ตอน "ยารัก(2)" 2

“ถึงแล้วครับคุณผู้ชาย” โซเฟอร์ชายผิวดำอายุประมาณ 60ปี เอ่ยเป็นภาษาฝรั่งเศส รถจอดสนิทตรงหน้าโรงพยาบาล ชายผิวดำหันไปสะกิดปุริมที่นอนหลับอยู่เบาะด้านหลัง “ถึงแล้วเหรอครับ?” ปุริมงัวเงียลืมตาขึ้น ยกมือลูบหน้าตัวเอง แล้วหันมองซ้ายขวา รอบข้างของโรงพยาบาลเอกชน แล้วหันกลับไปมองคนขับรถตรงหน้าพร้อมทั้งยื่นเงินให้ หลังจากเข้าไปสอบถามประชาสัมพันธ์ของโรงพยาบาลได้ข้อมูลมาว่า อันทิตาพักรักษาตัวอยู่ห้องพักพื้น ชายหนุ่มก็รีบวิ่งด้วยความเร็วมาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องของคนไข้ มือหนาจับลูกบิดเปิดประตู สายตาของเขาจับจ้องร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงคนป่วย เขาเดินเข้าไปหยุดดูน้องสาวที่นอนไม่ไหวติง ข้อมือของเธอทั้งสองข้างถูกพันด้วยผ้าก๊อซสีขาว หมอบอกว่าเย็บข้างละสิบเข็ม ส่วนช่วงแขนตรงข้อพับมีเข็มปักให้น้ำเกลือ ใบหน้าของเธอซีดเซียว “ตาน้องพี่” มือหนายื่นเข้าไปแตะสัมผัสพวงแก้มอันขาวซีด น้ำตาของลูกผู้ชายไหลซึมออกมา หัวใจของเขาเจ็บปวดจี๊ดสงสารน้องสาวเหลือเกิน มันเกิดอะไรกับอันทิตา เหลือกันแค่สองคน ทำไมเธอถึงคิดทำร้ายตัวเองแบบนี้ “ขออนุญาตตรวจคนไข้ค่ะ” พยาบาลสาวเดินเข้ามาพร้อมกับหมอใหญ่ “เชิญครับ” ปุริมลุกออกจากเก้าอี้ตรงข้างเตียง สายตาของเขาจ้องมองแผลบนข้อมือที่พยาบาลล้างและทำให้ใหม่ ทำไมแผลลึกและเหวอะหวะน่ากลัวเหลือเกิน “คุณเป็นพี่ชายคนไข้ใช่ไหมครับ?” หมอใหญ่หลังจากตรวจอันทิตาเสร็จ เขาได้หันมาคุยกับปุริมเกี่ยวกับการดูแลรักษาแผลที่ข้อมือ และทางจิตใจ “คุณหมอครับ น้องสาวผมเป็นอย่างไรบ้างครับ?” ปุริมไม่ได้ตอบคำถามของหมอ แต่เขาเป็นคนเอ่ยถามหมอรูปร่างท้วมอายุประมาณ 50ปี เพราะใจเขาร้อนรนมากเหลือเกิน “น้องสาวของคุณปลอดภัยแล้วนะครับ รวมทั้งเด็กในท้องด้วย” เหมือนค้อนปอนด์โยนลงมาใส่หัว ปุริมตกใจและเซเล็กน้อย “เด็กในท้อง!!...” ปุริมทวนคำของหมอ อันทิตาท้องได้อย่างไร และใครเป็นพ่อของเด็ก และทำไมอันทิตาต้องคิดฆ่าตัวตายด้วย มีคำถามมากมายเกิดขึ้น ใบหน้าของเขาซีดลง ปุริมหันไปมองร่างของอันทิตาอีกครั้ง “ครับ.. ยังดีนะที่คนป่วยมีคนช่วยพามาส่งถึงมือหมอ น้องสาวของคุณกินยานอนหลับเกินขนาดและยังกรีดข้อมือตัวเองก่อนที่จะหลับ ถ้ามาถึงหมอช้ากว่านี้ หมอคงช่วยแม่และเด็กในท้องไม่ได้แน่ครับ” หมอใหญ่เอ่ยบอกพร้อมทั้งแนะนำการเอาใจใส่และดูแลทางด้านจิตใจคนป่วยให้มากๆ ปุริมยืนเป็นหุ่นตัวแข็งทื่อ สายตาอันเจ็บปวดจ้องมองใบหน้าน้องสาวและเลื่อนสายตาลงไปมองหน้าท้องของเธอ หมอบอกว่าอันทิตาท้องได้สามเดือนแล้ว นี่เขาปล่อยปละละเลยอันทิตาขนาดนี้เลยหรือ ปุริมเดินเข้าไปแล้วทรุดนั่งบนเก้าอี้ข้างเตียง ยื่นมือเข้าไปกุมมือของอันทิตาไว้ ลูบแผ่วเบาไปตามเรียวนิ้ว ใจลอยนึกย้อนไปถึงคำพูดของมารดาผู้ล่วงลับไปนานแล้ว ตั้งแต่อันทิตาอายุ 12 ปี มารดาย้ำและฝากฝังอันทิตาไว้ให้เขาช่วยดูแล “ปุ๊...” คุณหญิงอรอุมายื่นมือเข้าไปหาปุริม นางรู้ตัวดีว่าคงอยู่อีกได้ไม่นาน นางกวักให้ชายหนุ่มไปนั่งข้างเตียง “คุณแม่” ปุริมอายุเพียง 25 ปี ต้องมารับช่วงทำงานกิจการเกี่ยวกับมหาวิทยาลัยนานาชาติหลายแห่งต่อจากบิดาผู้ล่วงลับ ชายหนุ่มทั้งเรียนและทำหน้าที่รองผู้อำนวยการช่วยคุณหญิงอรอุมา พอมารดาล้มป่วยชายหนุ่มก็ได้รับตำแหน่งผู้อำนวยการต่อช่วงจากมารดา ปุริมรับทราบมาโดยตลอดว่าคุณหญิงป่วยเป็นโรคมะเร็งขั้นสุดท้าย และสักวันต้องมีวันนี้ วันที่ผู้มีพระคุณจะต้องจากไปอีกคน “แม่ฝากน้องด้วย อย่าทิ้งน้อง ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับน้อง ปุ๊ต้องช่วยน้องนะลูก อย่าทิ้งน้องให้เผชิญปัญหาเพียงคนเดียว” ร่างคนป่วยใกล้ตายหันมามองปุริม เสียงของท่านกระซิบข้างหูของเขา คุณหญิงอรอุมาเหลือบสายตามองหน้าลูกสาวคนเดียว อันทิตายืนสะอึกสะอื้นอยู่ข้างเตียง นางยื่นมือจับกุมมือลูกสาวสุดรักสุดดวงใจของนาง “ครับ...” ปุริมพยักหน้ารับคำ พร้อมทั้งยื่นมือไปกอบกุมมือเหี่ยวย่น มือนี้เคยชุบเลี้ยงเขามาให้เป็นผู้เป็นคน คอยผลักดันให้เขาขึ้นไปอยู่ในแวดวงสังคมชั้นสูง “ตาอย่าดื้อกับพี่เขานะ” กระซิบเสียงแหบแห้งเบาหวิวบอกลูกสาว นางยื่นมือเข้าไปเช็ดน้ำตาให้กับเด็กสาว ส่วนอันทิตาก็พยักใบหน้ารับ พร้อมทั้งเสียงร้องไห้ดังโฮขึ้นมาทันที “แม่จ๋า แม่อย่าทิ้งตาไป...ฮือ...ฮืออ” อันทิตาโอบกอดร่างของมารดาที่หมดลมหายใจ เธอซบหน้าร้องไห้ใจจะขาด ปุริมทนมองเห็นสภาพของอันทิตาไม่ได้ เลยเข้าโอบกอดเธอจากทางด้านหลัง “ตา...น้องพี่ อย่าร้องไห้เลย แม่ของเราท่านไปดีแล้ว” เอ่ยบอกน้องสาว แล้วจับให้เธอหันมาทางเขา “พี่ปุ๊...ตาจะอยู่กับใครค่ะ...ฮือออ” อันทิตาหันใบหน้าที่นองไปด้วยน้ำตา แววตาเจ็บปวดที่มองชายหนุ่มสั่นระริก “ตายังมีพี่ไง...พี่ปุ๊คนนี้จะปกป้องน้องของพี่เอง” ปุริมใช้นิ้วโป้งเช็ดน้ำตาออกให้ แล้วรั้งร่างบางให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอด แล้วก้มลงจรดเรียวปากของตัวเองลงบนเส้นผมนุ่มของเธอ โดยที่เอวสอบก็ยังมีเรียวแขนสลวยโอบกอดไว้แน่น เขาทั้งสองปลอบขวัญให้กำลังใจซึ่งกันและกัน “นะ...นะ...น้ำ...