ตอนที่ 7 อารมณ์หึงไม่รู้ตัว

ตอนที่ 7 อารมณ์หึงไม่รู้ตัว “คุณนนท์!” ปณิดาสะดุ้งสุดตัวและหันขวับมาทันทีเพราะไม่คิดว่าจะมีคนยืนแอบฟังอยู่ แต่ท่าทางเขาจะไม่ได้ยินทั้งหมดเพราะไม่งั้นเขาคงจะไม่พูดแบบนั้นออกมา “ใช่ จำชื่อผัวตัวเองได้ด้วยเหรอ” สีหน้าของชายหนุ่มตอนนี้ทั้งดุดันและขึงขังจนน่ากลัวเพราะคำว่า รักเหมือนกัน มันเหมือนกับมีดที่ปักลงบนอกของเขาเต็มแรง “หยาบคาย” ปณิดากระแทกเสียงใส่ก่อนจะเดินเลี่ยงเขาออกมายืนในมุมกว้างเผื่ออีกฝ่ายจะเข้ามาทำร้ายเธอจะได้หนีทัน “ทนไม่ได้หรือไง ผมว่าคุณน่าจะชอบนะกับคำพูดหยาบๆแบบเนี่ยเพราะมันเข้ากับผู้หญิงชั่วร้ายอย่างคุณมาก สงสัยพ่อแม่คุณคงจะสอนมาแบบนี้สินะ” “คุณนนท์! มันจะมากไปแล้วนะ” เธอทนได้ทุกอย่างแต่ทนไม่ได้ถ้าชายหนุ่มจะพูดดูถูกบิดามารดาผู้มีพระคุณของเธอ มือเรียวจึงกำแน่นและสั่นเทาไปทั้งตัวด้วยความโกรธ และอาการโกรธของหญิงสาวก็ยิ่งทำให้ นนทกานต์คลี่ยิ้มออกมาอย่างสะใจ “โกรธที่ผมพูดความจริงเหรอ” “คุณจะดูถูกฉันยังไงก็ได้ แต่อย่าพาดพิงถึงคุณพ่อคุณแม่ของฉันเด็ดขาด” เธอตะคอกใส่ด้วยสีหน้าที่แดงก่ำ “ทำไมจะพูดไม่ได้ ความจริงคุณไม่คู่ควรกับผมด้วยซ้ำไป ไม่สิเรียกว่าไม่มีค่าคู่ควรกับผมมากกว่า คุณมันก็แค่ลูกเลี้ยงของพวกเขาเท่านั้น” เขาก้าวเข้าไปดึงตัวหญิงสาวเข้ามาใกล้และเน้นเสียงลอดไรฟันก่อนจะกระตุกยิ้มใส่ “ไม่ต้องมาย้ำ ฉันรู้ตัวเองดี ในเมื่อฉันไม่มีค่าก็อย่ามายุ่งกับฉันสิ ปล่อย!” ปณิดาสะบัดตัวหนีแต่ก็ไม่ยอมหลุดและแล้วน้ำตาที่กลั้นเอาไว้ก็ไหลลงมาอย่างห้ามไม่ได้ เธอรู้สึกว่าคำพูดประโยคนั้นมันเหมือนเป็นการเปิดปากแผลในใจของเธอ การที่ถูกพ่อแม่ทอดทิ้งตั้งแต่เกิดมันทำให้เธอไม่มีค่าบนโลกใบนี้เลยหรือไง “ไม่ต้องมาแสดงบทโศกกับผมหรอก ผมไม่เห็นใจผู้หญิงอย่างคุณหรอกแล้วการที่ผมแตะต้องตัวคุณก็แค่เพื่อผ่อนคลายตัวเองเท่านั้น ไม่ใช่เพราะความพิศวาสรู้เอาไว้ด้วย ฮ่า ฮ่า” เขาหัวเราะอย่างสนุกก่อนจะผลักร่างบางล้มลงไปนั่งอยู่กับพื้น “คุณมันเป็นผู้ชายที่เลวที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมา” “ปณิดาเงยหน้าที่เปื้อนน้ำตามองเขาอย่างโกรธแค้น “เหรอ คุณมันก็เป็นผู้หญิงที่เจ้าเล่ห์ที่สุดที่ผมเคยเจอมาเหมือนกัน