บทที่ 1 เอาเด็กออก

เสียงฟ้าร้องและฝนตกที่ผสานกันนอกหน้าต่าง,ในห้องมีเพียงแสงไฟสลัวจากโคลมไฟเพียงดวงเดียว. ถังหนิงนั่งอยู่ข้างเตียง,ฝ่ามือลูบไปที่ท้องที่มีอายุครรภ์ห้าเดือน,ถึงแม้จะเป็นการขยับที่เล็กน้อย,ก็ทำให้ใจเธอเต็มไปด้วยความตื่นเต้น . แต่ว่า,นัยน์ตาของเธอกลับดูนิ่งเฉย. เวลาตีสาม,เสียงฝนตกที่ดังขึ้นเลื่อยๆ,แต่ถังหนิงก็ยังได้ยินเสียงเปิดประตู,เธอลุกขึ้นยืนทันที,เห็นฟู่จิ่วหยุนผลักประตูเข้ามา. ชุดสูทที่ดูเรียบร้อยเปียกไปด้วยน้ำฝน,ปลายเส้นผมยังคงมีน้ำหยดลงมา. แต่ในความหล่อเหลาของเขาได้กลบความโหดร้ายของเขาเอาไว้. “คุณกลับมาแล้วเหรอค่ะ, ”ถังหนิงเข้าไป,ถอดชุดสูทให้เขา. เห็นรอยจูบบนคอเขาอย่างรวดเร็ว,สะดุดตา,ที่เต็มด้วยความยั่วยุ. ถังหนิงกอดสูทไว้แน่น,ในที่สุดเธอก็อดกลั่นความเสียใจไม่ไหว,ดวงตาเธอเอ่อล้นไปด้วยน้ำตาทันที. “ฟู่จิ่วหยุน,ตกลงตอนนี้ฉันเป็นอะไรกันแน่?” ถังหนิงเงยหน้า,น้ำตาไหลอาบหน้า,เธอพยายามลืมตาให้กว้าง,พยายามแกล้งทำเป็นใจเย็น. ฟู่จิ่วหยุนมีความหงุดหงิด,เขาจึงเอื้อมมือไปหยิบบุหรี่จากกระเป๋ากางเกง,ออกมาหนึ่งม้วน,จุดไฟ,แต่จุดยังไงก็จุดไม่ติด. เลยโยนมันลงบนโต๊ะดังโครมคราม,เสียงดังจนถังหนิงตกใจ. “ถังหนิง,เราจบกันเถอะ.” ฟู่จิ่วหยุนนั่งลงมา,ใบหน้าซ่อนอยู่ในความมืด,”ฉินซินไม่ชอบที่ฉันมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงอื่น,ฉันไม่อยากให้เขาไม่มีความสุข. ผู้หญิงคนอื่น? ถังหนิงหัวเราะออกมา,เธอยากที่จะเชื่อและมองไปยังฟู่จิ่วหยุน. เธออยู่เคียงข้างเขาตั้งแต่อายุสิบแปด,สิบปีเต็ม,เธอมอบช่วงชีวิตสวยงามทั้งหมดของเธอให้กับเขา,สุดท้ายแลกกลับมาคำเดียว,คือคำว่าผู้หญิงอื่น? “ฟู่จิ่วหยุน,ตอนนั้นคุณเป็นคนพูดเอง,ว่าคุณจะดีกับฉันไปตลลอดชีวิต,บอกว่าจะรับผิดชอบฉัน!” ถังหนิงน้ำตาไหลอาบหน้า,ถามเขาด้วยดวงตาที่แดงก่ำ. “คนเราเปลี่ยนได้. “ฟู่จิ่วหยุนสั้นๆเพียงประโยคเดียว,ทำให้ถังหนิงเป็นเหมือนตัวตลกในขนานนี้. ถังหนิงจ้องมองด้วยสายตา,นานมากก่อนจะเงยหน้าขึ้นแล้วหัวเราะ,ด้วยใบหน้าที่เศร้าภายใต้แสงไฟสลัว. “ถ้างั้นที่คุณกลับมากลางดึก,เพียงแค่จะมาดูฉันกับลูก,และมาบอกเลิกฉัน,ใช่ไหม? ฟู่จิ่วหยุนก้มหน้าแล้วตอบว่า, “ใช่.” “ถ้างั้นก็ลำบากคุณจริงๆเลยน่ะ,ฟู่จิ่วหยุน. ถังหนิงหัวเราะ,แต่ก็กลั้นน้ำตาที่ไหลไม่ได้, “ถ้าฉันไม่ตกลงล่ะ? ฟู่จิ่วหยุน,ถ้าไม่ว่ายังไงฉันก็จะแต่งงานกับคุณ,ถ้าฉันไม่ยอมให้คุณแต่งงานกับผู้หญิงอื่นล่ะ! ’’ “ถังหนิง,คุณก็รู้เรื่องอะไรที่ผมอยากทำ,ใครก็หยุดยั้งไม่ได้.” ฟู่จิ่วหยุนลุกขึ้น,ยืนอยู่ต่อหน้าเธอด้วยความกดดัน,และสายตาที่ไร้เยื่อใยทำให้คนปวดใจ. ถ้างั้นเรื่องที่คุณอยากทำ,คือการแต่งงานกับฉินซิน.” “ใช่.” ถังหนิงใจสลายในทันที,เธอกัดฟันแน่น,แต่คุณอย่าลืมน่ะ,ว่าเรากำลังจะมีลูกแล้ว,หรือว่าคุณอยากให้ลูกเกิดมาก็กลายเป็นแค่ลูกนอกสมรส?” เมื่อได้ยินอย่างนั้น,มีความสงสัยแสดงออกบนหน้าฟู่จิ่วหยุน,แต่ก็เพียงเว็บเดียวเท่านั้น. “ถังหนิง,ลูกคลอดออกมาไม่ได้.” เหมือนดังเสียงฟ้าฝ่าเข้ากลางแก้วหู,ถังหนิงตกใจและจ้องมองชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า,ค่ำคืนนี้,เขาเหมือนปีศาจร้าย. เธอได้ยินผิดใช่ไหม? เธอต้องได้ยินผิดไปแน่เลย! “เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไร? ฉันได้ยินไม่ชัด. ”ถังหนิงเสียงสั้น,เธอเอื้อมมือไปจับเสื้อเขาไว้แน่น,คุณอีกครั้งสิ,ฉันได้ยินไม่ชัด!” “เอาเด็กออกเถอะ,ผมนัดหมอไว้เสร็จแล้ว,เป็นผู้เชียวชาญทางด้านนี้,มันไม่เจ็บหรอก. ในครั้งนี้,เธอฟังไม่ผิด. ถังหนิงรู้สึกมือเท้าเย็น,และหนาวเย็นไปทั่วทั้งตัว. ในที่สุดเธอก็ร้องไห้และหัวเราะตะโกนออกมา, “ฟู่จิ่วหยุน,ลูกอายุครรภ์ห้าเดือนแล้ว!เขาขยับได้แล้ว,คุณพูดคำที่โหดร้ายขนานนี้ออกมาได้อย่างไง? คุณจะเอาเลือดเนื้อเชื้อไขที่อายุครรภ์ห้าเดือนแล้วออกมาจากร่างกายฉัน,ทำให้เขากลายเป็นเพียงแค่ก้อนเนื้อที่เปื้อนไปด้วยเลือดงั้นเหรอ!