บทที่6ทางของข้าก็คือเจ้า

บ๗ที่6ทางของข้าก็คือเจ้า ยากที่จะเชื่อเมื่อกี้จูนเหลยเทียนยังอยากที่จะฆ่าจูนจิ่วตอนนี้กลับปอดแหกขึ้นมาทันที จูนจิ่วหัวเราะดูเหมือนไม่แปลกใจเลยนางพูดขึ้นว่า“เรือนของข้าโดนจูนเชียนเชียนเผาแล้วข้าต้องการเรือนหลังใหม่จูนเหลยเทียนเจ้ารู้ว่าจะต้องทำยังไงใช่ไหม?” “ได้ข้าจะรีบสั่งยกเรือนตงหูให้เจ้าเป็นยังไง?” เรือนตงหู? จูนจิ่วทบทวนความทรงจำไม่ปรากฏปัญหาใดใดนางจึงตกลง เช็ดเลือดบนมีดสั้นให้สะอาดจูนจิ่วแลสายตามองสองพ่อลูกอย่างเยือกเย็น“พวกเจ้าไสหัวไปได้แล้วหากอีกครั้งพวกเขาก็คือจุดจบของพวกเจ้า” จูนเหลยเทียนหน้าชาขมขู่จูนจิ่วกล้าขมขู่เขา แต่ตอนนี้จูนจิ่วมีความสามารถแบบนี้ จูนเหลยเทียนแอบกัดกรามพยักหน้ารับเพียงภายนอกแล้วรีบลากจูนเชียนเชียนที่ตกใจกองอยู่กับพื้นขึ้นมาจากไปจูนจิ่วร้องทักว่า“เดี๋ยวก่อน” “เจ้ายังมีอะไรอีก” “เจ้าของบ้านรองเล็กๆเห็นคุณหนูเอกอย่างข้าจักต้องทำยังไง?”จูนจิ่วค่อยๆยกคางมองจูนเหลยเทียนอย่างล้อเลียน ใบหน้าจูนเหลยเทียนบิดเบี้ยวก้มหัวทำความเคารพอย่างไม่เต็มใจ“จูนเหลยเทียนเจ้าของบ้านรองคาราวะคุณหนูจิ่วขอคุณหนูจิ่วอนุญาติให้พวกเรากลับไป” “ไสหัวไป” จูนเหลยเทียนจากไปอย่างโกรธเคืองและไม่ทันระวังว่ามีเข็มเงินลอยปักเข้าไปในร่างจูนเชียนเชียนร่างจูนเชียนเชียนกระตุกเบิกตาโตสีหน้าเจ็บปวดจนบิดไปมาเมื่อนางอ้าปากพูดกลับพูดไม่ออก จูนจิ่วยิ้มที่มุมปากนางเคยพูดว่าจะตัดลิ้นนางก็จะไม่กลับคำ ชั่วชีวิตนี้ของจูนเชียนเชียนจะไม่สามารถพูดได้อีกและยังต้องทนเจ็บปวดดั่งโดนเผาภายในร่างกายทุกวันจูนจิ่วถือว่าเป็นการช่วยเจ้าของเดิมแก้แค้น เสียงในกำลังข้อมือถามจูนจิ่วขึ้นว่า“เจ้านายทำไมเจ้าถึงปล่อยพวกเขาไป” “ร่างกายนี้อ่อนแอมากรับมือกับคนพวกนั้นจนไม่มีแรงเหลือแล้วฝีมือจูนเหลยเทียนมีสูงกว่านิดหน่อยหากรับมือกับเขาจะไม่เป็นผลดีอีกอย่างข้าเก็บเขาไว้ยังใช้ประโยชน์ได้” จูนจิ่วพูดไปด้วยนวดแขนไปด้วย ปวดเมื่อยยิ่งนัก ร่างกายนี้ออกกำลังเพียงแปบเดียวก็หมดแรงแล้วดูท่านางต้องบำรุงดีๆล้างไขกระดูกถึงจะสามารถเอากำลังความสามารถในภพที่แล้วกลับคืนมาแต่ในภพนี้มีนักจิตนั่นคืออะไรอีก? มือคู่หนึ่งฟาดอยู่บนบ่าจูนจิ่วออกแรงนวดอย่างพอดี กำไลข้อมือร้องเรียกขึ้น“เจ้านายผู้ชายคนนั้นมาแล้ว” การนวดทำให้จูนจิ่วสบายตัวขึ้นเยอะนางชายตามองดูผู้ชายคนนั้นอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์“ทำไมเจ้ายังไม่ไป?” “สาวน้อยเจ้าโกหกข้าเจ้าชื่อจูนจิ่วไม่ใช่จิ่วเยว่” “……..”คนที่ไม่รู้จักทำไมต้องบอกชื่อจริงของตนนางไม่ได้โง่สักหน่อย พริบตาเดียวก็มองรู้ว่าจูนจิ่วคิดยังไงผู้ชายยกคางจูนจิ่วขึ้นมามองด้วยดวงตาสีทองพูดขึ้นว่า“ข้าชื่อโม่อู๋เยว่ตอนนี้เรารู้จักกันแล้วนะ” “อืมด้วยความยินดี” “แต่ชื่อจิ่วเยว่ก็ไม่เลวเจ้ามีข้าข้ามีเจ้าต่อไปหากเรามีลูกสาวก็ให้ตั้งชื่อนี้” จูนจิ่ว“??” กำไลข้อมือพูดขึ้นว่า“เจ้านายเป็นการจีบที่สูงส่งมากถึงขั้นอยากที่จะมีลูกกับท่านเลยนะ” หากเป็นคนอื่นจูนจิ่วจะใช้เข็มปักจนท่อนล่างของเขาไม่ขันอีกแต่โม่อู๋เยว่เห็นแก่ที่หน้าตาหล่อเหลา.....จูนจิ่วจึงยอมปล่อยเขาไป ปัดมือโม่อู๋เยว่ทิ้งจูนจิ่วถอยหลังไปสองก้าว“เราไม่สนิทกันเจ้าไปตามทางของเจ้าข้าไปตามทางของข้า” “แต่ทางของข้าก็คือเจ้า” โม่อู๋เยว่ยิ้มลักยิ้มช่างเป็นภัยต่อประชาชนประเทศชาติ“เจ้าอยู่ที่ไหนข้าก็จะอยู่ที่นั่นไม่ว่ายังไงเจ้าก็สลัดข้าทิ้งไม่ได้”