บทที่ 8 ทวนความทรงจำ 1.1

ผิวกายหล่อนร้อนผ่าวยามฝ่ามือหนาเคลื่อนย้ายไปตามเรือนร่าง แม้ว่าจะมีเสื้อผ้าเป็นสิ่งกีดขวาง ทว่าความร้อนนั้นก็ยังบังเกิด มิหนำซ้ำยังเพิ่มระดับอุณหภูมิขึ้นทุกขณะอีกด้วย เขาใช้ความช่ำชองปลดกางเกงยีนส์ทรงเดฟให้หลุดไปทางปลายเท้าหล่อน โดยมีกางเกงชั้นในม้วนตัวไปพร้อมกันด้วย บัณฑิตารู้สึกหนาวสะท้านจากความเย็นภายในห้องที่อาบอยู่ตรงช่วงขา ทำให้หล่อนรู้ตัวว่า ตอนนี้ท่อนล่างเปลือยเปล่า แล้วดูเหมือนว่า เสื้อที่หล่อนสวมใส่กำลังหลุดตามไป “ไม่...อย่าทำฉันแบบนี้” บัณฑิตาพูดออกมาได้ หลังจากปากสาวได้รับอิสระ ไม่ใช่ว่าลีโอนาร์ดเบื่อหน่ายไม่อยากจูบปากหล่อน แต่เป็นเพราะเขาต้องการถอดเสื้อผ่านทางศีรษะหล่อนนั่นเอง และนั่นทำให้บัณฑิตามีโอกาสพูด “คุณห้ามผมไม่ได้หรอก คุณไม่ต้องกลัว ผมรับผิดชอบคุณเอง” ลีโอนาร์ดพูดจากใจ หล่อนเป็นผู้หญิงที่เขารอคอย เขาไม่มีวันปล่อยหล่อนหลุดมือไปอีกแล้ว บัณฑิตาเกิดความอิ่มเอิบกับประโยคที่ได้ยิน รู้สึกวางใจในตัวเขาอย่างบอกไม่ถูก ทว่าอีกความคิดหนึ่งก็ค้านไม่ให้คล้อยความความรัญจวนที่ไหลเวียนในร่าง กระตุ้นความผิดถูก แต่ก็ถูกกดทับด้วยความเสน่หาที่มีมากกว่า หล่อนเหมือนผู้หญิงใจง่าย ทอดกายให้เขาเชยชมตามใจปรารถนา ส่งผลให้การดำเนินเกมสวาทจึงเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ เมื่อชุดตัวสวยของบัณฑิตาหลุดจากกาย ลีโอนาร์ดเริ่มลงมือสำรวจเรือนร่างเปล่าเปลือยที่อยากสัมผัสมาแรมปี แน่นอนว่าเขาหมายสำรวจตรวจตราเรือนร่างบัณฑิตาทุกสัดส่วน ชายหนุ่มเลือดร้อน จุมพิตเป็นการเริ่มต้นเพลงพิศวาส ริมฝีปากหนาได้รูปบดจูบเรียวปากนุ่มรูปกระจับ จูบที่เรียกว่าแทบสูบวิญญาณหล่อนออกจากร่าง คนถูกจูบใจสะท้าน หวามไหวในอก ร่างกายรุมร้อนคล้ายคนจับไข้ สมองหมุนจนเกิดความมึนงง ร่างกายที่ถูกไฟเสน่หาลามเลยทำให้ไม่มีเรี่ยวแรงต่อต้าน ปล่อยให้เขาสาดความใคร่เข้าใส่ตัว “อา...” เสียงครางดังแผ่วเบา เมื่อเขาเคลื่อนปากและจมูกไปตามผิวแก้ม ลีโอนาร์ดหอมแก้มบัณฑิตาหลายฟอด