บทที่2/2 ความสัมพันธ์ค่อนข้างชัดเจน

ความสัมพันธ์ค่อนข้างชัดเจน วันนี้เป็นวันที่สองที่เพชรไพลินเริ่มฝึกงานในบริษัท หล่อนกับเพียงธารได้ฝึกงานคนละบริษัทจึงไม่ได้ขึ้นรถประจำทางไปกลับด้วยกันเหมือนเดิมแล้ว ภาธรจึงอาสามารับมาส่งหล่อนเอง ไม่ใช่ไม่อยากปฏิเสธ หล่อนปฏิเสธไปแล้วแต่เขาเองก็ตามตื๊อจนหล่อนใจอ่อน "ปี้นๆ" เสียงแตรรถดังไล่หลัง ทำให้คนที่กำลังเดินเรียบฟุตบาทต้องหันมามอง และแน่นอนว่าเจ้าของรถยนต์คันหรูสไตล์ยุโรปคันนั้นคือภาธร ใบหน้าเคร่งขรึมที่มองทะลุผ่านฟิล์มกระจกมานั้นทำให้สาวเจ้าต้องเปิดประตูเข้าไปนั่งอย่างเลี่ยงไม่ได้ "พี่บอกแล้วไงว่าจะมารับ ทำไมถึงไม่ฟังกัน ไม่อยากให้พี่มารับขนาดนั้นเลยเหรอ? " เมื่อคนตัวเล็กขึ้นมานั่งข้างกันเขาก็เอ่ยตัดพ้อเสียชุดใหญ่ "เพชรเดินออกมาเพราะไม่ต้องลำบากพี่ธรวนรถต่างหากล่ะค่ะ" เพชรไพลินแก้ตัวถูๆไถๆ "ทำหน้าตึงบ่อยๆเขาว่าจะแก่เร็วนะคะ" ไม่ว่าเปล่าสาวเจ้ายังเอื้อมไปดึงแก้มสากให้คลี่ยิ้มออกมาอีกด้วย "เพชรทำแซนวิชมามาเผื่อพี่ธรด้วยนะ ยังไม่ได้ทานข้าวมาใช่ไหมล่ะ" เพชรไพลินหยิบกล่องแซนวิชในถุงผ้าขึ้นมาโชว์คนข้างๆ แต่คนตัวโตกลับนิ่งเงียบทำทีไม่สนใจกัน "ไม่กินเหรอคะ เพชรอุตส่าห์ตั้งใจทำเลยนะ" คนตัวเล็กถามเสียงเบา ใบหน้าที่ยิ้มแย้มเมื่อครู่หงอยลงจนคนตัวโตแทบจะกลั้นขำไม่ไหว "ป้อนพี่สิ" ไม่ว่าเปล่าแต่เขายังยื่นหน้ามาใกล้หล่อนอีกด้วย ซึ่งมันพอดีกับไฟจราจรขึ้นเป็นสีแดงพอดี ใบหน้าคมโน้มต่ำลงมาเรื่อยๆจนหล่อนสัมผัสถึงลมหายร้อนๆที่เป่ารดอยู่ตรงหน้า "ทำไมไม่ป้อนพี่ล่ะ" เขากระซิบถามข้างแก้มเนียน แต่ยังไม่ยอมผละออก "กลับไปนั่งดีๆสิคะ" เพชรไพลินยกมือขึ้นมาดันแผงอกเขาไว้ ก่อนจะเอ่ยบอกเสียงอู้อี้ หล่อนไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเขา ใบหน้าหวานเห่อร้อน แก้มเนียนขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างกับลูกตำลึงนั่นยิ่งทำให้ชายหนุ่มยิ่งอยากแกล้งคนตัวเล็กแต่น่าเสียดายที่ตอนนี้ไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียวเสียแล้ว ภาธรกลับมานั่งที่คนขับดังเดิม ส่วนคนที่หัวใจเกือบจะหยุดเต้นเมื่อครู่นั้นยกมือขึ้นมาทาบอกเบาๆ "เสียดายจัง เกือบจะได้กินอยู่แล้วเชียว" ภาธรพูดขึ้นลอยๆ แต่หล่อนรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร เพชรไพลินมองค้อนเขาไปทีหนึ่งก่อนจะเสมองออกไปนอกกระจกเพื่อกลบเกลื่อนอาการเขินอาย "ตอนเย็นกลับพร้อมพี่นะ อย่าหนีกลับก่อนล่ะ" ภาธรหันมาบอกคนตัวเล็ก มือหนายีหัวคนตัวเล็กเบาๆ "ฮื่อพี่ธร ผมเพชรยุ่งหมดเล่า! " เพชรไพลินบ่นคนตัวโตพร้อมกับเบี่ยงตัวหนี "ตกลงตามนี้ ห้ามหนีกลับก่อนล่ะ" ภาธรหันมากำชับ เพชรไพลินจึงต้องตอบรับไปยังจำใจ การฝึกงานวันที่สองของเพชรไพลินดำเนินไปได้ด้วยดี