บทที่10ยาหุ่นเชิด

บ๗ที่10ยาหุ่นเชิด จูนจิ่วค่อยๆยกคางหางตามองปี้หลัวอย่างเย็นชาไม่มีความรู้สึกใดๆ ปี้หลัวมองดูแล้วก็กระวนกระวายนายท่านพูดแล้วนางต้องกลับมาดูแลจูนจิ่วเพื่อค่อยเป็นหูเป็นตาหากจูนจิ่วไม่รับเอานางนายท่านก็จะขายนางไปปี้หลัวยื่นมือคว้าดึงกระโปรงจูนจิ่วอีกครั้ง“คุณหนู.....” “กล้าแตะต้องข้าอีกข้าจะตัดมือเจ้าทิ้ง” ปี้หลัวตัวแข็งอยู่กับที่มือที่ยื่นไปรีบเอากลับมาสีหน้าแกล้งทำเป็นร้องไห้อย่างน่าสงสาร“คุณหนูปี้หลัวสำนึกผิดแล้วจริงๆปี้หลัวโดนคุณหนูรองขมขู่คุณหนูรองบอกว่าหากข้าไม่ทำนางก็จะฆ่าข้าคุณหนูปี้หลัวไม่มีทางคิดทำร้ายเจ้าแน่ๆ” เชอะ จูนจิ่วยิ้มหยันที่มุมปากหากไม่ใช่เพราะนางกลับมาเห็นท่าทางปี้หลัวเอาอกเอาใจอย่างออกนอกหน้านางคงอาจจะเชื่อนางสักครั้ง มองพิจารณาปี้หลัวอย่างเย่อหยิ่งจูนจิ่วจึงถามขึ้นว่า“เจ้าอยากกลับมา?” “ใช่ใช่คุณหนูปี้หลัวปรนนิบัติรับใช้ท่านมาตลอดหากไม่มีปี้หลัวคุณหนูอยู่คนเดียวจะเหงาแค่ไหนคนพวกนั้นล้วนเยาะเย้ยคุณหนูว่าเป็นคนขี้ขลาดตาขาวไม่ยินยอมที่จะมาปรนนิบัติรับใช้ท่านใครไม่เหมือนกันปี้หลัวเต็มใจปรนนิบัติรับใช้คุณหนูนะ” ปี้หลัวปากไวเมื่อรู้สึกตัวก็รีบก้มกราบแล้วพูดว่า“ปี้หลัวพูดจาผิดพี้พี้คุณหนูไม่ใช่คนขี้ขลาดตาขาว” “พอล่ะอย่าแสดงอีกเลย”จูนจิ่วขมวดคิ้วหางตาฉายแววรังเกียจแสดงแสร้งได้เว่อร์มาก นางหยิบยาหุ่นเชิดออกมาจากอากาศในกำไลข้อมือ“เงยหัวขึ้น” ปี้หลัวยืนขึ้นยื่นหน้ายิ้มอย่างเริงร่าให้จูนจิ่วกลับไม่รู้ว่าหน้าตัวเองที่เปื้อนเลือดปนเปื้อนขี้ดินอย่างกับฉากอุบัติเหตุทางรถยนต์ จูนจิ่วหยักริมฝีปากนางจับคางปี้หลัวไว้“อยากกลับมาอยู่กับข้าก็ต้องฟังคำสั่งข้าอย่างว่าง่ายข้างกายข้าไม่เลี้ยงคนไร้ประโยชน์แต่เจ้ายังพอใช้ประโยชน์จากความไร้ประโยชน์ได้” พูดจบจูนจิ่วขยับนิ้วเปิดปากปี้หลัวให้อ้าออกเอายาลูกกอนใส่เข้าไป ปี้หลัวเบิกตาโตอย่างหวาดกลัว“อ้าเจ้าให้ข้ากินอะไร” “สามารถทำให้เจ้าเชื่อฟังคำสั่งอย่างว่าง่าย”จูนจิ่วปัดๆมือมองหน้าปี้หลัวที่บิดเบี้ยวอย่างเย็นชานางจ้องมองจูนจิ่วอย่างเคียดแค้นแววตาทั้งตกใจทั้งหวาดกลัวทั้งขยะแขยงนี่ถึงจะเป็นหน้าที่แท้จริงของปี้หลัว ปี้หลัวอ้าปากกลับพูดอะไรไม่ออกสักคำนางเจ็บจนนอนกลิ้งอยู่กับพื้นร่างกายคดเคี้ยวไม่หยุด เสี่ยวอู่พูดขึ้นว่า“เจ้านายเจ้าให้นางกินยาหุ่นเชิด” “อืม” นางครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งก้มลงมองกำไลข้อมือแสงสว่างระยิบระยับ เสี่ยวอู่พูดอย่างน่าสงสารว่า“กำลังจิตเจ้านายไม่มีแล้วไม่สามารถรักษาร่างไว้ได้” ได้ยินดังนั้นจูนจิ่วลูบคลำกำไลข้อมือในใจนางพูดกับเสี่ยวอู่ว่า“วางใจเถอะข้าจะกลายเป็นนักจิตให้เจ้าได้ออกมาจากกำไลมือ” “ได้เสี่ยวอู่จะรอเจ้านาย” ข้างหลังมีเสียงฝีเท้าดังมาจูนจิ่วค่อยๆชายหางตาดูมีปีศาจบางตัวกำลังยืนพิงข้างประตูอย่างเกียจคร้านท่าทางมาดเข้มสูงส่งเหมือนเขาต่างหากที่เป็นเจ้าของเรือนตงหู เสียงโม่อู๋เยว่แฝงด้วยเสียงหัวเราะน่าหลงใหล“เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เจ้าทำอะไรกับนาง?” เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์?นี่ชื่อเรียกอะไรกัน จูนจิ่วขมวดคิ้วแต่ก็ยังอธิบายว่า“ยาหุ่นเชิดเมื่อทานเข้าไปแล้วนางจะสูญเสียสติของตัวเองกลายเป็นหุ่นเชิดที่จงรักภักดีเชื่อฟังคำสั่งข้าคนเดียว” “หุ่นเชิด?ยาหุ่นเชิดนี้น่าสนใจเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เจ้ามาจากไหนกัน”โม่อู๋เยว่ดวงตาเป็นประกายสีทองเข้มกว่าเดิม ยาหุ่นเชิดเขาเคยได้ยินวิชาหุ่นเชิดแต่ไม่เคยรู้ว่ายังมายาหุ่นเชิดอีกอย่างที่สามารถเอาชนะวิชาหุ่นเชิดที่ร่ำเรียนหลายปีถึงเป็นผลยาลูกกอนนี้ช่างน่าอัศจรรย์และอีกวิเศษมาก เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์มียาลูกกอนพวกนี้ได้ยังไง? ในเวลานี้ปี้หลัวหยุดดิ้นแล้วลุกขึ้นมาจากพื้น.....