เคล้าเคลียไปจนถึงใบหูที่ถูกเขาแทะเล็ม กัดก้านหูหล่อนเบาๆ ก่อนใช้ลิ้นเลียไปมา บัณฑิตาขนลุกซู่ ย่นหน้าหนีความซาบซ่าน ทว่าหล่อนคงหนีไม่พ้น เพราะเขากำลังทำให้หญิงสาวเสียวซ่านมากขึ้นกว่าเดิม ฝ่ามือแข็งแรงกอบกุททรวงอกสาวข้างหนึ่ง อีกข้างกำลังถูกปากลีโอนาร์ดครอบครอง ดูดดึงช้าๆ เน้นๆ จากนั้นก็ใช้ลิ้นโลมเลีย บัณฑิตาครางเสียงสั่น ร่างกายส่ายสะบัดไปมาประหนึ่งขับไล่ความร้อนในตัว “อืม...อา” บัณฑิตายังคงปล่อยเสียงคราง เช่นเดียวกับชายหนุ่มที่ยังคงสร้างความกระสันซ่านอยู่บนทรวงอกสาว ที่ตอนนี้มือใหญ่ละห่าง ปล่อยให้ปากและลิ้นของเขาทำหน้าที่แทน ทว่ามือแข็งแรงไม่ได้ละห่างไปไหน เขาเลื่อนต่ำมายังของสงวนสาว ลูบไปมาตามรูปทรง ปลายนิ้วแทรกไปตามร่องดอกไม้สด ขยับนิ้วถูไถ “อา...อา” บัณฑิตาครางยาว ราวกับเสียวหนักหน่วง ใช่มันเป็นเช่นนั้นจริงๆ ความสัมพันธ์ครั้งแรกระหว่างลีโอนารด์กับบัณฑิตา หล่อนไม่รู้สึกตัว อารมณ์ร่วมที่เกิดขึ้นมาจากยาเสียสาว ทว่าความสัมพันธ์ครั้งนี้ บัณฑิตารู้ด้วยตัวเอง เป็นความรู้สึกที่หล่อนแทบต้านทานไม่ไหว มีอีกเรื่องที่หล่อนยังไม่รู้คือ ความรู้สึกที่ได้รับจะเพิ่งทบทวี หากเขาเลื่อนใบหน้าไปเชยชมกรรณิการ์ช่องาม ลีโอนาร์ดละห่างดอกบัวคู่งามหลังจากลิ้มรสจนพอใจ เขาเลื่อนตัวลงต่ำ ใบหน้าคมหล่อจึงเลื่อนตาม เขาจูบหน้าท้องแบนเรียบไร้ไขมัน ว่ายวนไปทั่วด้วยปลายลิ้น บัณฑิตาแขม่วท้องไปตามจังหวะปากและลิ้นหนาลากผ่าน หัวใจเต้นแรงมากขึ้น หอบหายใจถี่ ใบหน้าเขาขยับต่ำไปเรื่อยๆ แต่ไม่ได้หยุดนิ่งตรงจุดสงวนสาว เขาจูบโคนขาด้านขวาหล่อน สูดดมความหอมไปพร้อมกันด้วย ไล่ต่ำลงไปยังข้อเข่า และไม่ได้หยุดนิ่งแค่นั้น เขาไล่จูบวนไปรอบขาจนถึงปลายเท้า “อา...อา” ลีโอนาร์ดไล้ลิ้นไปตามนิ้วเท้าทั้งห้า บัณฑิตาพยายามชักเท้าหนี ทว่ากลับถูกยึดไว้ด้วยมือแข็งแรง และตอนนี้เขาไม่ได้ทำเพียงแค่ใช้ลิ้นเลีย เขาไล้ดูดดึงนิ้วเท้าหล่อนทีละนิ้ว ก่อนย้ายมาทำลักษณะเดียวกันกับเท้าอีกข้างหนึ่ง “อา...