บทที่ 3 เป็นตัวแทน

ฟู่จิ่วหยุนไม่คิดจะฟังคำอธิบายของเธอด้วยซ้ำ,ถังหนิงไล่ตามด้วยตัวที่เปื้อนโคลน,ถูกกันไว้นอกรถ. “ฟู่จิ่วหยุน,ฉันไม่ได้ขึ้นเตียงกับคนอื่น, คุณต้องเชื่อฉัน! เด็กคนนี้เป็นลูกคุณ!” ถังหนิงจับที่กระจกมองหลังอย่างว้าวุ่น, “ไม่เชื่อ,ถ้าคุณไม่เชื่อก็สามารถตรวจ DNAได้, เขาเป็นลูกของคุณ! เด็กเป็นผู้บริสุทธิ์, ไม่ว่าคุณจะเชื่อฉันหรือไม่, เด็กก็ก็เป็นผู้บริสุทธิ์!” ฟู่จิ่วหยุนยิ้มอย่างเย็นชา, “ได้.” พูดเสร็จ,ก็จากไป,ถังหนิงคุกเข่าท่ามกลางสายฝน, ทันใดรู้สึกว่าค่ำคืนนี้มืดจนมองไม่หนทาง. ถังหนิงนึกว่า,ดุดน้ำคร่ำไปตรวจDNA, ต้องสามารถคืนความบริสุทธิ์ให้กับเธอได้, อย่างน้อย, พิสูทน์สถานะของลูกได้. แต่เธอกลับคิดคิดไม่ถึง,ผลตรวจออกมา,กลับทำให้จมลงสู่ก้มบึงของความสิ้นหวัง! “คุณยังอะไรจะพูดอีก? ใบหน้าที่โกรธของฟู่จิ่วหยุน,ยิ้มอย่างประชดประชัน. ถังหนิงรับไม่ได้กับท่าทางของเขา, เธอจับที่ปลายเสื้อของฟู่จิ่วหยุน, ยิ่งน่าสมเพช, “จิ่วหยุน, นี้เป็นไปไม่ได้, ผลตรวจนี้ออกมาผิดแน่เลย, อาจจะเอาผลตรวจมาผิดก็ได้.......” “พอเถอะ! ”ฟู่จิ่วหยุนหมดความอดทน, และโกรธมาก. ถังหนิงยืนอย่างอ่อนแรงอยู่ที่เดิม, โต้แย้งอะไรไม่ได้, แต่เด็กเป็นของฟู่จิ่วหยุนจริงๆ, ทำไมถึง? “จิ่วหยุน. “ไม่ไกลนัก, ฉินซินเดินเข้ามาในชุดคลุมสีขวา. กอดฟู่จิ่วหยุนแบบเป็นธรรมชาติ,หลังจากนั้นถึงยิ้มแล้วมองไปที่ถังหนิง, “คุณก็คือถังหนิง? ได้ยินชื่อเสียงคุณมานาน, วันนี้ได้เจอ, ถือว่า.......” ถือว่า? ถังหนิงมองไปยังผ้หญิงที่อยู่ตรงหน้า, รู้สึกว่าคิ้วและตาของเธอมีส่วนที่คล้ายตังเองอยู่. โดยเฉพาะเม็ดไผที่อยู่ใต้ตาเธอ! ฉินซินเย็น, “ฉันกับจิ่วหยุนเป็นคู่รักในวัยเด็ก, แต่สิบปีก่อนฉันถูกพ่อส่งไปเมืองนอก,จากนั้นเลยขาดการติดต่อกัน,ฉันนึกไม่ถึงเลยว่าเขายังรอฉันมาตลอด, ฉันตื้นตันใจมาก.......” ฉินซินจับมือถังหนิงอย่างเป็นธรรมชาติ, “ขอบคุณที่คุณอยู่เคืองข้างเขาแทนฉันมาสิบปี, ฉันขอบคุณคุณมาก.” น้ำเสียงนั้น,เหมือนดังดอกบัวสีขาวที่บริสุทธิ์ ,เป็นคำขอบคุณที่ออกมาจากใจจริง. ทันใดนั้นถังหนิงก็หัวเราะ,เธอมองไปที่ฟู่จิ่วหยุน,เสียงหัวเราะดังขึ้น. สิบปี, สิบปีของเธอที่แท้เป็นเพียงแค่เรื่องตลก! ที่แท้เธอเพียงแค่ตัวแทนของคนอื่น! ที่แท้ทุกสิ่งที่สวยงามในอดีต, เป็นเพียงแค่เรื่องเลวร้าย! “ฟู่จิ่วหยุน, คุณช่างลึกซึ้งเหลือเกิน. ”ถังหนิงหัวเราะ, น้ำตาไหลลงมาด้วยไม่รู้ตัว, “คุณหลอกฉันมาสิบปี, คุณรู้ไหมว่าสิบปีของผู้หญิงคนหนึ่งมีเพียงกี่ครั้ง? คุณรู้ไหมว่าสิบปีนี้เป็นช่วงเวลาชีวิตวัยที่สวยงามที่สุดของฉัน! ฉันยอมทิ้งโอกาสในการศึกษาต่อต่างประเทศเพราะคุณ, ทะเลาะพ่อเพราะคุณ, ให้คุณไปทั้งหมดที่ฉันสามารถให้ได้, สุดท้ายฉันสมควรแล้วที่ได้รับผลลัพธ์อย่างนี้? ” ถังหนิงเกลียดที่ตัวเองไม่เข้มแข็งพอ, แต่เธอจะเข้มแข็งได้ยังไง? “ถังหนิง ”ฟู่จิ่วหยุนขมวดคิ้ว,แสดงออกถึงความหงุดหงิด, ตอนนี้พูดพวกนี้ก็ไม่มีประโยคอะไร. คุณไม่แม้แต่จะอธิบายหน่อยเลยเหรอ? ถังหนิงมองไปที่ฉินซินที่สวมเสื้อคลุมสีขวา, นึกเอะใจขึ้น, “นี้เป็นแผนของพวกคุณใช่ไหม? เพื่อจะกำจัดฉัน, พวกคุณเลยใส่ร้ายว่าเด็กในของไม่ใช่ของคุณ, ใช่ไหม? ทำไมถึงโหดร้ายได้ขนานนี้! ถังหนิงดวงตาแดงก่ำ, “ฟู่จิ่วหยุน, ระหว่างกรรมจะตามสนองคุณ! นี้เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของคุณ! ” ใส่ร้ายคุณ? ฟู่จิ่วหยุนยิ้มอย่างเย็นชา, “ถังหนิง, คุณทำอะไรไว้คูณรู้ดีแก่ใจ! หรือว่าคุณกล้าพูด, ผู้หญิงที่ยุในรูปไม่ใช่คุณ? ” ถังหนิงยืนนิ่ง. ไม่ผิด, นั้นคือเธอ. เธอปฎิเสธไม่ได้. “ถังหนิง,เราไม่ได้ทำอะไรกับผลตรวจทั้งนั้น, ถ้าเด็กคนนี้เป็นลูกของจิ่วหยุนจริง, เรายินดีที่จะรับเลี้ยง, แต่ในใจคุณน่าจะเข้าใจ, แต่นี้ไม่ใช่ลูกของจิ่วหยุน. ””