ตอนที่11 เป็นเมียเก็บ

ตอนที่11 เป็นเมียเก็บ ผ่านวันหยุดสุดสัปดาห์ที่มีความสุขในโรงเรียน วันจันทร์มีคลาสเรียนไม่มากนัก จรินทร์กะจะออกไปหางานพาร์ทไทม์ทำ พอเดินลงมาจากหอพักปุ๊บก็ได้พบกับจตุภูมิปั๊บ จรินทร์เดินไปข้างหน้าโดยที่ไม่เหลียวมองเลย จตุภูมิก็ตามมารั้งเธอเอาไว้ แต่ครั้งนี้เขาเหมือนจะมองสีหน้าอารมณ์และปรับตัวให้เหมาะสมมากขึ้น และไม่ได้ลงมือกับเธอโดยตรง เขารู้ว่าจรินทร์อาละวาดขึ้นมานั้นน่ากลัวมาก เขากลัวว่าจะเกิดการทุบตีกันก็ได้ “จรินทร์ พวกเราลองมาพูดคุยกันดีๆได้ไหม?” จตุภูมิได้ทบทวนอย่างละเอียดมาหลายวันแล้ว แต่ก็ยังรู้สึกตัดใจไม่ได้ เขาจะต้องกอบกู้กลับคืนมาให้ได้ “ไม่มีอะไรที่จะต้องพูดคุยกันแล้ว” จรินทร์นั้นรำคาญคนแบบจตุภูมิมากเลย ทำแล้วก็คือทำแล้ว แต่ทำไมถึงไม่กล้าที่จะรับผิดชอบ แล้วยังไม่ยอมรับความเป็นจริงที่เกิดขึ้นอีก ตอนที่เธอรู้ว่าจตุภูมิเริ่มทรยศเธอครั้งแรก เธอต้องหลบไปร้องไห้เองตั้งหนึ่งคืน พอวันที่สองก็โทรศัพท์ไปหาจตุภูมิพร้อมทั้งบอกเลิกเขา เธอไม่เสียใจใช่ไหม? เสียใจซี เธอตัดใจได้ไหม? แน่นอนว่าตัดใจไม่ได้ แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วละ ตั้งแต่ที่จตุภูมิเริ่มทรยศเธอ พวกเขาก็ถึงวาระที่ไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้อีกแล้ว “ขอโทษนะจรินทร์ ฉันรู้สึกผิดมากๆเลยนะ เธอสามารถให้โอกาสฉันอีกครั้งได้ไหม? ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้อีกแน่นอน” จตุภูมิสาบานต่อฟ้า ในขณะที่พูดอยู่นั้นก็ยังปนด้วยน้ำเสียงร้องไห้ “จตุภูมิ ถ้านายรู้ว่ามันผิด ก็อย่ามาก่อกวนกันอีกเลย ไม่ใช่ว่าความผิดทั้งหมดแค่พูดคำว่าขอโทษก็เหมือนกับว่าจะไม่มีได้เรื่องอะไรเกิดขึ้น ฉันไม่สามารถให้อภัยนายได้ แต่ว่าฉันก็จะไม่โทษนาย หลังจากนี้นายไม่ต้องมาหาฉันอีกแล้วนะ”หัวใจของจรินทร์เหมือนถูกคนขยี้ซ้ำๆอย่างแรง ซึ่งเธอก็เจ็บจนเกือบจะกั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ ภาพที่อยู่กับจตุภูมิมันแล่นในหัวเธอครั้งแล้วครั้งเล่า ตอนนี้ความสุขทั้งหมดได้แตกสลายไปหมดแล้ว พวกเขาไม่สามารถกลับไปเป็นแบบนั้นได้อีกต่อไปแล้ว “ไม่ ฉันจะไม่ยอมเลิกกับเธอ จรินทร์ ฉันไม่เห็นด้วยที่จะต้องเลิกกัน ฉันจะอยู่กับเธอนะ ไม่เคยที่จะทำเกินไปเลย