อืม” ลีโอนาร์ดขยับปากขึ้นสูง ไล่จูบไปตามข้อเท้าเล็ก ปลีน่องผ่านหัวเข่าและขึ้นสูงไปถึงโคนขา วินาทีนี้หัวใจบัณฑิตาเต้นแรงมาก เมื่อรู้สึกได้ถึงแรงลมหายใจของเขาที่เป่ารดเนินสวาท “ไม่ค่ะ...ไม่” เสียงหล่อนห้ามและหนีบขาไว้ แต่กลับถูกแรงดันจากมือใหญ่ ขาทั้งสองข้างของหล่อนจึงแยกออกจากกัน เขาจึงฝังหน้าลงบนดอกคาร์เนชั่นที่ส่งกลิ่นหอมเย้ายั่ว หล่อนตื่นเต้นเป็นที่สุด ส่งผลให้หัวใจหล่อนเต้นแรง ระทึกกับเรื่องที่เกิดขึ้น เป็นความแปลกใหม่ที่บัณฑิตาไม่เคยค้นพบมาก่อน ลีโอนาร์ดเหมือนตกอยู่ภวังค์เสน่หา กลิ่นสาปสาวไม่ได้ส่งกลิ่นรบกวนใจ ไร้ความอับชื้น ยิ่งมาพร้อมกับกลิ่นเสน่หาจากบ่อสวาท สองกลิ่นมารวมกันก่อให้เกิดความหอมมัน ที่ได้สัมผัสทั้งกลิ่นและรส ปากเขาจูบซับน้ำพราวรักที่เอ่อล้นขอบบ่อ ก่อนใช้ลิ้นเลียไปทั่วกลีบมณฑา แทรกไปตามร่องกลีบ ไล่ขึ้นสูงไปจนถึงเม็ดกระสันที่เขาดูดแรงๆ ร่างสาวสั่นไหว บัณฑิตาส่งเสียงครางดังลั่น “อา...อา...เสียว...ไม่...พะ...พอแล้ว” บัณฑิตาเสียวจนทนไม่ไหว เขากำลังทำให้หล่อนขาดใจ เสมือนคนว่ายน้ำไม่เป็นดันกระโจนลงไปในแม่น้ำที่เชี่ยวกราก พอร่างจมดิ่งลงไปในน้ำ หล่อนหายใจหายลำบาก จะว่ายน้ำขึ้นสู่ผิวน้ำก็ทำไม่ได้ มีเพียงอย่างเดียวที่ทำให้ตัวหล่อนโผล่ขึ้นเหนือน้ำคือ เขาเป็นคนดึงขึ้น แต่เปล่าเลย ลีโอนาร์ดไม่ได้ดึงตัวบัณฑิตา กลับดันร่างหล่อนให้จมลึกลงไป จมลึกลงไปสู่ก้นบึ้งเสน่หา “อูย์...อา...พอ...พอแล้ว” เสียงครางครวญและเสียงร้องห้ามไม่ได้เข้าหูลีโอนาร์ด เพราะตอนนี้เขากำลังมัวเมาลุ่มหลงอยู่กับพฤกษางาม ราวกับว่าหลงเข้าไปในสวนดอกไม้ที่พร้อมใจส่งกลิ่นหอมอบอวล ยามเขาสูดดมกลิ่นและลิ้มรสชาติพร้อมกัน เปรียบเสมือนได้รับพลังทางเพศมหาศาล เกิดความฮึกเหิม และมีความรู้สึกอีกหนึ่งอย่างที่ไม่เคยรู้สึกกับหญิงใดยามร่วมรัก คือตื่นเต้นกับการโอ้โลม คิดว่าตอนนี้เขากำลังชิมเนื้อสาวครั้งแรกก็ว่าได้ “อืม...หอมจัง” ลีโอนาร์ดพูดเบาๆ ตรงจุดนั้น จุดที่ทำให้เขาลุ่มหลงไม่อยากละห่างไปไหน ปรารถนาสูดกลิ่นและดื่มน้ำสวาทไปเรื่อยๆ แต่ก็รู้ดีว่า เป็นไปไม่ได้ “อา...