已经是第一章了
ตอนที่ 9
“ลูกจันทร์แค่ไหว้วานคนงานใช่ไหมลูก หนูไม่ได้สั่งให้คนงานทำ”
ใช่... หล่อนก็แค่ไหว้วาน ‘แยกเป็นสองกลุ่ม กลุ่มหนึ่งวิ่งไปดักมันตรงโน้น อีกกลุ่มตามลงเรือไป เร็ว! กระโดดตามมันไปเลยนะ กวดให้ทัน! เร็ว!”
“ลูกจันทร์ไม่ได้สั่งให้คนงานซ้อมนายเวกใช่ไหมลูก”
“อันนั้นไม่ได้สั่งจริงๆ จ้ะแม่ พวกพี่ๆ เขาทำกันเอง”
“ถ้าอันนี้ไม่ได้ทำ อันอื่นทำใช่ไหม”
ลูกจันทร์ยิ้มแหย พ่นลมออกจากปากก่อนจะพยักหน้าน้อยๆ ก้มหน้าไม่กล้าสู้สายตาแม่ ก็ใครเล่าจะกล้า เตี่ยยังไม่กล้าเลย หรือจะเป็นเฮียเก้าก็ก้มหน้า
ลูกจันทร์เหลือบตามองหญิงสูงวัยหนึ่งเดียวที่มองทุกคนไม่หลบ หล่อนจึงได้คำตอบว่าผู้ยิ่งใหญ่สุดในโรงสีเถ้าแก่ลิ้มคือใคร
“วันศุกร์นี้คุณป้าส้มจีนจะมา เตรียมตัวไปอยู่พระนคร”
ลูกจันทร์หูผึ่งเงยหน้ามองแม่ทันที ทว่าสายตาของแม่ไม่ได้บอกเลยว่าล้อเล่น
“เตี่ย! หนูไม่ไปนะ หนูไม่ไปอยู่กับคุณป้านะ เตี่ยบอกแล้วไงว่าจะให้หนูอยู่ที่นี่ เตี่ย!”
ลูกจันทร์หน้าเสียถลาเข้าไปเกาะขาเถ้าแก่ลิ้มให้ช่วย แต่ใครจะช่วยได้ ในเมื่อผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดในโรงสีเถ้าแก่ลิ้ม คือ ‘เถ้าแก่เนี้ย’
เก็งๆๆๆ เก็งๆๆๆ
เสียงกังวานใสจากระฆังทองเหลืองใกล้มือคนขับเรือดังชัดขึ้นเนื่องจากเครื่องยนต์ ‘เรือเมล์ขาวนายเลิศ’ ดับลงเป็นสัญญาณว่าใกล้ถึงที่หมายแล้ว ดวงตาคมเข้มทอดมองสองฝั่งคลอง แม้จะเป็นเวลาเย็นจนเกือบค่ำทว่า ‘ตลาดคลองสวน’ หรือเดิมเคยมีชื่อว่า ‘ตลาดสองพี่น้อง’ ก็ยังครึกครื้นคลาคล่ำไปด้วยผู้คน
บนฝั่งนั้นผู้คนที่เดินกันขวักไขว่มีทั้งพ่อค้าแม่ค้าที่จัดเตรียมสินค้าไว้ขายให้กับผู้คนสัญจร มีหญิงชายกระเตงตะกร้าจับจ่ายซื้อหาสินค้าเข้าบ้าน มีชายหลายคนแบกหามสินค้าที่มัดม้วนหย่อนลงเรือที่มีคนรอขนถ่ายอยู่ และมีหลากหลายคนที่เมียงมองมายังเรือที่เขาโดยสารอยู่ เข้าใจว่าคงเป็นญาติพี่น้องมารอรับ
ด้านข้างซ้ายขวาของเขามากมีไปด้วยเรือหลายแบบหลายขนาด มีเรือโดยสารขนาดใหญ่หลายลำมารอเทียบท่า ถัดไปนั้นเป็นท่าเรือขนาดเล็กสำหรับรอรับผู้โดยสารที่จะเดินทางต่อไปยังเส้นทางต่างๆ ที่แยกออกเป็นคลองน้อยใหญ่ นอกนั้นก็เป็นเรือเล็กเรือน้อยมากมาย มีทั้งเรือของพ่อค้าแม่ค้าที่บรรทุกของจากเรือกสวนไร่นามาขาย เรือขายขนมและอาหารชนิดต่างๆ และเรือของชาวบ้านที่มารอรับญาติพี่น้อง และที่เห็นอยู่ไกลๆ นั้นเป็นเรือกระแซงหลายสิบลำสำหรับบรรทุกข้าวเปลือกจากโรงนา
เมื่อเรือเมล์จอดสนิทที่ท่าเรือ ทองก็ก้าวเท้าตามผู้โดยสารคนอื่นๆ ขึ้นบนสะพาน และไม่ลืมที่จะหันกลับมาช่วยรับผู้สารที่กำลังก้าวขึ้นตามมาด้วย วันนี้ผู้โดยสารเต็มลำเรืออาจเพราะเป็นวันศุกร์ทำให้ผู้คนต่างสัญจรมาที่ตลาดคลองสวนกันมาก
