บทที่5เจ้านายหล่อมากหล่อที่สุดเลย

บ๗ที่5เจ้านายหล่อมากหล่อที่สุดเลย จูนเหลยเทียนมองดูจูนเชียนเชียนที่น้ำตาไหลนองหน้าและปนเปื้อนไปด้วยเลือดอย่างสงสาร“เชียนเชียนอดทนไว้นะพ่อจะรีบช่วยเจ้าทหารลงมือ” ข้างหลังจูนเหลยเทียนมีทหารองอาจตามมาสองคนเมื่อสองคนนั้นลงมือสีหน้าจูนจิ่วเปลี่ยนไปนางรู้สึกได้ถึงอันตราย “เด็กน้อยให้ข้าช่วยเจ้าไหม?”ในใจมีเสียงผู้ชายดังขึ้น “ไม่จำเป็น”จูนจิ่วปฏิเสธนางเงยหัวมองดูสองคนนั้นยื่นมือดึงจูนเชียนเชียนขึ้นมา จูนเหลยเทียนเห็นเข้าจึงรีบตะโกนขึ้นว่า“อย่าให้คุณหนูได้รับบาดเจ็บ” “รับทราบ” ชายองอาจสองคนเป็นห่วงความปลอดภัยของจูนเชียนเชียนจึงลงมืออย่างระมัดระวังจูนจิ่วไม่คำนึงถึงอะไรหมุนสะบัดมีดสั้นในมีดบาดคมไร้เงาเพียงแปบเดียวชายองอาจสองคนยังไม่ทันถูกเนื้อต้องตัวจูนจิ่วกลับโดนจูนจิ่วแทงบาดเจ็บตรงแขน สีหน้าเคร่งขรึมชายองอาจสองคนสบตากัน คนหนึ่งกระโจนเข้ามายื่นมือคว้าตัวจูนเชียนเชียนอีกคนแอบกระโจนมาทางด้านหลังจูนจิ่วรู้สึกได้ถึงคนข้างหลังมีอันตรายจะต้องหลบ นางหิ้วคอเสื้อจูนเชียนเชียนไว้ยกมือโยนใช้เท้าถีบตรงท้องจูนเชียนเชียน อ๊วก จูนเชียนเชียนอ้วกออกมาเป็นเลือดชายองอาจตรงหน้ารีบอุ้มจูนเชียนเชียนไว้เมื่อจูนจิ่วมือว่างแล้วก็หมุนตัวหางตามองเห็นในมือคนข้างหลังคนนั้นมีแสงสีขาวอ่อนๆแสงอันนี้อันตรายที่สุด จูนจิ่วยกปลายเท้ารีบถอยออกห่างชายองอาจรีบไล่ตาม จูนเหลยเทียนเห็นจูนเชียนเชียนอ้วกออกมาเป็นเลือดสงสารจับใจจนหน้าตาเปลี่ยนรูปตะคอกอย่างโมโหว่า“ฆ่านาง” เมื่อได้รับคำสั่งชายองอาจส่งเสียงดังขึ้นอีกครั้งแสงในมือนั้นก็สว่างขึ้นอีกหลายชั้นชายองอาจอีกคนก็ไล่ตามมาจูนจิ่วรับมือกับสองคนสถานการณ์อันตรายอย่างมาก ในที่ลับผู้ชายกำลังจะปรากฏตัวแล้วก็พึมพำขึ้นมุมปากค่อยๆยิ้ม“เด็กน้อยที่แท้เจ้ายังมีแอบซ่อนไว้” มองเห็นจูนจิ่วปล่อยเข็มเงินออกจากนิ้วมือหลายเล่ม ลอยไปปักตรงฝ่ามือชายองอาจกลับโดนแสงขาวนั้นหลอมละลายในใจเต้นระทึกจูนจิ่วคิดถึงความทรงจำของเจ้าของเดิมอันหนึ่งที่เรียกว่านักจิต ความระมัดระวังจึงมีเพิ่มขึ้นหลายเท่า จูนจิ่วไม่ปกปิดอีกต่อไปปล่อยเข็มเงินในมืออย่างรัวคราวนี้ไม่ได้เล็งไปที่ฝ่ามือชายองอาจแต่เล็งไปตามร่างกายของเขาเพียงแค่เข็มเงินเล็กๆชายองอาจไม่แม้แต่จะหลบไม่อยู่ในสายตาเลยด้วยซ้ำ เห้อจูนจิ่วยิ้มเย้ยดูถูกคู่ต่อสู้อาจต้องเสียชีวิตได้ เข็มเงินไม่ได้ปักโดนหน้าอกชายองอาจร่างชายองอาจกระตุกปังล้มลงกับพื้นร่างกายกระตุกไม่หยุดในปากมีฟองไหลออกมาชายองอาจอีกคนมองดูอย่างตกใจจนเนื้อเต้นโชคดีที่ตัวเองหลบทัน “หากลืมตัวก็ทำให้ตายได้นะ” เสียงหญิงสาวพูดขึ้นพร้อมเสียงหัวเราะชัดเจนรื่นหูวนเวียนอยู่ในหูชายองอาจร่างกระตุก อ๊าก มีดสั้นลากจากล่างขึ้นบนจากคอชายองอาจจนปักเข้าไปในหัวสมอง จูนจิ่วดึงมีดสั้นออกฉึกเลือดพุ่งไหลออกมามีหลายหยดกระเด็นเปื้อนหน้าจูนจิ่ว “เจ้านายหล่อมากหล่อที่สุดเลยเจ้านายเก่งที่สุด” เงียบๆ จูนจิ่วมองดูจูนเหลยเทียนกับจูนเชียนเชียนอย่างเยือกเย็นยิ้มที่มุมปากทั้งสองตกใจจนตัวสั่น “จูนจิ่วเจ้าคิดจะทำอะไร”จูนเหลยเทียนตะคอกขึ้นร่างกายเขาก็ปรากฏแสงสีขาวขึ้นหนึ่งชั้นสีเข้มกว่าชายองอาจสองคนเมื่อกี้เขาจ้องเขม็งจูนจิ่วอย่างเอาเรื่อง ภายนอกแลดูมีสติแต่แววตาเขาฉายแววสั่นเทาไม่มีทีท่าว่าเขาก็กำลังหวาดกลัวจูนจิ่วเก่งกาจขึ้นอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? โหดเหี้ยมน่ากลัว ลงมือเหี้ยมโหดเด็ดขาดจนทำให้ไม่อยากเชื่อว่านางจะขี้ขลาดตาขาว มองดูร่างที่โดนพิษจนตายบนพื้นกับชายองอาจที่โดนฆ่าตายในใจจูนเหลยเทียนหวั่นไหวเขาจะสามารถฆ่าจูนจิ่วได้ไหม? “เจ้ายังอยากฆ่าข้า?” “ไม่”จูนเหลยเทียนรู้สึกตัวแล้วรีบส่ายหัวเขาพูดขึ้นว่า“จูนจิ่วระหว่างเรามีความเข้าใจผิดกันไม่ใช่พวกเราที่ต้องการฆ่าเจ้าคำสั่งของจู๋หมู่ตระกูลจูนพวกเราจะไม่ทำตามไม่ได้” จูนเหลยเทียนออกอาการอย่างหน้าด้านหน้าไม่อายเป็นที่สุด