บทที่12จูนจิ่วโจรคนนี้

บ๗ที่12จูนจิ่วโจรคนนี้ จูนจิ่ว จูนจิ่วเอียงมองจูนไห่เทียนคิดถึงความสามรถของจูนจิ่วจูนไห่เทียนร่างกายแข็งทื่อ“ยังไงเจ้ามีปัญหา?” “ไม่มี”จูนไห่เทียนกัดฟันจนฟันจะหักอดทนรอหวั่นเอ๋อร์กลับมาคอยดูนางจะจองหองยังไงอีกตั๋วเงินพวกนี้จูนจิ่วจะใช้ได้นานแค่ไหน?สุดท้ายก็ยังต้องเป็นของเขา จูนจิ่วดึงตั๋วเงินออกมาเดินมาหยุดฝีเท้ายืนด้านข้างจูนไห่เทียน มองดูสีหน้าจูนไห่เทียนที่เปลี่ยนไปอีกจูนจิ่วหัวเราะ“จูนไห่เทียนเจ้าลืมอะไรบางอย่างไปหรือเปล่า?” “ข้าน้อยน้อมส่งคุณหนูจิ่ว” “อายุมากแล้วข้าเข้าใจแต่สถานะต่างกันมารยาทไม่ควรลืมคราวหน้าถ้าลืมอีกข้าจักไม่เกรงใจ”ริมฝีปากจูนจิ่วหัวเราะอย่างยโสแล้วหันตัวเดินออกจากห้องสมุดไป เมื่อนางไปแล้วจูนไห่เทียนโกรธจนหายใจติดขัดอ้วกออกมาเป็นเลือดหงายหน้าสลบล้มลง พ่อบ้านเข้ามาช่วยให้ฟื้นอย่างรีบร้อนจูนไห่เทียนทุบพื้นตะโกนโกรธเคือง“จูนจิ่วเจ้าโจรโหดอวดดีเกินไปแล้วนะจูนจิ่วข้าไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่อ้ากอ้ากอ้าก” “นายท่านนายท่าน....มีใครอยู่บ้างรีบเข้ามานายท่านสลบไปอีกแล้ว” โม่อู๋เยว่มองดูฉากนี้อย่างลับๆมุมปากหยักยิ้มเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์นี่ซนจริงๆ จวนจูนกำลังวุ่นวายกันยกใหญ่แต่จูนจิ่วกลับปลีกตัวออกจากจวนจูนโม่อู๋เยว่ครุ่นคิดแล้วก็ออกจากจวนจูนไปเหมือนกันแต่ไม่ได้ไปตามจูนจิ่วเขาอย่างมีธุระอย่างอื่นต้องไปทำ เขารู้สถานะของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์แล้วคนวิ่งหนีได้แต่บ้านหายไปไหนไม่ได้ไม่ต้องเป็นห่วง จุดประสงค์ของจูนจิ่วคือร้านขายหนังสือที่ใหญ่ที่สุดในเมืองเฟิงหลัวไม่มีอะไรเทียบเท่าร้านหนังสือที่จะทำให้นางรู้จักโลกใบนี้ได้อย่างรวดเร็ว ตั๋วเงินหนึ่งใบจูนจิ่วเหมาห้องพักหรูหราของร้านหนังสือหนึ่งห้องเลือกหนังสือด้วยตัวเองกองโตเป็นภูเขาเจ้าของร้านเห็นดังนี้ก็มีความสุข“คุณหนูท่านช่างเด็ดขาดจริงๆหนังสือพวกนี้ไม่รู้ว่าต้องห่อแล้วส่งไปให้เจ้าหรือ?” “เอาไปไว้ในห้องพักหรูทั้งหมดเดี๋ยวข้าจัดการเอง” “ได้เลยหนังสือพวกนี้เพียงพอให้คุณหนูอ่านได้เป็นปีเลยปีหน้าเมื่ออ่านหมดแล้วยินดีต้อนรับกลับมาอีกร้านหนังสือของข้านี้มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองเฟิงหลัวเจ้าอยากได้หนังสืออะไรก็มีหมดทุกอย่าง” จูนจิ่วยิ้มรับรอเจ้าของร้านออกไปปิดประตูแล้วจูนจิ่วพับแขนเสื้อขึ้นหนังสือสิบเล่มเปิดกางวางอยู่บนโต๊ะ จูนจิ่วหลับตาแล้วพูดว่า“เริ่ม” หนังสือสิบเล่มพลิกเปิดเองโดยไร้ลมเปิดทีละหน้าด้วยความเร็วเท่ากันสายตาจูนจิ่วขยับไปมาเนื้อหาในหนังสือทุกเล่มล้วนผ่านตา หากให้คนยุ่งเรื่องเมื่อกี้นั่นเห็นเข้าต้องตะลึงตกใจแน่ๆ นี่คือการอ่านหนังสือหรือ? คนปกติอ่านหนังสือแค่เล่มเดียวยังต้องใช้เวลาติดต่อกันสองถึงสามวันแต่จูนจิ่วเพียงชั่วธูปดอกเดียวก็อ่านหมดแล้วกองต่อไปด้วยความเร็วนี้ช่างวิปริตยิ่งนัก อีกอย่างจูนจิ่วยังทำพร้อมกันสองอย่างอ่านหนังสือไปด้วยชิมกินขนมหวานไปด้วยไม่มีอะไรวิปริตได้กว่านี้แล้ว กองหนังสือสูงหนาดั่งหุบเขาจูนจิ่วใช้เวลาแค่ช่วงเช้าก็อ่านจบหมดแล้วนางลูบคลำคางครุ่นคิด เสียงเสี่ยวอู่ดังออกมาจากกำไลมือ“เจ้านายเป็นไงบ้าง?” “การแพทย์ของโลกใบนี้ล้าสมัยจนน่ากลัวถ้าเปลี่ยนเป็นที่นั่นของพวกเราแค่ศิษย์คนหนึ่งยังมีความสามารถมากกว่าหมอที่นี่อีก” เสี่ยวอู่ตกใจ“การแพทย์ของโลกใบนี้ล้าสมัยได้ถึงขนาดนี้เลยหรือ?” “อืมความรู้เทคโนโลยีทางการแพทย์เทียบเท่ากับปีหัวเซี่ยเมื่อสามพันปีที่แล้วที่นี่ยังมีอาชีพนักกลั่นยาอีกหนึ่งอย่างได้รับการยกย่องยิ่งกว่านักจิตอีก” “งั้นความสามารถทางการแพทย์ของเจ้านายเมื่อเทียบกับนักกลั่นยาล่ะ?”เสี่ยวอู่ถามต่ออย่างแปลกใจ มุมปากฉีกยิ้มจูนจิ่วปิดหนังสือนางเล่นกับกำไลมือแล้วหัวเราะอย่างอวดดีแล้วพูดว่า“สบายมากไม่มีความกดดันใดใดเลย” “ฮ่างั้นเจ้านายก็สามารถกลั่นยากอบโกยเงินทองมีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วโลก”