บทที่3 ตอน "ลวงรัก รักลวง" 1

“ตื้ด!...ตื้ด!!...” เสียงสั่นเตือนของโทรศัพท์ดังอยู่บนโต๊ะข้างเตียงอันทิตากึ่งนั่งกึ่งนอนเหลือบสายตามอง เธอใช้มือที่ยังมีผ้าก็อซพันอยู่หยิบมันขึ้นมาดู สายเข้าเป็นร้อยสายไหนจะข้อความที่ส่งมาเธอกดรับฟังหนึ่งข้อความในโทรศัพท์ “ตา...คุณอยู่ไหน ผมอธิบายได้สิ่งที่คุณเห็นคืนนั้นมันไม่เป็นความจริง ผมขอโทษ ผมรักคุณ ตอบผมด้วยที่รัก คุณอยู่ไหน?” เสียงเข้มพูดเป็นภาษาฝรั่งเศสฟังดูสั่นเครือเหมือนคนกำลังร้องไห้น่าสงสาร แต่การกระทำของเขามันขัดกันเหลือเกินกับคำพูดที่เอ่ยออกมาแต่ละคำ “คนเลว ฉันเกลียดคุณ” อันทิตาสะอื้นไห้ยกมืออีกข้างปิดปากของตัวเองไว้ ไม่ยอมให้เสียงร้องเล็ดลอดออกมา มือที่ถือเครืองสื่อสารอยู่ก็กดปุ่มปิดทันที ไม่อยากฟังเสียงของคนเลว น้ำตาของเธอไหลรินออกมาอีกครั้ง เรียวปากบางสั่นระริก นึกถึงคืนนั้นขึ้นมาก็เจ็บจุกเสียดตรงขั้วหัวใจเหลือเกิน มือบางสัมผัสผิวหน้าท้องที่นูนออกมาเล็กน้อย “ลูกจ๋า แม่จะเป็นทั้งพ่อและแม่ให้กับลูกเอง” เธอลูบผิวหน้าท้องเพื่อสื่อสารให้สิ่งมีชีวิตที่อยู่ข้างในรับรู้กระซิบเสียงแผ่วเบา จะไม่มีวันบอกผู้ชายเลวคนนั้นเด็ดขาด “ใครโทรมาเหรอตา?” ปุริมเดินเข้ามาหาน้องสาวที่นั่งใจลอย สายตาของเธอมองมือของตัวเองที่ยังถือโทรศัพท์ “ไม่มีใครค่ะ” อันทิตาเงยหน้าขึ้นมองปุริม แล้วรีบหลบสายตาของพี่ชายทันที เธอโกหกเขาไม่เก่งเลย ปุริมยื่นมือเข้าไปสัมผัสพวงแก้ม แลัวพยักหน้ารับไม่อยากเซ้าซี้คนป่วยมากนัก แค่มองแววตาของเธอก็รู้แล้วว่าหญิงสาวปวดใจแค่ไหน “เจ็บตรงไหนบอกพี่สิ” ชายหนุ่มรับรู้ว่าสาวน้อยตรงหน้ากำลังมีทุกข์ เขาเห็นเธอแอบร้องไห้คนเดียวเสมอ “พี่ปุ๊...” เงยหน้าที่ยังหลงเหลือคราบน้ำตา เธอจ้องมองคนเป็นพี่ชาย มีแต่เขาคนนี้คนเดียวเท่านั้นที่ยืนเคียงข้างยามเธอมีความทุกข์ “พี่ไปคุยกับหมอมาแล้วนะ” เปลี่ยนเรื่องคุย ไม่อยากให้คนตัวน้อยคิดมากและอมทุกข์ ไม่อยากให้กระทบกระเทือนถึงเด็กในท้อง “หมอว่าไงมั่งคะ ตาจะออกจากโรงพยาบาลได้วันไหน?” อันทิตาหันไปมองคนตัวโตตรงหน้า เธอไม่อยากอยู่ที่นี่ กังวลใจไม่น้อยกลัวคนเลวจะหาตัวเธอเจอ “หมอบอกว่าตาจะออกจากโรงพยาบาลได้พรุ่งนี้ครับ” ชายหนุ่มเอ่ยบอกพร้อมทั้งจัดยาและน้ำยื่นให้เธอ “จริงเหรอค่ะ” รับยาจากมือของชายหนุ่ม แล้วหย่อนใส่ปากตามด้วยน้ำกลืนลงคอ เธออยากหายและไปให้ไกลจากเมืองนี้ “วันนี้พี่จะออกไปเตรียมตั๋วเครื่องบินและเก็บเสื้อผ้าให้ตานะครับ...” “ไม่จำเป็นค่ะ ตาอยากกลับประเทศของเรา ตาจะทิ้งสิ่งชั่วร้ายไว้ที่นี่ค่ะ ไม่อยากเก็บสิ่งของพวกนั้นไปด้วยค่ะ” ยิ่งพูดยิ่งปวดใจ เธอไม่อยากให้พี่ชายไปเห็นสภาพห้องพักของเธอ ที่มันมีแต่ความเจ็บปวด ร่องรอยแห่งความชั่วช้าที่ชายคนรักทำไว้ “ดีเหมือนกันครับ เราจะกลับบ้านเราให้เร็วที่สุด ทิ้งความเลวร้ายไว้ที่นี่ ตาไม่ต้องกังวลนะครับ” ปุริมขึ้นไปนั่งบนเตียงข้างตัวหญิงสาว แขนหนาโอบกอดหญิงสาวไว้หลวมๆ “พี่ปุ๊?” เปรยเสียงสั่นสะอื้น แล้วหันหน้ามองพี่ชาย “ครับ...” ขานรับน้องสาว “ตารักพี่ปุ๊ค่ะ” อันทิตาโน้มศีรษะซบลงบนแผ่นอกอันอบอุ่นของพี่ชายคนเดียวของเธอ “พักผ่อนนะคนดี เดี๋ยวพี่จะออกไปข้างนอก” ชายหนุ่มพยักใบหน้ารับรู้ในสิ่งที่หญิงสาวเอ่ยบอกคำว่ารัก และแสดงให้กันและกันมันมากล้นยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด ชายหนุ่มพร้อมที่จะทำทุกอย่างเพื่อปกป้องเธอ... พอลทั้งเดินและวิ่งขึ้นไปบนห้องพักของอันทิตา กระสับกระส่ายหัวใจเหลือเกิน สายตามองดูรอบห้อง ข้าวของกระจัดกระจาย หยดเลือดหลายหยดเต็มพื้น ไหนจะกระปุกยานอนหลับอีก ใจของเขากลัวหญิงสาวคิดทำเรื่องเลวร้าย รู้ตัวอยู่ว่าชอบทำให้หญิงสาวเสียใจไม่คิดว่าครั้งนี้มันจะร้ายแรงเหลือเกิน คิดไม่ถึงว่าอันทิตาจะมาเห็นเขาในสภาพแบบนี้ นึกเสียใจที่คืนนั้นเขาไม่ได้อธิบายอะไรให้เธอเข้าใจ กลับปล่อยให้เธออยู่อย่างเดียวดาย ส่วนตัวเขานั้นกลับพาเพื่อนของเธอออกไปจากห้องโดยที่ไม่แคร์และสนใจเธอเลยแม้แต่น้อย และในที่สุดเขาก็เป็นฝ่ายเสียใจเอง ที่หาตัวเธอไม่เจอสักที สองวันแล้วสินะ แม้กระทั่งที่มหาวิทยาลัยที่หญิงสาวไปเรียน ถามเพื่อนๆ ของเธอก็ไม่มีใครรู้ว่าเธอหายไปไหน “ตา...