บทที่3/2 กลับมาทำไม

กลับมาทำไม "ธรทานไหม นิ้งทำเผื่อธรด้วยนะ" ณิชกมลเอ่ยถาม คนตัวเล็กพยายามปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติที่สุด แต่สาวเจ้านั้นไม่แม้แต่จะหันมามองเขาสักนิด "ไม่ล่ะ ผมทานจากข้างนอกมาแล้วน่ะ ผมขอตัวก่อนนะครับ" ภาธรเอ่ยบอกมารดาก่อนจะลุกเดินออกไป "งั้นนิ้งลานะคะคุณป้า พี่กลับนะธาร" พ้นหลังชายหนุ่มร่างบางก็ยกมือขึ้นไหว้ลาคนอาวุโส ก่อนจะหันไปบอกลาเพียงธาร "ไม่อยู่ค้างที่นี่สักคืนล่ะลูก" นางเอ่ยถาม "วันนี้นิ้งมีนัดทานข้าวกับคุณย่าน่ะค่ะ ท่านเข้ามากรุงเทพวันนี้พอดี" ณิชกมลปดคำโต "เหรอ…งั้นให้ตาธรขับรถไปส่งดีกว่า ฝนตกอันตราย" ท่านว่าพร้อมกับบอกสาวใช้ให้ขึ้นไปตามบุตรชาย "พุด ขึ้นไปตามตาธรซิ" คุณหญิงมารศรีหันไปสั่งสาวใช้ "ค่ะ คุณผู้หญิง" สาวใช้รับคำก่อนจะรีบวิ่งไปทำตามคำสั่งของผู้เป็นนาย "ไม่เป็นไรค่ะคุณป้า ธรทำงานมาเหนื่อยๆรบกวนธรเปล่าๆนะคะ" ณิชกมลรีบเอ่ยค้าน "รบกวนอะไรกันหนูนิ้งก็! คนกันเองทั้งนั้น" ถึงบุตรชายกับหญิงสาวรุ่นลูกตรงหน้าจะเลิกรากันไปแล้วแต่นางก็ยังรักหญิงสาวรุ่นลูกเหมือนลูกเหมือนหลาน และยังมีอีกหนึ่งสิ่งที่นางยังข้องใจและต้องการหาคำตอบเกี่ยวกับนิชกมล "ค่ะ งั้นนิ้งลานะคะ สวัสดีคะ" ณิชกมลยกมือไหว้หญิงมากวัยกว่าอีกครั้ง "จ๊ะ วันหยุดก็พาน้องเนยมาเที่ยวบ้านคุณย่าบ้างนะหนูนิ้ง แม่คิดถึงหลาน" ท่านไม่ลืมที่จะเอ่ยทิ้งท้ายไว้ "ค่ะ" ณิชกมลพยักหน้ารับก่อนจะเดินออกไปรอภาธรข้างนอก ภายในรถเงียบสงัด ไม่มีแม้แต่เสียงพูดคุย มีเพียงเสียงฝนและเสียงเพลงที่เปิดคลอเบาๆเท่านั้นที่ดังมาตลอดทาง มันทำให้หล่อนรู้สึกอึดอัดไม่น้อย สาวเจ้าหันไปมองเสี้ยวใบหน้าคมก่อนจะตัดสินใจชวนเขาคุยเพื่อทำลายบรรยากาศอันน่าอึดอัดนี้ "ขอโทษทีนะที่เมื่อช่วงเที่ยงไปรบกวนธร" ณิชกมลเอ่ยขอโทษ เมื่อช่วงเที่ยงหล่อนไปขอพบเขาแต่เลขาของเขากลับแจ้งว่าเขานั้นติดประชุมอยู่และยังบอกมาด้วยว่าเขาไม่ชอบให้ใครมาขอพบถ้าหากไม่ได้นัดไว้ก่อน "อืม…ไม่เป็นไร" เขาตอบรับสั้นๆและยังคงตั้งหน้าตั้งตาขับรถต่อไป "ธรสบายดีนะ" ณิชกมลยังชวนคุยต่อ "อืม" เมื่อเขาตอบมาสั้นๆอย่างนั้นสาวเจ้าจึงหยุดถามต่อและเลือกที่จะนั่งเงียบไป เจ้าหล่อนเสมองเม็ดฝนที่ตกกระทบลงบนกระจกเบาๆ ถึงเม็ดฝนจะเริ่มซาลงบ้างแล้ว