ตอนที่10โกรธแทบตาย

“ประธานชัชพลการใช้ชีวิตของบ้านคุณช่างแตกต่างจริงๆคนยังไม่ครบก็เริ่มทานอาหารกันแล้ว”ปรพลก็ไม่อาจเลี่ยงพูดตามตรงพวกเขาทานข้าวโดยไม่รอจรินทร์นับว่าไม่ถูกต้อง “ปรพลคะคุณเข้าใจผิดแล้วที่จริงแล้วจรินทร์เธอ.....”นรมนพยายามที่จะอธิบายไม่อยากให้ปรพลเข้าใจคนที่บ้านเธอผิดเพราะจรินทร์ แต่ทว่าเธอยังไม่ทันได้พูดจบชัชพลก็ขัดขึ้นมาซะก่อน “ประธานปรพลพูดถูกแล้วแต่เพราะว่าพวกเราไม่รู้ว่าจรินทร์จะกลับมาตอนไหนเป็นผมที่ผิดเองที่ไม่ได้โทรถามเธอก่อนคราวหลังจะไม่มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นแน่นอน”ชัชพลให้คำสัญญาด้วยใบหน้าที่จริงจัง ปรพลก็ไม่รู้ว่าคำพูดของชัชพลเชื่อได้หรือไม่ได้พยักหน้ากับตัวเอง “อย่ามัวแต่ยืนกันอยู่เลยมานั่งทานอาหารกันเถอะ”สวรสร้องเตือน จรินทร์ถูกชัชพลดึงไปนั่งที่โต๊ะทานข้าว “คุณปรพลอยากทานไหมคะ?”ชัชพลเบิกตาที่แฝงความนัยหลังจากจรินทร์ถามออกไป แต่เธอถามเหมือนไม่ได้ใส่ใจอะไรชัชพลไม่พอใจเป็นอย่างมากมองเธอตาเขียว ปรพลเข้าใจความหมายของจรินทร์ต่อหน้าอยากจะเชิญให้เขาทานอาหารแต่จริงๆแล้วอยากให้เขารีบกลับไป เด็กใจร้าย！ แม้ว่าเขาอยากที่จะช่วยจรินทร์ให้ดีขึ้นแต่เขาก็รู้ดีว่าเรื่องบางเรื่องรีบร้อนไปก็ไม่ดีจรินทร์ยังไม่ยอมรับเขาถ้าเขายุ่งมากไปมันจะไม่ดีเท่าไรนัก โชคดีที่เขารู้ว่าชัชพลคิดยังไงแค่เพียงเขามีสัญญาแต่งงานกับจรินทร์ชัชพลก็จะไม่ปล่อยให้เธอได้รับความเสียหายใดๆ “ไม่ล่ะผมยังมีงานที่ต้องรีบไปทำพวกคุณทานกันไปเถอะ”ประพลมาส่งจรินทร์ไม่ทันจะนั่งก็กลับออกไปแล้ว เพราะทุกคนเข้าใจว่าเขางานยุ่งแต่ก็ยังมาทั้งๆที่รีบร้อนก็แสดงให้เห็นแล้วว่าเขาเอาใจใส่จรินทร์อย่างชัดเจน ปรพลกลับไปแล้วนรมนก็อดทนต่อไปไม่ไหวเอาจานข้าวในมือโยนใส่จรินทร์ ยังดีที่ตอนอยู่บ้านเกตุทัตจรินทร์มีประสบการณ์อยู่บ้างจึงเรียนที่ที่จะปรับตัวไวพอเธอขยับตัวเบาๆก็หลบการโจมตีของนรมนได้แล้วจานตกแตกบนพื้นข้าวกระเด็นเต็มพื้นไปหมด “คนไร้มารยาทจะไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคุณปรพลถึงไม่ชอบเธอ！”จรินทร์รู้อยู่แล้วว่านรมนใส่ใจอะไรก็ยังจะเอาเกลือไปทาซ้ำลงบนปากแผล คนแบบนรมนต่อให้น่าสงสารก็ไม่ควรได้รับความเห็นใจ “เธอมันคนแพศยาผู้หญิงแพศยา！”นรมนโกรธจนหยุดไม่อยู่ด่าคำนี้ไม่หยุด “พอแล้วฉันบอกให้เธอปิดปาก！”ชัชพลถูกทำให้ตกใจจากการที่นรมนโยนจานข้าวลูกสาวคนโตที่เข้าภาคภูมิใจไม่รู้ทำไมตอนนี้กลายเป็นเหมือนผู้หญิงปากร้ายแบบนี้ “พ่อคะพ่อยังจะมาดุหนูอีก?