หิวน้ำ...” เสียงเอ่ยติดขัดของอันทิตาทำให้ปุริมที่นั่งใจลอยไปถึงไหนต่อไหนสะดุ้งจากภวังค์ “ตาน้องพี่ฟื้นแล้ว” ชายหนุมหันไปมองคนที่กำลังกระสับกระส่าย เขาทั้งเสียใจและดีใจในเวลาเดียวกัน ชายหนุ่มลุกขึ้นพร้อมทั้งชะโงกหน้าเข้าไปหาเธอ อยากดูให้แน่ชัดว่าเธอฟื้นแล้วจริงหรือไม่ “นะ...น้ำ...หิวน้ำค่ะ” เสียงแหบแห้งพูดติดขัดของเธอย้ำคำเดิม อันทิตาพยายามลืมตามองสิ่งแวดล้อม เธอกระพริบตาอยู่นานภาพรางๆ ของใครบางคนก็ปรากฏต่อสายตาเธอ “หิวน้ำเหรอครับ?” ปุริมรีบลุก แล้วเดินไปอีกฝังของเตียง เขารินน้ำใส่แก้ว แล้วจรดปากแก้วน้ำตรงเรียวปากบางที่ขาวซีด มือหนาช้อนเข้าช่วงลำคอพยุงให้เธอเงยขึ้นดื่มน้ำ “อึก...อึก...” อันทิตาดื่มน้ำอย่างหิวโหย “ค่อยๆ นะครับ” ปุริมกำชับให้น้องสาวดื่มน้ำช้าๆ ไม่ให้ดื่มเร็ว ใบหน้าของเขาเจ็บปวดทุกครั้งยามได้เห็นเธอเป็นแบบนี้ “พี่ปุ๊...” อันทิตาปรับสภาพสายตาให้เข้ากับแสงสว่าง แล้วพยายามมองคนตรงหน้า พี่ชายคนเดียวของเธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร “พี่เอง ตาเป็นอย่างไรบ้าง เจ็บตรงไหนบอกพี่สิครับ” เอ่ยถามน้องสาว แต่ใจของเขาเจ็บปวดเหลือเกิน ความเป็นห่วงเป็นใยของพี่ชายทำให้อันทิตาหลับตาลง หลบสายตาของปุริม เธอเบ้ปากเหมือนจะร้องไห้ แต่เธอกัดเรียวปากด้านบนเม้มไว้เป็นเส้นตรงกลั้นเสียงสะอื้นไว้ มีเพียงน้ำตาแห่งความเจ็บปวดเท่านั้นที่ไหลออกมา “โอ๊ย...เจ็บ” อันทิตาพยายามจะลุกนั่ง แต่เธอก็ทำไม่ได้ “อย่าขยับสิตา” ปุริมขยับตัวเดินเข้าไปพยุงร่างบางให้ลุกนั่ง เขาใช้หมอนลองแผ่นหลังให้ เธอนั่งในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน หญิงสาวเงยหน้ามองปุริม แล้วนึกทบทวนสิ่งเลวร้ายที่เกิดขึ้นกับตัวเอง เธอเหลือบสายตามองข้อมือทั้งสองข้างตอนนี้มีเลือดซึมออกมาเล็กน้อยเพราะเธอขยับตัวแรงไป แหงนขึ้นมองถุงน้ำเกลือและหันกลับมามองหน้าท้องของตัวเอง นึกขึ้นได้ว่ายังมีสิ่งชีวิตอยู่ในนั้น “ลูก...พี่ปุ๊ ลูกของตา?” เอ่ยถามพี่ชายทันที ด้วยหัวใจแตกสลายกลัวเหลือเกิน เธอกลัวที่จะสูญเสียลูกในท้องไป “ลูกของตาปลอดภัยดีจ๊ะ หมอบอกว่าตาต้องรักษาตัวและห้ามขยับตัวต้องนอนนิ่งๆ” ปุริมยิ้มให้อันทิตาด้วยหัวใจชอกช้ำ แล้วยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้มครั้งแล้วครั้งเล่าให้ “พี่ปุ๊...ตาเลวเหลือเกินเรียนก็ไม่จบ” เปรยเสียงสั่นบอกพี่ชาย ยกมืออันเจ็บปวดขึ้นเช็ดน้ำตาที่ไหลริน “อย่าร้องไห้เลยคนดีของพี่” เอ่ยปลอบใจเธอ “ตา...น่าจะตายไปให้รู้แล้วรู้รอด...