บทที่ 2 กลายเป็นบ่อเลือด

ฟู่จิ่วหยุนขมวดคิ้ว,แสดงออกถึงความหงุดหงิด, “ผมถามหมอแล้ว,การฝ่าเร็วมาก,คุณจะไม่รู้สึกอะไรเลย. ถังหนิงเดินโซเซจนเข้ากับกำแพง,ร่างกายสั้นรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ. ทำไมเขาถึงใจร้ายได้ขนานนี้? “ฟู่จิ่วหยุน,ถือว่าฉันขอร้องล่ะ. ถังหนิงมีสีหน้าเศร้า,รู้ศึกต่ำต้อยไร้ค่า แต่ฟู่จิ่วหยุนก็ไม่ตอบ,เขาเดินผ่านเธอไปดังสายลม,ถังหนิงหลั่งน้ำตาออกมา,หันหลังแล้วไล่ตามออกไป! ไล่ตามออกมาลาบ้านพัก,ฟู่จิ่วหยุนเปิดประตูรถออกกำลังจะขึ้นรถ. “ฟู่จิ่วหยุน! ”ถังหนิงไล่ตามมา,ตัวเปียก ไปด้วยน้ำฝน. เธอยืนอยู่ท่ามกลางสายฝน,อย่างเดียวดาย,ผมที่เปียกบนหน้าเธอ,ดูน่าสงสัยมาก. “ฉันไม่ต้องให้คุณแต่งงานกับฉันแล้ว,ฉันแค่ต้องการเก็บลูกเอาไว้!” ฟู่จิ่วหยุนจับประตูรถไว้,ไม่ได้ตอบ. “ฉันจะคลอดลูกตัวด้วยเอง,แล้วพาเขาไปอยู่ที่ไกล้ๆ,ฉันจะไม่เป็นตัวถ่วงอนาคตที่สวยงามของคุณ! และไม่ขัดขวางความรักของพวกคุณสามีภรรยา! ฉันแค่ต้องการเก็บลูกเอาไว้!” ถังหนิงถอยก้าวสุดท้าย,ยอมทิ้งความสัมพันธ์สิบปีที่มีค่าที่สุด,เธอรู้ดีว่า,นี้เป็นยากขนานไหน! แต่ฟู่จิ่วหยุนกลับไม่มีความอ่อนข้อเลยสักนิด,ความเย็นชาและเฉยเมยของเขาทำให้คนสั้นไหว. “การฝ่าตัดอยู่ภายในอาทิตย์นี้,ถึงเวลานั้นผมจะให้คนมารับคุณ.” ถังหนิงขาอ่อน,คุกเข่าอยู่ท่ามกลางสายฝน,เธอได้แต่มองฟู่จิ่วหยุนขึ้นรถไป,เธอจองมองด้วยตาทั้งคู่,กระโจนเข้าไปอย่างบ้าคลั่ง! “ฟู่จิ่วหยุน,อายุสิบแปด,คุณอ้อนฉันขึ้นเตียงเป็นครั้งแรก,คุณแค่พูดว่ายังไง?คุณบอกขอแค่ฉันขอขอเพียงคุณมี,คุณจะตกลงทุกอย่าง,คุณลืมแล้วเหรอ!” “อายุยี่สิบสอง,พ่อฉันไม่เห็นด้วยที่เราอยู่ด้วยกัน,พ่อบอกว่าคุณนักธุรกิจใจดำ,ฉันอยู่กับคุณจะไม่มีผลดีอะไร,คุณพูดกับพ่อด้วยความมั่นใจว่า,คุณเป็นคนเดียวในโลกนี้ที่ให้ความสุขกับฉันได้,คุณลืมไปแล้วเหรอ!” ถังหนิงตบที่กระจกรถอย่างแรง,คนในรถกลับทำหน้าเย็นชา,ไม่ได้ความรู้สึกอะไรเลย. น้ำตาของถังหนิงนั้นไหลหนักกว่าฝนที่ตกหนัก. “อายุยี่สิบห้า,ฉันท้องครั้งแรก,คุณยังไม่พร้อมที่จะเป็นพ่อคน,ฉันก็เชื่อฟังคุณ,ไปเอาเด็กออกที่โรงพยาบาล,ตอนนั้นคุณบอกฉันว่ายังไง?