บทที่1/2 ยิ่งใกล้ยิ่งหวั่นไหว

ยิ่งใกล้ ยิ่งหวั่นไหว "คุณเพชรคะ มีแขกค่ะ" แม่บ้านร่างท้วมรีบรายงานคุณหนูของบ้านเมื่อมีผู้ชายดูมีภูมิฐานมาขอพบ ถ้าให้เดาคงจะเป็นแฟนหนุ่มของคุณหนูของนางกระมัง "ใครมาน่ะแม่ยา" ประมุขของบ้านเอ่ยถามอย่างสงสัย พอดีกับเห็นชายหนุ่มรุ่นลูกนั่งรออยู่ที่โซฟารับแขก "แขกคุณเพชรค่ะ ผู้ชายค่ะคุณท่าน" ท่านไม่ได้สนใจคำตอบของแม่บ้านสักเท่าไหร่ อยากเห็นกับตาตัวเองเสียมากกว่าว่าไอ้ผู้ชายคนไหนกล้ามาหาลูกสาวเขาถึงในบ้าน "ธรหรือเปล่าน่ะ" ท่านทักชายหนุ่มรุ่นลูกที่เหมือนจะคุ้นหน้าคุ้นตากันดี ชายหนุ่มเป็นบุตรชายคนโตของเพื่อนรักที่เสียชีวิตไปแล้ว เคยเห็นหน้าค่าตาอยู่บ่อยครั้ง เพราะแต่ก่อนนั้นมักจะไปมาหาสู่กันบ่อยๆ จนเมื่อไม่กี่ปีก่อนพิภพบิดาของภาธรเสียชีวิตลงด้วยโรคหัวใจทั้งสองบ้านจึงไม่ค่อยได้ไปมาหาสู่กันเหมือนอย่างก่อน "อ้าว...สวัสดีครับคุณอา" ภาธรยกมือไหว้ชายร่างท้วมที่เขาเองนั้นก็รู้จักเป็นอย่างดี เพราะคนตรงหน้านี้คือ อาศักดิ์ เพื่อนรักของบิดา "กลับมาวันไหนล่ะ อยู่ถาวรเลยหรือเปล่ารอบนี้" ท่านถามชายหนุ่มรุ่นลูก ก่อนจะนั่งลงบนโซฟาบุนวมอีกตัว ที่ไม่ไกลกันนัก "เพิ่งกลับมาอาทิตย์ก่อนครับ ก็ว่าจะให้แม่วางมือแล้วล่ะครับ" ภาธรตอบอย่างยิ้มๆ กลับมาคราวนี้เขาก็ตั้งใจว่าจะมารับช่วงต่อจากมารดาเลย "อืม…ดีแล้วล่ะ" ท่านพยักหน้าเห็นด้วย "เห็นแม่ยาบอกว่ามาหาน้องเพชรเหรอ" ท่านถามต่อเมื่อนึกขึ้นได้ว่าชายหนุ่มตรงหน้านี้มาหาบุตรสาวของท่าน "อ่า…ครับ ผมเอาของมาคืนน้องน่ะครับ" ณรงค์ศักดิ์พยักหน้ารับพร้อมกับยกชาที่ถือมาด้วยขึ้นมาจิบ "ไปรู้จักกันตอนไหนล่ะ น้องเพชรไม่เห็นจะเคยบอกอาเลย" ณรงค์ศักดิ์ถามหยั่งเชิง ไม่รู้ว่าภาธรเข้าหาบุตรสาวของท่านด้วยจุดประสงค์ใดแต่สำหรับท่านแล้วน้องเพชรยังเด็ก มันคงไม่ใช่เวลาที่เหมาะที่ควรสักเท่าไหร่ แต่ก็ต้องยอมรับว่าภาธรก็เป็นหนึ่งในคนที่ท่านหมายปองไว้ให้บุตรสาว แต่ตอนนี้มันยังไม่ใช่เวลาที่ควรก็เท่านั้นเอง "สวัสดีค่ะพี่ธร" ไม่ทันที่เขาจะได้ตอบคำถามของท่าน ร่างเล็กเดินเข้ามาทักทายเสียก่อน "สวัสดีครับ" ภาธรรับไหว้คนตัวเล็ก "พี่เอานี่มาคืน" เขาว่าพร้อมกับยื่นกำไลข้อมือไปให้คนตัวเล็ก ด้านคนตัวเล็กนั้นตาลุกวาวก่อนจะเอื้อมมือไปรับของจากเขา ถึงมันจะเป็นของที่มีมูลค่าไม่กี่บาท แต่มูลค่าทางใจสำหรับหล่อนแล้วมันมากมายมหาศาลนัก "กำไลข้อมือที่พ่อซื้อให้เพชรเป็นของขวัญวันเกิดปีที่แล้วไงคะให้เพชรค่ะ เพชรทำมันหล่นหายบนรถพี่ธร" คนตัวเล็กหันไปบอกบิดา แต่คำบอกเล่าของบุตรสาวยิ่งทำให้ท่านขมวดคิ้วเป็นปม ที่บุตรสาวบอกว่าทำของหายบนรถชายหนุ่มรุ่นลูกคืออะไรกัน รู้จักกันถึงขั้นไปรับไปส่งกันแล้วหรือ "เมื่อวานฝนตก พี่ธรไปรับธารน่ะค่ะ แล้วเพชรก็ติดรถไปด้วย" เพชรไพลินขยายความ "ขอบคุณพี่ธรมากเลยนะคะ" ท่าทางดีใจของเด็กที่ได้ของที่ทำหล่นหายกลับคืนมาทำให้ภาธรอดที่จะยิ้มตามไม่ได้ "งั้นผมลานะครับคุณอา พี่กลับแล้วนะ" ภาธรหันไปยกมือไหว้ชายร่างท้วมอีกรอบก่อนประโยคหลังจะหันมาบอกกับคนตัวเล็ก