-บทนำ-         "นิ้งคือใครเหรอคะ" เพชรไพลินเอ่ยถามชายหนุ่มข้างกายเสียงสั่น หลักฐานคือสมาร์ทโฟนของเขาในมือของหล่อนนี่อย่างไรเล่า         "เธอรับโทรศัพท์พี่เหรอเพชร" ภาธรกระชากสมาร์ทโฟนในมือสาวเจ้าคืนมา ก่อนจะรีบเปิดดูด้วยหัวใจที่สั่นไหว และก็เป็นจริงดังที่เขาคิด สายเรียกเข้าล่าสุดคือณิชกลม         "คุยอะไรไปบ้าง" มือหนากระชากเรียวแขนเล็กขึ้นมาบีบด้วยความโกรธที่เจ้าหล่อนถือวิสาสะมายุ่งกับของใช้ส่วนตัวของเขาโดยที่ไม่ได้รับอนุญาตจากเขาก่อน         "พี่ธร…เพชรเจ็บ" เพชรไพลินเอ่ยบอกทั้งน้ำตา จากแววตาและการกระทำของเขาปฏิเสธไม่ได้เลยว่าทุกอย่างนั้นไม่ใช่ความจริง ทุกอย่างมันเป็นอย่างที่หล่อนคิด เขามีคนรักอยู่ก่อนแล้ว         "ผู้หญิงคนนั้น…"         "คุยอะไรไปบ้าง" ภาธรยังเค้นถาม กรามแกร่งบดเข้าหากันแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูดนูนขึ้นมา         "ตอบสิวะ! " ภาธรยิ่งเครียดหนัก เมื่อเขานั้นไม่สามารถติดต่อณิชกมลได้และคนตรงหน้านั้นก็ไม่ยอมตอบคำถามเขา เจ้าหล่อนเอาแต่นั่งร้องไห้อยู่อย่างนั้น ถ้าหากเขาอยู่กรุงเทพแน่นอนว่าตอนนี้เขาคงรีบไปหาณิชกมลแล้ว         "ฮ…ฮัลโหลนิ้ง ผมอธิบายได้นะนิ้ง" ภาธรละล่ำละลักแก้ตัวกับคนปลายสายเมื่อฝ่ายนั้นกดรับ         "ธรจำได้ไหมคะว่าครั้งนั้นเราต้องเลิกกันเพราะอะไร เพราะความเจ้าชู้มักมากของธร แต่นิ้งก็ให้โอกาสและเชื่อใจธร แต่วันนี้ธรก็ทำมันอีก นิ้งคงไม่เหลือโอกาสรอบที่สองให้ธรแล้วล่ะค่ะ โชคดีนะคะ" ปลายสายบอกเสียงแผ่ว น้ำเสียงเจือความเจ็บปวดรวดร้าว จนเขาต้องกลืนคำแก้ตัวที่จะบอกไปอย่างยากลำบาก         "เอี๊ยด!! โครม! เห้ย! รถชนคนท้อง " เสียงดังโครมและเสียงเอะอะโวยวายดังมาจากปลายสายทำให้ใจแกร่งหลุดล่วงไปถึงตาตุ่ม         "นิ้ง! นิ้ง! เกิดอะไรขึ้น ตอบผมสินิ้ง! " เมื่อตั้งสติได้ชายหนุ่มจึงรีบวิ่งไปคว้ากุญแจรถกับกระเป๋าสตางเตรียมไปหาหญิงคนรัก         "พี่ธรหลอกเพชรมาโดยตลอดเลยใช่ไหม คนเลว ฮือ…พี่ทำแบบนี้กับเพชรได้ยังไง" เพชรไพลินเข้าไปทุบตีชายหนุ่มตรงหน้า         "เพชรหลีกก่อน! " ภาธรพยายามปัดป้องมือเล็กที่ทุบตีมา ในใจนั้นก็กระวนกระวายกับคนทางนั้นไม่น้อย ยิ่งเสียงที่ได้ยินเมื่อครู่ยิ่งทำให้ใจดวงหน้าเต้นระส่ำอย่างไม่เป็นจังหวะ         "หลีกดิวะ" เพราะความรีบร้อนใจ และเป็นห่วงณิชกมลทำให้เขาเผลอผลักคนตัวเล็กออกไปเต็มแรง เขาไม่ได้ตั้งใจ…         "ว้าย!...