อาจจะเป็นเพราะหล่อนเป็นเด็กฝากของบิดาหรือเปล่าพี่ๆในแผนกถึงไม่ค่อยกล้าเรียกใช้หรือสอนงานหนักๆอย่างที่คิดไว้สักเท่าไหร่ แต่ถึงอย่างนั้นก็ทำให้หล่อนหัวปั่นไม่น้อย เพราะเอกสารกองโตตรงหน้านั้นมีแต่ตัวเลขตัวหนังสือเยอะจนตาลายไปหมด "พี่อุ๊สอนน่ะจิ๊บๆแล้วนะน้องเพชร ถ้าเป็นพี่ใหม่น่ะวันแรกหืดขึ้นคอแน่นอน" อรอุษาหรือพี่อุ๊ที่สอนงานหล่อนแอบกระซิบ เมื่อพี่ใหม่หัวหน้าแผนกที่ค่อนข้างเข้มงวดเดินผ่านโต๊ะไป "ขนาดนั้นเลยเหรอคะ" เพชรไพลินหันไปถาม พร้อมกับแอบขำกับประโยคที่อีกฝ่ายบอกเมื่อครู่ "หืม…เป๊ะ! เป๊ะ! เป๊ะ! ทุกกระเบียดนิ้วเลยล่ะ" ทั้งสีหน้าและท่าทางของคนเล่าทำให้เพชรไพลินถึงกับหลุดขำ คงจะจริงอย่างที่พี่อุ๊ว่ากระมัง เพราะครั้งแรกที่หล่อนเห็นพี่ใหม่ ทั้งน้ำเสียงที่พูดและสายตาที่อีกฝ่ายมองมาก็เล่นเอาหล่อนเสียงสันหลังอยู่เหมือนกัน "แต่เห็นอย่างนั้นพี่แกก็ใจดีอยู่น้า เป็นพวกปากร้ายใจดีน่ะ แกเดินมานู่นแล้วน่ะพี่ไปแล้วนะ" อรอุษาที่เห็นพี่ใหม่หรือพรประภาเดินมาแต่ไกลรีบกลับไปนั่งทำงานที่โต๊ะดังเดิม "อุ๊พักเที่ยงก่อนไปทานข้าวเข้ามาหาพี่หน่อยนะ" พรประภาเดินผ่านหน้าหล่อนไปพูดกับอรอุษา "สวัสดีค่ะ" เพชรไพลินยกมือไหว้คนตรงหน้าเมื่ออีกฝ่ายมองมาทางนี้ แต่อีกฝ่ายไม่ตอบรับแถมยังเดินผ่านหน้าหล่อนไปเฉยๆอีกด้วย "พี่แกก็เป็นแบบนั้นแหละ อย่าถือสาเลย" อรอุษาบอกเมื่อเห็นน้องทำหน้างงๆ "เอ้อ!...พักเที่ยงรอลงไปพร้อมพี่ก็ได้นะ เห็นเมื่อวานไปนั่งทานคนเดียว มานั่งโต๊ะเดียวกับพี่ก็ได้" อรอุษาที่เพิ่งนึกขึ้นได้ก็เอ่ยบอกน้อง "ค่ะ" เพชรไพลินพยักหน้ารับ ก่อนจะก้มลงให้ความสนใจกับแฟ้มเอกสารตรงหน้า เหลืออีกยี่สิบนาทีจะถึงเวลาพัก เสียงสั่นแจ้งเตือนจากสมาร์ทโฟนเครื่องหรูดังขึ้น สาวเจ้าละความสนใจจากเอกสารตรงหน้าก่อนจะเปิดดู ปรากฏว่าเป็นเสียงแจ้งเตือนจากแอพพลิเคชั่นไลน์ที่ภาธรส่งเข้ามา Phathorn : อีกยี่สิบนาทีพี่จะไปรับออกไปทานข้าวข้างนอก Phetpailin : เพชรมีนัดแล้วค่ะ (สาวเจ้าพิมพ์ตอบกลับไป) Phathorn : มีนัด? กับใคร? Phetpailin : กับพี่อุ๊ค่ะ ภาธรกดส่งสติ้กเกอร์โกรธไป ก่อนจะปิดสมาร์ทโฟนไว้เมื่อเสียงเคาะประตูห้องทำงานดังขึ้น ซึ่งก็เป็นเลขาคนสนิทของเขานั่นเอง "บอสครับ มีแขกมาขอพบครับ" ธีรัชเอ่ยรายงานเจ้านายหนุ่ม "ใคร" ภาธรละสายตาจากกองเอกสารตรงหน้าแล้วหันไปถามกับเลขาคนสนิท "คุณนิ้งครับบอส" "ฉันไม่ว่าง อ้ออีกอย่างฉันไม่ชอบให้ใครมาขอพบถ้าไม่ได้นัดไว้ข้อนี้แกน่าจะรู้ดีนะธัช" ภาธรตอบแค่นี้ก่อนจะหยิบเอกสารบนโต๊ะมาเปิดอ่าน ด้านธีรัชเลขาคนสนิทนั้นแทบอยากจะยกมือขึ้นมากุมขมับ ด้านคนที่นั่งรออยู่นานก็น่าสงสาร แล้วเจ้านายหนุ่มก็ยังทำเฉยอีกแล้วเขาจะกลับไปบอกคนข้างนอกว่ายังไงล่ะทีนี้