แล้วแค่นี้มันยังน้อยไปสำหรับคุณ รับรองได้ว่าต่อไปคุณจะได้เจอพิษของผมมากกว่านี้ ฮึ ฮึ” นนทกานต์กอดอกมองหญิงสาวก่อนจะเดินยิ้มออกไปอย่างอารมณ์ดี หลังจากขับรถออกมาจากบ้านนนทกานต์ก็มาหาที่นั่งดื่มคนเดียวเงียบๆที่บาร์ซึ่งอยู่ชั้นล่างของโรงแรมของเขา ชายหนุ่มนั่งมองน้ำสีอัมพันที่อยู่ในแก้วใสในมืออย่างใช้ความคิด และใบหน้าที่เปื้อนหยาดน้ำตาของหญิงสาวที่เขาเพิ่งจากมานั้นก็ทำให้หัวใจของเขากระตุกวูบขึ้นมาแต่มันก็เป็นเพียงแค่ช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น เพราะสิ่งที่เขาให้นักสืบไปสืบมาก็คือนายบัลลพกำลังขาดทุนในการเกร็งกำไรที่ดินและที่ต้องการให้บุตรสาวแต่งงานก็เพื่อนำเงินสินสอดไปต่อทุน หรือจะเรียกง่ายๆก็คือขายลูกสาวกิน และเขาไม่แน่ใจว่าบิดาของเขาจะรู้เรื่องนี้หรือเปล่าเพราะบิดาของเขากับนายบัลลพเป็นเพื่อนเก่าแก่กันมาก่อน และแล้วความคิดของชายหนุ่มก็ต้องหยุดลงเมื่อมีมือเรียวมาจับที่ไหล่ของเขาทำให้ต้องหันไปมองและเรียกชื่อเจ้าของมือเรียวนั้นออกมา “พิมพ์” “ค่ะ พิมพ์เองค่ะ ทำไมมานั่งดื่มคนเดียวละคะ แล้วภรรยาคนสวยของคุณไปไหนเสียคะ” พิมพ์นารายิ้มหวานแล้วเดินมานั่งลงข้างๆชายหนุ่มพร้อมกับวางมือลงบนตักของเขา “เขาไม่สบายก็เลยนอนพักอยู่ที่บ้าน ว่าแต่คุณมาที่นี่ทำไม?” คำถามประโยคหลังเล่นเอาใบหน้าสวยเกือบจะบึ้งตึงดีแต่ว่าเจ้าตัวรีบปรับเปลี่ยนได้ทัน “ก็พิมพ์เหงานี่คะไม่รู้จะไปไหนก็เลยว่าจะมานั่งดื่มที่บาร์ของคุณเพราะมันน่าจะปลอดภัยที่สุด คนที่นี่รู้จักพิมพ์เป็นอย่างดี” เธอตอบแล้วยิ้มให้เขา แต่ความจริงแล้วเธอกำลังจะออกไปหาคนแก้เหงาด้วยแต่พนักงานสาวที่เธอจ้างให้คอยจับตาดูชายหนุ่มเอาไว้โทรไปบอกเสียก่อน เธอจึงรีบมาที่นี่ทันที “ถ้าเหงาก็มานั่งดื่มกับผมสิ” นนทกานต์เอ่ยชวนเพราะเขาก็รู้สึกเซ็งๆอย่างบอกไม่ถูก และคำเชื้อเชิญนั้นก็ทำให้พิมพ์นาราถึงกับยิ้มกว้างอย่างดีใจก่อนจะยกมือเรียกบริกรให้น้ำเครื่องดื่มมาให้ และหลังจากที่นั่งดื่มกันได้สักพักพิมพ์นาราก็ขยับเข้าไปนั่งแนบชิดกับชายหนุ่มพร้อมกับลูบไล้ไปมาที่บริเวณต้นขาแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อนั้น พร้อมกับเอียงศีรษะลงซบกับไหล่กว้างอย่างยั่วยวน