ตอนที่ 8/2

พิมพ์นารามาหานนทกานต์ที่โรงแรมด้วยสีหน้าและท่าทางที่ตื่นตระหนก และเมื่อเจอกับชายหนุ่มเธอก็ถึงกับร้องไห้ออกมาอย่างหนัก จนอีกฝ่ายขมวดคิ้วอย่างตกใจและวางมือจากงานตรงหน้าหันไปถามด้วยน้ำเสียงห้วนๆเพราะตั้งแต่ที่เจอกับหญิงสาวที่บาร์ก็ไม่เจอกันอีกเลยจนกระทั่งวันนี้ “คุณเป็นอะไรของคุณ? แล้วร้องไห้ทำไม?” “นนท์ขาพิมพ์ขอโทษนะคะ พิมพ์ผิดไปแล้ว” พิมพ์นาราเงยหน้าขึ้นมองเขาแล้วก็ก้มหน้าร้องไห้อีกครั้ง “ขอโทษ คุณจะมาขอโทษผมเรื่องอะไร?” คิ้วหนาขมวดเข้าหากันมากขึ้นกว่าเดิมและจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างงุนงง “พิมพ์ เอ่อ...พิมพ์ท้องค่ะ” เธอเงยหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาขึ้นมองเขา คำตอบของพิมพ์นาราทำให้นนทกานต์จ้องหญิงสาวเขม็ง สีหน้าคมดูเคร่งเครียดขึ้นทันทีก่อนจะส่ายหน้าไปมาช้าๆ “เป็นไปไม่ได้ ผมป้องกันทุกครั้งคุณก็รู้” “คุณพูดแบบนี้หาว่าพิมพ์สำส่อนหรือคะ” “ผมก็ไม่แน่ใจ” เขาบอกเสียงเรียบเพราะรู้ว่าผู้หญิงอย่างพิมพ์นาราคงไม่มีเขาเพียงคนเดียวแน่ “คุณนนท์!” พิมพ์นาราเรียกชื่อเขาเสียงดัง ก่อนจะพูดต่อ “คุณก็รู้ว่าพิมพ์มีคุณคนเดียวไม่เคยยุ่งกับผู้ชายอื่น คุณยังจำคืนสุดท้ายที่เรานอนด้วยกันได้ไหมคะ คืนนั้นคุณเมามากและไม่ได้ป้องกันอะไร แล้วพิมพ์ก็คิดว่ามันคงจะไม่เป็นอะไรเพราะแค่ครั้งเดียวเท่านั้น แต่เมื่อวานพิมพ์ไปตรวจมา หมอบอกว่าพิมพ์ท้องได้ 1 เดือนแล้วค่ะ” พูดจบหญิงสาวก็หยิบใบรับรองผลมาให้กับชายหนุ่มดู และเมื่อนนทกานต์อ่านรายละเอียดก็ถึงกับนิ่งอึ้งไปนานหลายนาที เขากำลังนึกถึงความเป็นไปได้ ช่วงเวลาก็มีความเป็นไปได้สูงและถ้าเด็กในท้องของพิมพ์นาราเป็นลูกของเขาจริงๆ เขาก็ยินดีรับผิดชอบ แต่เรื่องที่เขากังวลก็คือปณิดาจะว่ายังไงเกี่ยวกับเรื่องนี้ และนี่เป็นครั้งแรกที่ชายหนุ่มเป็นห่วงความรู้สึกของภรรยาสาว แล้วนี่เขาควรจะทำยังไงดี “คุณแน่ใจนะว่าท้องกับผมจริงๆ คุณก็รู้ว่าคนอย่างผมไม่ชอบการโกหกและคนที่โกหกผมมันจะต้องได้รับผลอย่างสาสม” นนทกานต์เน้นเสียงเข้มพร้อมกับจ้องหน้าอีกฝ่ายเพื่อจับพิรุธ แต่คนอย่างพิมพ์นาราเตรียมทุกอย่างมาพร้อมเสมอ เธอจึงจ้องตอบเขาพร้อมกับเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เศร้าโศก “คุณคิดว่าพิมพ์เลวและสำส่อนขนาดนั้นเลยหรือคะ พิมพ์รักคุณนะคะถึงได้ยอมคุณทุกอย่าง ยอมให้คุณแต่งงานทั้งๆที่หัวใจของพิมพ์แทบแตกสลาย” เธอปล่อยน้ำตาให้ไหลพรั่งพรูลงมาอีกครั้งและพูดต่อ “แต่ก็เอาเถอะค่ะในเมื่อคุณคิดว่าพิมพ์เลวและเด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของคุณ พิมพ์ก็จะไม่พูดอะไรอีก พิมพ์ขอตัวกลับก่อนนะคะ แค่ลูกคนเดียวพิมพ์พอจะมีปัญหาเลี้ยงได้” หญิงสาวยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาก่อนจะลุกขึ้นเดินไปที่ประตู แต่ก็ต้องชะงักเท้าเพราะเสียงเรียกของเจ้าของห้อง “เดี๋ยวก่อน!” พิมพ์นารากระตุกยิ้มที่มุมปากก่อนจะหันไปมองหน้าชายหนุ่มด้วยแววตาที่เศร้าสร้อยและแกล้งถามออกไป “มีอะไรอีกเหรอคะ” “ถ้าเด็กในท้องของคุณเป็นลูกผม ผมก็ยินดีรับผิดชอบทั้งคุณและลูก เอาเป็นว่าพอเด็กคลอดแล้วผมจะขอให้คุณตรวจดีเอ็นเอเพื่อยืนยันอีกครั้ง หวังว่าคุณคงจะไม่ขัดข้อง” ชายหนุ่มบอกเสียงเรียบ “ค่ะ พิมพ์ไม่ขัดข้องค่ะเพราะพิมพ์บริสุทธิ์ใจ” พิมพ์นาราเดินกลับมาหาชายหนุ่มอีกครั้งแล้วโผเข้ากอดเขาอย่างดีใจ “และในระหว่างที่คุณกำลังตั้งท้อง ผมจะพาคุณไปอยู่ที่บ้านเพื่อจะได้มีคนคอยดูแล” เขาบอกแล้วผลักร่างงามนั้นออกห่าง “แล้วภรรยากับคุณพ่อของคุณล่ะค่ะจะไม่ว่าเอาเหรอคะ” แววตาของหญิงสาวสลดลงอีกครั้ง “เรื่องนั้นผมจัดการเอง เดี๋ยวผมจะให้คนของผมพาคุณไปเก็บของที่ห้องของคุณแล้วกลับมาพบผมที่นี่ ผมจะพาคุณไปที่บ้านเอง” “ค่ะ” พิมพ์นารายิ้มร่าพร้อมกับนึกย้อนไปถึงคืนก่อนที่จะถึงวันแต่งงานของชายหนุ่ม เธอชวนเขาไปดื่มที่ห้องและลอบใส่ยาปลุกอารมณ์ลงไปในบรั่นดี ความเมาบวกกับฤทธิ์ของยาทำให้นนทกานต์ลืมที่จะป้องกันและทุกอย่างก็เป็นไปอย่างที่หญิงสาวต้องการ ‘ถึงทีของฉันแล้วปณิดา’ พิมพ์นาราลอบคิดอย่างกระหยิ่มใจ