“ถ้าพี่ปุ๊ไป...ฮึกกก...ฮือออ...พี่ปุ๊จะไม่ได้เจอปานอีกพี่ปุ๊จะต้องเสียใจ...ฮึกก” ปานประดับกระซิบเสียงอันสั่นเครือบอกชายหนุ่มที่ยังก้าวเดินไปหาอันทิตา ยามที่เขาก้าวออกไปหาอันทิตาแต่ละก้าวมันเหมือนชายหนุ่มเหยียบย่ำอยู่บนหัวใจของเธอ เจ็บจุกอกยิ่งนัก ยามเห็นคนรักเดินออกไปหาหญิงอื่น“ถ้าพี่ปุ๊ไป...พี่ปุ๊จะไม่ได้เจอหน้าปานอีก” ย้ำเตือนเขาเป็นครั้งสุดท้าย ตาดวงโตเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา แววตาของเธอที่มองแผ่นหลังชายหนุ่มมันพร่ามัวสั่นระริก ปุริมหยุดนิ่งชะงักอยู่กับที่ แต่ไม่คิดที่จะหันมามองเธอเลยสักนิด ร่างบางหมดเรี่ยวแรงเซล้มลงนั่งทับส้นเท้าของตัวเองอยู่ตรงพื้น หญิงสาวใช้มือปิดกลั้นเสียงสะอึกสะอื้นไว้ เรียวปากบางเม้มกัดนิ้วตัวเองหวังไม่ให้ใครต่อใครได้ยินเสียงสะอื้นของเธอ ส่วนอีกข้างยกขึ้นทุบลงไปบนอกข้างซ้าย หัวใจของเธอมันจะแตกสลายทรมานเหมือนมีใครเอาคมมีดมากรีดตรงกลางหัวใจ น้ำตาอุ่นร้อนไหลออกมาจากตาดวงโตเพียงข้างเดียว เพราะเธอสุดจะกลั้นมันไหวได้