เธอไม่สามารถตอบสนองความต้องการของฉันเลย ฉันก็เลยต้องไปหาคนอื่นเพื่อปลดปล่อยความต้องการให้กับร่างกาย มันไม่ได้มากเกินไปนะ อย่างนั้นฉันสาบานก็ได้ ถ้าหลังจากที่แต่งงานกับเธอแล้ว ฉันจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนไหนอีกเลยนะ?” จตุภูมิไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเรื่องแค่นี้ จรินทร์ก็ยังจะคิดมากไม่ยอมปล่อยไปสักที และปฏิเสธที่จะให้อภัยเธอมาโดยตลอด จรินทร์รู้แล้วว่าพวกเขาสองคนนั้นมีมุมมองที่ต่างกัน และไม่คิดที่จะสนทนาพูดคุยกับความผิดหรือถูกในด้านนี้ของจตุภูมิ เธอเพียงแค่พูดว่า: “นรมนคือคนที่ช่วยปลดปล่อยความต้องการให้กับนายได้ เธอคือพี่สาวของฉัน คือพี่สาวที่พ่อเดียวกันแต่คนละแม่ของฉัน!” จตุภูมิเหมือนถูกฟ้าผ่า ร่างกายของเขาหยุดนิ่งอยู่กับที่ นรมนรู้ว่าเขาต้องแยกจากกัน จตุภูมิเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็รู้สึกตัวขึ้นมาและรีบวิ่งไปไล่ตามทันที “ขอโทษนะจรินทร์ ฉันไม่รู้จริงๆว่าเขาคือพี่สาวของเธอ ขอโทษนะ!” จตุภูมิรู้สึกเสียดายขึ้นมาแล้ว รู้สึกเสียดายและเกลียดตัวเองจนอยากจะตบหน้าตัวเองสักทีสองที นอกจากคำว่าขอโทษเธอก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรอีกแล้ว ถ้าหากเป็นผู้หญิงที่แปลกหน้าถ้าเรื่องนี้ก็จะผ่านไป จรินทร์ก็อาจจะลืมมันไปก็ได้ แต่ว่าตอนนี้จรินทร์พึ่งจะบอกเขา ว่าผู้หญิงคนนั้นคือพี่สาวของเธอ เรื่องนี้ก็จะไม่มีวันที่จะผ่านพ้นไปได้เลย “เธอไม่ต้องมาขอโทษฉัน จริงๆนะ สองเดือนกว่าๆนี้ ฉันก็เริ่มที่จะยอมรับเรื่องที่เธอหักหลังฉันแล้วละ และในเวลาที่ฉันจะบอกเลิกกับเธอนั้น ฉันก็ไม่เคยคิดที่จะยุ่งเกี่ยวกับเธออีกต่อไปแล้ว” แต่ว่าก็ผ่านไปนานพอสมควรเลยตอนนี้จรินทร์คิดว่าตอนที่นรมนนำเอารูปภาพที่ไม่น่าดูมาให้เธอดูนั้น หัวใจของเธอก็ยังคงเจ็บปวดเหมือนกับว่ากำลังจะตาย แต่ก็ไม่เป็นไร รอยแผลเป็นแบบนี้ ถ้าเวลานานแล้วก็จะไม่รู้สึกเจ็บปวดอีกต่อไป “จรินทร์ เธออย่าไปเลยนะ อย่าเลิกกับฉันได้ไหม? ถ้าหากฉันรู้ว่าเขาคือพี่สาวของเธอ ฉันจะไม่มีวันที่จะมีความสัมพันธ์แบบนั้นกับเธอแน่นอน จรินทร์ ความรู้สึกสองปีของพวกเราละ เธอไม่ควรบอกว่าเลิกก็คือเลิกเลยนะ ฉันไม่สามารถที่จะยอมรับได้!” ในครั้งนี้จตุภูมิได้ร้องไห้ออกมาเลย และยังคุกเข่าลงต่อหน้าของจรินทร์ เขาเสียใจ โศกเศร้ามาก และจะต้องทำให้จรินทร์เปลี่ยนใจกลับมาคืนดีกับเขาถึงจะช่วยลดความเจ็บปวดในหัวใจลงได้ “จตุภูมิ ลุกขึ้นมานะ อย่าให้ฉันต้องดูถูกนายมากไปกว่านี้นะ!” จรินทร์เห็นที่เขาคุกเข่าลง มันเป็นอะไรที่น่าผิดหวังมากจริงๆ เธอก็เสียใจแล้วละ ทำไมถึงหน้ามืดตามัวมากที่ไปตกหลุมรักเขาเข้าละ? เฉพาะนั้นอยากดูคนแค่ภายนอก อย่าใจเต้นเพียงเพราะเห็นว่าเขาหน้าตาดี หลังจากนี้คงต้องเตือนตัวเองแล้วละ คนเลวแบบนี้ขอให้พบแค่คนเดียวในชีวิตก็พอละ “จรินทร์ เธออย่าทำเหมือนไม่มีเยื่อใยแล้วได้ไหม? พวกเรายังสามารถที่จะเริ่มต้นกันใหม่ได้นะ หลังจากนี้ฉันสาบานว่าจะรักเธอแค่คนเดียว” สภาพที่จตุภูมิร้องห่มร้องไห้นั้น มันช่างน่าเกลียดเหลือเกิน ในบางครั้งที่มีคนเดินผ่านนั้น ต่างก็ทำหน้าอย่างน่าสงสัยกัน ยังมีบางคนที่อยากจะเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่าย แต่กลับถูกจรินทร์มองค้อนกลับไปหมดเลย “มันเป็นไปไม่ได้แล้วละ จตุภูมิถ้านายยังไม่ลุกขึ้นอีกก็คุกเข่าไว้อย่างนั้นเลย ฉันขี้เกียจที่จะจัดการกับนายแล้ว จรินทร์สะบัดออกจากจตุภูมิ และเดินไปโดยไม่แม้แต่ที่จะหันกลับมามองเลย จตุภูมิยังคงคุกเข่าอยู่ที่เดิมและยังร้องไห้อยู่ ร้องไปได้สักพักฝนก็เริ่มตกลงมา เขาก็ยังคงไม่ลุกขึ้น ยังคงคุกเข่าอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งถึงตอนที่เพื่อนร่วมห้องของเธอเลิกเรียนและมาหาเขาไปกินข้าว ถึงได้ดึงเขาออกไปจากตรงนั้น พอกลับมาถึงหอพัก จตุภูมิไปยืนที่ระเบียงและโทรติดเบอร์โทรศัพท์มือถือของนรมน “เธอรู้ตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหมว่าฉันคือแฟนของจรินทร์ จึงเริ่มตีตัวเข้าหาฉันใช่ไหม?” จตุภูมิไม่ได้โง่ จากหลังถูกจรินทร์ทำลายไปแล้ว บวกกับทัศนคติที่นรมนมีต่อเขา เขาก็สามารถที่จะรู้ประเด็นสำคัญของเรื่องนี้ได้ทันทีเลย “ ใช่แล้ว มีครั้งหนึ่งฉันเห็นนายกับจรินทร์อยู่ด้วยกัน รู้สึกว่านายดูดีไม่น้อยเลย ก็เลยแกล้งตีตัวเข้าใกล้นาย จตุภูมิ ตอนนี้นายก็พึ่งจะรู้หรอ มันสายไปหน่อยไหมนะ?” นรมนไม่ตกใจเลยสักนิดเดียว ที่จตุภูมิได้รับรู้ความจริง เรื่องนี้สวรสก็คิดได้ตั้งแต่แรกเลย และยังคิดหาวิธีในการจัดการได้เรียบร้อยแล้ว “นรมน เธอทำเกินไปแล้วนะ ฉันกับเธอเคยมีความแค้นอะไรกันอะ?” จตุภูมิพูด “นายยังเป็นผู้ชายอยู่ไหม? ได้กันแล้วจะลืมกันง่ายๆเลยหรอ?” นรมนหัวเราะพร้อมถามกลับ: “อะไรนะ? ถูกจรินทร์จับได้แล้วใช่ไหมละ พวกเธอทั้งสองทะเลาะและเลิกกันแล้วใช่ไหม?” “ฉันจะไม่เลิกกับเขาหรอก หลังจากนี้เธอกับฉันอย่าได้ติดต่อกันอีกเลย” จตุถูมิโทรศัพท์ไปในครั้งนี้ เพื่อที่จะยืนยันคำพูดของจรินทร์ ตอนนี้เขารู้หมดแล้ว แต่ก็เพื่อจรินทร์ เขาก็ควรจะต้องตัดความสัมพันธ์กันนรมนแล้วละ นรมนนั่นไม่รีบร้อนเลยสักนิด ยังหัวเราะพร้อมพูด:”นายคงจะคิดว่าจรินทร์เลิกกับนายก็เพราะฉันงั้นหรอก? “เธอหมายความว่าไง?”จตุภูมิถามกลับ นรมนยังไม่ได้ตอบคำถามนั้นจตุภูมิก็นึกขึ้นมาได้ทันทีว่าก่อนหน้าผู้ชายคนนั้นเคยตีเขาเพื่อจรินทร์และยังได้รับเชิญจากมหาวิทยาลัยให้กล่าวสุนทรพจน์ ตอนนั้นเขาลาจึงไม่ได้ไปโรงเรียน และยังไม่รู้จักตัวตนฐานะแบบทางการของปรพลเลย แต่เขารู้แล้ว ความสัมพันธ์ของผู้ชายคนนั้นกับจรินทร์นั้นไม่ธรรมดาแน่นอน “ไม่มีความหมายอะไรอีกแล้ว ไม่ติดต่อก็คือไม่ติดต่อ บ๊ายบายนะ”นรมนพูดจบก็กำลังจะวางสาย จตุภูมิรีบตะโกนหยุดเธอ “นรมน เธอรู้ไหมว่าผู้ชายที่อยู่กับจรินทร์คือใคร? พวกเขาอยู่ด้วยกันตอนไหนหรือ? หลังจากที่บอกเลิกกับฉันแล้วหรือก่อนที่จะบอกเลิกกับฉัน?” นรมนหยุดนิ่งไปชั่วขณะ และทันใดนั้นก็นึกขึ้นมาได้ว่าคนที่เป็นไปได้ที่จะอยู่กับจรินทร์นั้นคงจะคือปรพล “ผู้ชายคนไหน? เธอยังมีผู้ชายคนอื่นอีกหรอ?” นรมนทำเป็นพูดอย่างตกใจว่า:“งั้นฉันก็คงไม่รู้แล้วละ ความสัมพันธ์ของฉันกับเธอไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ เธอเป็นผู้หญิงนอกสมรส ตั้งแต่เด็กก็มีความฟุ้งเฟ้อ ใครจะไปรู้ว่าเลิกกับนายแล้วคงจะเป็นเพราะนายไม่ตรงตามเงื่อนไขของเขาเลยทำให้เธอไม่เข้าเข้าตาละมั้ง!” จตุภูมิได้ยินคำพูดนั้น หัวใจเขาก็เย็นลงไปชั่วคราว “เธอหมายความว่า จรินทร์เป็นเมียเก็บหรือ?” ผู้ชายคนนั้นสูงดูเป็นผู้ใหญ่ และยังเป็นผู้ประสบความสําเร็จที่ถูกทางมหาวิทยาลัยเชิญกลับมาให้กล่าวสุนทรพจน์ แน่นอนว่าตรงตามเงื่อนไขทุกอย่างที่สามารถเลี้ยงดูนักศึกษาสาวได้อีกด้วย “ฉันไม่เคยพูดนะ เธอเป็นคนพูดเอง พอได้แล้ว ฉันไม่อยากพูดกับคนไร้สาระแบบเธอแล้วละ วางละนะ”นรมนพูดจบก็วางสายทันที จตุภูมิบีบโทรศัพท์มือถือ ด้วยแรงที่มามากเกินไป นิ้วมือนั้นขึ้นสีขาวโดยไร้เลือด