ตอน "ลวงรัก รักลวง(2)" 2

“พี่ปุ๊ตาอยากกินคัพเค้กค่ะ” อันทิตาเดินตามหลังปุริม แล้วหยุดเดิน ตาดวงโตจ้องมองของหวานในตู้โชว์ที่ตั้งอยู่หน้าร้านกาแฟ อยากจะทานเหลือเกินมันจะอร่อยเหมือนใครบางคนที่เคยทำให้เธอทานหรือเปล่านะ นึกถึงคัพเค้กของผู้ชายเลวๆ คนนั้นขึ้นมา มันทำให้เธอเจ็บตรงกลางหัวใจเสียเหลือเกิน เจ็บตรงรอบดวงตา น้ำตาก็จะไหล เธอหลับตาลง ข่มน้ำตากระพริบตาไปมาไม่ให้มันไหลออกมาให้พี่ชายได้เห็น “เอาสิพี่ก็อยากกินสลัดผลไม้เปรี้ยวๆ เหมือนกัน” ปุริมเอ่ยบอกน้องสาว แล้วพาเดินเข้าไปนั่งตรงโต๊ะที่ยังว่างด้านใน นั่งยังไม่ทันก้นจะร้อน เสียงซุบซิบนินทาก็ดังขึ้นมาจากข้างโต๊ะด้านขวามือ “คุณหญิงคะ คุณหญิงจำลูกสาวคุณหญิงอรอุมาได้หรือป่าวคะ?” คุณนายสมศรีเมียผู้จัดการธนาคาร เอ่ยถามคุณหญิงกรองแก้วผู้ดีเก่า “จำได้สิคะ เห็นว่าพี่ชายส่งเธอไปเรียนที่ฝรั่งเศสไม่ใช่เหรอคะ”คุณหญิงกรองแก้วจิบชาร้อน พร้อมทั้งเอ่ยตอบแบบไม่อยากจะต่อความยาวมากนัก “กลับมาแล้วค่ะ เห็นว่าเรียนไม่จบนะคะ” คุณนายสมศรีพูดด้วยหางเสียงดูถูกอันทิตา “จริงเหรอคะ ทำไมดิฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย” คุณหญิงเอ่ยแบบผ่านๆ มันไม่ใช้นิสัยของคุณหญิงกรองแก้วเลย นางไม่อยากจะฟังคำนินทาของใคร “ไม่มีใครรู้หรอกค่ะ คุณปุริมใช้เงินอุดปากนักข่าวไว้” คุณนายสมศรียังเอ่ยต่อ “ทำไมคะ?” คุณหญิงกรองแก้วถามไปยังงั้น “อย่างนี้นะคะ ลูกสาวคนเล็กของดิฉันที่ไปเรียนที่ฝรั่งเศสและเรียนที่เดียวกันกับหนูอันทิตา บอกว่าเธอตั้งท้อง ไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อ เลยอุ้มท้องกลับมาเมืองไทยไงคะ” คุณนายสมศรีพูดปากยื่นปากยาว ชายหนุ่มพาน้องสาวไปฝากท้องที่โรงพยาบาลเอกชน และถือโอกาสพาเธอมาเดินหาซื้อของใช้ส่วนตัวของหญิงสาว พามาเดินเล่นที่ห้างหวังให้น้องสาวหลงลืมความเศร้าโศกลงบ้าง แต่เขาคิดผิด และเข้าร้านผิด เขาไม่น่าพาเธอมาเดินเล่นที่ห้างแห่งนี้เลย รู้ๆ อยู่ว่าห้างดังๆ แบบนี้คุณหญิงคุณนายชอบมาเดินกัน “พี่ปุ๊ตาอยากกลับบ้านค่ะ” เมื่อได้ยินคำนินทา อันทิตาก็ไม่มีกระจิตกระใจที่จะนั่ง เงยใบหน้าที่เคยดูสดใสเปลี่ยนสีหน้าทันที เธออับอายเหลือเกิน “อย่าไปใส่ใจพวกคุณหญิงคุณนายปากขยะเลยครับ พี่อยู่ที่นี่ทั้งคน เราจะแต่งงานกันให้เร็วที่สุด แล้วพี่จะประกาศให้นักข่าวรู้ว่าตาท้องกับพี่” ปุริมกุมมือน้องสาวไว้แน่น เอ่ยปลอบใจ “พี่ปุ๊!!...