อา...คุณ...พะ...พอค่ะ...ฉันเสียว...อา” บัณฑิตาครางตามอารมณ์ที่คุกรุ่นในกาย ลีโอนาร์ดไม่สนใจเสียงหล่อน เขาทำตามใจตัวเอง ประโลมลิ้นตวัดไปทั่ว ก่อนมาหยุดตรงปากทางรัก ลิ้นใหญ่สอดเข้าไปสำรวจภายใน ซอกซอนไปตามผนังถ้ำ กระหวัดน้ำพราวรักเข้าปาก ส่วนมือข้างหนึ่งเอื้อมไปบีบเคล้นดอกบงกช อีกมือสะกิดเร็วอยู่ตรงเม็ดทับทิม ถูกรุกหลายทางเช่นนี้ สวรรค์ชั้นแรกก็ใกล้แค่เอื้อม “อา...อา...อืม” บัณฑิตาครางรับความกระสันซ่านจากความสุขแบบออเดิร์ฟ ทว่าเพียงแค่นี้หล่อนก็แทบสิโรราบ ไม่อยากคิดว่า หากเขาเติมเต็มเข้าไปในตัวและทำให้หล่อนมีความสุข ความสุขนั้นคงมากกว่าหลายเท่า ความอดกลั้นอดทนของลีโอนาร์ดเหลือน้อยทุกที ตอนนี้กายแกร่งเติบใหญ่เต็มที่ พร้อมเผด็จศึกรักศึกสวาทเต็มแก่ แล้วเหมือนกับว่า เขาไม่ทนอีกต่อไป มันถึงเวลาที่เสพสังวาสเต็มรูปแบบเสียที ลีโอนาร์ดยันตัวลุกขึ้นยืน จัดการกับเสื้อผ้าของตนให้หลุดออกจากกาย ขณะที่ถอดเครื่องนุ่งห่ม สายตาเขาไม่ละห่างจากเรือนร่างสวยงามอร่ามตาของบัณฑิตาเลย “คุณสวยมาก” เขาพูดขณะก้าวขึ้นเตียง “คุณ” ความที่ยังไม่รู้จักชื่อ บัณฑิตาจึงไม่รู้ว่า จะขานชื่อเขาว่าอย่างไรดี “เรียกผมว่าลีโอ” ลีโอนาร์ดบอกชื่อเล่นของตนให้สาวใต้ร่าง “คุณไม่ต้องกลัว เราจะมีความสุขด้วยกัน” บัณฑิตาตื่นเต้นกับประโยคนี้ เขาบอกไม่ให้กลัว ซึ่งหล่อนคงทำไม่ได้ แต่ก็รู้ดีว่า เปลี่ยนใจหรือวิ่งออกไปจากห้องนี้ตอนนี้ไม่ได้ เขาคงไม่ยอมแน่ อีกทั้งส่วนลึกในจิตใจบอกกับบัณฑิตาว่า การเสพสมครั้งนี้จะไม่นำความผิดหวังหรือเสียใจมาสู่ตน บัณฑิตาหลับตานิ่งเมื่อความยิ่งใหญ่ถูกจดจ่ออยู่ตรงคูหาสวรรค์ที่เขาค่อยๆ ดันเข้ามาอย่างไม่รีบร้อน “โอ้...พระเจ้า ดีชะมัด” ลีโอนาร์ดดันความแข็งแรงไร้กระดูกเข้าไปในช่องทางรักที่คับแคบเหลือเกิน ซึ่งก็น่าเป็นเช่นนั้นเพราะบัณฑิตาไม่ได้หลับนอนกับชายใดตั้งแต่คืนนั้น แต่ก็ไม่เท่ากับครั้งแรกที่เข้าอย่างยากลำบาก กล้ามเนื้อสาวที่เคลือบด้วยน้ำเสน่หายืดหยุ่นให้ความเป็นเอกบุรุษเข้าไปจนสุดทางในเวลาต่อมา “คุณลีโอ...