กลางวันทำหน้าที่เป็นเลขาตามต้อยเจ้านายหนุ่มไปทุกที่ กลางคืนทำหน้าที่นางบำเรอแสนชัง เจ้าหล่อนอยู่ในสถานะนี้มานานกว่าสองปี โดยที่ไม่มีใครล่วงรู้เลยแม้แต่คนเดียว "ไปไหนมา!" ภาคินตวาดถามขึ้น "ป...ไปโรงพยาบาลมาค่ะ" "ไปทำไม"ภาคินเข้ามาบีบแขนเรียวเล็กแน่น "รักก็ไปเยี่ยมแม่มาไงคะ" "แล้วนี่มันอะไร!"ถุงยาถูกเหวี่ยงมาตรงหน้าหล่อน มันคือถุงยาบำรุงครรภ์ที่หล่อนซ่อนไว้ในตู้เสื้อผ้าเมื่อสองวันก่อน "มันคืออะไรเพียงรัก บอกฉันมาสิ"เพลิงโทสะยิ่งลุกโชนขึ้นเมื่อเพียงรักเอาแต่เงียบ "ตอบมาสิเพียงรัก!"ภาคินตวาดอีกรอบ "ถ้าคุณคินไม่ต้องการ รักจะเอาออก"เพียงรักตอบออกไปเสียงสั่น ลำพังแค่ตัวหล่อนเองยังเอาไม่รอด ไหนจะค่ารักษามารดา ไหนจะต้องส่งน้องเรียน ถ้ามีอีกหนึ่งชีวิตเพิ่มมาหล่อนคงไม่ไหว เพราะทุกวันนี้ก็เพิ่งเม็ดเงินของภาคินทั้งนั้นสิ้นประโยคของเจ้าหล่อนภายในห้องก็กลับมานิ่งเงียบ บรรยาอึมครึมช่างน่าอึดอัดเสียจริง "ปัง!"เสียงปิดประตูดังขึ้นบ่งบอกได้ว่าภาคินนั้นออกไปแล้วร่างบางทรุดนั่งลงบนโซฟาบุนวมอย่างหมดแรง มือเรียวบางค่อยๆยกมาลูบบริเวณหน้าท้องที่นูนออกมาเล็กน้อย ตอนนี้อายุครรภ์ของหล่อนก็ย่างเข้าสัปดาห์ที่สิบแล้ว น้ำตาหยดที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ที่หยดแหมะลงมา "แม่ขอโทษ ที่ปกป้องหนูไม่ได้"เจ้าหล่อนเอ่ยออกมาเบาๆ หวังว่าคำพูดหล่อนมันจะสื่อไปถึงลูกน้อยได้