ตอนที่ 8 เมียอีกคน

ตอนที่ 8 เมียอีกคน จังหวัดภูเก็ต อรรถนพนั่งยิ้มกริ่มมาตลอดทางหลังจากที่ออกมาจากสนามบินภูเก็ตแล้ว เขากำลังนึกถึงความสุขสนุกที่ได้รับจากหญิงสาวที่ชื่อพิมพ์นารา เขายอมรับว่าผู้หญิงคนนี้ทำให้เขาติดใจในรสรักเป็นอย่างมาก แล้วถ้าไม่มีงานเร่งด่วนละก็เขาคงอยู่ต่ออีกหลายวันทีเดียว ชายหนุ่มคิดและกระตุกยิ้มที่มุมปากหลายครั้งจนลูกน้องที่มารับต้องถามออกมาอย่างสงสัย “นายหัวเป็นอะไรครับผมเห็นยิ้มแปลกๆมาตั้งแต่เมื่อกี้นี่แล้ว” “ก็ไม่มีอะไรมากแค่มีของเล่นใหม่เท่านั้น แล้วงานทางนี้เรียบร้อยดีใช่ไหม?” เขาย้อนถามกลับ “ครับทุกอย่างเรียบร้อยครับ และมีรายการสั่งของมาเพิ่มด้วยครับ” ลูกน้องรายงาน “ดี ทำให้ทันออเดอร์ที่ลูกค้าสั่งมา แล้วพรุ่งนี้ก็อย่าลืมเอาเงินบริจาคของฉันไปให้กับโรงเรียนด้วยล่ะ” “ผมไม่เข้าใจเลยว่านายหัวจะต้องเสียเงินมากมายแบบนี้ทำไม” “มันเป็นวิธีที่จะทำให้ฉันมีอำนาจและอิทธิพลมากขึ้นน่ะสิ แล้วแกลองคิดดูนะว่าใครจะเชื่อว่าคนอย่างฉันจะทำผิดคิดร้ายกับผู้อื่นได้” นายหัวหนุ่มยิ้มเจ้าเล่ห์และหัวเราะในลำคออย่างชอบใจ ใครจะไปคาดคิดละว่าคนที่ชอบช่วยเหลือสังคมและมีจิตใจเมตตาอย่างเขาจะค้าทั้งของผิดกฎหมาย ทั้งผู้หญิง แต่ถึงรู้ก็ไม่มีใครกล้ามาแตะเขาเพราะข้าราชการส่วนใหญ่ของที่นี่ก็ถูกเขาซื้อตัวเอาไว้หมดแล้ว กรุงเทพมหานคร วันเวลาผันผ่านไปอย่างรวดเร็วจากวันเป้นเดือน และชีวิตแต่งงานของปณิดาที่คนภายนอกคิดว่ามีความสุขนักหนานั้นมันเป็นเพียงภาพที่สามีหนุ่มของเธอสร้างขึ้นหลอกตาชาวบ้านเท่านั้น ชีวิตจริงของหญิงสาวในตอนนี้มันเหมือนกับว่าเธอเป็นแค่เครื่องระบายอารมณ์ใคร่ให้กับเขาเท่านั้น เพราะหลังจากที่ชายหนุ่มนอนกับเธอเสร็จ ก็จะออกไปทันที ซึ่งปณิดาก็ไม่คิดจะถามว่าเขาจะไปไหนหรือว่านอนที่ไหนเพราะเธอก็ไม่ต้องการจะรู้และกลัวคำตอบที่จะทำร้ายหัวใจของเธอเอง และยิ่งนานวันชายหนุ่มก็ยิ่งทำร้ายจิตใจเธอเพิ่มมาก ในขณะที่หญิงสาวกลับรักเขาเข้าเต็มหัวใจทั้งที่ตัวเองโดนทำร้าย นี่แหละหนาความรัก ปณิดาคิดอย่างปวดใจก่อนจะเดินลงมาจากห้องแล้วออกไปเดินเล่นในสวนหลังบ้านเพื่อหวังจะให้ธรรมชาติช่วยผ่อนคลายความทุกข์ทรมานในใจ “คุณดาคะ” ปณิดาชะงักเท้าและหันมาตามเสียงเรียกและพบว่าสาวใช้คนหนึ่งกำลังเดินเข้ามาหา หญิงสาวจึงเลิกคิ้วพร้อมกับยิ้มให้ “มีอะไรจ้ะ?” “คุณบัลลพกับคุณจวงจันทร์มาหาคุณดาค่ะ ตอนนี้รออยู่ที่ห้องรับแขกแล้วค่ะ” สาวใช้รายงาน “จ้ะ ขอบใจมาก” หญิงสาวยิ้มให้อีกครั้งก่อนจะเดินกลับเข้าไปในบ้านอีกครั้ง เธอดีใจมากที่พ่อแม่มาหาเพราะตั้งแต่แต่งงานมาก็ได้คุยกันทางโทรศัพท์เท่านั้น