ก็เห็นชัดๆว่าเธอผิดเธอพักในมหาวิทยาลัยพวกเราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอจะกลับมาตอนไหนทำไมต้องทำให้ปรพลเข้าใจเราผิดด้วย?”นรมนเสียใจแทบตายพูดแล้วก็ร้องไห้ออกมา “นี่อยากให้ประธานปรพลรู้ว่าเธอไม่ได้พักอยู่ที่บ้านงั้นหรอ?”ชัชพลตะคอกกลับ จรินทร์ก็เป็นลูกสาวของเขาตอนนี้ยังเป็นว่าที่ภรรยาของปรพลอีกด้วยถ้าปรพลรู้ว่าพวกเขาละเลยจรินทร์ก็ไม่รู้ว่าต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น！ดังนั้นเขาเริ่มคิดที่จะรับผิดชอบในความผิดพลาดไม่อยากให้ปรพลมาตำหนิต่อไปได้ “พวกคุณทานข้าวทานน้ำกันต่อไปเถอะไม่ต้องสนใจฉันฉันเอาของเสร็จแล้วก็จะกลับ”จรินทร์พูดจบก็เดินขึ้นไปชั้นบน เธอไม่ต้องการจะเห็นสีหน้าขมขื่นของคนบ้านเกตุทัตเลยแม้แต่น้อย “รอก่อน”ชัชพลส่งเสียงรั้งเธอ“เมื่อกี้ทำไมเธอไม่พยายามที่จะรั้งประธานปรพลให้มาทานอาหารก่อนเธอพูดแบบนั้นมันจะไร้มารยาทเกินไปแล้วต้องการให้คนบ้านไกลดอนเห็นเธอทำให้บ้านเกตุทัตของพวกเราอับอายนะรู้ไหม” จรินทร์กลอกตาไปมา “ก็ได้ฉันเข้าใจแล้วครั้งหน้าฉันจะระวังฉันไปได้หรือยัง”จรินทร์ตอบ ถึงแม้ว่าพฤติกรรมของเธอจะไม่เหมาะสมแต่บ้านเกตุทัตยังต้องพึ่งพาเธอชัชพลก็หยุดไว้แค่นั้นสะบัดมือให้เธอไปได้เดิมทีก็ไม่ได้จะให้เธอมานั่งร่วมโต๊ะทานอาหารอยู่แล้ว จรินทร์ก็ไม่สนใจเช่นกันเรื่องแบบนี้เธอคุ้นเคยมาตั้งนานแล้ว เมื่อเธอเก็บของอยู่ในห้องนอนนรมนก็เดินมาที่ประตู “จรินทร์เธอยอมรับปรพลไวขนาดนี้เลยหรอเธอลืมแฟนเธอได้แล้วงั้นหรอ”นรมนมองดูจรินทร์ที่ดูมีความสุขดีไม่มีแม้แต่อาการโกรธจะต้องหาเรื่องมาทำให้เธออึดอัดใจ “แฟนอะไรงั้นหรอ”จรินทร์ถามทั้งๆที่รู้ “จตุภูมิไงแฟนคนแรกของเธอน่ะ！”นรมนพูดชื่อออกมาด้วยน้ำเสียงที่ลึกลับแฟนคนแรกแล้วจะทำไมล่ะก็ไม่ใช่ว่าโดนเธอหลอกให้ทรยศจรินทร์ได้หรอกหรือ “อ๋อเธอพูดถึงเขานั้นเอง”จรินทร์แสร้งทำเหมือนเพิ่งนึกออก“หลังจากฉันทิ้งเขาไปแล้วพี่สาวไม่ใช่ว่าคุณรับเขาไปหรอกหรือตั้งแต่เด็กแล้วที่คุณชอบเอาของที่ฉันเคยใช้ไปทั้งหมดนั้นเป็นของที่ฉันไม่ต้องการแล้วทำไมคุณคิดว่ายิ่งเอาไปยิ่งจะเหนือกว่าหรอ?” “เธอ.......จรินทร์เธออย่ามาเสแสร้งเธอไม่ใส่ใจจตุภูมิเองทำไมต้องไปดึงปรพลมาเกี่ยวด้วย”นรมนกัดฟันแน่นเดิมจะมาปั่นป่วนจรินทร์แล้วทำไมกลายเป็นว่าเธอโดนปั่นป่วนซะเอง “ปรพลพี่สาวคุณเรียกแบบนี้จะสนิทสนมมากไปไหมตอนนี้เขาเป็นว่าที่สามีของฉันเป็นว่าที่น้องเขยของคุณอย่าให้คนนอกได้ยินเชียวล่ะไม่งั้นจะเป็นการทำลายงานแต่งได้คุณพ่ออาจจะจำไม่ได้ว่าคุณเป็นลูกสาวเอานะ”จรินทร์เตือนด้วยความหวังดี “ยัยโสเภณี！”