะ！” “คุณดูสิคุณก็เป็นแบบนี้ผมจับคุณนิดหน่อยก็ไม่ได้ผมก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งนะแค่ไปหาคนที่ช่วยระบายได้มันผิดนักเหรอ?” จรินทร์ตกใจกับคำพูดของจตุภูมิมากจนไม่รู้จะพูดอะไรออกมาดี จตุภูมิเริ่มตามจีบเธอมาตั้งแต่มัธยมปลายจนเข้ามหาวิทยาลัยเธอถึงได้ยอมเป็นแฟนด้วยพวกเขาอยู่ด้วยกันมาหนึ่งปีเกือบๆจะสองปีแล้วเธอมักจะคิดว่าเขาเป็นคนอบอุ่นอ่อนโยนเป็นคนคิดบวกแต่ที่เห็นในตอนนี้เป็นจตุภูมิที่ต่างจากภาพจำของเธอ “ปล่อยฉันถ้ายังไม่ปล่อยฉันจะตะโกนว่าจะโดนข่มขืน！”จรินทร์ดิ้นรนหลังจากฟังเหตุผลของจตุภูมิเธอคิดว่าเข้าใกล้เขาก็รู้สึกท้องไส้ปั่นป่วนแล้ว จตุภูมิคิดจะรั้งเธอไว้ด้วยอ้อมแขนของเขาเพราะเธอการดิ้นรนของเธอไม่มีทางสำเร็จเขาจะเข้ามาจูบเธอ จรินทร์โกรธจนแทบกระอักกลับตัวไปยกหัวเข่าขึ้นไปที่เป้าของจตุภูมิ จตุภูมิเจ็บจนจุกแต่ก็ไม่ยอมปล่อยจรินทร์และยังรู้สึกโกรธเธอขึ้นมาแล้วด้วยมือหนึ่งรวบมือทั้งคู่ของเธอไว้อีกมือยกขึ้นมาจะตบหน้าเธอ รู้ว่าหลบไม่ทันจรินทร์ก็ปิดตาแน่นรอรับความเจ็บปวด “โอ๊ย！”หูได้ยินเสียงร้องดังขึ้นจากนั้นมือที่จับไว้ก็คลายออกจากนั้นก็ได้ยินเหมือนเสียงของหนักตกกระทบพื้น จรินทร์ลืมตามองยังไม่ทันมองเหตุการณ์ได้ชัดเจนก็โดนมือหนึ่งดึงไปเธอตกลงไปในอ้อมกอดที่กว้างขวาง “ไม่ต้องกลัวไม่มีอะไรแล้ว”เสียงทุ้มต่ำของปรพลดังขึ้นข้างหูเธอความอบอุ่นอ่อนโยนราวกับเป็นภาพลวงตา “คุณฟู่แกเป็นใครกันวะ?ใครให้แกมายุ่งเรื่องนี้ปล่อยแฟนของฉันเดี๋ยวนี้”จตุภูมิโดยต่อยที่หน้าไปหนึ่งครั้งจนปากแตกพูดแต่ละคำออกไปก็รู้สึกเจ็บ เขาลุกขึ้นมาเพื่อไปดึงจรินทร์ออกจากปรพล ปรพลเบี่ยงตัวไปด้านข้างยกเท้าขึ้นและทำให้จตุภูมิล้มลงไปกับพื้นอีกครั้ง จรินทร์เงยหน้าขึ้นมาจากอ้อมแขนของปรพลเจอเข้ากับคางโค้งมนที่สวยงามของเขาทำไมคนคนนี้ถึงสูงนักนะ！ “อะแฮ่ม.........