แต่มารดาของเขาก็ไม่ยอมให้หล่อนขับรถกลับเพียงลำพัง หน้าที่สารถีขับรถจึงตกเป็นของภาธรอย่างเลี่ยงไม่ได้ เสียงฝนตกและเสียงเพลงที่เปิดคลอเบาๆกล่อมให้ร่างบางหลับได้ไม่ยาก ไม่รู้ว่าหล่อนเผลอหลับไปตั้งแต่ตอนไหน ตื่นขึ้นมาอีกทีก็เห็นว่ารถยนต์คันหรูนั้นเคลื่อนเข้ามาจอดเทียบหน้าบ้านแล้ว และบนตัวก็มีสูทตัวโตของภาธรคลุมอยู่ "ขอบใจนะธร" ณิชกมลส่งสูทตัวแพงคืนให้เขาก่อนจะเปิดประตูแล้วเดินลงจากรถไป ซึ่งภาธรเองก็เดินตามลงมาส่งด้วย "มามี้มาแล้ว" เด็กหญิงตัวกลมตะโกนบอกพี่เลี้ยงที่วิ่งตามมาด้วยความดีใจก่อนจะรีบวิ่งมากอดผู้เป็นมารดา "ระวังค่ะน้องเนย" พี่เลี้ยงสาวบอกตามหลัง "ลูกเหรอ" ภาธรเอ่ยถาม ตั้งแต่เลิกรากันไปคราวนั้นเขาก็ไม่ได้เจอหน้าหรือทราบเรื่องราวเกี่ยวกันณิชกทลอีกเลย "อืม…" ณิชกมลตอบรับเสียงเบา พร้อมกับอุ้มลูกขึ้นแนบอก และพยักหน้าบอกพี่เลี้ยงสาวกลับให้ไปได้ หล่อนจ้างพี่เลี้ยงแค่ช่วงกลางวันที่ออกไปทำงานเท่านั้น "สวัสดีลุงธรก่อนค่ะ" ณิชกมลบอกกับลูกน้อย เจ้าตัวเล็กก็ทำตามอย่างว่าง่าย "ซาหวัดดีค่ะ" เจ้าตัวเล็กพูดด้วยน้ำเสียงฉะฉาน มือป้อมก็ยกขึ้นมาไหว้อย่างน่าเอ็นดู "อยู่กันสองคนเหรอ พ่อเด็กไปไหนล่ะ" ภาธรถามพร้อมกับมองเข้าไปในบ้าน "นิ้งกับเขาเลิกกันแล้วน่ะ" ณิชกมลเอ่ยตอบเสียงแผ่ว พร้อมกับหลุบสายตาลงอย่างไม่กล้าสบตาเขา "ขอบใจมากนะที่มาส่ง ธรกลับเถอะฝนตกกลับดึกกว่านี้อันตราย" สาวเจ้าเอ่ยไล่อ้อมๆ ภาธรที่พอจะรู้ก็พยักหน้าตอบรับก่อนจะเดินกลับขึ้นมาบนรถ เขาเฝ้ามองจนแผ่นหลังบอบบางเดินเข้าไปในบ้านก่อนถึงจะขับออกมาพร้อมกับความรู้สึกที่ตีรวนในใจ "คุณหนู! มานั่งอยู่นี่เองป้าตามหาแทบแย่แหนะ" แม่บ้านอาวุโสทักขึ้น ทำให้ร่างบางที่กำลังนั่งเหม่อมองไปยังฟ้าฝนเบื้องหน้าหันมาให้ความสนใจ "เพชรพาเจ้าริชมาเดินเล่นน่ะค่ะ ป้ายามีอะไรเหรอคะ" หล่อนบอกพลางใช้มือลูบหัวสุนัขพันธุ์บีเกิลที่รบเร้าขอบิดาเลี้ยงเมื่อปีที่แล้วอย่างเอ็นดู ตอนนี้มันหลับไปแล้ว หลับทั้งๆที่ยังอยู่บนตักของหล่อน "คุณพ่อท่านเรียกหาน่ะค่ะ มาค่ะส่งเจ้าริชมาให้ป้า ส่วนคุณหนูก็รีบล้างไม้ล้างมือแล้วไปพบคุณพ่อท่านได้แล้วค่ะ" นางวรรยาเอื้อมมือไปอุ้มเจ้าริชจากตักคุณหนูของนางก่อนจะเดินออกไป และไม่ลืมที่จะบอกทิ้งท้ายให้คนตัวเล็กรีบไป