บทที่ 7 ทวนความทรงจำ 1

ลีโอนาร์ดนั่งมองหญิงสาวที่ตนเฝ้าคิดถึงในห้วงคำนึงมานานแรมปีด้วยรอยยิ้ม ภาพนี้ช่างเหมือนกับภาพในเช้าอีกวันหนึ่งที่เขาตื่นจากการหลับใหลอย่างเป็นสุข ลีโอนาร์ดนั่งมองหล่อนหลับ พินิจมองเครื่องหน้าของสาวขี้เซา ความสวยของหล่อนแม้ว่าไม่โดดเด่น ไม่ใช่ความสวยที่ต้องเหลียวหลังมอง แต่มีเสน่ห์ให้ชวนมองและลุ่มหลง ริมฝีปากรูปกระชับเป็นสีชมพูธรรมชาติ ดึงดูดให้สัมผัส หล่อนไม่เปลี่ยนไปเลย ยังคงสวยตรึงใจเขาเช่นเดิม หลังมือใหญ่ลูบแก้มหญิงสาวกำลังหลับเบาๆ ผิวแก้มหล่อนนุ่มมาก เนียนละเอียดไม่ต่างกับผิวเด็ก มีน้ำมีนวลประหนึ่งคนดูแลสุขภาพผิวเป็นอย่างดี ก่อนเลื่อนมือไปยังกลีบปากบางแล้วลูบไปมา ชั่วขณะนั้นเหมือนมีแม่เหล็ก ใบหน้าคมหล่อค่อยๆ โน้มลงไปใกล้ดวงหน้าหวาน จุดหมายของเขาคือริมฝีปากรูปสวย ไม่ถึงคืบลีโอนาร์ดก็จะได้จูบหล่อน ทว่าเปลือกตาบัณฑิตาค่อยๆ ปรือเปิด และทันทีที่หล่อนลืมตา เห็นใบหน้าคนที่อ้างว่าเป็นคนพรากความสาวในคืนนั้น หล่อนตกใจ ผลักร่างหนาทันที ก่อนดีดตัวลุกขึ้นนั่ง มองเขาด้วยใจเต้นตึกตัก บัณฑิตาพยายามดึงเสี้ยววินาทีที่เห็นหน้าชายคนนั้นขึ้นมา จะว่าไปหน้าตาเขาก็คล้ายผู้ชายคนนั้น “แหม...เสียดายจัง ไม่น่าฟื้นเร็วเลย” ลีโอนาร์ดพูดยิ้มๆ เป็นรอยยิ้มที่ทำให้คนมองใจหวั่นไหว ทว่าบัณฑิตาก็รีบดึงความรู้สึกนั้นกลับมา กวาดตามองไปรอบห้องที่จำได้ว่า ไม่ใช่ห้องของตน ถึงแม้ว่าห้องจะเหมือนกันก็ตาม “ที่นี่ไม่ใช่ห้องฉันนี่” “ก็ใช่น่ะสิ ห้องนี้คือห้องของผมเอง” “ห้องคุณ” บัณฑิตาเริ่มกลัวขึ้นมาจับจิตจับใจ “แล้วคุณพาฉันมาห้องนี้ทำไม” “พามาทวนความจำไงล่ะ” ม่านตาบัณฑิตาขยายกว้าง ปากหล่อนอ้าค้างด้วยอาการตกใจ หล่อนไม่ใช่เด็กถึงไม่รู้ว่า ความหมายที่เขาพูดคืออะไร บัณฑิตาอยากวิ่งออกไปจากห้องนี้ แต่ด้วยเหตุใดมิทราบได้ ขาทั้งสองข้างหล่อนแข็ง ร่างกายไม่ขยับเขยื้อนไปไหน “ทวนความจงความจำอะไร เราไม่มีความทรงจำต่อกัน” ความทรงจำในคืนนั้นสิ้นสุดลงตอนที่หล่อนนั่งดื่มกับเพื่อนในผับแล้วเกิดอาการมึนศีรษะอย่างหนัก ก่อนที่เพื่อนจะพาตนออกมาจากผับ ต่อจากนั้นบัณฑิตาจำอะไรไม่ได้เลย มารู้สึกตัวก็ตอนสายในสภาพร่างกายเปล่าเปลือยอยู่บนเตียงในโรงแรม