บทที่ 1 ฝากด้วย (4)

“หน้าตาหล่อซะด้วย มีแฟนหรือยัง อ้าว นั่นเบ้าตาไปโดนอะไรมา” เจ้าเอ๋ยมองหน้าแม่ค้าด้วยความไม่พอใจ อยากจะพูดเหลือเกินว่า ‘ยุ่งอะไรด้วย’ แต่เธอก็ไม่คิดตอบคำถามนอกจากตักข้าวมาเป่า ๆ ไล่ความร้อนแล้วใส่ปาก คำแรกเธอก็เบ้หน้า ไม่ชอบใจข้าวผัดแฉะน้ำมันเลย ครั้นจะสั่งใหม่ก็กระไร เดี๋ยวคนพามากินจะหาว่าเธอเรื่องมาก ดังนั้นเธอกับเขาต่างฝ่ายต่างกิน อิ่มแล้วเขาก็ลุกขึ้นไปจ่ายเงินค่าข้าวให้ แล้วเดินข้ามถนนกลับไปที่อู่ เจ้าเอ๋ยที่นั่งเขี่ยข้าวเล่นมากกว่าจะกินวางช้อนแล้วตามไป แต่เธอก็เดินไม่ทันจึงต้องตะโกนเรียก “คุณชา เดี๋ยวก่อน” คนถูกเรียกหันมามองคนตัวเล็กพลางเลิกคิ้ว “ค่าข้าว” เจ้าเอ๋ยบอกพร้อมยื่นเงินให้ คชามองมือขาว ๆ ที่ยืนธนบัตรสีเขียวจำนวนสองใบ แล้วเขาก็ส่ายหน้า “เก็บไว้ใช้เถอะ” “เอาไปสิ กินด้วยกันก็ต้องจ่ายด้วยกัน” “ไม่รับเงินจากเด็กที่ไม่มีงานทำ ถ้าอยากตอบแทนฉัน ก็ช่วยงานในอู่ก็แล้วกัน” เจ้าเอ๋ยมองหน้าคนพูด แต่เขาก็เดินไปที่ออฟฟิศเลย “ดี ไม่เอา” เก็บเงินใส่กระเป๋ากางเกงหญิงสาวก็เดินตามเขาไปที่ออฟฟิศ “มีอะไรอีก” น้ำเสียงของเขาดูเหมือนจะเบื่อหน่ายเธอเสียเหลือเกิน “แค่จะมาบอกว่าเอ๋ยทำอาหารเป็น ทำอร่อยกว่าร้านเมื่อกี้อีก แต่ในครัวไม่มีอะไรเลย มาม่าก็ไม่มี" “ตอนเย็นจะพาไปซื้อก็แล้วกัน” เจ้าเอ๋ยทำตาปริบ ๆ มองคนตัวโตที่เดินหนีเธอไป บอกไม่ถูกกับความรู้สึกในตอนนี้ ดูเหมือนเขาจะไม่ใส่ใจ แต่เขาก็สนใจเรื่องที่เธอบอก หญิงสาวไหวไหล่แล้วกลับขึ้นบ้านไป เธอหันมาจัดการทำความสะอาดบ้านตามที่พ่อกำชับไว้ ระหว่างเก็บเสื้อผ้าในตะกร้าไปใส่เครื่องซักผ้า โทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น เห็นชื่อคนโทรมาเจ้าเอ๋ยกดรับสายแล้วเอาโทรศัพท์แนบหู “ว่าไงพ่อ” “เป็นไงบ้าง” “น่าเบื่อ มีแต่คนไม่รู้จัก” แล้วเธอก็ได้ยินเสียงพ่อหัวเราะ ดูเหมือนจะพอใจเสียเหลือเกินที่ทำให้เธอตกอยู่ในสภาพนี้ได้ “อยู่ไปเดี๋ยวก็ชินเอง ไอ้ชามันใจดี ใจเย็น คงดูแลแกได้ดีกว่าฉัน” ฟังพ่อพูด เจ้าเอ๋ยก็ย่นจมูก “พ่อไม่ได้ถูกตัดหางปล่อยคาร์แคร์แบบเอ๋ยก็พูดได้นี่ ลองมาเจอแบบเอ๋ยสิ จะได้รู้ว่าน่าอึดอัดแค่ไหน” “ก็ถ้าแกไม่ก่อเรื่องฉันคงไม่ทำแบบนี้ เขาเรียกดัดนิสัย” เจ้าเอ๋ยกลอกตามองบน พ่อเป็นแบบนี้ทุกที ใช้แต่เหตุผลของตัวเองเป็นที่ตั้ง ไม่เคยใส่ใจความรู้สึกของเธอแม้แต่น้อย พูดไปก็เท่านั้น เพราะพ่อไม่เคยฟังเธออยู่แล้ว “ว่าแต่พ่อเดินทางเมื่อไหร่ เห็นบอกว่ารีบเก็บของทำไมถึงโทรหาเอ๋ยได้” “จะถามทำไม” “เอ้า ถามไม่ได้หรือไง” “เดินทางพรุ่งนี้ ฉันถึงได้โทรมาหาแกไง ถ้าโทรไม่ติดก็ติดต่อทางไลน์นะ มีเวลาจะรีบตอบ” “อืม” หญิงสาวทำเสียงในลำคอ “อยู่ที่นั่นก็อย่าดื้อให้มันมากนักล่ะ ขยัน ๆ เข้าไว้เจ้าของบ้านจะได้เอ็นดู” “คำก็ขยัน สองคำก็ขยัน ตกลงพ่อส่งเอ๋ยมาเป็นเบ๊รับใช้เหรอ” “ย้อนเก่งนักเดี๋ยวจะโดนใช่น้อย เคยได้ยินมั้ยสุภาษิตโบราณน่ะ ที่ว่าอยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดาย ‘ปั้นวัวปั้นควายให้ลูกท่านเล่นก็ยังดี’” เจ้าเอ๋ยยิ้มคนเดียว แววตาเป็นประกายระยับเมื่อนึกภาพ คชาเล่นควายปั้น “เพื่อนพ่อป่านนี้แล้ว ยังจะเล่นวัวเล่นควายอีกเหรอ” “หุบปากไปเลยไอ้เอ๋ย! วอนแล้วมั้ยล่ะ ฉันเปรียบเทียบให้ฟังเว้ย ไม่ได้หมายถึงให้แกไปปั้นควายจริง ๆ” แม้จะโดนพ่อดุ แต่เจ้าเอ๋ยก็ไม่สะทกสะท้าน “รู้แล้วน่า แค่นี้แหละ” แล้วคนเป็นลูกก็กดวางสายไป พ่อของเธอเป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร มันกลายเป็นความปกติที่เธอชาชิน นั่นคือพ่อไม่ค่อยใส่ใจลูก ๆ เอาแต่ติดเพื่อนและบ้างาน เพราะสาเหตุนี้ล่ะมั้งแม่ของเธอจึงขอหย่า หลังจากทั้งสองแยกทางกัน เจ้าเอยซึ่งเป็นคู่แฝดของเธอก็ถูกแม่เอาไปเลี้ยง เธอเองก็อยากอยู่กับแม่เหมือนกัน แต่แม่ไม่สามารถเลี้ยงดูลูกทั้งสองคนในเวลาเดียวกันได้ เพราะช่วงเวลานั้นแม่กำลังตกงาน ‘ลูกสาวต้องอยู่กับพ่อ ส่วนลูกชายต้องอยู่กับแม่’ แม่บอกแบบนั้น... เธอถึงอยากเป็นผู้ชาย จะได้อยู่กับแม่