สำหรับคนบางคน ลูกตาลรู้สึกสิ้นหวัง เขาได้ขึ้นไปบนเตียงของผู้บริหาร ตอนแรกแค่อยากจะขโมยของมาใช้ แต่ไม่คิดเลยว่าผู้บริหารจะโหดเหี้ยมเหมือนหมาป่า จับได้คาหนังคาเขา “ลูกตาล เธอขโมยของของฉัน เธอคิดจะหนีไปไหน” พอผ่านไปได้หลายปี ได้เผอิญเจอกันในถนนแคบๆ ผู้ชายพยายามเข้าใกล้ “ ไม่ เธอจำผิดคนแล้ว ฉันไม่เคยขโมยของของเธอ” “หรอ นาวินยิ้ม และได้หันหลังเอาของที่เหมือนกันนั้นออกมา “แล้วของสองชิ้นนี้หละ มันเกิดอะไรขึ้น” ลูกตาลได้ร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตาออกมาเลย เขาคิดอยากจะหนีไปให้ไกลๆ แต่ผู้ชายคนนี้ทำให้เธอกลับมาคิด และมีเสียงเข้ามาในหัวตลอดว่า “อย่าหนี!”