บัณฑิตายังจำวินาทีแรกที่รู้สึกตัวได้ดีว่าเป็นเช่นไร ยามสายของวันรุ่งขึ้น บัณฑิตาเปิดเปลือกตาอันแสนหนักอึ้งขึ้น พร้อมกับรู้สึกเมื่อยขบตามร่างกายไปทั่ว ระบมตรงใจกลางแห่งสตรีเพศ แล้วพอลืมตาตื่นเต็มที่หล่อนก็ดีดตัวลุกขึ้นนั่ง มองร่างกายของตัวเองเป็นอันดับแรก จึงรู้ว่าตัวเองไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้าเลยสักชิ้น มีร่องรอยสีแดงอยู่ตรงเนินอก เสมือนรอยดูดเม้มหลายจุด ประกอบกับที่นอนยับยู่ยี่ราวกับผ่านสมรภูมิอะไรบางอย่าง น้ำตาสาวหยดไหลกับสภาพของตัวเอง บัณฑิตายังคิดในทางที่ดีว่าคงไม่มีอะไรเกินกว่านี้ แต่พอนัยน์ตาสาวปะทะกับบางสิ่งบางอย่างอยู่บนพื้น สิ่งนั้นคือถุงยางอนามัยใช้แล้ว มันตอกย้ำให้เธอตระหนักว่า ความสาวที่เก็บไว้ให้คนที่ตนรักและเจ้าบ่าวในอนาคตไม่มีอีกแล้ว มันสูญสิ้นไม่เหลือชิ้นดี น้ำตาและเสียงสะอื้นก็ดังคับห้อง ก่อนจะลุกขึ้นแล้วหนีไปให้พ้นห้องนั้นในเวลาต่อมา นับตั้งแต่วันนั้นหล่อนก็มีตราบาปติดตัว ติดอยู่ในความรู้สึกเรื่อยมา “คุณอาจไม่มี แต่ผมมี และมีมากด้วย” ลีโอนาร์ดพูดเสียงจริงจัง “ผมจำทุกอย่างที่เกิดขึ้นในคืนนั้น ผมตกใจและเสียใจมากที่กลับมาห้องพักแล้วไม่เจอคุณ คุณไม่รู้หรอกว่า ผมเฝ้ารอวันนี้มานานเป็นปี วันที่จะได้พบคุณอีกครั้ง” บัณฑิตาอึ้งไปชั่วขณะหนึ่ง ไม่คิดว่าเขาจะเฝ้ารอพบตน มองหน้าเขาพร้อมกับคำถามหลายคำถามที่วิ่งใส่หัว เขาจะรอตนทำไม ในเมื่อเรื่องคืนนั้นเขามีแต่ได้กับได้ เป็นความสัมพันธ์เพียงชั่วข้ามคืนที่หล่อนคิดว่า พอเช้ามาทุกอย่างก็จบ ไม่มีข้อผูกมัดใดใดทั้งสิ้น หล่อนต่างหากที่สูญเสียสิ่งมีค่าอย่างไม่มีวันหวนคืน เป็นความทรงจำอันเลวร้ายที่อยากปัดมันออกไปจากสมองและความรู้สึก มันไม่มีอะไรน่าจดจำสักนิดเดียว แล้วเขาจำมันเพื่ออะไร ไม่ใช่ว่าลีโอนาร์ดจะนิ่งนอนใจในการตามหาสาวปริศนาที่ให้ความสุขตนทั้งกายและใจ ข้อมูลที่เขาได้จากกล้องวงจรปิดของโรงแรม ไม่ได้ทำให้ความกระจ่างลีโอนาร์ดมากนัก เห็นเพียงหล่อนเดินเข้าไปในผับหรูชั้นสี่ของโรงแรม ก่อนที่หล่อนจะถูกเพื่อนประคองขึ้นไปบนห้องพักที่อยู่เยื้องๆ ห้องที่เขาพัก