ตอนที่ 7

“ครอบครัวที่สมบูรณ์สำหรับผม.....มันไม่มีอีกแล้วครับพ่อ และผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบสำหรับผมมีเพียงคนเดียวเท่านั้น ผู้หญิงบางคนพยายามทำตัวเองให้เพียบพร้อมดูดี แต่พ่อจะรู้ได้ยังไง....ว่าเนื้อในจะไม่ฟอนเฟะเหมือนอย่างที่ตาเห็น” ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบงันแม้กระทั่งอนันต์ที่มีสีหน้าเปลี่ยนไปทันทีที่บุตรชายคนเดียวเริ่มแสดงความเป็นปรปักษ์ต่อสตรีที่เขาหวังจะให้อนาคินยอมรับในฐานะ แม่คนใหม่ ด้วยความเต็มใจ “อืม....ฉันว่าเราทานอะไรกันก่อนดีไหมคะ สั่งอาหารมานานแล้ว เดี๋ยวจะชืดหมด” ณัฐญาณีพยายามพูดเพื่อปรับเปลี่ยนบรรยากาศในขณะที่มุจลินทร์ชำเลืองดูผู้ที่นั่งเคียงข้างยามนี้ เธอมองเห็นเสี้ยวหน้าอันคมคายนั้น ผิวสีมะกอกบนร่างสูงใหญ่สะท้อนออกมาภายใต้แสงไฟอันนุ่มนวล หากแต่ดวงตาคู่นั้นกลับขุ่นข้นบนสีหน้าที่เหมือนกำลังมีบางอย่างคุกรุ่นอยู่ภายใน “ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมจะกลับนะครับพ่อ ผมแค่อยากรู้....ว่าคุณพ่อ...มีอะไรให้ผมดู” แววตาหยันเหยียดของชายหนุ่มทำให้ผู้เป็นบิดานั่งไม่ติด คราวนี้ชายวัยกลางคนกำหมัดแน่นพร้อมทั้งพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงดุดัน “มันจะมากไปแล้วอนาคิน!!......ถ้าแกไม่ให้เกียรติฉันแกต้องให้เกียรติคุณณัฐกับลูกสาวของเขาในฐานะสุภาพบุรุษที่ให้เกียรติสุภาพสตรี” รอยเย้ยเยาะเหยียดที่มุมปากของอนาคิน ชายหนุ่มแค่นหัวเราะและตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ทำให้คนฟังหนาวเยือกเข้าไปถึงหัวใจ “สุภาพสตรีที่พยายามจับผู้ชายรวยๆ เพื่อช่วยให้ตัวเองพ้นวิกฤตเราควรจะมองว่าเขามีเกียรติเช่นนั้นหรือครับ คุณพ่อจะคบกับใครเป็นตัวเป็นตนก็น่าจะศึกษาภูมิหลังเขาให้ดีสักหน่อย บางทีอาจไม่ต้องมานั่งเสียใจทีหลัง” “อนาคิน!!.....” “ผมขอตัวครับคุณพ่อ ขอให้ทานอาหารมื้อนี้อย่างมีความสุข” สิ้นคำชายหนุ่มก็ลุกขึ้นเดินหันหลังไปโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามองว่าผู้ที่นั่งอยู่ก่อนมีอากัปกิริยาเช่นไร “อนาคิน!!.....” “อย่าค่ะ....คุณอนันต์” ณัฐญาณีรีบดึงแขนอนันต์ที่ทำท่าจะลุกตามบุตรชายหัวรั้นด้วยอาการฉุนขาดก่อนจะเอ่ยกับชายวัยกลางคนเพื่อเป็นการให้กำลังใจ “คุณอนันต์คะ....อนาคินเขายังเด็กนะคะ เขาอาจจะยังไม่เข้าใจเพราะเขาไม่เคยรู้จักณัฐกับลูกของณัฐ และมันอาจจะเร็วเกินไปสำหรับเขาที่อยู่ๆ จะมีใครก็ไม่รู้มาเป็นครอบครัวใหม่ของเขาแบบนี้” “ไอ้ลูกคนนี้มันดื้อมาแต่ไหนแต่ไร เวลาโกรธมันไม่เคยโหวกเหวกโวยวายก็จริง แต่ก็ทำให้ผมต้องเจ็บถึงขั้วหัวใจทุกครั้ง เมื่อไหร่มันจะทิ้งนิสัยแบบนี้เสียได้ มันคิดว่ามันเป็นศูนย์รวมของจักรวาลรึไง” “ณัฐว่าคุณอนันต์ค่อยๆ คุยกับอนาคินจะดีกว่านะคะ ถ้าจะยังโกรธกันแบบนี้ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น ณัฐไม่โกรธเขาหรอกค่ะ มันเป็นความจริงว่าคงไม่มีใครยอมรับคนแปลกหน้าได้ง่ายๆ ตราบใดที่ยังไม่รู้จักกันดีพอ” อนันต์ถอนใจก่อนใช้มือหนากอบกุมมือเรียวบางของณัฐญาณีเอาไว้และดูเหมือนอารมณ์พลุ่งพล่านที่พุ่งเกือบถึงจุดเดือดเมื่อครู่ค่อยคลายลงด้วยรอยยิ้มอ่อนหวานของผู้ที่นั่งเคียงข้าง “คุณณัฐ....ผมขอโทษ” ว่าพลางหันมาทางมุจลินทร์ที่ดวงตาคู่นั้นยังคงจ้องมองไปยังทางออกของภัตตาคาร “หนูลิน....ลุงขอโทษด้วยนะที่ลูกชายของลุงแสดงกิริยาไม่ดีเมื่อครู่ แม่เขาเสียไปตั้งแต่เขาสิบขวบ เขาอาจเป็นคนกระด้างไปหน่อย ลุงกำลังพยายามหาทางปรับเปลี่ยนนิสัยของเขาอยู่”