นั้นน่ะคุณปล่อยฉันก่อน”จรินทร์มองไปสักพักก็รู้สึกตัวเหมือนจะสติหลุดไปรู้สึกเขินอายเล็กน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดของปรพล ปรพลปล่อยเธอเห็นเธอเดินไปหาจตุภูมิที่อยู่บนพื้นสีหน้าของเขาก็มืดมน ตอนที่เขามาถึงจรินทร์กับจตุภูมิก็โต้แย้งกันแล้วไม่ต้องเสียเวลารอให้อะไรปรากฏก็รับรู้ได้ถึงความสัมพันธ์ของคนทั้งสอง แค่นี้ก็รับรู้ได้แล้วว่าจรินทร์เลือกเขาก็เพราะว่าผู้ชายคนนี้คือแฟนหนุ่มของเธอที่นรมนไปหลับนอนด้วยเธอแค้นใจจนต้องการนอนกับคู่หมั้นของนรมนถึงแม้ว่าสุดท้ายจะไม่สำเร็จก็ตาม เมื่อจรินทร์เดินไปถึงด้านหน้าของจตุภูมิคนด้านหลังคิดว่าเธอจะช่วยเขาจึงยื่นมือขึ้นไปหาเธอโดยอัตโนมัติ แต่ผลกลับเป็นเธอไม่ช่วยเขาอีกทั้งยังยกเท้าขึ้นเตะไปที่ท้องของเขา “คุณมันเป็นผู้ชายที่เห็นแก่ตัวหน้าไม่อายคิดว่ามารดาราคาถูกงั้นหรอจตุภูมิฉันจะบอกคุณสักอย่างนะหลังจากนี้ถ้าคุณเห็นให้คุณเดินไปให้ไกลไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าคุณให้ตาย”จรินทร์ไม่ได้แรงเยอะแต่เท้าที่เตะไปก็แรงมากพอที่จตุภูมิจะทำให้เจ็บได้ จตุภูมิกุมท้องไว้ร่างกายคู้งอเจ็บจนพูดไม่ออก หลังจากพูดขู่เสร็จจรินทร์ก็หันกลับไปพูดกับปรพล“เราไปกันเถอะ!” “คุณจำคำที่เธอบอกไว้ให้ขึ้นใจนะถ้าเกิดผมรู้ว่าคุณยังต้องให้ผู้หญิงของผมลงไม้ลงมือเองอยู่อีกผมจะทำให้คุณเสียใจไปจนตาย”ปรพลพูดเสร็จบังคับดึงจรินทร์ออกไป เขาเดินนำหน้ามุมปากยกขึ้นเล็กน้อย ในตอนที่เขาเห็นจตุภูมิบังคับจรินทร์เขานึกอยากจะฆ่าอีกฝ่ายให้ตายแต่ตอนนี้เขารู้สึกอยากขอบคุณจตุภูมิถ้าหากจตุภูมิไม่ทำตัวน่ารังเกียจเขาจะได้พบกับเด็กน้อยคนนี้ได้อย่างไรกัน “พอแล้วพอแล้วคุณปรพลคุณปล่อยมือฉันเถอะเราออกมาไกลแล้วนะ”จรินทร์คิดว่าที่ปรพลดึงเธอออกมาเพราะช่วยเธอรักษาหน้าตาของปรพลตอนนี้ก็เดินออกมาไกลแล้วมือก็มีเหงื่อออกน่าจะควรปล่อยได้แล้ว ปรพลไม่พูดอะไรยังคงดึงจรินทร์ตรงเข้าไปในห้องน้ำเอามือของเธอไปรองใต้น้ำเขาช่วยล้างมือของเธอด้วยความอ่อนโยน จรินทร์ตกใจมาก ผู้ชายที่เพียบพร้อมอย่างคุณปรพลคงไม่มีอะไรผิดปกติใช่ไหม? “จำสถานะของคุณตอนนี้ด้วยคุณเป็นว่าที่ภรรยาของผมนอกจากผมผู้ชายคนไหนก็ไม่สามารถแตะต้องคุณได้”คนที่ดูผิดปกติพูดขึ้นมา จรินทร์กลืนน้ำลายถามเสียงแผ่ว“คุณปรพลไม่ใช่ว่าคุณถลำลึกกับการแสดงไปหรือเปล่า?” การแต่งงานของพวกเขาเป็นแค่ประโยชน์ทางธุรกิจไม่ใช่หรือ?