บทที่ 1 ฝากด้วย (1)

“ถึงไวนี่” เจ้าของร่างสูง แต่งกายด้วยเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อน กางเกงผ้าป่านขายาวสีน้ำเงินยิ้มกว้างเมื่อเห็นหน้าเพื่อนสนิท แล้วเขาก็ย้ายสายตาไปยังใครอีกคนที่มาด้วย มองปราดเดียวคชาก็รู้ว่า นี่คือคนที่จะมาอยู่กับเขา “นี่ไงไอ้แสบที่ฉันบอกนาย ดูสภาพมันสิ” พยักหน้าไปทางลูกสาว ทัณฑ์ก็ส่ายหน้าอย่างอิดหนาระอาใจ “ไปทำอะไรมา?” คชาถามอย่างสนใจ พลางย่นคิ้วน้อย ๆ เมื่อได้เห็นสภาพของเจ้าหลานชาย “ยกพวกตีกันมาน่ะ เคลียร์เสร็จก็รีบมาหานายที่นี่เลย” คชามองหน้า ‘หลานชาย’ ซึ่งเป็นลูกของเพื่อนสนิท พร้อมกวาดสายตาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าอย่างรวดเร็ว เห็นเบ้าตาที่เขียวคล้ำเพราะถูกต่อยมาเป็นหมีแพนด้าเขาก็ยิ้มมุมปากอดส่ายหน้าไม่ได้ สภาพดูไม่จืด... “เอ้าสวัสดีสิ มือไม้แข็งจริงนะ” พอถูกตบหัวเจ้าเอ๋ยก็หันไปทำตาเขียวใส่พ่อ เธอจึงยกมือไหว้ ‘เพื่อนพ่อ’ แบบขอไปที คชายิ้มมุมปากกับกิริยาของหลานชาย “หน้าตาไม่ได้บอกว่าดื้อเลยนะเรา” “เห็นอย่างนี้ตัวดีเลย มันดื้อเงียบ เข้าพวกเมื่อไหร่ก่อเรื่องทุกที ตอนแรกฉันว่าจะปล่อยมันไว้ที่บ้าน แต่อดห่วงไม่ได้ เกิดก่อเรื่องอีกคงไม่มีใครประกันตัว ไงฉันฝากนายดูมันด้วยก็แล้วกัน” ทัณฑ์ฝากฝังอย่างเหนื่อยใจเมื่อพูดถึงลูกสาว... ก็ไม่รู้ว่าเขาทำผิดพลาดตรงไหน เขามีลูกแฝดชายหญิงคู่หนึ่ง แต่เจ้าเด็กทั้งสองก็ดันสลับเพศกัน แฝดชายกลับอยากเป็นผู้หญิง รักสวยรักงาม ชอบแต่งตัวเป็นหญิงแต่เด็ก ส่วนแฝดหญิงก็ดันทอมบอย นิสัยห้าว ม้าดีดกะโหลก ถนัดต่อยตีจนดูเหมือนเด็กผู้ชายเสียนี่ “เอ๋ยโตแล้ว ดูแลตัวเองได้ จะพามาที่นี่ทำไมก็ไม่รู้” หลังจากเงียบมานานตัวปัญหาเอ่ยแทรกขึ้น เพราะไม่อยากอยู่กับเพื่อนพ่อ “หุบปากไปเลย หนก่อนแกรับปากฉันไว้ว่าจะไม่ก่อเรื่องอีก ไม่ทันไรแกก็ยกพวกตีกันจนหัวล่างข้างแตก เย็บกระบาลไปกี่เข็มล่ะนั่น แผลเก่ายังไม่ทันหายก็ก่อเรื่องอีกแล้ว ฉันล่ะเหนื่อยใจกับแกจริง ๆ” คนถูกว่าทำหน้ามุ่ย เม้มปากเป็นเส้นตรงที่พ่อไม่ไว้หน้า จริงอยู่เธอมีเรื่อง แต่เธอไม่ได้เป็นฝ่ายเริ่มก่อน เพียงแต่เธอเข้าไปเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์เท่านั้น เพราะทนเห็นเพื่อนรักถูกรังแกไม่ได้เธอเลยเข้าไปช่วย แต่ก็ดันซวยเกิดลูกหลงให้เจ็บตัวเท่านั้น สุดท้ายก็จบลงที่โรงพัก ดีที่พ่อของเธอเส้นใหญ่ สนิทกับสารวัตรสืบสวนสอบสวนที่นั่น เธอเลยรอดตัวมาได้ ถึงอย่างนั้นก่อนที่พ่อจะมาประกันตัว เธอก็โดนนอนห้องขังมาหนึ่งคืนอีกทั้งถูกสอบปากคำหลายชั่วโมง หลังจากได้รับการประกันตัวเธอก็ถูกทัณฑ์บนเอาไว้ ‘ผู้หญิงอะไรก่อแต่เรื่อง หากแกยังไม่เลิกซ่าเที่ยวก่อเรื่องอีก ฉันจะส่งตัวแกไปอยู่ที่อื่น จะได้เลิกซ่าหาเรื่องปวดหัวให้ฉันสักที’ แล้วพ่อก็พาเธอมาที่นี่! อู่ซ่อมรถคชาคาร์แคร์เซนเตอร์ “อายุเท่าไหร่แล้วล่ะ” “ไม่ได้ยินเหรอ ลุงชาถามน่ะ” ทัณฑ์หันมาสะกิดลูกให้ตอบคำถาม “เรียกลุงเลยเหรอวะ แค่พี่ก็พอมั้ง” “เพื่อน ‘พ่อ’ ให้เรียกพี่เหรอวะ” ทัณฑ์เน้นเสียง “เออ จะเรียกอะไรก็เรียก แค่ไม่จิกกระบาลเรียกไอ้ก็พอ” เจ้าเอ๋ยฟังคนทั้งสองคุยกัน ฟังจากศัพท์ภาษา ทั้งคู่คงสนิทกันมากแน่ ต้องสนิทมากสิ ไม่อย่างนั้นพ่อจะไว้ใจกล้าพาเธอมาฝากไว้ที่นี่เหรอ “ตกลงอายุเท่าไหร่” คชาถามขึ้นอีกเมื่อเห็นหลานชายที่ผมเพิ่งขึ้นใหม่เอาแต่เงียบ “ยี่สิบ” หญิงสาวตอบเสียงห้วน “ครบบวชแล้วนี่ ไม่จับลูกบวชวะ” “จะบวชได้ไง ก็มัน...” “พ่อ!” เจ้าเอ๋ยเอ็ด “เออไม่พูดก็ไม่พูด ไงฝากนายดูมันด้วยนะ” “ได้สิ เราคนกันเอง ว่าแต่รอบนี้ไปนานแค่ไหนล่ะ” คชาถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง รับฝากน่ะเขาไม่ว่าหรอก แต่เขาก็อยากรู้ว่าหลานจะอยู่ด้วยนานแค่ไหน “สามเดือน โครงการมันหกเดือน ฉันเป็นชุดแรกเลยได้เดินทางก่อน” คชาพยักหน้าน้อย ๆ เพื่อนของเขาเป็นวิศวกรฝีมือดี ไม่เพียงรับเหมาก่อสร้างในประเทศ บางครั้งบริษัทมีโครงการรับเหมาก่อสร้างในต่างประเทศก็ต้องเดินทางไปบ่อยครั้ง “ถ้าไอ้เอ๋ยมันก่อเรื่องตอนอยู่นี่ นายจัดการได้ตามสมควรได้เลยนะ” “ตีได้ใช่ไหม จะได้เตรียมไม้เรียวไว้เยอะ ๆ”