และต่อจากนั้นหล่อนถูกพนักงานแผนกแม่บ้านพยุงออกมาจากห้องนั้น นำตัวหล่อนมาไว้ที่ห้องของตน จนเกิดเรื่องราวอันแสนหวานบนเตียง ลีโอนาร์ดสอบถามพนักงานคนนั้นได้ความว่า บัณฑิตาบอกกับตนว่า ถูกเพื่อนมอมเหล้า ให้ช่วยออกไปจากห้องนี้ พนักงานหญิงจึงพยุงบัณฑิตามายังอีกห้องหนึ่งที่ไม่รู้ว่า กำลังมีแขกเข้ามาพัก พนักงานหญิงตั้งใจจะไปตามหัวหน้ามาช่วย แต่ขณะนั้นได้รับโทรศัพท์ด่วนจากมารดาว่า บิดาเสีย พนักงานจึงลืมเรื่องบัณฑิตาเสียสนิท รีบเดินทางกลับบ้านทันที เมื่อได้ข้อมูลเพียงน้อยนิด ลีโอนาร์ดไม่สามารถตามหาทางอื่นได้ มีแต่ภาพใบหน้าหล่อนที่เขาไม่มีวันลืม กับภาพจากกล้องวงจรปิดที่เขาขอร้องให้พนักงานรักษาความปลอดภัยโหลดเข้ามือถือตน เพื่อจะได้เก็บไว้ดูให้หายความคำนึง ซึ่งเขาก็ดูภาพนั้นทุกวัน “คุณจะมารอฉันทำไม อีกอย่างคุณอาจจำผิดคนก็ได้” “ผมไม่ใช่คนประสาทเสื่อมนะที่จะจำใครไม่ได้ โดยเฉพาะคุณ” เป็นคำตอบที่ทำให้คนถามอึ้งไปอีกรอบ “ผมจำคู่นอนของผมได้ทุกคน แต่ผมไม่เคยใส่ใจและคิดถึงคู่นอนของผมเลย เช้ามาคือจบ แต่คุณทำให้ความคิดถึงกระตุ้นในใจผม ผมลืมคุณไม่ได้ ลืมความสุขที่เราสองคนมีต่อกันไม่ได้เลย ผมพยายามแล้ว แต่ผมทำไม่ได้” โอ้มายก๊อด! บัณฑิตาอุทานในใจ หล่อนไม่อยากเชื่อประโยคที่ได้ยิน สาวชาวไทยพยายามปัดเรื่องคืนนั้นทิ้งไป ทว่าเขากลับฝังความทรงจำไว้ในสมอง และเฝ้ารอตนด้วยความคิดถึง ความรู้สึกหล่อนตอนนี้ไม่รู้ว่า จะดีใจดีหรือไม่ แต่ที่แน่ๆ หัวใจหล่อนพองโต เสมือนมีน้ำมารดต้นไม้ใกล้ตายให้ชุ่มฉ่ำ “ฝรั่งอย่างคุณจะใส่ใจเรื่องคืนนั้นทำไม ถือว่าเป็นวันไนต์สแตนด์ก็ได้ เช้ามาก็จบอย่างที่คุณพูดเมื่อกี้ ฉันยังคิดแบบนี้เลย” บัณฑิตาพูดไปก็ขยับตัวไป ก่อนก้าวเท้าลงบนพื้นห้อง หมายจะวิ่งไปยังประตูห้องนอน เพื่อนำพาตัวเองออกจากห้องนี้ เพราะอยู่นานไปไม่ปลอดภัยแน่ ทว่าหล่อนเพียงก้าวไปสองก้าว ร่างสาวก็ถูกคว้าไว้ด้วยลำแขนบึกบึน “ว้าย! ปล่อยนะ” “ปล่อยแน่ ปล่อยลงเตียงไงล่ะ” พูดจบก็จับร่างเล็กลงบนที่นอน โดยมีร่างตนทาบทับ “ปล่อยนะ คุณทำกับฉันแบบนี้ไม่ได้นะ” บัณฑิตาพูดด้วยน้ำเสียงตกใจ ขยับตัวดิ้นไปมา หวังจะหลุดพ้นจากร่างหนา ความกลัวแทรกซึมจิตใจ “ทำไมจะทำไม่ได้ ในเมื่อเราเป็นผัวเมียกัน” เขาพูดดื้อๆ “ฉันไม่ใช่เมียคุณ เรื่องวันนั้นมันผ่านมาเป็นปีแล้ว ฉันลืมมันไปหมดแล้ว” “ถ้าคุณลืม ผมจะทวนความทรงจำให้คุณเอง รับรองว่าจะทำเหมือนคืนนั้นเปะ” คำพูดเขาช่างน่ากลัว หัวใจหล่อนเต้นแรงมาก ไม่คิดว่าตนหนีการแต่งงานมาไกลถึงประเทศอังกฤษ แต่ต้องมาพบกับชายที่สร้างฝันร้ายให้กับตน นั่นเท่ากับว่า หล่อนหนีเสือปะจระเข้ “คุณจะมาถือสิทธิ์ในตัวฉันแบบนี้ไม่ได้นะ คุณไม่คิดบ้างเหรอว่า ปีกว่าๆ ที่ผ่านมา ฉันอาจมีสามีหรือมีแฟน นอนกับผู้ชายอีกหลายคน หรือไม่ก็แต่งงานมีครอบครัวแล้ว อะไรมันก็ไม่เหมือนเดิมอย่างที่คุณคิดนะ” บัณฑิตาพยายามหาทางเอาตัวรอด หล่อนคิดว่า พูดออกไปเช่นนี้เขาอาจรามือ ไม่ทำตามความตั้งใจ ผิดคาด... “ไม่สน” ลีโอนาร์ดตอบสั้นๆ “อะไรคือไม่สน” บัณฑิตาถามเสียงสั่น อาการหวั่นใจเพิ่มมากขึ้น “ก็ไม่สนไงว่า คุณจะนอนกับผู้ชายมากี่คน ไม่สนใจว่าคุณจะมีสามีแล้ว หรือสนใจว่าคุณมีลูก เพราะต่อจากนี้คุณเป็นของผมคนเดียว” โอ๊ย! อยากจะบ้าตาย เกิดมาไม่เคยคิดว่า จะมีผู้ชายแบบนี้อยู่ในโลก ดื้ออย่างนี้บัณฑิตาคงหาทางออกอื่นที่จะทำให้เขาเลิกล้มความตั้งใจทวนความจำ “ฉันเป็นเอดส์ คุณนอนกับฉันไม่ได้หรอก เดี๋ยวคุณติดนะ ฉันเตือนคุณแล้วนะ” หล่อนคิดว่ามันคงได้ผล คงไม่มีใครกล้าเสี่ยงกับโรคนี้ “เรื่องนั้นไม่ใช่เรื่องใหญ่ มันมีวิธีป้องกัน ผมใส่ถุงยางก็จบแล้ว” ลีโอนาร์ดมีทางออกเสมอ บัณฑิตาอึ้งไปอีกรอบ ไม่คิดว่าเขาจะแก้เกมเช่นนี้ แล้วทีนี้หล่อนจะหาข้ออ้างอะไร “ฉันมีประจำเดือน มันสกปรก” หล่อนหาข้ออ้างต่อไป “ไม่สน ผ่าได้” เขาตอบแบบไม่แยแส และเมื่อเห็นบัณฑิตาอ้าปากจะพูด ลีโอนาร์ดก็รีบพูดดักคอ “ไม่ว่าคุณจะอ้างอะไร ต่อให้คุณเป็นโรคติดต่อร้ายแรงผมก็ไม่สนใจ ผมสนเพียงแค่ว่า ตอนนี้คุณอยู่กับผม และผมไม่มีวันปล่อยคุณให้หลุดมือไปอีกแล้ว” ลีโอนาร์ดอาศัยช่วงเวลาที่หล่อนตกใจเผยอปากคล้ายกำลังตอบโต้ แนบปากปิดกลั้นเสียงพูดของหล่อน หัวใจลีโอนาร์เต้นแรงด้วยความตื่นเต้นกับจุมพิตที่ตนรอคอยมาแรมปี บัณฑิตาเบิกตากว้าง ตกใจทำอะไรไม่ถูก ร่างกายนิ่งค้างราวกับว่าร่างกลายเป็นหิน ลิ้นหนาที่ลุกล้ำเข้ามาในโพรงปาก