ปณิดาก้าวเข้าไปในห้องรับแขกแล้วก็โผเข้าไปซุกซบที่อกมารดาพร้อมกับหยดน้ำอุ่นๆก็ไหลออกมาด้วยความรู้สึกที่คิดถึงและเหมือนกับได้ที่พึ่งพิงหลังจากอ้างว้างมานาน และอาการของบุตรสาวก็เล่นเอาจวงจันทร์และบัลลพหันมามองหน้ากันอย่างตกใจ “ดาเป็นอะไรลูก ร้องไห้ทำไม หรือว่ามีใครทำอะไรดา คุณนนท์ใช่ไหม คุณนนท์ทำอะไรลูกแม่ บอกแม่สิ” จวงจันทร์ดังร่างบางของบุตรสาวออกห่างพร้อมกับจ้องมองอย่างค้นหาและรอคำตอบ “เปล่านะคะไม่ใช่อย่างที่คุณแม่คิด ที่ดาร้องไห้เพราะคิดถึงคุณพ่อคุณแม่น่ะค่ะ” หญิงสาวตอบเลี่ยงๆเพราะเธอไม่ต้องการให้ทั้งสองไม่สบายใจกับเรื่องของเธอ “โธ่..นึกว่าอะไร นี่เพิ่งแต่งมาได้แค่เดือนเดียวเองนะลูกแถมพ่อกับแม่ก็โทรมาคุยด้วยบ่อยๆ” จวงจันทร์ยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูเมื่อบุตรสาวบอกเช่นนั้น “แต่มันก็ไม่เหมือนเห็นหน้านี่คะ” ปณิดาเช็ดน้ำตาแล้วผละออกมาจากอกมารดาและหันมาส่งยิ้มหวานให้กับบิดา แต่บัลลพก็สังเกตเห็นแววตาที่ดูเศร้าๆของบุตรสาวได้จึงถามออกไปอย่างห่วงใย “คุณนนท์เขาดีกับลูกพ่อหรือเปล่า ตอบพ่อมาตามตรงนะดา” “ดีสิคะ ดีมากด้วยค่ะ” เธอตอบพร้อมกับมองสบตาบิดาเพราะถ้าเธอหลบสายตาผู้เป็นพ่อ ท่านก็จะรู้ทันทีว่าเธอพูดไม่จริง “เป็นแบบนั้นก็ดี พ่อจะได้หมดห่วง” เมื่อเห็นสายตาที่ดูจริงจังของบุตรสาวเขาก็รู้สึกโล่งอก ก่อนจะถามต่อ “แล้วนี่ไม่มีใครอยู่บ้านเลยเหรอลูก” “คุณนนท์ไปทำงานค่ะ ส่วนคุณพ่อก็ไปพักผ่อนที่ออสเตเลียค่ะ เห็นว่าจะกลับอาทิตย์หน้าค่ะ แล้วธุรกิจของคุณพ่อเป็นยังไงบ้างคะ” ประโยคสุดท้ายเธอถามอย่างเป็นห่วงบิดา “ก็ดีขึ้นเพราะได้ภูเบศเข้ามาช่วย” บัลลพมองหน้าบุตรสาวแล้วเดินเข้ามาโอบไหล่บางเอาไว้พร้อมกับพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “พ่อขอบใจหนูมากที่ช่วยพ่อเอาไว้ในครั้งนี้” “อย่าพูดแบบนั้นสิคะ คุณพ่อกับคุณแม่มีบุญคุณกับหนูมาก แค่นี้ยังไม่เพียงพอด้วยซ้ำไป” “ลูกดาหนูเป็นคนดี จะต้องมีแต่สิ่งๆดีเกิดขึ้นในชีวิต” จวงจันทร์ยิ้มอ่อนโยนให้บุตรสาวแล้วดึงร่างบางนั้นเข้ามากอดอีกครั้ง “พ่อกับแม่เห็นหนูอยู่อย่างสุขสบายก็สบายใจ เดี๋ยวพ่อกับแม่คงต้องไปก่อน พอดีพ่อมีธุระที่จะต้องไปทำต่อ เอาไว้วันหน้าพ่อกับแม่จะมาเยี่ยมใหม่” บัลลพเอ่ยขึ้นแล้วก็เดินเข้ามายืนข้างๆกับภรรยาซึ่งกำลังปล่อยบุตรสาวออกห่าง “ค่ะ” ปณิดายิ้มแล้วเดินออกมาส่งบิดามารดาที่รถและยืนรอจนรถของบิดาเคลื่อนออกไปจนลับสายตา “หนูคงเกิดมาพร้อมกับความโชคร้าย ในชีวิตนี้คงจะไม่มีคำว่าความสุขหรอกค่ะ” หญิงสาวพึมพำกับตัวเองเบาๆ จากนั้นก็เดินกลับขึ้นไปบนห้อง