อา” บัณฑิตารู้สึกอึดอัดเมื่อสิ่งนั้นเข้ามาสุดตัว ความเจ็บปวดที่คิดว่ามีก็มีไม่มาก อาจเป็นเพราะเขาเคยล่วงล้ำมาแล้วหลายครั้งในความสัมพันธ์ครั้งแรก หล่อนกลับตื่นเต้นกับความรู้สึกแปลกใหม่ที่กำลังเผชิญมากกว่า “ไม่เจ็บใช่ไหม” เขาถามเสียงอาทร จูบหล่อนเบาๆ ยังไม่ขยับตัว แช่นิ่งความเป็นชายอยู่อย่างนั้น “ไม่ค่ะ” หล่อนตอบเสียงแผ่ว ใบหน้าระเรื่อแดงจากความเขินอายและไอพิศวาส “คุณชื่ออะไร” “ตาลค่ะ” “เรียกยากจัง ผมเรียกคุณว่าฮันนี่นะ เพราะคุณคือที่รักของผม” บัณฑิตายิ้มเขิน และนั่นทำให้ดวงหน้าหวานชวนมองมากขึ้น “ผมจะเริ่มแล้วนะ” ลีโอนาร์ดพูดจบก็เริ่มบรรเลงเพลงรักเพลงสวาททันที ขับเคลื่อนกายแกร่งประสานร่องโยนีที่ทำให้หัวใจชายหนุ่มเต้นถี่แรง ตื่นเต้นทุกครั้งที่นำพาน้องชายลุกล้ำเข้าไปในตัวหล่อน “อา...อา...คุณลีโอ” บัณฑิตาไม่อั้นเสียงคราง หล่อนปล่อยไปตามอารมณ์และการเคลื่อนไหวเร่าร้อนของเขา นอกจากเอวสอบจะขยับไม่หยุด ปากและลิ้นเขาก็ทำงานพร้อมเพรียงเล้าโลมสร้างความสยิวซ่านตรงยอดถันที่ผลัดเปลี่ยนครอบครองทั้งซ้ายและขวา หญิงสาวเสียวสะท้านสุดหัวใจและเกิดความสุขอันรัญจวน “อา...อืม...อา” แรงจังหวะถาโถมมากขึ้น แรงขึ้นและหนักหน่วงขึ้น เร่งซอยอย่างเอาเป็นเอาตาย ราวกับม้าแข่งที่ควบเข้าเส้นชัย ลีโอนาร์ดกำลังเมามันกับการเคลื่อนไหวบนตัวหล่อน เข้าสุดออกสุด “อูว์...อา...โอ้ว...พระเจ้า” ลีโอนาร์ดไม่เคยร้องหาพระเจ้า จะร้องเพียงคืนเดียวคือคืนนั้นกับสาวปริศนา และความทรงจำในคืนนั้นกำลังเกิดขึ้นในตอนนี้ เขาตั้งหน้าตั้งตาสอดผสานกายด้วยความหฤหรรษ์ ปล่อยเสียงครางอย่างกลั้นเสียง ไม่กลั้นอารมณ์ ปลดปล่อยความอัดอั้นออกมาเต็มที่ “ฮันนี่...อูว์” “คุณลีโอ...อา...อา” เสียงครางยาวดังขึ้น การที่ลีโอนาร์ดเร่งเครื่องเร็วแรง ทำให้ร่างบัณฑิกาเบาโหวง ลอยล่องขึ้นสู่ท้องฟ้ายามราตรีแต่งแต้มด้วยหมู่เดือนหมู่ดาว ตระการตาอย่างที่หล่อนไม่เคยพบพานมาก่อน ภายในกล้ามเนื้อสาวเต้นเร่าไปตามห้วงอารมณ์สุขสม “เยี่ยมมากฮันนี่...