บทที่5/1 คนฉวยโอกาส

บทท๕ ลวงใจซ่อนใยรัก คนฉวยโอกาส เวลาเจ็ดโมงครึ่ง เป็นเวลาปกติที่เพชรไพลินมักจะออกมายืนรอเขามารับที่หน้าบ้านเป็นประจำทุกวันอยู่แล้ว แต่ที่ไม่ปกติก็คือรถยนต์คันหรูที่ไม่ค่อยคุ้นตานักตีไฟเลี้ยวเข้ามาก่อนจะค่อยๆชะลอความเร็วลงและจอดเทียบตรงหน้าหล่อน เมื่อกระจกทึบแสงเลื่อนลงมาก็เผยให้เห็นใบหน้าคมซึ่งเป็นเจ้าของรถยนต์คันหรูคันนี้ นั่นก็คือปรินทร์นั่นเอง "สวัสดีค่ะ" เมื่อเห็นว่าคนข้างในเป็นใคร ใบหน้าหวานก็คลี่ยิ้มออกมาพร้อมกับยกมือไหว้ทักทายตามมารยาท "จะไปไหนล่ะเรา ให้พี่ไปส่งไหม" ปรินทร์เอ่ยถาม "ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ อีกเดี๋ยวรถคงมาแล้ว" รถที่หล่อนว่านั้นหมายถึงรถของภาธร ไม่ใช่รถประจำทางอย่างที่ปรินทร์เข้าใจ "ระวังไปสายแล้วฝึกงานไม่ผ่านล่ะ" ปรินทร์แกล้งหยอกน้องทีเล่นทีจริง พอเพชรไพลินคิดตามกลับเห็นด้วยดังที่เขาว่า เพราะคนประเมินการฝึกงานของหล่อนคือพรประภาหัวหน้าแผนกจอมเนี๊ยบนั่นอย่างไรเล่า ขณะนั้นเองรถยนต์คันหรูสไตล์ยุโรปของภาธรก็เคลื่อนมาจอดต่อท้ายรถของปรินทร์พอดี "เพื่อนเพชรมาพอดีเลยค่ะ เพชรไปนะคะ สวัสดีค่ะ" เพชรไพลินรีบตัดบท เพราะกลัวว่าภาธรจะรอนานแล้วเดินลงจากรถมาตามหล่อน ถ้าบิดาเห็นมีหวังโดนซักยาวแน่ "ยืนคุยอยู่กับใคร" เมื่อขึ้นมานั่งเจ้าของเสียงทุ้มก็เอ่ยถามคนตัวเล็กทันที "คะ? " เพชรไพลินยังทำเฉย "ไม่ต้องมาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เลย ไอ้เจ้าของรถคันเมื่อกี้น่ะใคร" ภาธรว่าเสียงเรียบ นัยน์ตาคมเข้มยังจดจ้องอยู่บนท้องถนน "พี่ชายค่ะ" เพชรไพลินตอบไปตามจริง พร้อมกับแกะกล่องผลไม้ที่มักจะหั่นเตรียมมาด้วยทุกเช้าออกมาจิ้มเข้าปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ "มีพี่ชายกับเขาด้วย? " ภาธรทำทีเลิกคิ้วถาม "พี่ที่รู้จักสมัยเด็กไงคะ" คนตัวเล็กเริ่มขมวดคิ้ว เมื่อคนตัวโตซักไซ้เอาความ "มันตามจีบเหรอ" ภาธรยังคงถามต่อ "กลายเป็นคนแก่ขี้สงสัยไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันคะ" เป็นเพชรไพลินบ้างที่เลิกคิ้วถามคนข้างๆ "ใครแก่ เดี๋ยวเถอะ! " ภาธรว่าเสียงขุ่นพร้อมกับชี้นิ้วคาดโทษคนตัวเล็ก "กินฝรั่งไปเลย จะได้เลิกบ่น" เพชรไพลินจิ้มฝรั่งในกล่องป้อนคนตัวโตบ้าง จิ้มเข้าปากเองบ้างสลับกันแต่ส่วนมากแล้วจะจิ้มกินเองเสียมากกว่า ดูเหมือนว่าคนตัวโตจะลืมวันเกิดตัวเองอย่างที่เพียงธารบอกจริงๆ ก็ดูจากเมื่อพักกลางวันนี้สิ พี่ๆเขาก็อุตส่าห์ซื้อเค้กมาเซอร์ไพรส์แต่เจ้าตัวกับทำหน้าเลิ่กลั่ก จนโดนพี่ๆเขาแซวเล่นว่าลืมวันเกิดตัวเอง "ก๊อก ก๊อก ก๊อก" มือเรียวยื่นไปเคาะประตุอยู่สามครั้ง ก่อนจะแง้มเปิดเข้าไป เขายังนั่งอ่านเอกสารอยู่ด้วยหน้าตาที่เคร่งเครียด จนหล่อนแอบรู้สึกผิดที่เข้ามามารบกวน "จะกลับแล้วเหรอ" ภาธรที่เห็นว่าคนที่เข้ามานั้นคือเพชรไพลิน เขาจึงปิดแฟ้มเอกสารในมือลงก่อนจะเอ่ยถามออกไป "กี่โมงแล้วล่ะ" ภาธรเอ่ยถามพร้อมกับยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู ปรากฏว่าอีกแค่สิบนาทีเข็มยาวก็จะชี้ตั้งตรงที่เลขสิบสองแล้ว ซึ่งเวลาตอนนี้ก็คือหกโมงห้าสิบนาทีเลยเวลาเลิกงานมาสองชั่วโมงกว่าแล้ว "ทำไมไม่เรียกพี่ตั้งแต่แรก" ภาธรเงยหน้าขึ้นมาถามคนตัวเล็ก "ก็เห็นพี่ธรทำงานอยู่ เพชรไม่อยากกวนนี่คะ" สาวเจ้าบอกเหตุผล "เราก็รู้ว่าพี่ชอบทำงานเพลิน เดี๋ยวพี่ขอเก็บของก่อนแล้วกัน" เขาบอกพร้อมกับจัดแฟ้มเอกสารบนโต๊ะให้เข้าที่เข้าทาง "พี่ธรคะ" "หืม" ภาธรหันมาทางคนตัวเล็ก "HAPPY BIRTHDAY ค่ะ" กล่องกำมะหยี่สีเทาผูกด้วยริบบิ้นสีแดงถูกยื่นไปตรงหน้าคนตัวโต ภาธรคลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะรับของขวัญจากคนตัวเล็ก "ว้าย! พี่ธร" คนตัวเล็กวี้ดร้องขึ้นเมื่อโดนคนตัวโตรั้งเข้าไปหาโดยที่ไม่ทันตั้งตัว "พะ…พี่ธร ทำอะไรคะ" เพชรไพลินถามเสียงตะกุกตะกัก ใบหน้าหวานเริ่มเห่อร้อนขึ้น "รู้ได้ยังไงว่าวันนี้วันเกิดพี่" ภาธรกระซิบถามเสียงแผ่ว "ระ…รู้แล้วกันค่ะ ปล่อยเพชรได้แล้ว" เพชรไพลินเอ่ยตอบ พร้อมกับมือเล็กดันที่แผงอกเขาไว้ "แล้วรู้ไหมว่าคนที่ให้ของขวัญต้องได้รางวัลกลับไปนะ" ไม่ทันที่คนตัวเล็กจะได้เอ่ยถามอะไรออกไป มือหน้าก็ยื่นมาเชยคางมนให้เงยขึ้นก่อนจะโน้มใบหน้าลงมาประกบริมฝีปากบางเบาๆ ด้านคนตัวเล็กที่ไม่ทันได้ตั้งตัวนั้นก็ได้แต่เบิกตากว้าง ลิ้นร้อนค่อยๆแทรกเข้าไปดูดซับความหวานก่อนจะค่อยๆดุดันขึ้นเรื่อยๆ ส่วนคนตัวเล็กที่ด้อยประสบการณ์นั้นเริ่มอ่อนระทวย มือเรียวที่ดันแผงอกเมื่อครู่กลับกลายเป็นกำเสื้อเขาไว้แน่น ภาธรผละริมฝีปากออกช้าๆอย่างหักห้ามใจ ดวงตากลมโตทั้งสองข้างยังปิดสนิทอวดแพขนตางอนสวย ส่วนริมฝีปากสีแดงระเรื่อนั้นเผยอขึ้นเล็กน้อย ได้แต่บอกตัวเองในใจให้พอก่อน ถ้าหากว่าที่นี่ไม่ใช่ห้องทำงานเขาไม่หยุดแค่นี้แน่ๆ "หวานจัง" มือหนาปาดริมฝีปากตัวเองเบาๆ "ถ้าไม่ใช่ห้องทำงาน พี่ไม่พอแค่นี้แน่" ธรกระซิบข้างหูคนตัวเล็กด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่าก่อนจะยกยิ้มมุมปาก "คนฉวยโอกาส" เพชรไพลินผลักอกเขาก่อนจะหันหลังเดินออกมาด้วยอาการขัดเขิน หน้าของหล่อนตอนนี้คงจะแดงเป็นลูกมะเขือเทศแล้วกระมัง น่าอายชะมัด