บทที่14เจ้าพูดว่าใครเป็นหมอไม่มีน้ำยา

บ๗ที่14เจ้าพูดว่าใครเป็นหมอไม่มีน้ำยา “ไร้สาระใครกำลังพูดอยู่”ท่านหมอจ้าวเงยหัวขึ้นอย่างไม่พอใจสายตาเขามองมาฝูงคนหลบหลีกจนปรากฏให้เห็นจูนจิ่วคนหนึ่งที่ร่างเล็กเอวบางดูเหมือนเมื่อมีลมพัดก็อาจล้มได้ ท่านหมอจ้าวขมวดคิ้วที่แท้ก็สาวน้อยจอมโกหกนี่เอง ท่านหมอจ้าวยังไม่ทันอ้าปากเจ้าของร้านยาก็พูดดุว่า“สาวน้อยจอมโกหกเจ้าจะไปรู้เรื่องอะไร?ท่านจ้างเป็นหมอที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองเฟิงหลัวแม้แต่ในวังยังมาหาให้ท่านไปรักษาเลยเจ้าเป็นใครกันกล้ามาสงสัยท่านหมอ?” “ใช่ใช่เจ้ามีความรู้ทางแพทย์หรือ?ถึงกล้ามาพูดไร้สาระเดี๋ยวรักษาไม่ทันการทำให้คุณชายคนนี้ตายเจ้าจะรับผิดชอบไหวไหม?” ผู้คนต่างก็ตำหนิติเตียนจูนจิ่วต่างด่าว่าอย่างหยาบคายดูแล้วพวกเขาเทิดทูนท่านหมอจ้าวคนนี้มาก ท่านหมอจ้าวจ้องมองพิจารณาจูนจิ่วอย่างจริงจังแล้วโบกมือไล่เหมือนเป็นขยะ“เด็กน้อยยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมรีบๆถอยไป” “รีบไปสิอย่ามาถ่วงเวลาท่านหมอรักษาคุณชายของข้าหากคุณชายของข้าเป็นอะไรขึ้นมาพวกเราหยูน.....” บ่าวใช้ชะงักแล้วพูดใหม่ว่า“ระวังชีวิตเจ้าให้ดี” บ่าวใช้พูดขึ้นกลับเป็นการขมขู่จูนจิ่ว ฟังดูน้ำเสียงของเขาเหมือนฆ่าคนตายเป็นเรื่องธรรมดามากคิ้วท่านหมอจ้าวกระตุกดูแล้วสถานะคุณชายนี้ต้องไม่ธรรมดาแน่หากเขาสามารถรักษาคุณชายคนนี้หายเมื่อเรื่องแพร่ออกไปชื่อเสียงเกียรติศักดิ์ของเขาก็จะเพิ่มยิ่งขึ้นไปอีก เมื่อสีหน้าท่านหมอจ้าวดีใจก็ไม่สนใจจูนจิ่วยกมือสั่งเจ้าของร้านขายยาไปเอาเห็ดหลินจือมาตัดเป็นสองแผ่นป้อนคุณชายคนนั้น เสี่ยวอู่เห็นแล้วก็อดไม่ได้ถามขึ้นว่า“สุ่มสี่สุ่มห้าแบบนี้เราจะไม่ห้ามหรือเจ้านาย?” “ไม่พวกเรารอดูไปก่อน” เมื่อเห็ดหลินจือเข้าปากสีหน้าหนุ่มน้อยก็มีเลือดฝาดเลือดลมดีขึ้นมาทันทีร่างกายก็หยุดกระตุกม่านตาหนุ่มน้อยค่อยๆขยับลืมตา บ่าวใช้พูดขึ้นอย่างดีใจ“คุณชายในที่สุดคุณชายก็ฟื้นแล้ว” “เอาล่ะไม่เป็นไรแล้ว”ท่านหมอจ้าวลูบคลำหนวดเงยหน้ารับฟังคำชื่นชมจากผู้คนอย่างเย่อหยิ่ง “ท่านหมอจ้าวช่างเปรียบเหมือนดั่งเทพเทวดาแท้ๆ” “ใช่เมืองเฟิงหลัวของเราฝีมือการแพทย์ของท่านหมอจ้าวเก่งกาจที่สุดแม้แต่บ้านตระกูลจูนก็ยังต้องเชิญท่านหมอไปรักษา” “ท่านหมอจ้าวก็คือเทพยดาลงมาจุติเจ้าดูสิเมื่อกี้คุณชายคนนั้นเกือบไม่รอดแล้วพอท่านหมอจ้าวให้การรักษาเฮ้อหายขึ้นมาทันทีเลยหากท่านหมอจ้าวเทพยดาแล้วใครเป็น?” ทุกคนต่างชื่นชมเทิดทูนแล้วเปลี่ยนหันมาเริ่มดูแคลนจูนจิ่ว เยาะเย้ยด่าท่อจูนจิ่วอย่างเสียๆหายๆเสี่ยวอู่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟจูนจิ่วกลับไม่รู้สึกอะไรนางจ้องมองดูหนุ่มน้อยอย่างเย็นชา ในขณะนี้ร่างกายหนุ่มน้อยก็กระตุกอ้าปากแล้วก็อ้วกออกมาเป็นก้อนเลือด “คุณชายท่านหมอจ้าวทำไมคุณชายของข้าถึงอ้วกออกมาเป็นเลือด?”บ่าวใช้มองไปยังท่านหมอจ้าวอย่างรีบร้อน สีหน้าท่านหมอจ้าวเปลี่ยนไปเขารีบจับดูชีพจรของหนุ่มน้อยเมื่อจับดูชีพจรสีหน้าท่านหมอจ้าวยิ่งสับสน“ไม่น่าเป็นไปได้อาการหวัดเขากำเริบเห็ดหลินจือมีฤทธิ์ร้อนทานสองแผ่นก็จะสามารถระงับอาการหวัดได้พอดีอ้วกออกมาเป็นเลือดได้ยังไง?” ไม่เพียงอ้วกออกมาเป็นเลือดร่างกายหนุ่มน้อยยังม้วนจนตัวงอล้มกองอยู่บนพื้นสีหน้าเดี๋ยวขาวเดี๋ยวแดงเจ็บปวดทรมานยิ่งกว่าเมื่อกี้อีก เห็นดังนี้ทุกคนต่างก็อึ้ง มีคนแอบนินทาว่าหรือว่าเด็กคนนั้นพูดถูกท่านหมอจ้าวใช้ยาผิดจริงๆ? “เป็นไปไม่ได้”ท่านหมอจ้าวได้ยินเสียงนินทาเขาจึงพูดขึ้นอย่างดุดัน“เห็ดหลินจือไม่ผิดเป็นเพราะคุณชายคนนี้ป่วยระยะสุดท้ายขออภัยข้ารักษาไม่ได้เอากลับไปเตรียมงานศพเถอะ” “หมอไม่มีน้ำยา”จูนจิ่วพูดขึ้นอย่างเย็นชา เมื่อท่านหมอจ้าวได้ยินเข้าก็เหลือกตามองดูจูนจิ่วแล้วพูดว่า“เจ้าว่าใครเป็นหมอไม่มีน้ำยา”