已经是第一章了
บทที่46 ความหึงหวง
บทที่46 ความหึงหวง
เป้ยฉ่ายเวยใช้แรงกัดที่ริมฝีปากเพื่อไม่ให้เขาได้ยินน้ำเสียงที่ทุกข์ใจแล้วพูดออกมาแบบยิ้มๆ
“จื่อเชียน ฉันไม่ได้หลบหน้าใคร ฉันนอนแล้วจริงๆดึกขนาดนี้ ถ้านายขึ้นมาแล้วถูกคนขี้นินทาเห็นเข้าจะทำให้ชื่อเสียงของนายเสื่อมเสียได้”
“เวยเวย……” หลี่จื่อเชียนเรียกชื่อเธอแบบหนักแน่นขึ้น
เป้ยฉ่ายเวยกลั้นความรู้สึกของความปั่นป่วนภายในแล้วยิ้มออกมาเพื่อขัดคำพูดที่หลี่จื่อเชียนตะพูดต่อ “จื่อเชียนถ้าถ้านายเต็มใจพรุ่งนี้นายมาพาฉันไปโรงพยาบาลหน่อยฉันรู้สึกเจ็บขา”
“เวยเวยขาเธอเจ็บทำไมไม่พูดตั้งแต่แรก ฉันส่งเธอไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้เลย” หลี่จื่อเชียนได้ยินว่าเธอเจ็บขาก็ไม่ถามอะไรเรื่องนั้นต่อ
หลี่จื่อเชียนแบบนี้ก็ยิ่งทำให้เป้ยฉ่ายเวยรู้สึกทรมานกว่าเดิมหลี่จื่อเชียนทำไมนายโง่อย่างนี้ทำมทำไมต้องดีกับฉันขนาดนี้
เธอไม่สามารถตอบกลับความรู้สึกของเขาได้จริงๆ “ไม่เป็นไรแค่เรื่องนิดเดียวฉันง่วงมากแล้วพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน”
หลี่จื่อเชียนได้ยินเสียงเป้ยฉ่ายเวยจามหยุดไปสักพักแล้วพูด “โอเคงั้นพรุ่งนี้ฉันมารับเธอ”
“อื้อได้” เป้ยฉ่ายเวยพูดเสร็จก็วางสายก็ยังอยู่ที่หน้าต่างมองดูร่างคนที่ยังไม่ไปไหน
สิบนาทียี่สิบนาทีครึ่งชั่วโมงผ่านไปหลี่จื่อเชียนก็ยังไม่ไปไหน
ในใจเป้ยฉ่ายเวยเริ่มกังวลขึ้นมาหลี่จื่อเชียนคงไม่รออยู่ที่ใต้ตึกทั้งคืนหรอกใช่ไหม
ยังดีขนาดที่เธอกังวลอยู่นั้นหลี่จื่อเชียนก็กลับเข้าไปในรถแล้วค่อยขับรถออกไปจากใต้ตึก
เป้ยฉ่ายเวยก็ถอนหายใจตามแบบยาวขมวดคิ้วไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่
——ติงตง
เสียงกริ่งดังขึ้นตัดจังหวะความคิดของเป้ยฉ่ายเวยสายตาที่สว่างมองไปทางประตูที่น่ากลัวเหมือนสิ่งที่อยู่นอกประตูไม่ใช้คนแต่เป็นผีที่เธอกลัวมาทั้งคืน
พูดให้ถูกที่สุดคือเรื่องที่เธอไม่อยากยอมรับมากกว่า
เสียงกริ่งกลับไปแล้วดังขึ้นมาอีกแสดงให้เห็นถึงคนที่อยู่ข้างนอกนั้นมีความอดทนสูงมากทำซ้ำไปครั้งแล้วครั้งเล่า
ถ้าหากไม่ใช่ว่ากลัวรบกวนเพื่อนบ้าน เป้ฉ่ายเวยอยากจะทำเป็นไม่ได้ยินเธอกัดริมฝีปากกันเองสุดท้ายก็ค่อยค่อยขยับไป
ขาของเธอตั้งแต่กลับมาถึงตอนนี้บวมขึ้นมากแล้วเธอไม่ได้เปิดไฟสังเกตดูเลยไม่รู้ว่าสภาพมันเป็นยังไง
