ตอนที่ 2

อีกครั้งที่เขาได้เห็นสีหน้าของหล่อนอีกแบบ ‘หล่อนสมใจ’ รอยยิ้มละไมกระจ่างบนใบหน้าขาวนวลดุจจันทร์วันเพ็ญ ทว่าหล่อนไม่ได้ยิ้มให้เขา หล่อนยิ้มราวจะประจบชายคนนั้นก่อนจะเดินกลับไปยังทิศทางที่หล่อนวิ่งมา ‘ทอง’ ไม่รู้ตัวเลยว่าก้าวเท้าตามหล่อนเป็นคู่ขนานคนละฟากคลอง จนได้ยินเสียงเรียกจากเจ้าของร้านชำ จึงได้สติ เพราะเขาเลือกของไว้แล้วยังไม่จ่ายเงิน “คุณ... ของที่เลือกไว้จะเอาไหม” “เอา... เอาครับแป๊ะ เท่าไรครับ” “สิบสตางค์น่ะคุณ ใส่ถุงเลยไหม” “ครับแป๊ะ ใส่เลยครับ” ทองรับคำหยิบเงินออกมายื่นให้อาแป๊ะเจ้าของร้านหน้าตาใจดี ทว่าเมื่อหันมองหล่อนอีกคราก็คลาดกันแล้ว แม้จะเสียดายที่ไม่ได้ถามชื่อแซ่ แต่ด้วยมารยาทเขาก็ต้องรออาแป๊ะเอาของใส่ถุงให้เรียบร้อยเสียก่อน ระหว่างนั้นหญิงร่างท้วมที่เพิ่งข้ามสะพานมาจากอีกฝั่งก็เดินเข้ามาในร้าน หยิบจับเลือกหาข้าวของ อาแป๊ะที่เดินออกมาพอดีก็เอ่ยทัก “เรียบร้อยกันแล้วใช่ไหมแม่ละเมียด” “เรียบร้อยเฮีย คุณหนูออกโรงเอง มีหรือจะไม่เรียบร้อย” “สมน้ำหน้านักไอ้หัวขโมย ขโมยของใครไม่ขโมย ดันมาขโมยของคุณหนูลูกจันทร์” “ของคุณหนูซะที่ไหนล่ะเฮีย ของยายเมี้ยนขายกล้วยทอดต่างหากเล่า คุณหนูน่ะนั่งรอกล้วยทอดอยู่พอดี ไอ้หัวขโมยนี่มันลอยคอมาในคลอง พอยายเมี้ยนเผลอประเดี๋ยวเดียวเท่านั้นแหละ มันฉกห่อเงินใต้กระดานไปเลย” “ฮะ! มันกล้าขนาดนั้นเชียวเรอะ” “มีเหลือเรอะจะไม่กล้า ไอ้เวกขี้เหล้ามันขี้คล้านจะตายไป มือตีนดีไม่ทำมาหากินเอาแต่กินเหล้า ไม่มีเงินก็ต้องขโมยน่ะสิ” “อย่างนี้ต้องส่งเข้าตะรางซะให้เข็ด จะได้ไม่ทำให้ใครเดือดร้อนอีก” “ตะรางอะไรล่ะเฮีย คุณหนูให้อาเก้าเอากลับไปโรงสีแล้วน่ะสิ” “อ้าว! แบบนี้เถ้าแก่ลิ้มจะไม่ดุเอาเรอะ” “เถ้าแก่น่ะเหรอจะกล้าดุคุณหนู จะบอกว่าดีน่ะสิได้คนงานเพิ่ม คนดุน่ะคงเป็นแม่สายพินซะมากกว่า คุณหนูก็ชอบเลี้ยงจริง! ไอ้คนแบบเนี้ย ประเดี๋ยวเถอะมันจะทำเรื่องเดือดร้อนให้” “แม่ละเมียดก็พูดไป อั๊วเห็นมันก็ไปได้ดีทุกคน ดูไอ้พวกลูกกระจ๊อกที่วิ่งตามอาเก้าสิ ก็เกกมะเหรกเกเรมาทั้งนั้น เถ้าแก่ท่านก็ให้โอกาส คุณหนูก็เลยได้เลือดอาคุณเตี่ยมาเต็มๆ ไงเล่า” “ก็คงอย่างนั้นล่ะเฮีย ไม่งั้นเถ้าแก่คงไม่กล้าปล่อยคุณหนูมาค้าข้าวที่นี่แน่ ลูกผู้หญิงแท้ๆ ทำงานได้ไม่แพ้ผู้ชาย” อาแป๊ะพูดพลางหันมองลูกค้าที่เลือกหยิบจักจั่นไม้แต่งลวดลายกระดาษสีสดใส “คุณจะดูสีอื่นเพิ่มไหม อั๊วมีอีกเยอะนะในร้าน” “ครับ ดูครับแป๊ะ...” ทองตื่นจากภวังค์อมยิ้มน้อยๆ เพราะถือโอกาสฟังคำสนทนาโดยทำทีเป็นเลือกซื้อของอย่างอื่นเพิ่มและคิดภาพตามจนไม่ทันฟังว่าอาแป๊ะหันมาพูดกับเขา “อาแป๊ะเอามาหลายๆ อย่างเลยนะครับ” เขาบอกพร้อมค้อมศีรษะให้แม่ละเอียดที่ส่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มาให้ คงเป็นการดีหากการเลือกซื้อของเพิ่มเติมจะทำให้เขารู้เรื่องราวเกี่ยวกับหล่อนมากขึ้น ทองก้าวออกจากร้านของชำในมือมีถุงกระดาษหลายถุง คิดไม่ผิดที่ทดลองนั่งเรือกลับกรุงเทพฯ เพราะหากไม่มาขึ้นท่าที่ตลาดคลองสวน เขาก็คงไม่มีโอกาสได้เห็นอะไรที่แปลกตา ‘แปลกตา’ เพราะใบหน้าจิ้มลิ้มนั้นปรับเปลี่ยนตามอารมณ์ และ ‘แปลกใจ’ ที่เขาสนใจใคร่รู้เรื่องของหล่อน ทั้งที่หล่อนไม่ได้งามบาดใจ หล่อนแค่... หน้าตาเกลี้ยงเกลา ผิวขาวจัด และเครื่องหน้าชัดจนเขามองจากอีกฝั่งก็รู้ว่าจิ้มลิ้ม คิ้วน้อยๆ ดวงตากลมโต จมูกกระจิริด ปากเล็กแต่อิ่มให้สีเฉกเช่นเกสรชมพู่สด หล่อนไม่ได้มีกิริยาที่ชวนมอง เพราะหล่อนชวนตกตะลึงมากกว่า แต่นั่นกลับทำให้เขาหยุดไม่ได้ที่จะยิ้มกับเรื่องของหล่อน “ผู้หญิงอะไรร้องเฮ้ย” ร่างสูงใหญ่เดินตรงไปยังท่าเรือ รอยยิ้มยังคงปริ่มบนใบหน้า ทุกความคิดมีแต่เจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้ม หล่อนคงเป็นลูกสาวที่พ่อรักและตามใจมากๆ หล่อนจึงได้มีท่าทีเป็นตั่วเจ้ขนาดนั้น ยิ่งคิดถึงก็ยิ่งทำให้รอยยิ้มกว้างขึ้นอีก เพราะเมื่อครู่จากการสอบถามอาแป๊ะและแม่ละเมียดลูกค้า เขาก็ได้รู้ว่าหล่อนเป็นลูกสาวเถ้าแก่ลิ้ม เจ้าของโรงสีใหญ่ที่แปดริ้ว “เราต้องได้เจอกันอีกแน่... คุณหนูลูกจันทร์”