บทที่ 5 เด็กไม่ใช่เครื่องมือในการต่อรอง

เธอบีบที่คางของถังหนิง, สายตาดุดัน, “นี้ยังไม่พอด้วยซ้ำ, ถังหนิง, นี้ยังไม่พอด้วยซ้ำกับที่เธอต้องชดใช้ในสิบปีนี้! ” “ฉันไม่เข้าใจว่าคุณพูดอะไร! ” ผู้หญิงคนนี้ดูไม่เหมือนครั้งแรกที่เจอกัน, ในตอนนี้หน้าเธอดูดุร้าย! “ตอนนี้ฉันกับจิ่วหยุนอยู่ด้วยกัน, ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีคุณอยู่บนโลกใบนี้! ”ถังหนิงอธิบาย. แต่ฉินซินกลับม่ได้สนใจคำพูดของเธอสักนิด, “ฮึ, ถ้าไม่ใช่เธอ, ฟู่จิ่วหยุนเขาต้องไปหาฉันที่ต่างประเทศแน่, เป็นเพราะเธอ, เราถึงพลัดพรากกันไปสิบปี! ” ถ้าเขาจะคิดว่านั้นเป็นความผิดของตัวเธอ, ถังหนิงก็จนปัญญา. “ฉันไม่ได้มาที่นี้เพื่อแย้งชิงกับคุณ. ”ถังหนิงหัวเราะ, ในเมื่อฟ่จิ่วหยุนไม่อยู่, ฉันก็ไม่มีความจำเป็นที่ต้องอยู่ต่อ. ” “หยุดก่อน! ” ถังหนิงหันหลัง, แต่กลับถูกฉินซินเรียกไว้, “ฉันรู้ว่าเธอมาทำอะไร, เธออยากได้เงินไม่ใช่เหรอ? ” ถังหนิงกัดฟันมองไปยังเธอ, ดูเหมือนเธอมีเรื่องจะพูด. “มันน้อยมาก, ขอแค่เธอตกลงเอาเด็กออก, ฉันจะให้เธอหนึ่งล้าน. ” ฉินซินเต็มไปด้วยท่าทางที่โหดร้ายของผู้มีชัย, ถังหนิงรู้สึกคลื่นไส้จริงๆ! “เรื่องอะไรฉันต้องเอาเด็กออก? เด็กคนนี้เป็นของฟู่จิ่วหยุน, ไม่ว่ายังไงฉันก็จะคลองออกมา! ” “แต่เธอก็รู้ดีแกใจ. ”ฉินซินยิ้มอย่างประชดประชัน, “ฟู่จิ่วหยุนอยากให้เด็กคนนี้ตาย, อีกทั้ง, เธอยังสวมเขาให้เขา, เขายังจะยอมให้เงินเธอไหม? ถังหนิง, เขาไม่ให้เธอตาย, ก็ถือว่าบุญแค่ไหนแล้ว. ” คำว่า”ตาย” ทุกคำ, เหมือนกำลังทิ่มแทง. ถังหนิงกำมือแน่น, ไหล่ทั้งสองสั้นสะท้าน. “ถังหนิง, เอาเด็กคนนี้ออก, ฉันให้เธอหนึ่งล้าน, เงินหนึ่งล้านสำหรับฉัน, ก็แค่เหมือนกับให้ขอทาน......” “คุณพูดจบหรือยัง! ” ถังหนิงทนไม่ไหว, ใช่มือผลักฉินซินออก, ฉินซินใส่ส้นสูง, สะดุดไปจนเข้ากับประตูเหล็ก, ในตอนนั้นเอง, เด็กผู้ชายคนหนึ่งกระโจนออกมาจากในบ้านพัก! “หม่ามี้! ” คำว่า “หม่ามี้”ทำให้ถังหนิงอึ่ง, วินาทีต่อมา, ถังหนิงถูกเด็กชายผลักออกอย่างแรง! “ห้ามคุณรังแกหม่ามี้ผม! ”เด็กชายยืนบังอยู่หน้าฉินซิน. ถังหนิงไม่รู้, ฉินซินมีลูกแล้ว? “คิดว่าเธอน่าจะเข้าใจแล้วใช่ไหม? ”ฉินซินเดินเข้ใกล้เธอ, ดูโกรธต่อหน้าที่ซีดเซียวของถังหนิง, “ฟู่จิ่วหยุนไม่มีทางยอมรับเด็กในท้องเธอ, และไม่มีทางกลับไปหาเธอ, ถ้าเธอยังมีหัวคิดอยู่บ้าง, ก็เอาเด็กออก, นี้เป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับเธอตอนนี้, คิดถึงแม่เธอและบ้านเธอไว้, มันคุมมากไม่ใช่เหรอ? ” สายตาของถังหนิงไม่เคยละจากเด็กชายเลย, จากนั้น, เธอก็หัวเราะ. ที่แท้เขามีลูกอายุสิบขวดแล้ว! “เด็กไม่ได้มีไว้เป็นเครื่องมือการต่อรอง. ”ถังหนิงเงยหน้าขึ้น, ฉินซินยิ้มอย่างเย็นชา, นั้นไม่ได้ขึ้นอยู่กับเธอ. ” ยังไม่ทันพูดจบ, ลัมโบร์กีนี่ก็ขับเข้ามา,เสียงเบรกดังขึ้น,ฟู่จิ่วหยุนเดินเข้ามาด้วยใบหน้าที่โกรธ. ฉิงซินโผกเข้ากอดฟู่จิ่วหยยุนแน่น, ใบหน้าแสดงออกถึงความกลัว. “จิ่วหยุน. ” ฟู่จิ่วหยุนมอง, ใช้ฝ่ามือบีบไปที่ท้ายทอยถังหนิงอย่างรวดเร็ว, บังคบให้เธอเดินไปสี่ห้าก้าว, กดเธอลงบนอย่างรุนแรง! ถังหนิงรู้สึกปวดที่ท้อง, เธอปกป้องส่วนท้อง, หน้าดูซีดเซียวราวกับกระดาษ. “ฟู่จิ่วหยุน......”เธอรู้สึกไม่สบาย. ”