บทที่4 ตอน "ลวงรัก รักลวง(2)" 1

“ตู๊ด...ตู๊ด...ตู๊ด...ตู๊ด...” หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ ปานประดับแนบโทรศัพท์ชิดข้างหู ฟังเสียงของโอเปอร์เรเตอร์พูดผ่านทางสายโทรศัพท์ หญิงสาวอยู่ในชุดเสื้อยืดแขนสั้นสีเทาและกระโปรงสีขาวยาวคลุมข้อเท้าและตามด้วยรองเท้าผ้าใบ เธอนั่งรวมอยู่กับคนไข้หลายคนในห้องรับรองแขกของโรงพยาบาลรัฐบาลแห่งหนึ่งไม่ไกลจากโรงเรียนที่เธอเป็นครูฝึกสอนอยู่ วันนี้เธอขอลาอาจารย์ใหญ่ออกมาหาหมอ นั่งรอผลตรวจปัสสาวะ อยากตรวจสิ่งที่ผิดปกติ กับร่างกายให้แน่ใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอเมื่อสี่วันก่อนนั้นจะเป็นอย่างที่เธอคิดหรือเปล่า ถึงแม้ว่าเครื่องตรวจครรภ์จะแสดงผลแน่ชัดว่าเธอท้อง แต่ปานประดับก็อยากตรวจให้แน่ใจมากขึ้น หญิงสาวก้มหน้าอันเศร้ามองภาพของปุริมที่อยู่ในโทรศัพท์ น้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลซึมออกมาคลอเต็มเบ้าตาดวงโต เธอพยายามกลั้นเสียงสะอื้นไว้ ยกมือขึ้นปิดเรียวปากของตัวเองแน่น เขาหายไปไหนสี่วันแล้วนะที่ปุริมไม่ติดต่อ และกลับบ้านไปหาเธอเลยตั้งแต่เธอนอนป่วยวันนั้น ทำไมเขาไม่รับโทรศัพท์ นั่งใจลอยนิ้วชี้ก็เลื่อนรูปถ่ายแต่ละภาพของชายหนุ่มในโทรศัพท์ดูอย่างใจโหยหา ยามเธออ่อนแรงแบบนี้ เธอต้องการเขามายืนอยู่เคียงข้าง เรียวปากบางฝืนยิ้มให้กับภาพแต่ละภาพอย่างทรมานหัวใจ ไม่อยากจะคิดไปในทางที่ไม่ดี ไม่อยากคิดเอาเองว่าชายหนุ่มไปมีใหม่ เพราะนั่นไม่ใช่นิสัยของปุริมเลย เธอรู้ว่าเขาไม่ใช่คนเจ้าชู้ “คุณปานประดับ เทวาลักษ์ เชิญพบหมอค่ะ” พยาบาลสาวผู้ช่วยหมอยืนอยู่หน้าห้องตรวจ เธอเอ่ยชื่อนามสกุล แต่ปานประดับไม่ได้ยินเสียงของนางพยาบาล ทำให้ผู้ช่วยพยาบาลเดินตามหาคนไข้ ประกาศชื่อหา “คุณปานประดับ เทวาลักษ์ อยู่ที่ไหนคะ?” เสียงพยาบาลเรียกหาคนไข้ “คะ!!...” ปานประดับสะดุ้งตกใจเล็กน้อย เพราะเธอนั่งใจลอยคิดอะไรมากมาย กังวลและกลัวไปเสียทุกอย่าง “คุณปานประดับ เทวาลักษ์ใช่ไหมคะ?” พยาบาลยังยืนอยู่ข้างๆเธอแล้วส่งยิ้มหวานให้ “ค่ะ...ฉันเองค่ะ” ปานประดับเงยหน้ามองพยาบาล แล้วพยักหน้ารับ “เข้าพบหมอได้แล้วค่ะ” พยาบาลสาวยิ้มหวานให้เธอ แล้วเดินนำหน้าพาปานประดับเข้าพบนายแพทย์ “นั่งรอคุณหมออยู่ตรงนี้นะคะ” นางพยาบาลเชิญเธอนั่ง แล้วเดินออกจากห้องไป ปล่อยให้ปานประดับนั่งมองห้องของนายแพทย์ ในห้องนี้มีอุปกรณ์ต่างๆ เกี่ยวกับการตรวจครรภ์ บนฝาผนังทุกด้านมีภาพต่างๆ เกี่ยวกับแม่และลูก บางภาพเป็นภาพผู้หญิงท้องโตและยังมีคุณพ่อนั่งย่อตัวจูบท้องของคุณแม่ ปานประดับฝันว่าภาพนั่นเป็นเธอและปุริม ใบหน้าอันเศร้าสร้อย ผิวแก้มที่ขาวซีดเกิดมีสีแดงระเรื่อขึ้นมา เพราะความเขินอายตัวเองที่คิดอะไรแบบนั้น เธออมยิ้มให้กับรูปภาพบนฝาผนัง ก้มหน้ามองหน้าท้องของตัวเองแล้วยกมือบางเรียวขึ้นลูบท้องบางเบาหวังจะได้สัมผัสสิ่งมีชีวิตในนี้ หญิงสาวหวังอยู่เหมือนกัน เธออยากท้อง อยากมอบของขวัญชิ้นสำคัญให้กับสามีในวันแต่งงาน “แอ๊ดด!!...” เสียงเปิดประตูห้อง พร้อมทั้งหมอหนุ่มหน้าตาดีเดินเข้ามานั่งฝั่งตรงข้าม “คุณหมอ” ปานประดับได้ยินเสียงประตูเปิด