คุณอยู่ที่ไหน? ผมขอโทษ” มือหนายังกระชับไอโฟนประชิดข้างหู พร้อมทั้งเอ่ยเสียงแผ่วเบาฝากข้อความไว้หวังว่าหญิงสาวจะเปิดฟัง ชายหนุ่มทรุดนั่งตรงข้างเตียง สายตาเข้มหันไปมองที่นอนยับยู่ยี่ มองผลงานของตัวเองที่ทำสิ่งชั่วช้าให้เธอเห็น หลับตาลงใช้สติจะทำอย่างไรถึงจะได้เจอตัวอันทิตา “ห้องตรงข้าม!!...” พอลกระตุกยิ้มตรงมุมปาก มีความหวังขึ้นมาทันที แล้วรีบดีดตัวลุกขึ้นก้าวเดินออกจากห้องตรงไปหาป้ามารีข้างห้องที่อันทิตานับถือ “ป้าครับ ป้ามารีอยู่ไหมครับ?” พอลทั้งเคาะประตูและตะโกนเสียงดังจนใครต่อในที่นั่นเปิดประตูออกมาดู “คุณมารีไม่อยู่หรอกพ่อหนุ่ม” ชายชราหน้าเอเชียร่างท่วมผมขาวโพลนอายุ 70ปี เปิดประตูออกมาเอ่ยบอก ส่วนพอลหันไปมองแล้วเดินเข้าไปหา “คุณตาครับ บอกผมได้ไหม คนที่อยู่ห้องนั้นหายไปไหน?” พอลชี้มือไปยังห้องของอันทิตา “พ่อหนุ่มเป็นอะไรกับหนูอันหรือ?” ชายชราขยับตัวออกมาจากประตูแล้วชะโงกหน้าออกมา ทอดสายตามองห้องของอันทิตา “ผมเป็นแฟนของอันทิตาครับ ผมไม่รู้ว่าเธอหายไปไหน” พอลตอบแบบหวั่นๆ เพราะชายชราคนนี้ก็เป็นอีกคนที่อันทิตาเคารพนับถือ เขาไม่กล้าที่จะสบสายตาของชายแก่ ตั้งแต่อันทิตาย้ายเข้ามาอยู่ที่คอนโดแห่งนี้ เธอก็เป็นที่รักของทุกคน เพราะหญิงสาวเป็นคนดีนอบน้อมถ่อมตนไม่ถือเนื้อถือตัวกับใคร หญิงสาวชอบแบ่งปันข้าวของเล็กน้อยๆ ให้แก่คนที่มีโอกาสด้อยกว่า ข้อนี้ชายหนุ่มรู้ตัวดี “แฟนเหรอ?” ชายชราหันหน้ามองพอล แล้วยกไม้เท้าขึ้นชี้หน้าชายหนุ่ม อยากจะใช้ไม้ที่อยู่ในมือตีกบาลให้หัวแบะเสียเหลือเกิน “เหอะ!!...แฟน!!...หนูอันเกือบตาย นายไปอยู่ที่ไหน?” คำพูดคุยที่อ่อนนุ่มของชายชราเมื่อกี้เปลี่ยนไปทันที ไม่อยากพูดดีให้เสียน้ำลาย คนแก่เดินเข้าห้อง “คุณตาครับอันทิตาเป็นอะไรตอนนี้อยู่ไหนครับ?” ขยับตัวเข้าไปขวางทางเดิน สายตาเข้มสีน้ำเงินวิงวอนขอให้ชายชราบอก “หลีกไป!!...” ชายชราเงยหน้าอันเหี่ยวย่นมองคนที่ตัวโตกว่าด้วยความโกรธ แล้วใช้ไม้เท้าจิ้มลงตรงหน้าอกของชายหนุ่มอย่างแรง แค้นใจแทนอันทิตที่ต้องมาเป็นแบบนี้ก็เพราะผู้ชายเลวๆ ถ้าวันนั้นเขาไม่ไปเคาะประตูห้องของอันทิตา ป่านนี้หญิงสาวคงจะจากโลกนี้ไปนานแล้ว สามวันแล้วสินะที่อันทิตาอยู่โรงพยาบาล คิดเป็นห่วงอยู่เหมือนกันจะมีใครไปเยี่ยมเยียนบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้ เพราะรู้ถึงความโดดเดี่ยวเดียวดายดีว่ามันเป็นอย่างไร