บทที่13รีบไปเอาเห็ดหลินจือ

บ๗ที่13รีบไปเอาเห็ดหลินจือ สำหรับจูนจิ่วแล้วนี่เป็นข่าวดีที่คาดไม่ถึงความทางแพทย์ของนางสามารถใช้ได้กับที่นี่ทั้งหมด ชื่อยาสมุนไพรต่างๆล้วนมีชื่อเรียกเหมือนกันหมดนักกลั่นยาที่มีความสามารถเฉพาะไม่เหมือนใครก็เพียงแค่ตอนที่กลั่นยาใช้ปราณของตนเสริมเข้าไปในยาเพื่อให้ยาที่มีผลสัมฤทธิ์ที่ดีที่สุดแค่นั้นเองสลับกันกำลังก็คือพลังจิตของโลกใบนี้ ปลายนิ้วจูนจิ่วเคาะเล่นบนโต๊ะ“คราวนี้ข้าเข้าใจล่ะเจ้าของเดิมเพียงแค่เลือดลมอุดตันไม่ใช่ไม่สามารถรักษาทำไมถึงกลายเป็นขี้ปากคนอื่นกล่าวหาว่าขี้ขลาดตาขาว?” “ที่แท้ก็เพราะพวกเราไม่มีหนทางรักษา”เสี่ยวอู่พูดขึ้นอย่างดูแคลน “แค่ปัญหาเลือดลมอุดตันเล็กน้อยยังรักษาไม่ได้ความรู้ทางการแพทย์ในโลกใบนี้จบแล้วตอนนี้เจ้านายท่านมาแล้วสามารถสอนพวกเขาดีๆให้พวกเขาได้เห็นว่าอะไรคือความรู้ทางการแพทย์ที่แท้จริง” กำไลมือสว่างไสวน้ำเสียงเสี่ยวอู่พูดชื่นชมจูนจิ่ว เจ้านายของเขายาเม็ดหนึ่งในหัวเซี่ยสามารถทำให้ผู้คนแย่งจนหัวชนกันแตกคนที่มาขอให้รักษาก็ต้องดูว่าจูนจิ่วมีอารมณ์รักษาไหมชื่อเสียงเงินทองเกียรติยศใช้ไม่ได้ผลกับนางสักอย่างทำอะไรตามใจตัวเองหยิ่งจองหองไร้ความปรานีนี่ก็คือหมอเทวดาจูนจิ่วหมอที่มีฝีมือที่สุดในหัวเซี่ย จูนจิ่วก็เข้าใจทุกอย่างของที่นี่จากในหนังสือ ที่นี่มีปราณเสริมร่างมีนักจิตที่สามารถฝึกฝนฝึกฝนถึงขั้นสูงสุดก็จะสามารถย้ายหุบเขาพลิกทะเลเคลื่อนย้ายฟ้าดินยิ่งมีชีวิตอย่างไม่สิ้นสุดนักกลั่นยามีจำนวนน้อมมากยังมีที่แตกต่างอีกเป็นชื่อเรียกที่จูนจิ่วไม่เคยได้ยินมาก่อน การข้ามภพมานี้เหมือนกับการเปิดกล่องวิเศษเปิดโลกที่กว้างใหญ่ให้จูนจิ่วทำให้ในใจนางตื่นเต้นอยากที่จะไปเดินด้วยตัวเองดูความแปลกประหลาดของโลกใบนี้ แต่ตอนนี้ยังไม่รีบต้องจัดการความวุ่นวายที่เจ้าของเดิมยังหลงเหลือ จูนจิ่ว“เอาล่ะหนังสือก็อ่านแล้วไปหาซื้อยาที่ร้านขายยาสักหน่อยแล้วก็กลับได้แล้ว” ลุกขึ้นปัดมือเอาหนังสือทั้งหมดเก็บไว้ในอากาศจูนจิ่วเดินออกจากร้านหนังสือเจ้าของร้านหนังสือยังคงยืน บื้อเฝ้าอยู่หน้าประตูกะจะรอจูนจิ่วออกมาจะได้ทำความสนิทสนมหารู้ไม่ว่าจูนจิ่วออกไปตั้งนานแล้ว มาถึงร้านขายยากลับไม่คิดว่าหน้าร้านขายยามีคนเต็มหน้าร้านจนไม่เหลือแม้ช่องลมยังไงก็เข้าไปไม่ได้ จูนจิ่วขมวดคิ้วถามหญิงข้างทางว่า“เกิดอะไรขึ้นข้างใน?” “ข้างในมีคุณชายวัยรุ่นคนหนึ่งไม่สบายน่ากลัวมากตอนนี้เจ้าของร้านขายยาไปตามหมอมาแล้วคุณชายคนนั้นหน้าตาหล่อมากหากตายไปแบบนี้น่าเสียดายแย่” เสี่ยวอู่พูดขึ้นว่า“เจ้านายมีอะไรสนุกๆให้ได้ดูแล้ว” “อืมในหนังสือเป็นการบันทึกที่ตายแล้วตอนนี้เป็นโอกาสดีที่ได้เห็นของจริงอยู่ในระดับไหน” จูนจิ่วได้ยินมีเสียงคนตะโกนเสียงดังขึ้นว่า“ท่านหมอจ้าวมาแล้ว” เงยหน้าขึ้นมองไปไกลๆมีคนแก่ผมขาวคนหนึ่งโดนคนกลุ่มหนึ่งล้อมรอบสีหน้าเทิดทูนเชิญมาอย่างให้เกียรติฝูงคนหลีกทางให้อัตโนมัติจูนจิ่วก้าวเท้าเดินตามไป เดินเข้าไปในฝูงคนจูนจิ่วมองเห็นวันรุ่นคนหนึ่งล้มอยู่ในอ้อมอกบ่าวใช้สีหน้าซีดขาวเหงื่อแตกไม่หยุดร่างกายกระตุกมือทั้งคู่กำหมัดแน่นดูจากสีหน้าแล้วเขาดูเจ็บปวดทรมานมาก การแต่งกายของพวกเขาดูมีราศีไม่เหมือนเป็นคนเมืองเฟิงหลัว “ท่านหมอจ้าวมาแล้ว” “ท่านหมอท่านรีบช่วยดูอาการของคุณชายข้าเร็วคุณชายข้ามีโรคไข้หวัดตอนนี้อาการกำเริบและไม่ได้เอายามานี่จะทำยังไงดี?”บ่าวใช้ร้อนใจจนน้ำเสียงพูดปนเสียงร้องไห้ ท่านหมอจ้าวสีหน้าจริงจังพูดปลอบว่า“เจ้าปล่อยเขาก่อนให้เขานอนราบ” จับดูชีพจรของคุณชายแล้วท่านหมอจ้าวลูบคลำหนวดแล้วพูดกับเจ้าของร้านขายยาว่า“เจ้ารีบไปเอาเห็ดหลินจือ” “ป้อนเห็ดหลินจือเขาก็จะขาดใจตายทันที”