คุณบอกว่ารอคราวหน้า,คราวหนน้าคุณจะเก็บลูกของเราเอาไว้แน่นอน! ” ถังหนิงร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด, “ฟู่จิ่วหยุน,ฉันอยู่กับคุณมาสิบปี,ฉันไม่เคยขอร้องอะไรคุณเลย,นี้เป็นเพียงครั้งแรก. ฉันขอร้องคุณปล่อยลูกไปเถอะ!” ทันใดนั้น,ประตูรถก็เปิดออก! ถังหนิงกระเด็นถอยหลังไปไม่กี่ก้าว, ยังไม่ทันยืนนิ่ง,คอกลับถูกฟู่จิ่วหยุนบีบไว้อยู่มัด! ถังหนิงเบิกตากว้างด้วยความหวาดกลัว,หมดลมหายใจไปชั่วขนาน,ฟู่จิ่วหยุนแสดงออกถึงความโกรธ! “คุณอยากมาพูดถึงอดีตกับผม,ถังหนิง,ก็เพราะผมยังเห็นแก่อดีต,ถึงได้ไว้หน้าคุณ!” “คุณหมายความว่าอะไร” ถังหนิงไม่เข้าใจ,สีหน้าของฟู่จิ่วหยุนทำให้เธอกลัว. “หมายความว่าไง? ”ฟู่จิ่วหยุนยิ้มอย่างเย็นชา,ผลักเธอออกไป, “เด็กที่อยู่ในท้องคุณ,ต่อให้ตายเป็นหมื่นครั้งก็ไม่สามารถก็ไม่ทำให้ผมหายแค้น! คุณวางใจเถอะ,วันที่ฝ่าตัด,ผมจะเฝ้าดูเขากลายเป็นกองเลือด,และกลายเป็นเพียงก้อนเนื้อที่เปื้อนเลือด! รอยยิ้มของฟู่จิ่วหยุน,ที่น่ากลัวท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก. ไม่! ไม่ใช่น่ะ! “คุณกำลังเข้าใจอะไรผิดใช่ไหม? ถังหนิงดึงมือเขาไว้, “จิ่วหยุนคุณ,คุณพูดถึงอะไร? ฉันฟังไม่รู้เรื่อง…..” เธอโดนผลักออกอีกครั้ง, ทันใดนั้น,รูปถ่ายถูกเขวี้ยงใส่หนน้าเธอ,ร่วงลงบนที่มีน้ำฝน . ถังหนิงตะลึง,สาวที่เปลือยเปล่าในนั้นคือเธอ! ฟู่จิ่วหยุนนั่งลงไป,จับที่คางของเธอ,นัยน์ตาเยือกเย็น, “ผมเป็นห่วงคุณทุกครั้ง,ต่อให้ไม่สบายตัวแค่ไหนก็ใส่ถุงยางอนามัย,ผมยังคิดอยู่ว่าทำไมถึงบังเอิญท้องได้,ที่แท้คือคุณขึ้นเตียงกับคนอื่น, ทำไม? เร่าร้อนจนลืมโลกของผมเลยสิน่ะ,เพื่อเขาแล้วถึงขั้นยอมอันตรายเสี่ยงตั้งท้อง? ถังหนิง, คุณห็นผมฟู่จิ่วหยุนเป็นอะไร? ผมคิดไม่ถึงเลย,คุณจะสำส่อนได้ขนานนี้.” “ไม่ใช่น่ะ.....ไม่ใช่น่ะ....., ถังหนิงส่ายหน้าด้วยความสิ้นหวัง, “คุณฟังฉันอธิบาย, ฉันเปล่า......””