เพชรไพลินพยักหน้ารับเบาๆพร้อมกับส่งยิ้มให้ชายหนุ่มตรงหน้า "รู้จักกันแบบพี่น้องน่ะได้ แต่เกินกว่านั้นพ่อยังไม่อนุญาตนะน้องเพชร" คุณณรงค์ศักดิ์บอกกับบุตรสาวเสียงขรึมเมื่อพ้นร่างของภาธร "คุณพ่อ! เพชรไม่ได้คิดแบบนั้นเสียหน่อย พี่ธรก็ไม่ได้คิดแบบนั้นกับเพชรด้วยค่ะ" เพชรไพลินแก้ตัวน้ำขุ่น "ถ้าน้องเพชรยืนยันแบบนั้นพ่อก็เบาใจ แล้ววันนี้เรามีเรียนไม่ใช่เหรอ ยังไม่รีบไปอีกหรือไง" ท่านว่าพร้อมกับยกชาแก้วเดิมขึ้นมาจิบ "จริงด้วยค่ะ ลืมไปเลย เพชรไปแล้วนะคะ สวัสดีค่ะ" เพชรไพลินเอี้ยวตัวไปหอมแก้มบิดาอย่างเช่นทุกวันก่อนจะรีบหยิบรองเท้าคู่โปรดขึ้นมาสวมแล้ววิ่งออกไปรอรถประจำทางที่มักจะผ่านหน้าบ้านเป็นประจำ หลังเลิกเรียนเพชรไพลินตั้งใจว่าจะแวะห้างสักหน่อยเพื่อที่จะเลือกซื้อของขวัญวันเกิดให้บิดาที่อีกไม่กี่วันข้างหน้านี้ท่านจะอายุครบหกสิบปี แต่ฝนก็ดันเทกระจาดลงมาอย่างกับฟ้ารั่ว "จะตกทุกวันเลยหรือไง" ใบหน้าสวยออกการการเซ็งเล็กน้อย ก่อนจะก้าวถอยหลังเพื่อหลบละอองฝนที่โปรยปรายเข้ามาตามสายลม "อุ๊ย! " สาวเจ้าร้องอุทานเสียงหลงเมื่อถอยไปได้เพียงสองก้าวก็รู้สึกว่าแผ่นหลังของตัวเองนั้นชนกับใครคนหนึ่งเข้าอย่างจัง "ขอโทษค่ะ" เพชรไพลินรีบหันมาขอโทษก่อนจะก้มลงเก็บหนังสือที่ทำตกขึ้นมา "ไม่เป็นไรครับ" ภาธรปฏิเสธ พร้อมกับช่วยก้มลงเก็บหนังสือที่ตกพื้นขึ้นมาเพื่อที่จะคืนอีกฝ่าย แต่ก็ช้ากว่าคนตัวเล็กที่เอื้อมมาหยิบก่อนทำให้มือหนากุมมือเรียวเล็กไว้พอดี เมื่อเห็นว่าเป็นภาธรคนตัวเล็กก็รีบชักมือออก ใบหน้าสวยนั้นเห่อร้อนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ภาธรยกมิ้มมุมปากก่อนจะหยิบหนังสือเล่มดังกล่าวขึ้นมาแล้วยื่นให้สาวเจ้า "ขอบคุณค่ะ" เพชรไพลินขอบคุณเขาก่อนจะยื่นมือไปรับหนังสือคืน "ยังไม่กลับเหรอเรา" ภาธรถามขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ "ก็…กำลังจะกลับค่ะ แต่ดันมาติดฝนอยู่ตรงนี้เสียก่อน" สาวเจ้าเอ่ยตอบพร้อมกับมองไปยังเม็ดฝนที่ยังคงตกลงมาไม่ขาดสาย "พี่ธรมาทำธุระแถวนี้เหรอคะ" หล่อนถามกลับบ้าง "ครับ พี่แวะมาหาเพื่อน กำลังจะกลับเหมือนกันแต่ก็ดันมาติดฝนอยู่ที่นี่" ภาธรว่าอย่างยิ้มๆ แอบหงุดหงิดเหมือนกันที่กำลังจะกลับแล้วแท้ๆแต่ฝนก็ดันมาตก แต่ตอนนี้เขากลับคิดว่ามันตกถูกเวลาแล้วล่ะ "กลับพร้อมกันเลยไหม พี่ว่าจะแวะเข้าไปหาอาศักดิ์พอดี" ภาธรเอ่ยชวนน้องทำทียกเอาเรื่องงานมาอ้าง "ไม่เป็นไรค่ะ เพชรว่าจะแวะห้างก่อน ไม่รบกวนพี่ธรดีกว่า" ร่างเล็กบอกพร้อมกับชะเง้อมองเม็ดฝนที่โปรยปรายลงมา มันไม่มีท่าทีว่าจะหยุดตกหรือเบาลงเลยแม้แต่น้อย "ถ้าเรารอพี่ว่าสองทุ่มคงไม่ได้กลับ" ภาธรออกความเห็น เพราะช่วงฤดูฝนหากได้ตกแล้วตกยาว ดูตอนนี้ยิ่งฟ้ามืดครึ้มด้วยแล้วเย็นนี้คงจะตกยาวไปจนถึงช่วงค่ำเป็นแน่ "งั้นเพชรคงต้องรบกวนพี่ธรแล้วล่ะค่ะ" เจ้าหล่อนคิดตามที่เขาบอก มีความลังเลใจเล็กน้อยและเห็นด้วยว่าฝนคงไม่หยุดตกเร็วๆนี้แน่ สุดท้ายจึงต้องอาศัยรถยนต์เขากลับ