ไม่จำเป็นทำถึงขนาดนั้นก็ได้ค่ะ ตาคิดว่าเราอยู่แบบนี้ก็ดีแล้ว ตาไม่อยากให้พี่ปุ๊ต้องมาเสียสละชีวิตเพื่อตาแบบนี้” ยกมือบางเช็ดน้ำตาที่ไหลลงตรงหางตา ในใจลึกๆ เธออยากเลี้ยงลูกคนเดียว และขอปุริมไปอยู่เชียงราย อยู่ที่สงบๆ สักพัก พอให้เรื่องซาลงเธอก็จะกลับมายืนใหม่ แต่ก็นั่นสินะ ตระกูลของเธอเป็นผู้ดีเก่า ต้องมามัวหมองเพราะเธอคนเดียว รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั่น “ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นนะครับ รอเป็นเจ้าสาวของพี่ได้แล้ว” ปุริมเอ่ยปลอบขวัญน้องสาว แต่หัวใจของเขาเองที่เจ็บจุกขึ้นมาทันที เขาเลือกแล้วที่จะปกป้องวงศ์ตระกูล ก็ต้องทนทรมานหัวใจอยู่ต่อไปแบบนี้ “ตาจะไปเดินเล่นค่ะ” อันทิตาลุกขึ้นยืน เธอไม่อยากจะแต่งงานกับปุริม แต่เธอก็ไม่อยากทำให้วงศ์ตระกูลมัวหมองเพราะเธอ อันทิตารีบก้าวเดินออกไปจากตรงนั้นโดยที่ไม่รอให้ปุริมตั้งตัว “ตารอพี่ด้วย” ปุริมจ่ายเงินไว้บนโต๊ะอาหาร ตาก็มองสลัดผลไม้กับน้ำมะนาว อยากกินก็อยากกิน มองสลัดแล้วมองอันทิตาที่เดินหายไปอีกทาง อยากจะเข้าไปตักเตือนกลุ่มคุณหญิงคุณนายเหลือเกิน “เฮ้อ!!...นี่กูจะต้องอมบ๊วยอีกสินะ” ปุริมหยิมเอาเม็ดบ๊วยที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมาใส่ปากอม นึกแปลกใจตัวเองเหมือนกันว่าถ้าไม่ได้กินของเปรี้ยวมันจะอาเจียนทุกที ตื่นเช้าก็อาเจียนทุกวัน เขาป่วยเป็นอะไรกันแน...ปานประดับหลังจากไปลองชุดแต่งงาน เธอก็แวะเข้าห้างหวังให้ความเย็นของแอร์ในห้างนี้ทำให้จิตใจอันห่อเหี่ยวของเธอสดชื้นได้บ้าง เดินเล่นจนมาเจอร้านขายของชำร่วย แล้วเข้าไปดูของกระจุกกระจิกในร้านขายตุ๊กตา สิ่งของที่เธออยากจะซื้อและมอบให้สามี แล้วมือบางก็ยื่นไปจับของชำร่วยรองเท้าเด็กเล็กคู่กัน “อุ๊ย!!...ขอโทษค่ะ” อันทิตาเอ่ยขอโทษปานประดับเพราะเธอก็จับของชิ้นเดียวกันกับปานประดับ รองเท้าชำร่วยเล็กจิ๋วสีชมพู มีอยู่คู่เดียวเสียด้วย “ไม่เป็นไรค่ะ คุณจับก่อนนี่คะ” ปานประดับเอ่ยเสียงหวาน เธอปล่อยของชิ้นนั้น เพราะเห็นว่าอันทิตาหยิบก่อน ปานประดับหันไปมองเสี้ยวหน้าของอันทิตาอย่างเป็นมิตร “คุณเอาเถอะค่ะ” อันทิตาหันหน้ามามองปานประดับ แล้วยื่นของคืนให้กับหญิงสาวตรงหน้า แล้วยิ้มให้ ทำไมรู้สึกถูกชะตากับเธอเหลือเกิน “แล้วคุณละคะ มีแค่คู่เดียวด้วย” ปานประดับหันไปมองอันทิตา “แบ่งกันคนละข้างดีไหมค่ะ” อันทิตาพูดไปยิ้มไป ล้อคนตรงหน้าเล่นๆ “คริๆๆ...ได้ไงค่ะ แบ่งกันคนละข้าง แล้วจะใส่อย่างไร” ปานประดับยกมือขึ้นปิดปากตัวเองหัวเราะคิกๆ คักๆ เธอรู้ว่าหญิงสาวตรงหน้าพูดเล่น “คริๆๆ...นั่นสิค่ะ ฉันพูดเล่นนะคะ” อันทิตาก็สงเสียงหัวเราะตามปานประดับ เธอไม่เคยได้พูดคุยกับใครจริงๆ จังๆ เสียที ไม่เคยพูดเล่นหรือหัวเราะแบบนี้นานแล้ว “สีหวานเชียว ผู้หญิงเหรอคะ?” อันทิตาเปรยเสียงแผ่วเบาให้ได้ยินกันแค่สองคน “คะ?...” ปานประดับทำหน้างงๆ “คนท้องชอบซื้อของแบบนี้ค่ะ ท้องแรกเหรอคะ?” อันทิตาเอ่ยถามปานประดับ เพราะเธอดูออก แม้แต่เธอก็ยังอยากจะซื้อของแบบนี้ เพื่อเป็นการเซอร์ไพรส์คนรักหรือสามี อันทิตามองหน้าหญิงสาวด้วยแววตาเศร้าๆ เธอซื้อไว้เพื่อเตือนใจตัวเองว่าคนเลวๆ อย่างพอลจะไม่มีวันได้รับรู้ว่าเขามีลูก