บทที่ 9 เมียที่ไม่ต้องการ 1

ร้านดอกไม้มินนี่เป็นร้านดอกไม้ขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็ก สถานที่ตั้งอยู่ใกล้กับตลาดโบโร่ เป็นตลาดที่มีชื่อเสียงอีกแห่งหนึ่งของลอนดอน ความที่ตลาดแห่งนี้มีชื่อเสียงและเป็นที่นิยมอันดับต้นๆ ส่งผลดีต่อร้านต่างๆ ที่อยู่ละแวกใกล้กัน พลอยให้คึกคักตามไปด้วย หน้าร้านดอกไม้มินนี่มีดอกไม้หลายชนิดวางขาย ส่วนด้านในตกแต่งอย่างเรียบง่าย มีดอกไม้อีกหลายชนิดให้เลือกซื้อ ตู้แช่ดอกไม้ขนาดใหญ่ตั้งอยู่ริมร้าน ภายในตู้เป็นดอกไม้ราคาแพงที่ลูกค้าส่วนใหญ่สั่งซื้อ แต่ก็มีบางส่วนที่เจ้าของร้านสั่งซื้อมาขาย ด้านหลังเคาน์เตอร์ตัวยาวจะมีผู้ช่วยเจ้าของร้านนามว่า ลิต้ากำลังรับโทรศัพท์จากลูกค้าที่โทรมาสั่งดอกไม้ ห่างจากลิต้าราวห้าเมตรจะเป็นโต๊ะไม้สี่เหลี่ยมผืนผ้าตั้งอยู่ บนโต๊ะมีดอกไม้และอุปกรณ์เครื่องใช้สำหรับจัดช่อดอกไม้วางอยู่ด้วย “พี่มินนี่คะ คุณเอียนโทรมาค่ะ เขาถามว่าดอกไม้จะทันวันมะรืนไหมคะ” ลิต้าเดินมาถามเจ้านายสาวที่กำลังจัดช่อดอกกุหลาบอังกฤษที่ลูกค้าสั่งพิเศษ จัดช่อพรีเมี่ยมเพื่อนำไปขอสาวคนรักแต่งงาน ม่านไหมหรือมินนี่ ชื่อที่ใช้เรียกในต่างแดนหันมาตอบลูกจ้าง “ทันจ้ะ พรุ่งนี้บ่ายก็มาถึงแล้ว” เมื่อได้รับคำตอบ ลิต้าเดินไปตรงเคาร์เตอร์ หยิบหูโทรศัพท์ขึ้นมาบอกคำตอบที่ลูกค้าต้องการ ส่วนคนตอบก็หันไปจัดช่อดอกไม้ช่อใหญ่ที่ราคาของมันสูงถึงเก้าร้อยปอนด์ “ช่อนี้ลูกค้ามารับเองหรือว่าต้องไปส่งคะ” ลิต้าถาม “ไปส่งให้ลูกค้าจ้ะ” “ไปส่งที่ไหนคะ แล้วต้องไปส่งกี่โมง ฉันจะได้กะเวลาถูก วันนี้ไปส่งหลายที่” ลิต้านอกจากจะช่วยงานในร้าน หล่อนยังเป็นเด็กส่งดอกไม้อีกด้วย “ช่อนี้พี่ไปส่งเอง เพราะมันคนละทางกันกับที่เธอจะไป” “ค่ะ ว่าแต่ช่อนี้ไปส่งที่ไหนคะ” “โรงแรมเชอราตัน เพลส ลูกค้าจะเซอร์ไพร์สขอแต่งงาน” “คงโรแมนติกน่าดูเลย ฉันก็อยากให้แฟนเซอร์ไพร์สแบบนี้มั้งจัง แต่คงไม่ใช่ช่อดอกไม้ราคาเก้าร้อยปอนด์แน่ๆ อย่างมากก็ดอกไม้ถูกๆ ราคาไม่กี่ปอนด์” ลิต้าพูดอย่างรู้ฐานะคนรัก “ความรักหรือชีวิตคู่ไม่ได้ขึ้นอยู่กับเงินทองนะ มันอยู่ที่ใจมากกว่า แม้ว่าตอนขอแต่งงานจะจัดให้หรูหราน่าประทับใจแค่ไหน งานแต่งงานใหญ่โตเพียงไร แต่ถ้าหมดรัก หมดศรัทธาในกันและกัน ช่วงเวลานั้นก็ไม่มีประโยชน์” ม่านไหมพูดเรื่องจริง “บางคู่ไม่ได้แต่งงานกัน ใช้ชีวิตคู่นานกว่าคนที่แต่งงานกันก็มีนะ” “มันก็จริง” ลิต้าเห็นด้วยกับข้อนี้ เพราะคนรอบข้างหลายคู่ก็เป็นตัวอย่าง “ฉันไปเตรียมตัวก่อนนะพี่ เดี๋ยวต้องไปส่งดอกไม้” ม่านไหมพยักหน้ารับรู้ ก่อนหันไปสนใจจัดช่อดอกไม้ช่อพิเศษ เมื่อพูดถึงเรื่องแต่งงาน หัวใจม่านไหมห่อเหี่ยวขึ้นมาทันใด หล่อนเข้าประตูวิวาห์มานานหกเดือน เป็นการแต่งงานที่ไม่ได้มาจากความรัก แต่มาจากความเห็นชอบของผู้ใหญ่ ซึ่งหล่อนก็ปฏิเสธไม่ได้ เขาก็เช่นกัน เมื่องานวิวาห์ไม่ได้มาจากความรักและความต้องการของผู้เป็นสามี โดมินิคเย็นชากับม่านไหมมาก เจอหน้ากันก็แทบไม่มองหน้า ไม่มีการทักทายใดใดทั้งสิ้น โดมินิคทำเหมือนหล่อนเป็นอากาศที่มองไม่เห็น หล่อนพยายามทำดี พูดดี ทำหน้าที่ภรรยาอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง เสื้อผ้าของเขาทุกตัว ม่านไหมจะเป็นคนรีดและแขวนไว้ในตู้เสื้อผ้า รองเท้าสวมใส่ทำงานทุกคู่ หล่อนจะเป็นคนขัดจนเงาวับ ทำอาหารให้โดมินิคกิน แต่เขาไม่เคยแตะต้องอาหารที่หล่อนทำเลยสักครั้ง บางครั้งทำร้ายจิตใจตนด้วยการเทอาหารทิ้งต่อหน้าก็มี ทว่าหล่อนก็ยังคงทำทุกอย่างเหมือนเดิม แม้ว่าโดมินิคจะไม่ต้องการสิ่งที่หล่อนทำให้ก็ตาม เรื่องที่ม่านไหมทำ หล่อนไม่ได้ทำเพื่อให้โดมินิคหันมองตน แต่ทำเพื่อตอบแทนบุญคุณผู้มีพระคุณ ทำทั้งที่ตัวเองเจ็บปวด เสียใจและน้อยใจ โดยไม่รู้ว่าหน้าที่นี้จะสิ้นสุดเมื่อไหร่ คนที่กำหนดได้คือโดโนแวนคนเดียวเท่านั้น ......... อีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา ม่านไหมเดินทางออกจากร้านดอกไม้ของตน ในมือถือดอกไม้ช่อพิเศษไปส่งลูกค้าที่โรงแรมเชอราตัน เพลส ด้วยรถยนต์สุดหรูที่โดโนแวน พ่อสามีเป็นคนซื้อให้ หล่อนขับรถไปตามถนนสายหลัก ใช้เวลาราวครึ่งชั่วโมงก็ถึงจุดหมาย หลังจากนำรถมาจอดในลานจอดรถของโรงแรม ม่านไหมก้าวลงจากรถหอบช่อดอกไม้แล้วเดินเข้าไปในตัวอาคารโรงแรม สถานที่นัดหมายไว้กับลูกค้าคือ ห้องอาหารในชั้นยี่สิบ “เอาดอกไม้มาส่งค่ะ” ม่านไหมบอกพนักงานร้านอาหาร แต่ยังไม่ทันได้รับคำตอบใดจากพนักงาน ชายหนุ่มที่สั่งดอกไม้ได้เดินมาหาพอดี “ทันเวลาพอดีเลยครับ แฟนผมกำลังมาครับ เธอมาก่อนเวลา” ชายหนุ่มบอกม่านไหมที่ยื่นดอกไม้ให้ คนสั่งดอกไม้ส่งเงินส่วนที่เหลือให้ม่านไหม “ดอกไม้สวยมากครับ คุณจัดช่อได้สวยสมราคามาก” “ขอบคุณค่ะ วันหน้าใช้บริการร้านดอกไม้มินนี่อีกนะคะ” “แน่นอนครับ ผมต้องใช้บริการอีกแน่นอน” ชายหนุ่มมั่นใจว่าต้องมีครั้งต่อไป ที่แน่ๆ คือในวันแต่งงานของเขากับคนรัก “คุณเข้าไปดูในงานไหมครับ” “จะดีหรือคะ ฉันเป็นคนนอก” ม่านไหมกล่าวอย่างเกรงใจ “ผมว่า คุณก็เหมือนกับหนึ่งในทีมงานนะครับ เพราะคุณเป็นคนจัดช่อดอกไม้ช่อนี้” การเซอร์ไพร์สขอแต่งงานวันนี้ เจ้าของงานลงทุนจ้างออแกไนซ์มาเนรมิตความโรแมนติก “แฟนผมชอบดอกกุหลาบอังกฤษมาก ถ้าเธอเห็นมันถูกจัดในช่อสวยงาม เธอคงดีใจมาก คุณเองก็จะได้ชื่นใจกับฝีมือตัวเองด้วย” “ก็ได้ค่ะ” ม่านไหมไม่เคยเห็นการเซอร์ไพร์สขอแต่งงาน เสียเวลาดูสักหน่อยคงไม่เป็นไร หล่อนจึงเดินตามเจ้าของงานเข้าไปในร้านอาหาร ในส่วนของงานจะอยู่ที่ห้องวีไอพี ห้องนี้เป็นห้องส่วนตัวที่สามารถรองรับลูกค้าได้กว่ายี่สิบห้าคน ภายในห้องถูกตกแต่งอย่างสวยงาม มีแผ่นป้ายติดอยู่ริมผนังที่ถูกผิดได้ด้วยผ้าชีฟองสีชมพู มีลูกโป่งติดอยู่ทั่วบริเวณ และยังมีของตกแต่งที่ให้รู้สึกถึงความโรแมนติก ไม่ถึงห้านาทีต่อมา คนรักของเจ้าของงานมาถึงห้องอาหาร พอหล่อนเดินเข้ามาในห้อง พลุกระดาษในมือของเพื่อนเจ้าของงานและเพื่อนทางฝ่ายหญิงก็ถูกดึงให้กระดาษแผ่นเล็กๆ หลากสีกระจายเต็มห้อง ผ้าชีฟองสีชมพูถูกดึงให้เปิดออก เผยให้เห็นข้อความว่า “แต่งงานกันนะ” ก่อนที่ฝ่ายชายคุกเข่าตรงหน้าคนรัก และขอแต่งงานอย่างเป็นทางการ คนถูกขอแต่งงานถึงกับปล่อยโฮด้วยความดีใจ รับคำขอทั้งน้ำตา ต่อจากนั้นดอกไม้ช่อสวยก็ถูกส่งให้ฝ่ายหญิงที่เบิกตากว้างทันทีที่เห็นช่อดอกไม้ดอกโปรด ม่านไหมมองการขอแต่งงานด้วยรอยยิ้ม ทว่าในใจกลับเจ็บช้ำ ปวดร้าวไปทั้งทรวงกับภาพหวานภาพนี้ หล่อนกำลังคิดในเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ว่า หากโดมินิคคุกเข่าขอตนแต่งงานด้วยความรัก ม่านไหมคงมีความสุขไม่น้อย ทว่าในความเป็นจริงไม่ใช่เลย หล่อนไม่เคยมีความสุขนับตั้งแต่ใช้นามสกุลแกรนด์ เป็นภรรยาที่ถูกต้องของโดมินิค สิ่งที่ได้รับความเสียใจซ้ำๆ ที่ย้ำอยู่ในจิตใจ ม่านไหมเดินออกจากห้องนั้นทั้งน้ำตา หล่อนปาดน้ำตาทิ้ง สูดลมหายใจลึกๆ และผ่อนออกมา เรียกกำลังใจให้กลับมาอยู่กับตัวเอง เพื่อต่อสู้กับความเย็นชาของสามี