ตอนที่ 3

จากวันนั้นเธอและมารดาต้องใช้ชีวิตอยู่กันเพียงสองคนในห้วงเวลาที่ดูเหมือนยากลำบากสำหรับผู้หญิงที่ต้องเผชิญชะตากรรมยามหัวหน้าครอบครัวจากไป ณัฐญาณีมารดาของเธอต้องแบกรับภาระกิจการโรงงานผลิตสินค้าที่บิดาทิ้งเอาไว้เบื้องหลังโดยที่เธอเองไม่เคยได้ยินผู้เป็นบุพการีบ่นให้ได้ยินแม้เพียงน้อยว่าต้องประสบกับปัญหาอะไรบ้าง แต่สิ่งหนึ่งที่เธอไม่ใคร่แน่ใจในความสงบนิ่งนั้นคือนิสัยของมารดาที่เป็นคนใช้ชีวิตหรูหราฟุ่มเฟือยมาตลอด แม้อายุกำลังจะย่างเข้าสู่วัยกลางคน หากแต่มารดาของเธอเป็นผู้หญิงที่ยังคงมีประกายแห่งความงามด้วยหมั่นดูแลตัวเองอยู่เสมอ ความงดงามนั้นถูกถ่ายทอดมายังมุจลินทร์ทุกกระเบียดนิ้ว ทั้งใบหน้ารูปไข่ ดวงตากลมโต จมูกโด่งรับกับริมฝีปากเรียวบางล้อมกรอบด้วยเรือนผมสีน้ำตาลเข้มเป็นเงางามบนเรือนร่างบอบบางและผิวขาวชมพู ทว่าบางคราหญิงสาวก็ยังคงเคลือบแคลงเมื่อทุกครั้งที่เธอเอ่ยปากถามความเป็นไปในกิจการงานของบิดา ณัฐญาณีมักบ่ายเบี่ยงและแสดงความไม่พอใจออกมาทุกครั้ง แต่ไม่ว่ามารดาของเธอจะเป็นเช่นไรมุจลินทร์ก็พร้อมรับกับอารมณ์ที่ไม่ค่อยอยู่กับร่องกับรอยนั้นได้เสมอ “แม่รักลิน....อะไรที่ทำให้ลินมีความสุขแม่จะทำ ลินไม่ต้องสงสัยอะไรในตัวของแม่ จำไว้นะจ๊ะขอเพียงลินเชื่อใจแม่ แม่ไม่ได้ทำอะไรที่ผิดหรือทำให้ใครเดือดร้อน และการที่แม่จะแต่งงานใหม่ คนที่เขาขอแม่แต่งงานเขาเป็นคนดี แม่อยากให้ลินรู้จักกับเขาไว้ แม่แน่ใจจ้ะว่าถ้าลินได้รู้จักเขา ลูกของแม่ก็คงไม่ปฏิเสธเขาเหมือนที่แม่ยอมรับนะจ๊ะ” มุจลินทร์ตอบรับคำชวนของมารดาอย่างว่าง่าย หญิงสาวแยกตัวจากหนูนาแล้วเดินตรงไปยังทางออกของมหาวิทยาลัยที่สองข้างทางเต็มไปด้วยไม้ดอกสีสันสดใสและคับคั่งไปด้วยนิสิตนักศึกษาที่เดินไปมาแม้เป็นเวลาเย็นมากแล้วก็ตาม ร่างบางเดินพลางอย่างใช้ความคิด ในความนึกคำนึงนั้นยังมองเห็นสายตาเฉียบคมจากชายหนุ่มที่ยืนริมสระน้ำเพื่อเตรียมตัวแข่งขันในเกมกีฬาที่เธอแทบไม่เคยให้ความสนใจ หญิงสาวรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาในสำนึกที่ยังคงระลึกถึงแววตาคู่นั้นที่ดูเหมือนยังมีอิทธิพลต่อความคิดของเธอแนบแน่น เธอบอกไม่ได้ว่าใยจึงว้าวุ่นนัก ใยจึงยังคงมองเห็นใบหน้าของคนๆ นั้น อนาคิน ชื่อที่เพื่อนของเธอเรียกเขา หากแต่หัวใจของเธอกลับขานรับจวบจนการแข่งขันนั้นสิ้นสุดลง มุจลินทร์เดินเลียบไปตามทางเท้าเกือบจะถึงประตูรั้วของสถานศึกษาและมองเห็นรถมินิเปิดประทุนสีขาวผสมสีเงินเมทัลลิกจอดอยู่ริมฟุตบาทขณะที่หญิงสาวผมดำขลับยาวสยายถึงกลางหลังกำลังก้าวเข้าไปนั่งในรถและอีกฝั่งด้านคนขับร่างสูงใหญ่ของนักว่ายน้ำที่หนูนาชวนเธอเข้าไปนั่งส่งเสียงเชียร์เมื่อครู่กำลังจะก้าวขึ้นตามหากแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเขาเหลียวกลับมาพร้อมด้วยสายตาคู่นั้นที่จ้องมองมาหยุดที่หญิงสาวอีกครั้ง มุจลินทร์ก้าวขาช้าลงเพราะระยะห่างไม่เท่าใดเธอก็จะถึงตัวรถคันนั้นอยู่แล้ว ทว่าอะไรก็ไม่ทำให้หัวใจของหญิงสาวเต้นรัวเร็วเท่าดวงตายาวรีที่จ้องตรงมายังเธอเป็นหนที่สอง เธออดไม่ได้ที่จะมองกลับไปยังใบหน้าราวรูปสลักของเจ้าชายในเทพนิยายชวนฝัน รูปร่างสูงใหญ่ภายใต้เชิ้ตขาวพิมพ์ลายกราฟฟิกและกางเกงเดนิมสีดำบ่งบอกว่าสมแล้วกับการเป็นนักกีฬาว่ายน้ำเต็งหนึ่งของมหาวิทยาลัยชื่อดัง หากเพียงชั่วอึดใจเดียวเขาก็ละสายตาไปจากเธอเพื่อก้าวขึ้นรถคันงามทิ้งไว้แต่มุจลินทร์ที่ยังหยุดยืนนิ่งมองท้ายรถคันหรูแล่นลับไปจากสายตา หญิงสาวยืนทอดสายตาออกไปเนิ่นนานกว่าจะรู้ตัวว่าใจลอยไปถึงไหนๆ ก็มีเสียงแตรของรถอีกคันที่แล่นเข้ามาจอดเทียบข้างๆ ดังกลบสมาธิอันแตกซ่านของเธอ “ลิน.....ขึ้นรถลูก....ยืนเหม่ออะไรอยู่”