ทองมองผู้คนพลางยิ้ม เพราะที่เห็นนั้นมีทั้งคนทำงานในพระนครกลับมาเยือนถิ่น นักเรียนกลับบ้าน พ่อค้าแม่ค้าเข้าไปซื้อหาสินค้าจากพระนครมาขายในท้องถิ่นของตนเอง
ทว่าจำนวนผู้โดยสารที่มากสุดกลับเป็นคนสูงวัยทั้งชายหญิง และจากที่เขาสอบถามก่อนที่เรือจะออกก็ได้ความว่า คนสูงวัยส่วนใหญ่จะนั่งเรือมาขึ้นท่าที่ตลาดคลองสวน จากนั้นก็ต่อเรือไปที่ประตูน้ำท่าถั่ว เพื่อเข้าสู่ตัวจังหวัดฉะเชิงเทรา จุดหมายคือเพื่อไปกราบนมัสการองค์หลวงพ่อพุทธโสธร พระคู่บ้านคู่เมืองแห่งเมืองแปดริ้ว
นั่นยิ่งทำให้เขาแปลกใจ เพราะคนสูงวัยที่มีจุดมุ่งหมายคือไปตัวเมืองแปดริ้ว เหตุใดจึงเลือกโดยสารเรือเมล์ขาวซึ่งต้องต่อเรืออีกต่อเพื่อเข้าสู่เมืองแปดริ้ว ทั้งที่สถานีหัวลำโพงนั้นมีรถไฟวิ่งตรงสู่เมืองฉะเชิงเทรา สะดวกสบายกว่า มีเก้าอี้นั่งห้อยขาไม่ต้องนั่งงอขาชันเข่า
อีกทั้งระยะเวลาการเดินทางจากกรุงเทพฯ สู่ฉะเชิงเทราก็ใช้เวลาประมาณแค่ 2 ชั่วโมง เปรียบกับการนั่งเรือขาวที่ใช้เวลาลงเรือตั้งแต่เช้า แต่มาถึงตลาดคลองสวนก็เย็นจนเกือบค่ำ แถมซ้ำยังต้องต่อเรืออีกต่อ กว่าจะถึงตัวเมืองแปดริ้วก็น่าจะทุ่มสองทุ่ม ถือว่าดึกมากสำหรับพื้นที่ซึ่งเต็มไปด้วยเรือกสวนไร่นาแบบนี้
ตอนนั่งอยู่ในเรือเขาอยากถามชายสูงวัยข้างเคียงเพื่อไขข้อข้องใจ แต่ด้วยเสียงเครื่องยนต์เรือดังกระหึ่มทำให้พูดคุยไม่สะดวก จะเป็นไปได้ไหม ที่คนอื่นๆ จะมีจุดประสงค์เดียวกับเขา
‘ไม่น่าจะใช่’ ทองบอกตัวเองแบบนั้น เพราะที่เขาเลือกนั่งเรือแทนที่จะนั่งรถไฟก็เพราะอยากพบ...
แค่คิดถึงท่าทางขึงขังยืนจังก้าหน้าสะพาน รอยยิ้มก็ผุดขึ้นที่ใบหน้า ดวงตาคมเข้มมองตรงไปยังสะพานท่าเทียบเรือซึ่งอยู่ในฝั่งตรงกันข้าม หวังว่าจะได้เห็นหล่อนยืนอยู่ ‘ผู้หญิงแปลก’
‘คุณหนูลูกจันทร์’ หล่อนไม่เหมือนสตรีคนไหนในพระนครที่เขาเคยพบมาก่อน หรือแม้จะเป็นสุภาพสตรีในยุโรปตามที่เขาเคยพูดคุย ครั้งไปเรียนที่ต่างประเทศก็ยังรักษากิริยากุลสตรีได้ดี แต่คุณหนูลูกจันทร์ห่างไกลสิ่งนั้นเหลือเกิน
ทว่าหากได้เจอหน้ากันอีกครา เขาจะไม่ปล่อยให้คลาดกันอีก จะพูดคุยให้รู้ความและรู้ล่วงไปถึงใจ ว่าทุกจังหวะหัวใจเต้นถี่นี้ เขาหลงรูปหลงกิริยาทะมัดทะแมงนั้น หรือว่าคุณหนูมีสิ่งใดพิเศษที่ตรึงใจเขาไว้กันแน่ หากคำตอบแห่งหัวใจเป็นอย่างหลัง เขาจะติดตามถามไถ่ไปถึงเรือน
หรือหากจะไม่พบในวันนี้ วันอื่นๆ ก็อาจพบ เพราะจากนี้ไปอีกนานนับปีที่เขาต้องเทียวไปมาระหว่างกรุงเทพพระมหานครและฉะเชิงเทรา แต่หากในเร็ววันนี้ไม่พานพบ เส้นทางเรือสัญจรนี้ย่อมพาเขาไปถึงโรงสีเถ้าแก่ลิ้มได้ไม่ยาก เพียงแต่เหตุผลใดเล่าที่จะพาเขาไปเยือน
หรือหากทุกอย่างราบรื่นยาวนาน คบหากันจนแน่ใจ เจ้าคุณพ่อกับแม่จะว่าอย่างไร จะเห็นด้วยกับเขาที่เลือกภรรยาด้วยตนเอง หรือจะเคี่ยวเข็ญให้เขาเลือกกุลสตรีที่ท่านพึงใจ
已经是最新一章了
加载中
