บทที่3ตบหน้า

บ๗ที่3ตบหน้า ไฟที่ลุกโชนเผาไหม้เรือนจนวายวอดเสียงโค่นล้มของต้นเสาบ้านที่โดนเผาไหม้ทำให้หญิงสาวในชุดสีเหลืองอร่ามหัวเราะอย่างซะใจในแววตาฉายแววความโหดเหี้ยม ข้างหลังหญิงสาวมีคนล้อมอยู่หนึ่งกลุ่มกลับไม่มีใครไปช่วยดับไฟเพราะไฟนี้นางเป็นคนจุดเอง “คุณหนูรองคนไร้ประโยชน์คนนั้นได้หายสาบสูญอย่างแน่นอนแล้วต่อไปก็จะไม่มีใครขวางหูขวางตาคุณหนูใหญ่อีกแล้ว”คนใช้นางหนึ่งหัวเราะพูดขึ้นอย่างเอาใจ “เชอะจูนจิ่วคนไร้ประโยชน์มีชีวิตอยู่ก็มีแต่ทำให้ตระกูลจูนเสียหน้าบ้านหลักไม่เอานางบ้านรองของข้าก็ไม่อยากเห็นหน้านางคราวนี้แผนการของพี่ใหญ่ไม่เลวยังไงก็แค่คนไร้ประโยชน์คนหนึ่งฆ่าตายไปก็ไม่มีใครสนใจ” “คุณหนูรองวางใจได้บ่าวจะปล่อยข่าวออกไปว่าจูนจิ่วไม่ระวังปัดเทียนล้มจนไฟลุกไหม้เผาตัวเองตาย” ได้ยินดังนั้นหญิงสาวมองดูสาวใช้อย่างพอใจ“เจ้าเป็นบ่าวที่รู้เรื่องที่สุดครั้งนี้ดีที่มีเจ้าวางยาจูนจิ่วถึงได้ฆ่านางตายได้อย่างราบรื่นข้าจะให้รางวัลเจ้าอย่างงาม” “บ่าวขอบพระคุณคุณหนู”สาวใช้คุกเข่าก้มกราบอย่างขอบคุณ กำลังจะลุกขึ้นสาวใช้เงยหัวขึ้นมองเห็นอะไรดวงตาเบิกโตสีหน้าขาวซีดขึ้นมาทันที“ผีผีคุณหนูรองท่านดูเร็ว” “เอะอะเสียงดังอะไรกลางวันแสกๆจะมี......อ๊าก”หญิงสาวหันไปมองเห็นจูนจิ่วตกใจกริ๊ดร้องเช่นกัน จูนจิ่วยืนอยู่ใต้ต้นท้อมองดูพวกเขาอย่างเยาะเย้ย หญิงสาวเป็นคุณหนูรองบ้านรองจูนเชียนเชียนสาวใช้เป็นคนใช้ของนางปี้หลัวพวกเขาร่วมมือกันฆ่าจูนจิ่วคนเดิมตาย จูนเชียนเชียนจ้องมองจูนจิ่วบอกอย่างไม่เป็นคำ“เจ้าเจ้าเจ้า......” “ทำไมไม่รู้จักฆ่าหรือ?” “จูนจิ่วเจ้าอยู่ที่นี่ได้ยังไงข้าวางยาเจ้าโยนเจ้าทิ้งลงไปตรงหน้าผากับมือข้าเองตอนนี้เจ้าน่าจะโดนหมาป่ากัดกินจนไม่เหลือแม้แต่กระดูกเจ้าจะอยู่ที่นี่ได้ยังไงเจ้าตายแล้ว” เพียะ เสียงตบหน้าดังกระฉ่อนไปทั่วทิศ จูนเชียนเชียนกุมหน้าไว้ดวงตาเบิกกว้างโตเหมือนยังไม่รู้สึกตัว เพียะ ดังขึ้นอีกหนึ่งตบ จูนจิ่วสะบัดมือจ้องมองจูนเชียนเชียน“คนตายจะตบเจ้าได้ไหม?” “อ๊ากจูนจิ่วเจ้ากล้าตบข้าเจ้าคนชั่ว....อ๊าก”จูนจิ่วชกต่อยท้องจูนเชียนเชียนเจ็บจนนางตัวงอเป็นวงกลม จูนจิ่วบีบคอจูนเชียนเชียนยกนางขึ้นมา“ข้าไม่ชอบให้ใครด่าหากให้ข้าได้ยินอีกข้าจะตัดลิ้นเจ้าทิ้ง” เบิกตาโตอย่างหวาดกลัวจูนเชียนเชียนจ้องมองนางอย่างไม่อยากเชื่อ เมื่อสบกับสายตาจูนจิ่วจูนเชียนเชียนตกใจจนตัวสั่นดวงตาที่แสนน่ากลัวช่างน่ากลัวยิ่งกว่าตอนที่พี่ใหญ่ของตนโกรธเสียอีก นี่คือจูนจิ่ว?ไม่จูนจิ่วต้องตายแล้วแน่ๆหน้าผาสูงลึกขนาดนั้นนางไม่น่ามีชีวิตรอดมาได้นี่คือผีจูนจิ่วกลายเป็นผีกลับมาแก้แค้นนาง จูนเชียนเชียนพูดขึ้นว่า“เจ้าเป็นผีจูนจิ่วเจ้าเป็นคนไร้ประโยชน์ต่อให้เจ้ากลายเป็นผีก็ยังไร้ประโยชน์ทหารรีบเอาไฟมาเผานางให้ตาย” บ่าวใช้ทั้งบ้านเพิ่งได้สติขึ้นมาแล้วรีบวิ่งเข้าไป จูนจิ่วยิ้มที่มุมปากหัวเราะอย่างซะใจนางบีบคอจูนเชียนเชียนไว้แล้วโยนนางออกไปเหมือนขยะกระเด็นโดนบ่าวจนล้มลงหลายคนขยับตัวจูนจิ่วรุดเข้าไป ร่างกายนี้ต่อให้ไร้ประโยชน์ไปสักนิดแต่นางเป็นถึงหมอเทวดาจูนจิ่วไม่มีใครรู้จุดอ่อนของคนมากกว่านาง รวบนิ้วกดจุด กำมือหักข้อต่อ กร๊อบแกร๊บ ทุกอย่างรวดเร็วเหมือนลมพัดเพียงแค่กระพริบตาเดียวบ่าวไพร่ล้มกองกับพื้นโอบกุมมือทั้งสองที่หักกลิ้งกับพื้นส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวด จูนจิ่วสะบัดมืออย่างสบายอารมณ์ยกเท้าเหยียบหน้าจูนเชียนเชียนที่ยังตกใจ“จูนเชียนเชียนเจ้ายังด่าฆ่าอีกตัดลิ้นเจ้าทิ้งข้าไม่ได้ล้อเจ้าเล่น” “อ๊าก”