บทที่ 4 คุกเข่าอยู่นาน

คำพูดของฉินซินที่ดังอยู่ข้างหูเธอ, ถังหนิงไม่สามารถโต้ตอบได้, เธอทำได้แค่ยืนอยู่ที่เดิมอย่างไร้เรี่ยวแรง, ฟังฟู่จิ่วหยุนพูดถึงเวลาฝ่าตัด. น้ำเสียงที่เย็นชา, เสียบแทงบนใจเธอนับครั้งไม่ถ้วน. ไม่ว่าจะอธิบายยังไง, ฟู่จิ่วหยุนก็ไม่มีทางเชื่อ. คนที่อยู่ในรูปคือเธอจริง, แต่ทำไมเธอถึงอยู่ในสภาพนั้น. ฟู่จิ่วหยุนกลับไม่สนใจสักนิด. ถังหนิงจับที่ท้อง, ชีวิตน้อยในท้อง, เธอจะปกป้องด้วยชีวิต. เพื่อที่จะหลบฟู่จิ่วหยุน, เธอไม่ได้กลับไปที่บ้านพักอีก, ที่เธอสามารถไปได้, มีแค่บ้าน, ที่ๆอาจจะไม่ได้เป็นที่สำหรับเธอตั้งนานแล้ว. ยังกลับมาอีกทำไม? ” ยังไม่ทันก้าวเข้าประตู, แม่ก็เข้ามาตบเธอ,มองเธอเหมือนกำลังจองมองศัตรูอย่างไงอย่างงั้น, แกยังมีหน้ากลับมา! รูปของพ่อถูกแขวงอยู่ในห้องรับแขก, ถังหนิงเดินเข้าไปอย่างช้าๆ, ทุกย่างก้าวช่างหนักและยากจะขยับ. เป็นไปได้ไง, จะเป็นไปได้ไง! ทั้งๆที่เธอฝากคนส่งอาหารเสริมกลับบ้าน, คำตอบที่ได้คือรับไว้แล้วทุกครั้ง, แคไม่มีการตอบกลับของพ่อเท่านั้น, เธอคิดว่าพ่อยังไม่ยกโทษให้เธอ, ยังไม่ยอมเจอเธอ! แต่ว่า, พ่อจากไปเป็นเวลาหกปีแล้ว! “ตอนที่แกจากไปไม่นาน, พ่อของแกคิดถึงมาก, เขาหัวใจไม่ดีอยู่, กลางดึกวันนั้นโรคหัวใจกำเริบ, ส่งไปถึงโรงพยายานก็ไม่ทันแล้ว, แต่เขาลืมอยู่ตลอดไม่กล้านอน, เขารอแกอยู่ตลอด, ฉันโทรไปหาแกแต่ไม่คนรับ, ฉันให้คนไปตามหาแก, แต่หายังไงก็หาไม่เจอ, สุดท้ายพ่อแกก็ตายตาไม่หลับ! ” กู่หลานร้องไห้เสียงดัง, หกปีมานี้, เธอเฝ้าบ้านนี้เพียงคนเดียว, ต่อให้ลำบาลแค่ไหน, เธอก็จะอดทน, ถือซะว่า ว่าเธอไม่เคยมีลูกสาวคนนี้! “แต่ว่าหนูไม่เห็นมีสายเข้า, และไม่เคยมีใครเคยมาหาหนู .....” เหมือนมีก้อนหินก้อนใหญ่ทับอยู่ในอกของถังหนิง,เธออยากร้องไห้, แต่เธอกลับไม่มีแม้สิทธ์ที่จะร้องไห้! เธอย้อนคิดถึงวันที่พ่อจากไป, วันนั้นเธออยู่ฟู่จิ่วหยุน, โทรศัพท์? ภาพจำที่เลือนราง, เริ่มค่อยๆชัดเจนขึ้น....... ใช่ฟู่จิ่วหยุนไหม? เขาเป็นคนลบสายเรียกเข้าบนมือถือเธอ,ทำให้เธอตัดขาดการติดต่อกับครอบครัวของเธอ? เหี้ย! ประตูถูกเตะออก, ตามมาด้วยมีชายฉกรรจ์สามถึงห้าเดินเข้ามา. “คืนเงิน! ” ตัวหัวโจกใช่ไม้ตีแจกันแตก. กู่หลานเดินไปข้างหน้าอย่างตัวสั้น, “ให้เวลาฉันอีกหน่อย, ฉันจะหาเงินคืนให้เร็วที่สุด. ” “เหี้ย, ฉันให้เวลาแกมานานแค่ไหน? ถ้าวันนี้ไม่คืนเงินมา, งั้นก็ขายบ้านล้างหนี้! ” “ไม่ได้น่ะ! ไม่ได้! บ้านหลังนี้เป็นหยาดเหงื่อทั้งชีวิตของสามีฉัน, ถ้าเขาคิดถึงอยากกลับมาดู, แต่ไม่เจอฉันเขาคงจะเสียใจ,บ้านหลังต่อให้ตายฉันก็ค้าไม่ได้! ” อีกฝ่ายไม่มีเวลาว่างมาฟังเรื่องพวกนี้, “วันนี้ไม่ขายก็ต้องขาย, ไม่อย่างนั้น, แกเตรียมตัวติดคุกได้เลย! ถังหนิงไม่เข้าใจสถานการณ์, มองดูแม่ถูกคนพวกนี้ฉุดลาก, จึงกะโจนเข้าไป, “พวกคุณเป็นใคร! ” “เอะ, คนนี้เป็นใครเนี้ย? ทำไม, เธอมีเงินใช้หนี้แทนเขา? ” คืนเงิน? ถังหนิงมองไปที่แม่ด้วยความสงสัย, กู่หลานปัดน้ำตาร้องไห้โฮก, ฉันก็ไม่รู้ว่านี้มันเรื่อง,หลายเดือนก่อน, ฉันอยากไปหาอะไรทำ, ฟังคำแนะนำของคนอื่นเซ็นสัญญาไปฉบับหนึ่ง, ใครจะคิดว่าสุดท้ายจะกลายเป็นแบบนี้, ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น, แต่คนพวกสามวันห้าวันก็บุกมาขอเงินที.......” ถังหนิงเริ่มเข้าสถานการณ์, แม่น่าจะโดนเข้าแล้ว. “พวกคุณทำแบบนี้มันผิดกฎหมายน่ะ! ” ผิดกฎหมาย? เธอมีหลักฐาน? ในสัญญาระบุไว้ชัดเจน, กฎหมายควบคุมไม่ได้! ” คนพวกนี้ก็ปากพูด, และกำลังจะพังบ้าน, ถังหนิงอุ้มท้องห้าเดือน,เธอก็ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะสู้, เธอตะโกนเสียงดัง: “ฉันคืน! เงินฉันคืน! ” “ฉันมีปัญญาคืน, สามวัน, ให้เวลาฉันสามวัน. ” สามวัน, เธอสามารถขอเงินจากฟู่จิ่วหยุนได้, ต่อให้ต้องแลกด้วยทุกอย่าง, เธอก็ไม่อาจยอมเสียบ้านไปต่อหน้าต่อตาได้. บ้านพักที่กำลังจะเป็นเรือนหอของฟูเจิ่วหยุน, นอกประตูเหล็ก, ถังหนิงคุกเข่ายุเป็นเวลานาน. ในที่สุดประตูเหล็กก็เปิดออก, คนที่เดินออกมากลับเป็นฉินซิน. “ได้ยินว่าคุณไม่ได้กลับไปบ้านพัก, จิ่วหยุนกำลังให้คนตามหาคุณ, ทำไมคุณถึงมาที่นี้? ”ฉินซินกอดอกยืนอยู่หน้าเธอ, ทำตั วสูงส่ง. “ฉันมาหาฟู่จิ่วหยุน. ” “จิ่วหยุนเหรอ, เขายังไม่กลับมา. ” ฉินซินเมนริมฝีปาก, ด้วยสายตาที่ดูฉะฉาน. ทันใดนั้น, ถังหนิงลุกขึ้น, ขาทั้งสองข้างชา, ในเมื่อฟู่จิ่วหยุนไม่อยู่, ใครเป็นคนบอกให้คุณคุกเข่าอยู่ตรงนี้? “ใช่, ฉันเอง. ”ฉินซินยิ้นอย่างเย็นชา, “ฉันเป็นคนให้เธอคุกเข่าอยู่นี้.