“เอ่อ...คือว่า...คือ...ฉันชื่อ...ปณิดา...เป็นพี่...เอ่อ..พี่สาว” ปณิดาหน้าซีดปากสั่นจนพูดอะไรไม่ออก ร่างบางถอยห่างออกมา 2 ก้าวและรู้สึกว่าชายหนุ่มตรงหน้าน่ากลัวราวกับเสือหนุ่มที่กำลังจ้องเหยื่อ“เล่นบ้าอะไรของคุณ เลวที่สุด! นี่คงอยากแต่งงานจนต้องปลอมตัวเป็นเจ้าสาวของผมเชียวเหรอหน้าด้านไม่มียางอาย หาผัวเองไม่ได้แล้วหรือไงถึงใช้วิธีนี้” นนทกานต์เน้นเสียงลอดไรฟันแล้วจับหมับเข้าที่ต้นแขนบางก่อนจะออกแรงบีบ จนอีกฝ่ายหน้าเบ้ด้วยความเจ็บและร้องออกมา“โอ๊ย! ฉันเจ็บนะคุณนนทกานต์ แล้วเราก็ไม่ได้ตั้งใจจะหลอกลวงคุณหรือใคร” ปณิดามองหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง ความกลัวเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นความโกรธขึ้นมาแทนที่เมื่อโดนดูถูกอย่างหยาบคายจากชายหนุ่ม“นั่นแหละสิ่งที่ผมต้องการ พ่อแม่คุณคงคิดว่าผมโง่เป็นควายสินะที่เอาตัวคุณมาประเคนให้ผมแทน ฮึ ฮึ ครอบครัวคุณอยากได้ทรัพย์สมบัติของพ่อผมขนาดต้องหลอกลวงกันเลยเหรอ น่าทุเรศสิ้นดี” พูดจบมุมปากของเขาก็เหยียดออกอย่างเยาะเย้ย “อย่ามาพูดจาดูหมิ่นคุณพ่อคุณแม่ของฉันนะ” เธอตะคอกใส่ด้วยความโมโห ก่อนจะกัดริมฝีปากตัวเองเอาไว้เพื่อระงับความโกรธที่พุ่งขึ้นมากับคำพูดที่พาดพิงถึงบุพการีผู้มีพระคุณ “ดูถูกก็ดีกว่าดูผิดไม่ใช่เหรอ” นนทกานต์หรี่ดวงตาลงและนึกไปถึงประวัติของครอบครัวนี้ที่เขาได้มาจากนักสืบว่าครอบครัวของนายบัลลพมีลูกสาว 2 คน คนโตเป็นลูกบุญธรรมที่ขอมาจากสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า ส่วนอีกคนก็คือบุตรสาวแท้ๆ แล้วถ้าเขาเดาไม่ผิดผู้หญิงคนนี้น่าจะเป็นบุตรสาวคนโต รอยยิ้มเยาะเย้ยจึงฉายขึ้นอีกครั้งบนเรียวปากของเจ้าบ่าวสุดหล่อพร้อมกับคำพูดเหยียดหยาม “ถ้าผมเดาไม่ผิดคุณก็คงจะเป็นลูกที่พวกเขาขอมาเลี้ยง คงดีใจไม่น้อยเลยสิที่ได้แต่งงานกับผม คงนึกสินะว่าตัวเองเป็นหนูตกถังข้าวสาร แต่ผมขอบอกเอาไว้ก่อนนะว่าคุณคิดผิดเพราะแมวอย่างผมจะไม่ยอมปล่อยหนูอย่างคุณให้สุขสบายแน่” “คุณอยากจะพูดอยากจะคิดอะไรก็เรื่องของคุณ แต่ฉันขอบอกคุณให้รู้เอาไว้เหมือนกันว่าฉันไม่รู้สึกดีใจเลยสักนิดที่ต้องมาแต่งงานกับผู้ชายอย่างคุณ ขอทานข้างถนนยังดีเสียกว่าอีก” ปณิดากลั้นอารมณ์โมโหและพูดตอกกลับไปบ้าง และนั่นก็ทำให้ใบหน้าคมเปลี่ยนจากยิ้มเยาะมาเป็นบึ้งตึงทันทีก่อนที่ร่างสูงจะดึงร่างบางเข้ามาปะทะอกและเน้นเสียงลอดไรฟันอย่างโกรธแค้นใส่ใบหน้าสวยหวานนั้น “ปากกล้านักนะ แล้วเราจะได้เห็นดีกัน ผมจะคอยดูสิว่าคุณจะทนได้สักแค่ไหน คุณเตรียมตัวรับความทุกข์ทรมานได้เลย” พูดจบเขาก็ผลักร่างบางล้มลงไปกับพื้นแล้วยิ้มเยาะที่มุมปากก่อนจะเดินออกไป ทิ้งให้ปณิดานั่งกำมือแน่นด้วยความเจ็บแค้นใจ ถึงจะเจ็บกายแต่มันก็ไม่เท่ากับเจ็บที่ใจ เธอไม่คิดเลยว่าผู้ชายที่หน้าตาดีๆมีการศึกษาสูงจะมีจิตใจที่ต่ำช้าได้มากขนาดนี้ แล้วนี่เธอจะทำยังไงในเมื่อกระโดดลงมาในบ่อเพลิงแห่งนี้แล้วถ้าจะถอนตัวก็ไม่ทันเสียแล้ว นอกจากจะเดินหน้าและเผชิญกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น