บทที่11ถือว่าเจ้าสั่งสอนข้า

บ๗ที่11ถือว่าเจ้าสั่งสอนข้า สีหน้าปี้หลัวซีดเผือกเพราะความทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวดริมฝีปากไร้เลือดก้มหัวแล้วพูดขึ้นว่า“เจ้านาย” “ต่อหน้าคนอื่นให้เรียกข้าว่าคุณหนูจิ่วไปเตรียมน้ำร้อนให้ข้าข้าจะอาบน้ำ” “รับทราบคุณหนูจิ่ว”ปี้หลัวหันเดินไปอย่างสงบเดินไปยังห้องเก็บฟืน โม่อู่เยว่สังเกตดูปี้หลัวเพื่อยืนยันว่าจูนจิ่วพูดจริงปี้หลัวแตกต่างแจกคนก่อนอย่างสิ้นเชิงเหมือนดั่งหุ่นเชิดอย่างไม่ต้องสงสัย โม่อู๋เยว่สงสัยบนโลกนี้มียาหุ่นเชิดแบบนี้ด้วย?หรือว่าตอนที่เขาถูกปิดผนึกไว้นักฝึกยาลูกกอนพวกนั้นศึกษาคิดค้นออกมาใหม่หรือเปล่า?เขาไม่รู้ จูนจิ่วหันกลับมามองโม่อู๋เยว่ยักคิ้วถามขึ้นว่า“เจ้าอยากรู้?” “เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ยินยอมบอกข้า?” “ไม่แน่นอนนี่เป็นความลับของข้า”จูนจิ่วล้อเลียนโม่อู๋เยว่สักครั้งแล้วเดินผ่านเขาเข้าห้องไป โม่อู๋เยว่เดินตามอยู่ข้างหลังดวงนี้สีทองจ้องมองจูนจิ่วแล้วยิ้มที่มุมปาก“หรือไม่งั้นเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เล่าความลับของเจ้าให้กับข้าแล้วข้าก็จะเล่าความลับของข้าให้กับเจ้าเป็นไง?” เมื่อได้ยินดังนั้นจูนจิ่วหยุดฝีเท้าหันกลับมาจ้องมองโม่อู๋เยว่ โม่อู๋เยว่ก้าวเท้าปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าจูนจิ่วทันทีปลายนิ้วของเขาเกี่ยวเส้นผมของจูนจิ่วแล้วเล่นอยู่ในมือพูดขึ้นด้วยเสียงแหบว่า“เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ข้ายินยอมเต็มใจเล่าให้เจ้าฟังทุกอย่าง” “ขอบคุณแต่ข้าไม่ต้องการ” รับรู้ความลับมากไปไม่ใช่เรื่องดีโดยเฉพาะความลับของโม่อู๋เยว่ โดนจูนจิ่วปฏิเสธโม่อู๋เยว่เหมือนคิดไว้แต่แรกเขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ดวงตาสีทองจ้องเขม้งจูนจิ่ววิญญาณของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์หอมมากช่างน่าหลงใหลทำให้เขาหิวมากอยากที่จะกินนาง ปลายนิ้วโม่อู๋เยว่สัมผัสใบหน้าจูนจิ่วอดกลั้นความรู้สึกไว้ วิญญาณที่น่าหลงใหลน่ากินขนาดนี้กินเข้าไปคำเดียวก็ไม่มีแล้วค่อยๆเป็นค่อยๆไปรอตอนที่วิญญาณเป็นผู้ใหญ่ค่อยมาเด็ดดม จูนจิ่วขยับออกจากโม่อู๋เยว่ทำให้โม่อู๋เยว่ได้สติขึ้นมาทันทีจูนจิ่วพูดอย่างเย็นชาว่า“ข้าจะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเจ้าออกไปได้แล้ว” “ได้”โม่อู๋เยว่เดินจากไปอย่างง่ายดาย เมื่อเป็นดังนี้จูนจิ่วกลับขมวดคิ้วถึงแม้โม่อู๋เยว่จะไปอย่างง่ายดายไม่เคยปฏิเสธความต้องการของนางที่มีต่อเขาแต่จูนจิ่วก็ยังรู้สึกว่าโม่อู๋เยว่ก็คือหมากฝรั่งแนบติดนางจนสลัดไม่ออก ช่างเถอะมีคนที่มีกำลังเข้มแข็งอยู่ข้างกายก็ถือว่าเป็นเรื่องดี ปี้หลัวเตรียมน้ำร้อนแล้วจูนจิ่วไม่ให้นางช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าจูนจิ้วมองปี้หลัวแล้วสั่งว่า“ต่อไปหน้าที่ของเจ้าก็คือคอยจับตามองทุกคนในบ้านจูนเหลยเทียนมีความเคลื่อนไหวทุกอย่างให้รีบมาบอกข้า” “รับทราบเจ้านาย” “ไปได้”เมื่อปี้หลัวออกไปแล้วจูนจิ่วเดินลงไปในถังน้ำน้ำอุ่นๆทำให้จูนจิ่วสบายตัวจนถอนหายใจยาวๆ จูนจิ่วลูบคลำกำไลมือนางรู้ว่าปี้หลัวถูกจูนไห่เทียนส่งมาค่อยจับตาดูนางงั้นนางก็จะทำแผนซ้อนแผนทำให้ปี้หลัวกลายเป็นหุ่นเชิดของตนเก็บไว้ข้างกายเพื่อป้องกันไม่ให้จูนเหลยเทียนส่งหนูต่างๆมารบกวนนางอีกในขณะเดียวกันก็ยังสามารถให้ปี้หลัวไปสอดส่องความเคลื่อนไหวจวนจูน ตอนนี้นางยังไม่มีเวลาไปจัดการพวกจูนเหลยเทียนเพราะนางยังมีเรื่องที่สำคัญกว่า แววตาจูนจิ่วเป็นประกายนางต้องการรู้เรื่องการแพทย์ของโลกใบนี้ว่าอยู่ในระดับไหนนักจิตคืออะไร? ซู่ จูนจิ่วลุกขึ้นหยิบเสื้อผ้ามาเปลี่ยนแล้วเดินออกไป ในห้องหนังสือจวนจูนจูนไห่เทียนเดินเข้าไปด้วยสีหน้าเคร่งเครียดเงยหัวขึ้นมองเห็นจูนจิ่วนั่งอยู่บนที่นั่งของเขาสีหน้าเปลี่ยนไปทันที“จูนจิ่วเจ้าอยู่ที่นี่ได้ยังไง?” “จูนไห่เทียนตั๋วเงินที่เจ้าซ่อนไว้มีไม่น้อยนี่”จูนจิ่วเปิดกล่องไม้ในมือข้างในมีตั๋วเงินหนาเป็นชั้นๆมากมาย จูนไห่เทียนเห็นดังนี้สีหน้าแก่ๆเขียวขึ้นมาทันทีคำพูดต่อมาของจูนจิ่วยิ่งทำให้เขาโกรธจนจะกระอักเลือด จูนจิ่วพูดว่า“พวกนี้ถือว่าเจ้าตอบแทนข้านะข้าจะรับไว้”