รอจนเป้ยฉ่ายเวยขยับไปถึงหน้าประตูบนหัวก็เริ่มมีเหงื่ออะไรแล้วเธอถอนหายใจยาวยาวแล้วเปิดประตู
ร่างสูงใหญ่ของฉูเจ๋อหยางมาตรงเวลา
เห็นด้านในที่มืดมนคิ้วของฉูเจ๋อหยางค่อยๆขมวดขึ้นถ้าหากไม่ใช้เงาคนตรงหน้าดูคุ้นเคยเขาคงคิดว่าผู้หญิงคนนี้หนีไปแล้ว
คิดถึงความเคยชินของเป้ยฉ่ายเวยเขาเดินเข้ามาแบบไม่ได้รับอนุญาต
เป้ยฉ่ายเวยรู้สึกว่าตัวเองนั้นเหมือนสนมที่กำลังรอโชคร่างกายแข็งทื่อไปสักพักแล้วปิดประตู
ทำเหมือนไม่ใช่ปิดประตูการเมืองครั้งตนเองเข้าไปในคุก
“หลี่จื่อเชียนใส่ใจเธอมาก” ฉูเจ๋อหยางไม่ได้ใช้ประโยคคำถามแต่เป็นประโยคคำตอบที่แน่ใจ
“เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับนาย” เป้ยฉ่าย้วยจับที่มือตัวเองแล้วตอบแบบเย็นชา
ฉูเจ๋อหยาวกระพริบตาตรงหน้าทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิมเอากระดาษออกมาจากกระเป๋าแล้ววางไว้บนโต๊ะ “เซ็นมัน”
เป้ยฉ่ายเวยขยับไปที่โซฟาอย่างช้าแล้วเปิดสัญญาออก
ไฟก็ได้เปิดใช้แสงเล็กน้อยของพระจันทร์หาที่เซ็นชื่อจนเจอเซ็นชื่อตัวเองอย่างเร็วเหมือนพวกนั้นไม่ใช่กระดาษแต่เป็นสัตว์ร้าย
“ไม่ดูเนื้อหาด้านในหน่อยเหรอ” ท่าทางของเป้ยฉ่ายเวยทำให้ฉูเจ๋อหยางที่ไม่ค่อยสบายใจอยู่แล้วยิ่งไม่สบายใจหนักกว่าเดิม
“ไม่จำเป็น” ดูไปเปลี่ยนแปลงความจริงได้เหรอ?เป้ยฉ่ายเวยหัวเราะเยาะตัวเอง
“มานี่” ฉูเจ๋อหยางไม่ชอบน้ำเสียงของเป็ยฉ่ายเวยแบบนี้เหมือนกับว่าเขาบังคับเธอเลย
คิดถึงร่างคนที่ตัวเองเห็นที่ใต้ตึกสายตาเขาก็ยิ่งเย็นชา
เป้ยฉ่ายเวยหนังหัวชารู้ว่าหลบไม่ได้แล้วถึงเธอสองคนจะเคยเกิดเรื่องราวบนเตียงหลายครั้งแล้วมีแค่ครั้งนี้ที่เธอปฏิเสธและรู้สึกรังเกียจ……
รอเป้ยฉ่ายเวยเดินมาตรงหน้าฉูเจ๋อหยางแบบลำบากยังยืนไม่ตรงคนทั้งคนก็ถูกยกขึ้นถูกคนอุ้มไว้ในอ้อมกอดเดินไปทางห้องนอน
คล่องแคล่วเหมือนตอนที่เธอไปคอโดเขาฉูเจ๋อหยางก็คุ้นเคยกับคอโดนี้ยังคือเขาที่ให้คนใช้ราคาที่ต่ำที่สุดขายให้เธอ
เรื่องเล็กแค่นี้เขาไม่คิดที่จะพูดดังนั้นเลยไม่เคยบอกเป้ยฉ่ายเวย
เป้ยฉ่ายเวยดื่มด่ำในมหาวิทยาลัยของตัวเองเป็นเวลาสามปีหลังจบสามปีความรักที่บริสุทธิ์ของเธอได้โยนทิ้งไปเลี้ยงหมาหมดแล้ว
คิดไม่ถึงเลยด้วยซ้ำว่าทำไมฉูเจ๋อหยางถึงรู้ที่อยู่ของเธอแล้วแน่ใจได้ยังไงว่าห้องไหนคือห้องเธอ