สุดยอด...อูว์...เหมือนคืนนั้นเลย...อา” เป็นความปรารถนาที่เขาหวนนึกถึงที่ติดอยู่ในห้วงคำนึง ต่อจากนี้เขาไม่ต้องนึกถึงคืนนั้นอีกแล้ว เพราะต่อจากนี้ไป ความสุขที่เขาโหยหาอยู่ที่นี่ และจะดำเนินต่อไปทุกเมื่อเชื่อวัน ลีโอนาร์ดเหยียดตัวจนหลังตั้งตรง ยกขาทั้งสองข้างของบัณฑิตาพาดบ่า โย้ตัวไปข้างหน้า วางฝ่ามือทั้งสองข้างลงข้างตัวหล่อน ก่อนออกแรงโยกตัวสอดกายสุดตัว เร่งจังหวะเพื่อให้เขาไปถึงจุดหมายปลายทาง สถานที่เดียวกับหล่อน “อา...อืม...อา” “โอ้ว...พระเจ้า...ถึงแล้ว...อืม” สองเสียงประสานพร้อมกัน เช่นเดียวกับห้วงเวลาแห่งความสุขที่วิ่งเข้าหาควบคู่ ลีโอนาร์ดระเบิดสารคัดหลั่งเข้ารินรดดอกไม้งามทุกหยาดหยด ฝังตัวนิ่งซบหน้ากับอกอุ่นกระเพื่อนขึ้นลงตามแรงหายใจของบัณฑิตา ตาจ้องตา... ลีโอนาร์ดเงยหน้ามองบัณฑิตา นัยน์ตาเขาซ่อนความหมายบางอย่างไว้ บางอย่างที่เจ้าตัวแน่ใจว่าคืออะไร เพียงแค่ว่า ไม่อาจบอกให้หล่อนรู้ได้ในเวลานี้ บัณฑิตาใจเต้นแรงกับนัยน์ตาคู่นี้ ยิ่งสบตามองใจยิ่งสั่น “มีความสุขไหม ผมทำคุณเจ็บหรือเปล่า” เป็นคำถามที่แสดงถึงความห่วงใย “มีค่ะ” บัญฑิตาตอบอย่างเอียงอาย “ฉันใจง่ายจัง” “ไม่หรอก ผมต่างหากที่ทำให้คุณใจง่าย” ลีโอนาร์ดจูบปากสาวทันทีที่พูดจบ “ผมไม่เคยรับผิดชอบผู้หญิงคนไหน คุณคือผู้หญิงคนแรกที่ผมพร้อมรับผิดชอบ” มือใหญ่ลูบแก้มบัณฑิตาเบาๆ ก่อนใช้จมูกคลอเคลีย “อยู่กับผมที่นี่นะครับ” เป็นคำเชื้อชวนที่เรียกความตื่นเต้นดีใจให้สาวใต้ร่าง น้ำตาหล่อนรื้นขอบตาขึ้นมาทันใด “ค่ะ” บัณฑิตาตอบโดยไม่ได้ตรึกตรองว่าถูกหรือผิด หล่อนตอบโดยใช้ความรู้สึกของตนเองเป็นที่ตั้ง และยอมรับผลที่ตามมาทุกอย่าง “ผมยังไม่หายคิดถึงฮันนี่เลย มาให้ผมชื่นใจต่อนะครับ” บัณฑิตาไม่มีคำคัดค้าน หล่อนยินยอมพร้อมใจให้เขาแสดงความคิดถึงบนร่างกายตน เพราะส่วนหนึ่งในจิตใจชักเริ่มหลงใหลในมนต์พิศวาสที่เขาร่ายคาถาใส่ บัณฑิตาดื่มด่ำกับความสุขที่ได้รับครั้งแล้วครั้งเล่า และหลับในอ้อมกอดอบอุ่นของลีโอนาร์ดด้วยใจเป็นสุข