ฮืออ” เนื้อตัวของเธอสั่นระริกเพราะแรงสะอื้น อันทิตายกมือขึ้นปิดกลั้นเสียงสะอึกไว้ “ตา!!...รู้ตัวไหมว่าพูดอะไรออกมา” ปุริมจ้องมองร่างบางที่ยังนั่งสะอื้น เสียงเข้มเอ่ยดุน้องสาว “พี่ปุ๊รู้หรือยังคะ ตาท้องไม่มีพ่อค่ะลูกของตาไม่มีพ่อ” อันทิตาหลับตาลงนึกถึงชายคนรักที่กำลังเริงรักกับเพื่อนของเธอ มันเป็นภาพที่ใครต่อใครเห็นแล้วก็รับไม่ได้แน่นอน “ท้องแล้วไง หลานคนเดียวพี่เลี้ยงได้ ถ้าไอ้ผู้ชายเลวคนนั้นมันไม่รับผิดชอบก็อย่าไปใส่ใจมัน” ปุริมเอ่ยเสียงเข้มอยากจะเห็นหน้าไอ้ผู้ชายใจชั่วคนนั่นเหลือเกินว่ามันเป็นคนแบบไหน “ตาขอโทษ ตาเป็นคนเลวเรียนไม่จบ ก็มาท้องเสียแล้ว ตาทำให้วงศ์ตระกูลของเราต้องเสี่ยมเสียชื่อเสียง” เธอพูดตัดพ้อน้อยใจในชะตาชีวิตของตัวเอง ตั้งแต่มารดาเสียชีวิตเธอก็มีแค่ปุริมเท่านั้นที่เข้าใจและรักเธอ เอาใจใส่ดูแลเธอมาตลอด ปุริมอยากให้เธอลืมความโศกเศร้าเลยส่งเธอมาเรียนหนังสือที่ฝรั่งเศส นานทีจะกลับไปเยี่ยมบ้านเกิดที่เมืองไทย หรือไม่ก็จะเป็นปุริมมากกว่าที่มาหา “ชู่ววว...อย่าพูดแบบนั่นนะครับ พักรักษาตัวให้หาย แล้วเราจะกลับเมืองไทยกันนะคนดีของพี่” ปุริมขยับตัวขึ้นไปนั่งบนขอบเตียงของคนไข้ มือหนายื่นไปแตะผิวแก้มนวล “ตาไม่กลับค่ะ พี่ปุ๊จะให้ตาอุ้มท้องกลับเมืองไทยได้ยังไงคะ” น่าอดสูเสียเหลือเกิน เธอมอบความรักมอบทุกสิ่งทุกอย่างให้กับเขา แต่สิ่งที่ได้รับมันคือความขมขื่น เขาทั้งสองพากันรวมหัวกันหักหลัง และใช้มีดแหลมคมแทงเธอข้างหลัง ยิ่งนึกถึงภาพที่เธอเห็นคนทั้งสองสมสู่กันบนเตียงนอนของเธอ น้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลเต็มใบหน้า สะอื้นเล็กน้อย เจ็บจุกเหมือนใจจะขาดรอน “อย่าวิตกกังวลนะคนดี พี่จะรับผิดชอบตาเอง ลูกของตาก็คือลูกพี่เราจะแต่งงานกันทันทีเมื่อถึงเมืองไทย พี่สัญญาว่าจะปกป้องตากับลูกเอง ไม่ต้องคิดมากนะคนดี” ชายหนุ่มจะไม่ยอมให้ใครต่อใครมาตราหน้าว่าร้ายวงศ์ตระกูลของคนที่มีพระคุณเป็นแน่ เขาพร้อมที่จะปกป้องอันทิตาด้วยชีวิตไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม “พี่ปุ๊!!...” อันทิตามองหน้าของพี่ชาย เธอส่ายหัวไม่ต้องการแบบนั้น จะแต่งกันได้อย่างไร เขาและเธอไม่ได้รักกันเลย และอีกอย่างพี่น้องจะแต่งงานกันได้อย่างไร “อย่ากังวลเลยน้องรักของพี่...พี่ปุ๊คนนี่จะไม่มีวันทิ้งน้องสาวของพี่เด็ดขาด” ชายหนุ่มจรดเรียวปากลงบนหน้าผากนวลแผ่วเบา เพราะคำมั่นสัญญาที่ให้ไว้กับมารดาผู้มีพระคุณ เลยทำให้ปุริมลืมใครอีกคนที่ยังรออยู่ข้างหลัง ชายหนุ่มลืมสนิทไปเลยจริงๆ......