ตอนนี้กำลังพันรัดลิ้นนุ่ม ไล่ต้อนหาความหวานที่อบอวลไปทั่ว หัวหล่อนหมุนเป็นลูกข่าง งงงวยกับจูบแรกในชั่วขณะที่สติสมบูรณ์ ไม่ได้ถูกกล่อมด้วยฤทธิ์ยาเสน่หา ขณะที่สมองคล้ายหยุดสั่งงาน ร่างกายบัณฑิตาร้อนวูบวาบขึ้นมา ขนเส้นอ่อนบนผิวหนังพร้อมใจกันลุกพรึบ เกิดความรุมร้อนในกาย ระดับอุณหภูมิระอุทีละน้อย คล้ายมีลาวาไหลเวียนในกายอีกด้วย จุมพิตของชายแปลกหน้ากำลังทำให้บัณฑิตาจมดิ่งในห้วงพิศวาส เคลิบเคลิ้มไม่ต่างกับคนกำลังละเมอ บัณฑิตาควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ อยากดึงสติกลับมา ทว่าก็ถูกแรงปรารถนาดึงรั้งไว้ หัวใจลีโอนาร์ดพองขยายไปตามจังหวะการหายใจ เขาไม่เคยปรารถนาจุมพิตสาวคนใดเท่าหล่อนมาก่อน ผู้หญิงที่ผ่านมานับตั้งแต่วันนั้น เป็นเพียงการปลดปล่อย ระบายความอัดอั้นให้พ้นกายไปเท่านั้น ไม่มีความสิเน่หา ไม่มีใจผูกพัน ไม่มีความสุขที่อาบไปทั่วจิตใจสักคน ความรู้สึกที่ไม่ได้รับจากหญิงใดอยู่กับหล่อนเพียงคนเดียว ฝ่ามือใหญ่ลูบไปตามผิวกายบัณฑิตาผ่านชุดสวย ที่ถ่ายเทความร้อนเข้าสู่ผิวกายสาวไปในตัว ส่งผลให้ระดับความร้อนเพิ่มทุกขณะ หล่อนกระส่ายกระสับคล้ายคนจับไข้ จุมพิตของเขานำพาความซาบซ่านสุดรัญจวนมาให้สาวไร้ประสบการณ์ “คุณมีใครไหม” เขาถามชิดเรียวปากอิ่มที่ถูกบดจูบยาวนาน คลอเคลียแผ่วเบา จูบซ้ำๆ หลายหน “ว่าไงครับคนดี คุณมีใครไหม” “ไม่...ไม่มี” บัณฑิตาตอบออกไปคล้ายคนไม่รู้สึกตัว “คุณเคยนอนกับใครไหม นอกจากผม” ลีโอนาร์ดถามอีกคำถาม กัดริมฝีปากล่างหล่อนเบาๆ ใช้ลิ้นเลียไปมา บัณฑิตาขนลุกซู่ หน้าท้องเกร็ง “ไม่” เป็นคำตอบที่เรียกรอยยิ้มบนใบหน้าลีโอนาร์ด “ชื่นใจจังคนดีของผม” เขาพูดจากใจ จูบปากหล่อนราวกับให้รางวัล “ผมต่อแล้วนะ” “อย่าค่ะ” คำพูดของลีโอนาร์ดเรียกสติบัณฑิตาให้กลับมา “ฉัน...ไม่พร้อม” “เดี๋ยวคุณก็พร้อม เชื่อผม” ลีโอนาร์ดเหมือนไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น เขาสนใจเพียงแค่หล่อน เขาเริ่มทำตามใจปรารถนา โรมรันลิ้นสาวด้วยลิ้นของตน สาวเจ้าไม่เป็นงานกำลังถูกมนต์พิศวาสเข้าครอบงำอีกครั้ง มือไม้อ่อน ไม่มีเรี่ยวแรงยกขึ้นต่อต้านแม้ว่าอยากทำก็ตาม ราวกับว่าใจหลุดลอยไปตามกระแสสวาท