已经是第一章了
บทที่ 39 ไม่เหลือไว้แม้เถ้ากระดูก
ถังหนิงตัวเซ่, เกาะที่ขอบเตียงแน่น.
.......
วันนี้, แสงอาทิตย์สวยงาม, ในทางเดินของโรงพยาบาลมีแสงทองส่องระยิบระยับ.
ถังหนิงยืนอยู่ตรงประตูห้องผู้ป่วย, เป็นเวลานานโดยไม่เคาะ.
ในใจเธอเงียบสงบเกินปกติ, เงียบจนได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นเบา.
ทันใดนั้นประตูห้องผู้ป่วยก็เปิดออก, เธอเงยหน้า.
已经是最新一章了
加载中