เธอหันไปมองแล้วขยับจะลุกขึ้นยืน เธอยกมือขึ้นสวัสดีนายแพทย์ “เชิญนั่งครับ” หมอหนุ่มเอ่ยเสียงทุ้มนุ่มหู วัยของหมอคงจะเท่าๆ พี่ปุริมของเธอ ส่วนตัวนายแพทย์เองก็เปิดแฟ้มเอกสาร ดูประวัติส่วนตัวของเธอ “คุณหมอคะ ผลการตรวจขอดิฉันเป็นอย่างไรบ้างคะ?” ปานประดับเอ่ยถามหมอตรงหน้า เธอใจเต้นแรงกลัวไปเสียทุกอย่าง “ผมดูผลตรวจปัสสาวะของคุณแล้วนะ ผลออกมาแล้วครับ คุณปานประดับตั้งครรภ์จริงๆ ครับ” หมอหนุ่มเงยหน้าจากเอกสาร แล้วมองหญิงสาวตรงหน้า เขายิ้มให้ว่าที่คุณแม่มือใหม่ “จริงเหรอคะ?” ปานประดับยิ้ม พยายามกลั้นน้ำตาไว้ อยากให้ปุริมมารับรู้บ้างจัง เขาคงจะดีใจยิ่งกว่าเธอแน่ เพราะเขาเองก็ต้องการที่จะมีลูกกแววตาที่เอ่อล้นด้วยน้ำตา ก้มมองท้องของตัวเอง มือบางลูบตรงหน้าท้องแผ่วเบา นึกในใจอยู่คนเดียวเปรยเสียงแผ่วเบาพูดกับลูกในท้อง “ลูกแม่...” ยิ้มน้อยๆ ให้กับหน้าท้องที่ยังแบนราบ ไม่ว่าจะเป็นหญิงหรือชายเธอก็จะรัก และเลี้ยงเขาให้เป็นเด็กดีในสังคมภายภาคหน้าให้ได้ “ผมยินดีด้วยนะครับ คุณท้องได้สองเดือนแล้ว” หมอหนุ่มยังจ้องหน้าหญิงสาว ที่เอาแต่ก้มหน้ามองท้องของตัวเอง นึกสงสัยอยู่เหมือนกันว่าสามีเธอไม่มาด้วยหรือ ทำไม่ปล่อยให้ภรรยาที่มีความสวยงามมาพบแพทย์คนเดียวแบบนี้ “สองเดือนแล้วเหรอคะ?” เหมือนอย่างที่เธอนึกไว้ไม่มีผิด ประจำเดือนของเธอขาดมาสองเดือนแล้ว ไม่คิดเลยว่าบทรักในห้องน้ำหลายเดือนก่อนจะทำให้เธอท้องได้ พอนึกถึงบทรักที่เขามอบให้ขึ้นมาใบหน้านวลขาวก็แดงระเรื่ออมชมพูขึ้นมา อายตัวเองที่คิดแต่เรื่องอย่างว่าได้ไง ไม่กล้าที่จะเงยมองหน้านายแพทย์ตรงหน้าเลย “ในระยะสองหรือสามเดือนคุณปานประดับก็ต้องระวังนะครับ ห้ามยกของหนักหรือเดินขึ้นบันไดบ่อยเกินไป” “ค่ะ...” เธอพยักหน้ารับฟังหมอแนะนำ “คุณมีอาการแพ้ท้อง แล้วตื่นเช้ามาเวียนหัวไหมครับ” หมอหนุ่มถาม และจดประวัติของหญิงสาวไว้ “มีครั้งเดียวค่ะ แต่เดี๋ยวนี้ไม่เวียนหัวไม่อาเจียนแล้วค่ะ” ปานประดับเงยหน้ามองหมอหนุ่ม คุณหมอพยักหน้ารับ แล้วก็ก้มลงเขียนใบสั่งยาบำรุง พร้อมทั้งใบนัดใหม่อีกครั้ง “คุณออกไปรับยาบำรุงที่หน้าเคาน์เตอร์นะครับ กลับมาหาหมอใหม่อีกครั้งเดือนหน้านะครับ” คุณหมอหล่อยื่นใบเสร็จพร้อมทั้งใบสั่งยา เขาลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปส่งหญิงสาวที่หน้าประตู “ขอบคุณค่ะคุณหมอ” ปานประดับยกมือไหว้นายแพทย์ แล้วเดินไปต่อแถวรับยาตามที่หมอบอก หลังจากนั้นเธอก็ต้องไปลองชุดแต่งงานอีก เหลืออีกแค่สามวันเท่านั้น สิ่งที่เธอหวังและต้องการบอกชายคนรักใกล้เข้ามาทุกวันแล้ว หญิงสาวหวังว่าปุริมคงจะไปรอเธอที่ร้านของคุณนิดา เธอไม่อยากไปเจอหน้าผู้หญิงคนนั้นเลย ไม่อยากไปเจอสายตาของผูหญิงคนนั่นที่ชอบมองเธอแบบดูถูกดูแคลน ปานประดับอยากจะโทรหาชายหนุ่มอีกสักครั้งแต่ก็ไม่อยากรบกวน เขาคงจะเคลียร์งานให้แล้วเสร็จภายในสองสามวันนี้ เธอได้ยินเขาบ่นว่าอยากพักผ่อน ปุริมจะพาเธอไปฮันนีมูนที่ประเทศฝรั่งเศส และถือโอกาสเยี่ยมเยือนน้องสาวของเขา เธอก็อยากจะเห็นน้องสาวของปุริมเหมือนกัน ไม่เคยเจอกันสักที ได้ยินแต่ปุริมคุยให้ฟัง...