นรมนยกมือขึ้นจะตบจรินทร์ จรินทร์กันมือเธอออกแล้วตบเธอแทน“ฉันขอเตือนให้เธอสงบปากสักหน่อย！” หลังจากเธอตบออกไปสวรสที่ขึ้นมาชั้นบนก็เห็นเข้าพอดีก็ถลึงตาทั้งคู่จ้องมา“เธอเด็กป่าเถื่อนกล้าตบพี่สาวของเธออยากตายงั้นหรือ?” สวรสไม่ได้เสียงดังเธอไม่เหมือนกับนรมนที่ทำอะไรเสียงดังนรมนเหมือนภาพที่แตกสลายอาจจะพูดได้ว่าคู่หมั้นของเธอโดนขโมยไปแต่ถ้าเธอเปิดเผยหน้าที่แท้จริงต่อหน้าชัชพลการอธิบายอะไรคงไม่ง่าย “ถ้าเธอไม่ปากต่ำฉันก็คงไม่ตบเธอ”จรินทร์หิ้วประเป๋าใส่ของขึ้นมา“รบกวนท่านทั้งสองหลีกทางให้ฉันไปด้วย” สวรสระแวดระวังนึกถึงชัชพลแต่เขาไม่มาเป็นบทเรียนที่ดีของจรินทร์เธอเอื้อมมือไปหาจรินทร์โดยที่มีกระเป๋าของขวางไว้ “ถ้าพวกคุณไม่หลบฉันก็จะอยู่ที่บ้านให้คุณปรพลมาส่งกลับบ้านทุกวันฉันไม่โกรธคุณหรอก”จรินทร์ขู่ สองแม่ลูกถูกจรินทร์ทำให้พ่ายแพ้อย่างหมดรูป “พ่อคะ！”จรินทร์เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนไม่หลีกทางให้เธอก็มองไปข้างหลังของพวกเขาแล้วส่งเสียงเรียกออกมา ทั้งสองคนตกใจหันกลับไปอย่างร้อนตัวผลคือจรินทร์ใช้ช่องว่างนั้นชนแยกพวกเขาวิ่งลงชั้นล่างอย่างรวดเร็ว “ผู้หญิงแพศยา！”นรมนกัดฟันแน่นตัวสั่นเทา เมื่อก่อนเป็นพวกเธอที่กลั่นแกล้งจรินทร์ตลอดแต่ไหนแต่ไรมาเธอไม่เคยต้องได้รับความเจ็บปวดไม่เคยต้องโกรธแค้นพวกเธอคิดว่าเธอเป็นคนที่ควบคุมง่ายแต่หลังจากที่นรมนนอนกับแฟนหนุ่มของเธอไปทุกอย่างก็อยู่นอกการควบคุม เมื่อจรินทร์ลงมาถึงชั้นล่างไม่ทันได้ทักทายชัชพลก็ถือของออกไปเลย ชัชพลจัดการเรื่องยุ่งเสร็จก็พบว่าเธอออกไปแล้วรู้สึกเสียใจนิดหน่อยที่ไม่ได้ไปส่งเธอที่มหาวิทยาลัย “หนูไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วแม่คะอย่าขวางหนูแม่ให้หนูตายเถอะค่ะ”นรมนที่อยู่ชั้นบนปล่อยเสียงร้องไห้ออกมาเสียงดัง ชัชพลตกใจเมื่อได้ยินรีบวิ่งขึ้นไปข้างบน“นี้มันเกิดอะไรขึ้นทำไมร้องไห้อีกแล้ว” สวรสตาแดงตอบด้วยความเสียใจ“ถ้าไม่ใช่จรินทร์แล้วจะเป็นใครตอนคุณยังไม่มาก็ตั้งใจมาอวดต่อหน้านรมนทั้งๆที่รู้ว่าเธอทำใจไม่ได้ก็ยังมาปั่นหัวเธอช่างเป็นคนไม่รักษาน้ำใจใครจริงๆ” “นี่เป็นสิ่งที่น่าผิดหวังจริงๆ！”มองนรมนร้องไห้อย่างน่าอนาถชัชพลไม่ลังเลเลยสักนิดดึงโทรศัพท์ออกมาโทรหาจรินทร์นึกอยากสั่งสอนเธอสักครั้ง ผลปรากฏว่าจรินทร์ไม่ได้รับสายแถมยังตัดสายของเขาอีกด้วย！