โครม" เพชรไพลินอุทานออกมาด้วยความตกใจที่ถูกเขาผลักออกมาเต็มแรงจนชนเข้ากับโต๊ะตั้งโคมไฟอย่างจัง ทั้งเขาและเธอต่างตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ในแววตาคมกริบนั้นเพียงเสี้ยววินาทีหนึ่งเห็นถึงความตกใจปนรู้สึกผิด แต่มันก็แค่ครู่เดียวเท่านั้นเพราะเขาก็เลือกที่จะเดินออกไปโดยที่ไม่แม้แต่จะหันกลับมามองกันอีกเลย         "พี่ธร!" เพชรไพลินตะโกนเรียกตามหลัง แต่ชายหนุ่มไม่แม้แต่จะหันกลับมา         "อ…โอ๊ย" มือเรียวบางรีบยกขึ้นมากุมหน้าท้องแบนราบ เมื่อรู้สึกถึกแรงบีบรัด มันปวดเกร็งจนต้องกุมไว้แน่น         "ล…เลือด" ดวงตากลมโตเบิกโพลงขึ้นเมื่อเห็นโลหะสีแดงข้นเปรอะเลอะเรียวขาของตนเอง สาวเจ้ายกมือขึ้นปิดปากอย่างตกใจพลางหยดน้ำตาก็ไหลอาบลงมาโดยอัตโนมัติ         "ช…ช่วยด้วยค่ะ"เพชรไพลินพยายามฝืนอาการปวดเกร็งนั้นแล้วลุกขึ้นเดินออกไปเพื่อหวังว่าจะมีใครสักคนมาช่วย แต่ยิ่งฝืนยิ่งแย่เมื่อภาพตรงหน้าเริ่มพร่าเบลอ ก่อนจะค่อยๆมืดลงพร้อมกับเปลือกตาคู่สวยที่ปิดลงและปล่อยให้ร่างทั้งร่างล้มลงอย่างหมดเรี่ยวแรง "แม่จะบอกธรไว้เลยนะ แม่ไม่ยอมรับเด็กใจแตกนั่นมาเป็นลูกสะใภ้เด็ดขาด แม่จะเอาแค่หลาน หลานคลอดเมื่อไหร่หย่าทันที" ผู้เป็นมารดายื่นคำขาดกับบุตรชาย ทำไมนางจะมองไม่ออกว่าบุตรชายก็มีใจให้เด็กคนนั้น ถึงเรื่องราวจะผ่านมากว่าหกเดือนแต่นางก็ทำใจยอมรับความจริงไม่ได้ว่าหลานกับลูกสะใภ้คนโปรดนั้นต้องมาสิ้นลมเพราะเด็กใจแตกอย่างเพชรไพลิน"ครับ ผมก็รอแค่ลูกคลอด" ภาธรบอกเสียงเรียบ แววตาสีนิลนั้นยากจะคาดเดาความรู้สึก"จะไปแยกแม่ลูกเขาได้ยังไงคะ ยังไงซะหลานก็ต้องอยู่กับแม่" เพียงธารบอกอย่างไม่เห็นด้วย"หลานต้องอยู่กับเราต่างหากล่ะยัยธาร เราเป็นใคร แม่นั่นเป็นใคร เทียบกันไม่ติดด้วยซ้ำ" ผู้เป็นมารดาเถียงขึ้นทันควัน"ธารไม่เห็นด้วย พี่ธรคิดว่าที่ทำมันถูกต้องแล้วเหรอคะ มันยุติธรรมกับเพชรเหรอ ทั้งๆที่ทั้งหมดมันก็เป็นความผิดพี่เหมือนกัน" เพียงธารว่าพี่ชายก่อนจะเดินลิ่วๆออกไป ทั้งผิดหวังในตัวพี่ชายและน้อยใจแทนเพื่อนรักอย่างเพชรไพลิน