ตอนนี้เหมือนกับว่ากำลังโดนหึงหวงอย่างไรอย่างนั้นมันทำให้คนนึกประหลาดใจ “สาวน้อยแม้จะเป็นการแสดงก็ต้องจริงจังคุณควรรู้สถานะของผมรวมไปถึงผลกระทบที่มีต่อบ้านไกลดอนให้มากแค่ความประมาณเพียงเล็กน้อยก็อาจทำให้เรื่องแตกได้ครั้งหน้าผมไม่ต้องการเห็นคุณอีกครั้งในหนังสือพิมพ์หน้าหนึ่งว่ามีข่าวฉุดดึงกับผู้ชายคนไหนอีก”ปรพลช่วยเธอล้างมีแล้วยังเอากระดาษทิชชูมาเช็ดอย่างระมัดระวัง ทำให้คนอย่างปรพลมาดูแลขนาดนี้ได้มีตั้งกี่คนกันที่ใฝ่ฝันถึงแต่ไม่สามารถทำได้?แต่จรินทร์ไม่ได้อยู่ในสภาวะนั้นไม่ทันได้รู้สึกอะไรทุกอย่างก็เสร็จแล้ว “ไม่มีทางแน่นอนครั้งนี้มันนอกเหนือความคาดหมายถ้าเขายังจะกล้ามาแตะต้องฉันอีกฉันจะฉีกเขาแน่”จรินทร์แสดงความคิดเห็นออกมา ปรพลเห็นเธอเป็นแบบนั้นก็เบี่ยงศีรษะไปอีกด้านใช้กำปั้นปิดบังรอยยิ้มของเขา ช่างไม่ดูความสามารถของตัวเองสักนิดแล้วยังจะคำโหดร้ายอย่างการฆ่าอีก “ไปเถอะผมจะไปส่งคุณกลับ”จรินทร์เป็นแบบนี้ปรพลยังไม่ไว้ใจที่จะปล่อยให้เธอกลับคนเดียว จรินทร์ไม่ได้บอกว่าตัวเองพักอยู่ที่มหาลัยวิทยาลัยประจวบกับพรุ่งนี้เป็นวันหยุดพอดีแล้วเธอก็อยากกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยจึงไม่คัดค้านที่ปรพลจะไปส่งเธอ เมื่อถึงประตูบ้านเกตุทัตจรินทร์ยังไม่ได้ชวนให้ปรพลเข้าไปในบ้านไม่รู้ว่าสถานการณ์ภายในเป็นอย่างไรแล้วก็ไม่อยากให้คนนอกเข้าไปให้เป็นที่ขายหน้า “ผมจะเข้าไปส่งคุณข้างใน”ปรพลรู้ว่าจรินทร์อยู่สถานะไหนของบ้านเกตุทัตกลัวเธอเข้าไปแล้วไม่ได้รับความเป็นธรรมเป็นธรรมดาที่จะเข้าไปเพื่อช่วยค้ำชูเธอ สมาชิกบ้านเกตุทัตทั้งสามคนกำลังทานอาหารเย็นอย่างมีความสุขแม่บ้านหลังจากเปิดประตูให้จรินทร์เมื่อเห็นว่าข้างหลังของเธอคือปรพลก็รีบเดินไปรายงานให้ชัชพลรู้ “ประธานปรพลเชิญๆพวกเรากำลังทานอาหารกันอยู่เชิญคุณนั่ง”เมื่อชัชพลเจอปรพลกระตือรือร้นที่จะเอาใจใส่และยังส่งสายตาให้จรินทร์ความหมายว่าให้รีบพาคนมานั่ง ปรพลเห็นว่าพวกชัชพลทานอาหารกันไปแล้วโดยที่ไม่รอจรินทร์เลยแม้แต่น้อยคิ้วของเขาก็ขมวดเข้าหากัน นรมนนั่งอยู่หน้าโต๊ะทานข้าวรู้สึกเสียใจจนตะเกียบในมือเธอแทบจะหักคามือ ถ้าพบประพลหากเป็นแต่ก่อนเธอคงรีบไปต้อนรับเขาแล้วแต่ตอนนี้เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะทำแบบนั้น