บทที่3/1ความหลังครั้งก่อน

บทที่๓ ลวงใจซ่อนใยรัก ความหลังครั้งก่อน "เราเลิกกันเถอะค่ะ" ณิชกมลเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา วันนี้เป็นวันครบรอบเจ็ดปีที่คบกันแต่ณิชกมลกลับบอกเลิกเขาอย่างนั้นเหรอ "นิ้ง…ล้อผมเล่นใช่ไหม" ภาธรพยายามเค้นเสียงถามออกไปให้เป็นปกติที่สุด ทั้งที่ในใจนั้นวูบโหวงจนอธิบายไม่ถูก สายตาที่อีกฝ่ายใช้มองมานั้น ไม่ได้มีแววความล้อเล่นหรือพูดเล่นแม้แต่น้อย "ทำไมล่ะนิ้ง" ภาธรถามเสียงแผ่ว "นิ้งเหนื่อยที่ต้องคอยไล่ตามธร เหนื่อยที่ต้องรับมือกับคนของธร นิ้งก็เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่มีความรัก โลภ โกรธ หลง นิ้งก็แค่ต้องการความรักความเอาใจใส่จากคนรักไม่ต่างจากผู้หญิงคนอื่นๆ ไม่จำเป็นต้องเลิศหรูทำตัวหวือหวา นิ้งไม่ได้ต้องการรถ บ้าน หรือของอะไรก็ตามที่ธรให้ แต่สิ่งที่นิ้งต้องการจากธรคือความรักที่ซื่อสัตย์ นิ้งต้องการแค่นี้ค่ะ แต่ธรก็ให้นิ้งไม่ได้" ณิชกมลพรั่งพรูความในใจออกมา พร้อมกับน้ำตาเม็ดร้อนที่ไหลรินลงมาอย่างห้ามไม่อยู่ "ผม…ผมขอโทษ ผมจะปรับปรุงตัวเองนะนิ้ง ผมสัญญา" มือหน้าคว้ามือบางมากุมไว้แน่น "ให้โอกาสผมนะนิ้ง" "มันสายไปแล้วค่ะธร นิ้งกำลังจะแต่งงาน" "นิ้ง…โกหกผมใช่ไหม" ภาธรจ้องคนตรงหน้าอย่างต้องการคำตอบ "นิ้งขอโทษค่ะ นิ้งหวังว่าธรจะได้เจอผู้หญิงที่ดีกว่านิ้งนะคะ" สิ้นประโยค ณิชกมลก็ลุกเดินจากไปพร้อมกับผู้ชายอีกคนที่เข้ามาประคองสาวเจ้าอยู่ไม่ห่าง "นิ้ง! " ภาธรรีบลุกเข้าไปคว้าแขนเรียวของหญิงคนรักไว้ "ปล่อยแขนว่าที่เจ้าสาวผมด้วยครับ" ชายหนุ่มที่ยืนข้างกายณิชกมลเอ่ยบอกเสียงเรียบ "ต้องการให้เรื่องของเราจบแบบนี้จริงๆเหรอนิ้ง" ภาธรไม่ได้สนใจคำพูดของอีกฝ่าย เพราะตอนนี้ทั้งหัวใจของเขาอยู่ที่คนตรงหน้า ณิชกมลมองสบตากับเขาเพียงแค่ครู่เดียวเท่านั้น และเลือกที่จะแกะมือเขาออกแล้วเดินจากไปกับใครอีกคน กล่องกำมะหยี่สีแดงที่ภายในบรรจุแหวนเพชรน้ำงามถูกมือหนาบีบแน่นเหมือนต้องการให้มันแหลกสลายคามือ ก่อนจะถูกปาลงพื้นด้วยความโกรธ ความผิดหวังและเสียใจที่มันกำลังกัดกินใจของเขาอยู่ตอนนี้ "มึงมันเหี้ยเองไอ้ธร" ภาธรกร่นด่าตัวเอง แววตาสีนิลเอ่อคลอด้วยหยาดน้ำตา ใช้ความพยายามอย่างมากที่จะไม่ให้มันไหลออกมาแต่สุดท้ายแล้วมันก็ไหลออกมาประจานความเหี้ยของตัวเขาเอง เพิ่งรู้ตัวก็วันนั้นว่าตัวเองนั้นเป็นผู้ชายที่เหี้ยมากแค่ไหน ขนาดผู้หญิงที่รักมากเขายังรักษาไว้ไม่ได้ "ไม่อร่อยเหรอคะ" เพชรไพลินเอ่ยถามคนตรงหน้า ที่เป็นฝ่ายชวนหล่อนมาทานข้าวแท้ๆ แต่จานตัวเองนั้นไม่พร่องลงไปสักนิด "อร่อย แต่เผ็ดไปหน่อย" ภาธรแสร้งยกน้ำขึ้นมาจิบ เขาไม่ได้ใส่ใจกับรสชาติของอาหารตรงหน้าสักนิด เพราะใจมันยังคงคิดถึงเรื่องเมื่อช่วงบ่ายของวันนี้ "จริงสิ! เพรชลืมเลยว่าพี่ธรไม่ทานเผ็ด งั้นเดี๋ยวเพชรสั่งให้ใหม่ดีกว่าค่ะ" "พี่อิ่มแล้ว เราทานเถอะ" ภาธรบอกกับคนตัวเล็กที่กำลังจะลุกไปสั่งใหม่อีกรอบ ร้านที่เจ้าตัวเลือกนั้นเป็นร้านก๋วยเตี๋ยวเจ้าประจำใกล้ๆมหาวิทยาลัย ทุกอย่างจึงต้องบริการตนเอง "ทานไปนิดเดียวเองนะคะ ไหนบอกให้เพชรทานเยอะๆตัวเองทานไปนิดเดียวเอง" เพชรไพลินบ่นอุบอิบแต่ก็ยอมกลับมานั่งที่ดังเดิม "หัดบ่นเป็นคนแก่ไปได้" ภาธรอมยิ้มกับท่าทีของคนตัวเล็กก่อนจะหยิบตะเกียบที่วางลงเมื่อครู่ไปคีบลูกชิ้นจากชามของเจ้าหล่อนเข้าปากพร้อมกับเคี้ยวตุ้ยๆอย่างสบายใจ "พี่ธร! นิสัยไม่ดี ชามตัวเองก็มีอะ" คนตัวเล็กทำหน้าดุ "ชามพี่ไม่เห็นอร่อยเหมือนชามเราเลย" คนขี้แกล้งบอกหน้าตาเฉย "ก็พี่ธรปรุงไม่อร่อยเองนี่" คนตัวเล็กว่า พร้อมกับทำหน้ายู่ใส่เขา ภาธรหัวเราะออกมาเมื่อได้แกล้งน้อง "หัวเราะอะไรคะ" ถามด้วยน้ำเสียงแง่งอนก่อนจะมองค้อนกลับไป หลังจากส่งเพชรไพลินถึงบ้าน เม็ดฝนก็เทลงมาอย่างหนัก เขาเป็นคนที่ไม่ชอบขับรถเวลาฝนตก ซึ่งการจราจรที่ติดขัดและการที่ใช้เวลาอยู่บนท้องถนนที่ยาวนานนั้นมักจะทำให้เขาหงุดหงิดได้ง่าย จึงเลือกที่จะมาค้างที่บ้านแทนคอนโดมิเนียมอย่างเช่นทุกวัน "ลมอะไรหอบพี่ชายแกมาน่ะธาร ร้อยวันพันปีจะกลับบ้านที" คุณหญิงมารศรีที่เห็นบุตรชายคนโตเดินเข้าบ้านมาจึงเอ่ยทักขึ้น "ช่วงนี้งานผมยุ่งมากเลยครับ" แก้ตัวกับมารดาพร้อมกับเดินมานั่งลงข้างท่าน "ข้ออ้างน่ะสิคะ อย่าให้รู้นะว่าพาสาวๆไปนอนกกที่คอนโด แล้วมาโกหกแม่ว่างานยุ่ง" เพียงธารเย้าพี่ชาย "บัวลอยไข่หวานของโปรดคุณป้าค่ะ" ร่างบางในในชุดเดรสสุภาพสีชมพูยาวเลยเข่ายกถ้วยขนมหวานเข้ามาเสิร์ฟ "ธาร! ไปช่วยพี่เขายกมาสิลูก" คุณหญิงมารศรีเอ่ยบอกบุตรสาวคนเล็ก ภาธรจึงหันไปทางน้องสาวที่รีบลุกออกไปตามคำสั่งของมารดา และภาพตรงหน้านั้นเกือบทำให้เขาลืมหายใจ เพราะผู้หญิงตรงหน้าเขาตอนนี้คือณิชกมล เหมือนโลกทั้งใบหยุดนิ่งไปชั่วขณะ สองสายตาสบประสานกันอยู่นานนับนาทีและเป็นฝ่ายณิชกมลที่หลบสายตาไป