ตอนที่ 6/2

“ว่าไงครับคุณพ่อ” “ตอนนี้แกอยู่ที่ไหน แล้วหนูดาอยู่ด้วยหรือเปล่า” ภูเบศถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่เข้มจัด “คุณพ่อถามแปลกๆสามีภรรยากันก็ต้องอยู่ด้วยกันสิครับ” เขาตอบเสียงกลั้วหัวเราะแล้วหันไปมองหน้าภรรยาสาวที่หันมามองทางเขาพอดี “แกไม่ต้องมาเล่นลิ้นกับฉัน แกรังแกหนูดาหรือเปล่า” “ใครจะกล้ารังแกลูกสะใภ้สุดที่รักของคุณพ่อได้ล่ะครับ” นนทกานต์กระตุกยิ้มแล้วมองไปยังร่างบางที่กำลังยืนเลือกสินค้าอยู่ “คิดได้ยังงั้นก็ดี แต่อย่าให้ฉันรู้ก็แล้วกัน” พูดจบฝ่ายบิดาก็วางสายลง นนทกานต์กำโทรศัพท์มือถือในมือแน่นด้วยความไม่พอใจ เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมบิดาถึงพิศวาสครอบครัวนี้นักทั้งๆที่พวกนี้คิดจะมาปลอกลอกเอาสมบัติของท่าน ชายหนุ่มเดินเข้าไปใกล้หญิงสาวก่อนจะพูดขึ้นอย่างเหน็บๆ “แค่ลูกสะใภ้หายมาวันเดียวถึงกับโทรตาม แล้วถ้าหายไปจากโลกนี้ตลอดไปคุณพ่อผมคงคลั่งแน่ๆ” “คงงั้นมั้งคะ เพราะท่านเป็นคนดีเป็นห่วงเป็นใยคนอื่นและมีจิตใจที่เมตตาผิดกับใครบางคน ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นพ่อลูกกันได้” ปณิดาพูดโดยไม่มองหน้าเขาก่อนจะเดินเลี่ยงไปอีกทาง แต่นนทกานต์ก็รั้งเอวเธอเอาไว้ก่อนจะก้มหน้าลงไปใกล้แล้วเน้นเสียงกระซิบใส่อย่างโมโห “คุณด่าผมงั้นเหรอ” “ฉันด่าคุณตรงไหน ฉันยังไม่ได้เอ่ยชื่อคุณสักคำ แถมคำหยาบคายก็ไม่มี” เธอจ้องหน้าเขาอย่างไม่เกรงกลัวก่อนจะสะบัดตัวออกมาเพราะพนักงานและคนที่เดินผ่านไปมาเริ่มมองมาทางพวกเธอแล้ว “ฉันเลือกให้คุณเสร็จแล้ว” ปณิดายัดเนคไทที่เลือกเอาไว้ใส่มือหนาแล้วหันไปยิ้มให้กับพนักงานสาวที่ยืนยิ้มมองมาทางเธอก่อนจะเดินออกไปยืนรอที่หน้าร้าน นนทกานต์มองตามหลังหญิงสาวไปพร้อมกับขบกรามเข้าหากันก่อนจะก้มลงมองเนคไทในมืออย่างพอใจเพราะทั้งสีและลวดลายตรงใจของเขามากนับว่าหญิงสาวมีสายตาที่ไม่เลวเลยในการเลือกซื้อของ และเมื่อซื้อของเสร็จเขาก็พาเธอกลับบ้าน หลังจากทานอาหารเย็นเรียบร้อยปณิดาก็ขอตัวขึ้นมาพักผ่อนบนห้องโดยให้เหตุผลว่าปวดศีรษะ แต่เพราะเธอไม่อยากเห็นสีหน้าแววตาและคำพูดที่ถากถางของสามีหนุ่ม เธอไม่อยากจะเถียงกับเขาต่อหน้าพ่อสามีที่มีจิตใจที่อ่อนโยนให้ท่านไม่สบายใจ เธอจึงคิดที่จะเป็นฝ่ายหลบเลี่ยงเขา แล้วเมื่อหญิงสาวเดินเข้ามาในห้องเสียงโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้นและเบอร์ที่ไม่คุ้นตานั้นก็ทำให้คิ้วเรียวขมวดอย่างสงสัยก่อนจะกดรับสาย “พี่ดา นี่นุชเองนะคะ” เสียงที่ดังขึ้นนั้นทำให้ปณิดาคลี่ยิ้มออกมาอย่างดีใจ “นุช พี่ดีใจที่นุชโทรมา นุชปลอดภัยดีนะ แล้วตอนนี้นุชอยู่ที่ไหนรู้ไหมว่าคุณพ่อคุณแม่โกรธมากขนาดไหน” หญิงสาวรัวคำถามใส่เป็นชุดใหญ่ “ใจเย็นๆค่ะพี่ดา ตอนนี้อย่าเพิ่งรู้เลยนะคะว่านุชอยู่ที่ไหน แต่นุชสบายดีและมีความสุขมาก นุชขอโทษนะคะที่ทำให้พี่ดาต้องมาเดือดร้อน” น้ำเสียงของผู้เป็นน้องสาวเศร้าลงอย่างสำนึกผิด “ไม่เป็นไร พี่ก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร ตอนนี้พี่ก็สบายดีไม่มีปัญหาอะไร” ปณิดาพูดปดออกไปเพราะเธอรู้ว่าถ้าพูดความจริงออกไปน้องสาวของเธอก็จะไม่สบายใจและทุกข์ใจ “จริงเหรอคะ พี่ดาไม่ได้โกหกนุชนะคะ” ณีรนุชถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ “จริงสิ พี่จะโกหกนุชทำไม” หญิงสาวพูดเสียงกลั้วหัวเราะเหมือนกับตนเองกำลังมีความสุขมาก “ก็ดีค่ะ เอ่อ...แล้วพี่ดาอย่าบอกกับคุณพ่อคุณแม่นะคะว่านุชโทรมา เอาไว้ทุกอย่างเข้าที่เข้าทางแล้วนุชจะไปกราบขอขมาท่านทั้งสองทีหลัง” ปณิดานิ่งคิดกับคำขอร้องของน้องสาวก่อนจะรับปาก “ได้จ้ะ” “งั้นวันนี้แค่นี้ก่อนนะคะแล้วนุชจะโทรไปหาใหม่ รักพี่ดานะคะ” “จ้ะ รักเหมือนกัน” ปณิดาคลี่ยิ้มกับโทรศัพท์ก่อนจะกดวางสาย โดยที่หญิงสาวไม่รู้เลยว่ามีคนเข้ามาทันได้ยินประโยคหลังของเธอเข้าพอดี และนั้นก็เป็นชนวนทำให้อารมณ์โมโหที่ขึ้นๆลงๆของนนทกานต์พุ่งพรวดขึ้น เขาจึงตวาดออกไป “ผัวไม่อยู่ถึงกับโทรหาชู้รักบอกรักกันเลยเหรอไง”