ฉูเจ๋อหยางในใจมีความโกรธการกระทำก็เลยรุนแรงโยนผู้หญิงในอ้อมกอดลงไปบนเตียงที่นุ่มๆ
ทั้งทั้งที่ไม่ใช่ความสูงที่มากนักและยังเป็นเตียงที่นุ่มแต่ผู้หญิงคนนั้นก็มีเสียงกรีดร้องออกมา
ตอนนี้อยากขออภัยสายไปแล้ว
ร่างสูงใหญ่ของฉูเจ๋อหยางทับลงไปบนตัวเล็กๆของเป้ยฉ่ายเวย มือใหญ่ของผู้ชายลูบไล้ไปที่ร่างกายที่คุ้นเคยล่วงเข้าไปที่ที่ผู้หญิงไวต่อความรู้สึก
ร่างที่ผอมเพียวแล้วค่อยๆดึงกระโปรงเธอลงเหมือนรู้สึกได้ถึงความตื่นเต้นของผู้หญิงในอ้อมกอด
ริมฝีปากที่เย็นค่อยลูบผ่านกลางอกเธอลงไป
ก็เหมือนกำลังจุดไฟที่ทุ่งหญ้าเพื่อทำให้ผู้หญิงคนนั้นขอให้ปล่อยเธอ
เป้ยฉ่ายเวยเหมือนกำลังทำทุกอย่างตรงข้ามกับฉูเจ๋อหยางจริงๆแล้วร่างกายเริ่มมีความรู้สึกแล้วแต่เธอก็ทำตัวเหมือนปลาเค็ม
ริมฝีปากที่อวบอิ่มเกือบถูกเธอกัดจนเป็นรอยเลือดแต่เธอก็ไม่ยอมแพ้
ฉูเจ๋อหยางรู้ความคิดโง่ๆของเป้ยฉ่ายเวยตั้งแต่แรกแล้วริมฝีปากที่ตอนแรกอยู่ที่กระดูกไหปลาร้าทันใดนั้นก็หยุดลมหายใจของเธอด้วยการใช้ลิ้นเย็นเพื่อเปิดฟันของเธอออกเลื่อนเข้าไปในปากของเธอแล้วลิ้มรสหวานๆของเธอ
ใช้แรงเพื่อค้นหาทุกมุมในปากของเธอเพื่อให้เธอลิ้มรสของเขา
ปลาเค็มเป้ยฉ่ายเวยแกล้งทำต่อไปไม่ไหวแล้วอ้าปากเพื่อที่จะกัดฉูเจ๋อหยางแต่พออ้าปากก็ยิ่งง่ายต่อการเข้าไปของคนบางคนแม้แต่ลิ้นของตนเองก็ติดไปกับเขาแล้ว
เสื้อออกงานสีดำก็ถูกดึงไปอยู่ที่กลางอกมือใหญ่ที่มีแรงจับอยู่ที่ที่อบอุ่นและนุ่มสบายของเธอ
“ฉู……เจ๋อ……หยาง……ไม่เอา
”
เธอไม่อยากใช้วิธีนี้มอบตัวรเองให้กับเขา
“เธอจะเอายังไง?อย่างนี้เป็นยังไง?” ฉูเจ๋อหยางคิดว่าเธอแค่อายเสียงที่เย็นสบายถูกย้อมด้วยความต้องการทางเพศยิ่งทำให้น่าสนใจต่อการฟัง
“นายอยากทำอะไร……” เสียงเบลอๆของเป้ยฉ่ายเวยหลุดออกมาจากปาก
เหมือนกำลังตอบโต้ฉูเจ๋อหยางอยู่มือข้างหนึ่งล้วงเข้าไปในที่ลึกลับในกระโปรง
เป้ยฉ่ายเวยตัวแข็งทื่อความรู้สึกที่อดทนไว้ระเบิดออกมาสะเทือนต่อการเคลื่อนไหวพูดขึ้นว่า “ฉูเจ๋อหยาวฉันไม่เอาฉันไม่เอาไหนปล่อยฉันปล่อยฉัน”
เป้ยฉ่ายเวยที่ทำการกระทำที่แสดงออกจากจิตใจถึงสุดท้ายก็ทนไม่ไหวแล้วถอยออกมา
เธอไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความรู้สึกในใจที่มีต่อเขาแล้วมอบตนเองในสถานการณ์แบบนี้ให้กับเขา
อัพเดทครั้งหน้า：17 พ.ย. 2019
จะมาในเร็วๆนี้ โปรดอดใจรอก่อนนะจ๊ะ
已经是最新一章了
加载中
